Lögberg - 30.10.1924, Qupperneq 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN, 30. OKTÓBER. 1924.
Bls. 7
finna út um veiku blettina í
hálsi eða brjósti, og vanrækt
kvef verður oft að varanleg-
um lungnasjúkdómi. Peps koma
í veg fyrir hættuna af kvefi og
Vernda
öll öndunarfærjn. þegar Peps
leysast upp í munninum, gefa
þær frá sér mýkjandi og lækn-
andi gufu. Þessi gufa þrengir
sér gegnum allar loftholurnar
Sárindi í
Háls •
og lungnapípunum hverfa,
skjótt, fyrir hinum mýkjandi
áhrifum Peps taflanna. Sama
er að segja um hósta. Nokkrar
Peps-töflur á dag halda hálsi og
og Brjóst
í svo góðu ásigkomulagi, að
hættan af veðrabreytingunni
verður að engu. Notið Peps við
hósta, kvefi, sárindum í hálsi
og brjósti og þar fram eftir göt-
um
Sama gamla og góða með-
lið selt með lækkuðu verði, að-
ins 25c. askjan.
i'Orskrift: Látið Peps leysast
Jpp í munni yðar. Best er að
aka þær kvðldis og m'orgna.
Vissir
Verið
Um
AðFá
íiskju
í Dag
Bergvin Thorláksson.
Fyrir ýms atvik hefir það dreg-
ist lengur en átt hefði, að minnast
fráfalls hins ofannefnda í frétta-
blöðum; eru því fjærverandi ætt-
ingjar og vinir þess látna beðnir
velvirðingar á þeim drætti.
Þann io. apríl 1924 lézí að heim-
ili sínu í Seattle, Wash., eigínmað-
urinn Bergvin Þorláksson, á 76.
aldursári, eftir sex mánaða sjúk-
dómslegu ;■ banamein,hans var inn-
vortis meihsemd. Betgvin var
fæddur á Brimnesi við Seyðis-
fjörð eystra, á íslandi, áriÖ 1848,
líklega snemma í ágúst; réttur fæÖ-
ingardagur hans er elcki viÖ hend-
ina. P'oreldrar hins látna voru Þor-
lákur' Bergvinsson, prests að Eið-
um í Norður-Múlasýslu, og Vil-
borg Vilhjálmsdóttir, bónda að
HjartarstöÖum í sömu sýslu. Barn,
og eina barn foreldra sinna þá,
fluttist Bergvin með þeim upp i
Fljótd^lshéraS, fyrst aÖ Hreins-
stöðum í HjaltastaSaþinghá, hvar
þau dvöldust stutt, og síSan -aS
GeitagerSi í Fljótsdal, hvar hann
dveldi meS foreldrum sínurq til
tvítugsaldurs, aS þau fluttu að
Hallormsstað i Skógum í SuSur-
Múlasýslu. Þar voru foreldrar
hans og hann í vinnumensku í nokk-
ur ár, en þaðan flutti Bergvin
lengra upp í Fljótsdalinn, og var
þar á ýmsum stöðum í vinnumensku
fá ár, þar til hann giftist ungfrú
Sigurveigu Gunnarsdóttur, söSla-
smiSs Hallgrimssonar og Ingi-
bjargar Abrahamsdóttur frá Bakka
í Borgarfirði eystra, uppeldisdótt-
ur SigurSar prófasts Gunnarsson-
ar á HallormsstaS í Skógum. Bjó
Bergvin síSan með konu sinni í
farsælu hjónabandi í 20 ár, á ýms-
um bújörSum í EiSaþinghá, lengst
þó á MiShúsum, í sömu sveit, jörð
sem hann keypti og seldi aftur; en
frá TókastöSum í sömu sveit flutti
hann sig meS konu og börn áriS
1903, til Ameríku og settist aS í
bænum Minneota í Minnesota rík-
inu. Eftir f jögra ára dvöl þar, tók
hann sig upp á ný -og flutti vestur
aS Kyrrahafi, til borgarinnar Seat-
tle, hvar hann dvaldi til dauSadags.
—Fjögur börn éignuðust þau Berg-
vin og Sigurveig, 3 drengi og eina
stúlku, Gunnar, Runólf, SigurS og
Kristborgu, öll gift og búsett hér
í Seattle, aS undanteknum Runólfi,
sem er ógiftur, en býr með móSur
sinni á eign hennar hér. — Berg-
vin heitinn var aS heita mátti
heilsusterkur maSur alla æfi, fram
undir það síÖasta, og vel bygSur,
meira en meSal maSur aS vexti, og
starfsmaður var hann meS af-
brigSum; þótti meS allra beztu
vinnumönnum, þegar hann var hjú
annara heima á gamla .landinu, og
trúr og húsbóndahollur í tilbót.
Hér í landi vann hann einatt þunga
vinnu, samt entist honum þróttur
og þrek, í þaS óskiljanlega, alt fram
á hans síðasta æfiár, aS hann varS
aS leggja árar í bát og hætta, þegar
sjúkleikinn sótti á hann, sem varS
honum að bana. — Bergvin heitinn
var aS jafnaÖi hæglyndur maSur
og geSspakur á heimili; hann var
ágætur eiginmaður og góSur og
umhyggjusamur faðir. Ölli sam-
búS og samkomulag þeirra hjóna
var hiS ákjósanlegasta, alla tiS,
meSan samveran entist. Hann varS
aldrei rikur maÖur af þessa heims
auði, en hafSi ávalt nóg fyrir sig og
sina og var alténd frekar veitandi
en þiggjandi, því góðgerÖir þeirra
hjóna frá því fyrsta, hafa veriS ó-
takmarkaSar. Sérstaklega meSan
þau bjuggu í þjóSbraut á Islandi í
14 ár, sem þau mintust þó ávalt
meS hlýjum huga til þeirra er nutu.
Sá látni var að náttúrufari þag-
mælskur, og hugsaSi oft meira en
hann talaSi, var fámálugur um
aSra, og gerSi sér lítiS far út af
gerSum manna. Hann blandaSi
sér aldrei út í opinber mál og kærði
sig lítiÖ um fundi eða samkomur.
Þó stóS hugur hans ávalt opinn fyr-
ir því gó$a og göfuga, og mat alt,
sem vel var gert. Trú hans á guS
og annaS líf var sjálfsagt á eins
háu stigi hjá honum eins og alment
gerist, þó lítið bærí á og sjaldan
færi hann í kirkju, eftir að hingaS
kom vestur; korp það bersýnilega í
ljós viÖ banaleguna.,
Útför Bergvins heit. fór fram í
viðurvist fjölda fólks, frá útfarar-
stofu einni hér í Ballard (May-
fields Undertaking Parlors), en
synir þess látna Sáu einnig um
jarSarförina. Ensltumælandi prest-
ur jarSsöng, Rev. H. Wilhelm að
nafni. — SeyðisfjarðarblöÖin eru
vinsamlega beSin aS taka þessa
dánarfrggn til birtingar.
Bróðir hins látna.

Gerio
Ráðstafanir
FYRIK
JÓLA-FERÐA SIGLINGAR TIL
ME9
GAMLA LANDSINS
SJERSTAKRI
LEST í
Frá Wlnnipeg til W. St. Joím, N. B.
930S Desember 2. og 9.
- BEINT Ar) SKIPSHLiIÐINNI
Fyrir Sigling á S.S. Montclare 5. Des. til Liverpool
Fyrir Sigling á S.S. Montlaurier, 12. Des. til Liverpool
-ALLA LEID TOURIST SVEFNVAGNAR-
Til W. St. J0I111. N.B. Fcr frá Winnipeg kl. 9.30 f.li.
2. Des. á S.S. Montclare, Siglir 5. Des., til Liverpool.
7. Des. á S.S. Minnedosa, Siglir 10. Des., til Cherbourg
Southampton, Antwerp
8. Des. á S.S. Metagama, Siglir 11. Des, til Belfast, Glasgow
9. Des. á S.S. Montlaurier, Siglir 12. Des., til Liverpool.
13. Des. á S.S. Montcalm, Sigljr 16. Des., til Liverpool.
Allar Upplýsingar Iljá Umtooðsmönnnm
Canadian Pacific
UMKRINGIR ALLAN HEIMINN
Œfimioning
Húsfrú Sigríður Thorsteinsson.
Orsaka vegna hefir dregist leng-
ur en átt hefSi aS vera, aS geta um
dauðsfall hinnar ofangreindu konu,
sem bar að á heimili hennar í Se-
attle borg í Washington ríki, U.S.
A., aS kveldi þess 9. júní síSastl.
SigríSur sál. var dóttir hjónanna
Jóns og Helgu, sem bjuggu aS
GvendarstöÖum í Köldukinn í
Þingeyjarsýslu á íslandi. Hún
var fædd 30. júní 1851, og ólst upp
hjá foreldrum sínum þar til hún
var rúmlega tvítug aS aldri, réSist
þá í vist til hins alkunna gáfu- og
fræðimanns Einars bónda Ás-
mundssonar í Nesi í Höfðahverfi
viS EyjafjörS, og dvaldi hjá hon-
um nokkuÖ á annaS ár, þar til hún
fluttist til Canada sUmariS 1873,
meS fyrsta vesturfarahópnum, sem
hingað flutti fró íslandi, og settist
að í Toronto-borg. ÁriS eftir,
1874, kom frá íslandi Þorsteinn
Þorsteinsson frá Mýrarlóni í Kræk-
lingahlíS í EyjafirSi; þá 21 árs
gamall, og staSnæmdist í Toronto,
þar sem hann kyntist SigriSi. ÁriS
1877 fluttust þau Þorsteinn og Sig-
ríSur til Manitoba og settust að í
Winnipeg og eftir ársdvöl hér voru
þau gefin saman í hjónaband af
séra Jóni Bjarnasyni, þann 4. júlí,
1878. Eftir þriggja ára dvÖl hér í
fylkinu fluttu þau hjón suður til
NorSur Dakota í Bandaríkjunum í
októbermánuÖi 1881 og tóku sér
•ábúÖarland i Gardar-bygS og
bjuggu þar um 33 ára skeiS, þar
til áriS 1914, að þau fluttu vestur
að Kyrrahafi og dvöldu þar, i Se-
attle borg, til æfiloka Sigríðar.
SigriSur sál. var nettvaxin, méS-
alkvenmaður aS stærS, svarthærÖ.
móeygS, jafnan glaðlynd og prýSi-
lega skynsöm kona og hin bezta
móSir ög húsmóSir. — Þau hjón
eignuÖust 10 börn og lifa fimm
þeirra, öll fuIlorSin. Þau eru:
Kristján, kvæntur, timbursali í
Winnipeg; Guðbjörg Elín, ógift,
skólakennari í Tacomaborg í Wash-
ington ríki; Valdimar Jakob, bóndi
í GardarbygS, og ASalsteinn, smið-
ur í Winnipeg, og Kristinn, smiSur
í Seattleborg.
SigríSur sál. var innvortissjúk
og rúmföst þrjú siðustu æfiárin.
Auk ekkjumannsins og barna'þeirra
hjóna, sem nú syrgja ástkæra eig-
in’konu og móSur, eru og þrjú syst-
kini þeirrar látnu, öll á íslandi.
Þau eru: Tónas Jónsson, bóndi á
GvendarstöÖum í Köldukinn, og
Rannveig og GuSrún, báSar ekkj-
ur. Rannveig hafði, síSast er eg
vissi, heimili aS Hriflu í Þingeyj-
arsýslu, en GuSrún, ekkja eftir Egg-
ert Kristjánsson, býr meS börnum
sínum í Húsavíkur kaupstaS nyrðra.
Eiginmaðurinn þakkar af hjarta
öllum þeim, er sendu blómsveiga á
kistu hinnar látnu eSa á annan hátt
auðsýndu hluttekningu i sjúkdómi
hennar og viS jarSarförina.
Eiginmaðut hinnar látnu.
Aths.—BÍaðiS “íslendingur” á
Akureyri er vinsamlegast beÖiS aS
endurprenta þessa dánarfregn.
-------0------
Karfisn.
“Karfinn feitur
ber fínan smekk.”
Svo sagði Hallgrímur prestur
Pétursson, og hann vissi hvað
hann söng, maðurinn sá, og hefir
hann eflaust kynst karfanum með-
an hann þjónaði á iSuðurnesjum,
(Hvalsnesi), því að karfinn er
gamall og góður kunningi Suður-
nesjamanna óg annara, er við út-
hafið búa á Suðurlandi. En karf-
inn (istóri karfi) er úthafs- og
djúpfiskur, sem sjaldan ^æst á
minna en 40 faðma dýpi, óg það
að eins hálfvaxinn, því að stóri
karfinn verður að jafnaði 2—3 kg.
og tíðum 5 og alt að 10 kg. á þyngd
og heldur hann ,sig oftast dýpra, á
OO—100 föðmum og alt niður &
300 faðma alt í kringum landið.
Reykvíkingar og aðrir Innnesja-
menn og jafnvel Vest-
firðingar þekkja karfa lítið, en eru
nú að kynnast honum fyrir alvöru,
því að í sumar hafa R.víkur botn-
vörpungar fengið kynstur af hon-
um á djúpmiðunum norður og
vestur af ísafjarðardjúpi, sem
þeir nú nefna ‘Hala’, á 100—200
faðma dýpi. En þeim ihefir ekki
orðið mikið úr honum, háfa or^ið
að kasta honum útbyrðis, svo að
sjórinn hefir verið rauður af hon-
um, af því að þeir hafa ekki getað
gert sér neinn mat úr honum,
’hvorki í eiginlegri eða óeiginlegri
merikingu, og hið sama hefir oft
komið fyrir á “Hýaltoak.”
Það er Ihörmung að vita það og
nærri minkun, að jafngóðum fiski
og karfinn er, skuli vera kastað í
hundruðum þúsunda eða jafnvel
miljónum í sjóinn; (því að hann er
óefað einn af vorum bestu matfisk-
um, toæði nýr (soðinn, steiktur m.
m. , saltaður, hertur og reyktur,
og það vita Norðmenn. 'En Reyk-
víkngar og fleiri eru nærri hrædd-
ir við hann, isegja að hann sé svo
toeinóttur (rétt eins og þeir fisk-
ar, sem þeir eta daglega, séu bein-
lausir!). Þó er þeim að Íærast að
meta hann og eta, og fleiri og
fleiri koma karfarnir til bæjarins
af Halanum (eg fékk 2 nýlega,
annan 5 og hinn 8 kg., og voru
þeir ágætir) og vil eg með línum
þessum hvetja ’bæjarbúa til þess
að hirða karfann, sem einmitt er
bestur og feitastur síðari helming
ársins, og gera sitt til að sem fæst
af honum fari í sjóinn aftur. Hann
er áreiðanlega Ibetri matur, og
verður .sennilega miklu ódýrari, en
það fiskrusl, sem menn oft og tíð-
um neyðast til að kaupa hér.
Sjálfsagt er að reyna að útvega
markað fyirir állan karfa, innan-
lands eða utan, en út í það skal
eg ekki fara nú; en að fara að
“foræða” ihann, ætti ekki fremur að
þurfa að koma til mála, en að
bræða lax, ’hei'lagfiski, rauðmaga,
steinbít eða annan góðan, fitumik-
inn fisk; nóg er, að síldin sé
brædd. B. Sæm.
Vísir.
Heiðurskyndarinn.
(Úr “Stavangeren”).
Hér á árunum vakti það almenn-
an ihlátur þjóðarinnar, er þingmað-
ur einn úr flokki vinstri manna,
sem var landskunnur andistæðing-
ur að orðum og titlum, mætti einn
dag í Stórþinginu með orðu á
brjóistinu.
Gamla sagan hafði endurtekið
sig, manneðlið hafði orðið vilja-
þrekinu yfirsterkara. Það er svo
afarauðvelt að hamast í ræðum og
ritum á móti orðum og titlum, en
þeim, sem það gera, er ekki öllum
gefin sú staðfesta, að segja nei,
þegar þeim sjálfum er boðin veg-
leg orða eða heiðursmerki til að
hengja framan á sig.
Jafnaðarmenn og kommúnistar
hafa nú í seinni tíð allra manna
mest þrumað á móti orðum, titlum
og einkennisbúningum og yfir
höfuð öllu því, sem stingur í stúí
við það óbreytta og hversdagslega.
Eru ekki ólbreytt vinnuföt fullgóð?
Hvað eiga snúrur,. gulltorydding-
ar og borðar, medalíur, orður og
titlar að þýða, annað en að vekja
diamb, stærilæti og jafnframt
skriðdýrshátt, eftir því hvernig að
tignarstiginn er?
Þessvegna rifu nússnesku bylt-
ingamennirnir gullsnúrurnar af
einkennis'búningunum, en þær
komu þangað fljótt aftur. Og eins
og Vilhjálmur fyiw. Þýskalands-
keisari lét herdeildir sínar fylkja
liði í kringum sig og Isýna sér þá
virðingu, sem* hans keisaralega
hátign þótti sér sam'boðin, eins
lætur Trotsky í dag rauða herinn
fylkja liði kring um sig og sýna
sér þá lotningu, sem Vilhjálmur
keisari krafðist, og hinir norsku
andstæðingar hers og flota fá tár
í augnahvarmana af einskærri
hrifningu yfir því, ihversu unaðs-
legur þéssi her er á að líta (!).
Nýlega heimsóttu tvö rússnesk
herskip Bergen. Kommúnista'blaðið
“Anbejdet” heilsaði þeim með
fögnuði og aðdáun. Sagði m. a. í
'lofsamlegri frásögn frá flotæfipg-
um er hinn rússneski floti soviet-
stjórnarinnar hefði nýlega haldið
í finsika flóanum, og gat þar um
kro'ssahríð, er rignt ihefði yfir
verðuga liðsforingja og liðsfor-
ingjaefni, því auðvitað heflr
Soviet-Rúissland fengið sínar orð-
ur, titla og tignarmerki, — þótt
áður væru skoðuð “úrelt þing” og
óviðeigandi hjá fyrirrennurunum.
Og á höfninni í Bergen skín jafn-
vel náðarsól sovietstjórnarinnar
á hin ungu liðsforingjaefni, því
sjá: fimm eru þar gerðir að riddur
um hins Rauða fána.. Hugsið ykk-
ur þann heiður, að vera riddari
Rauða fánans, rétt eirys og að vera
riddari St. NikulásOrðunnar I
gamla daga. Nöfnin á Iheiðurstitl-
unum breytt, það er alt og sumt.
En hér með var ekki ált búið. Þeg-
ar rússneski sendiiherrann í Krist-
janíu, sem er kona og heitir frú
Kollontay, kom um borð í her-
skipin, var hún heiðruð með því
að vera gerð að heiðurs-kyndara,
eða kolamokara í hinum rússneska
flota. Hvílíkur heiður(!) — Og
þeissi útnefning gaf svo tilefni til
dýrðlegrar veislu, sem haldin var
á aðalhóteli borgarinnar, þar sem
yfirmenn herskipanna sýndu sig í
svo skrautlegum ibúningum, að
íþjónarnir fengu ofbirtu í augun
að horfa á alla þá dýrð.
En Rauði flotinn hefir ekki að
eins sinn heiðurs-kyndara, hann
Ibefir líka sinn heiðurs-aðmírál
og það er: Sam'band ungra komm-1 /
únista. Oig ganga nú stjórnendur
þes's í aðmíráls einkennisbúningi
við hátíðleg tækifæri og. eru næsta
upp roeð sér af honum.
Og svona hefir það gengið og
gengur enn. Það eru og verða aít
af Ibyltingamenn og skrumarar,
sem hamast í ræðu og riti gegn
því, sem þeiri kalla fordild og of-
látungs’hátt, en sem hégómadýrð
sjálfra þeirra útheimtir engu að
síður sína heiðurskyndara og ridd-
ara af þdssu eða hinu. Því að hin ;
mannlega hégómadýrð og afkára- j
iháttur er séfelt og óbreytanlega |
einis. Það er aðeins tískan sem |
breytist.
íslendingur 12. sept. i
Útflutningur íslenskra afurða
nam í ágústmánuði rúmlega liy^ j
miljón kr. ■— Af iþeirri upphæð |
nam fiiskur, bæði verkaður og ó-! þú látið þá rífa það frá þér, eða
verkaður um 6 milj. og 570 þús. kr. hefir þú mannkynsfrelsarann inn-
“Spegillinn sagði til hvernig
honum leið.“
Mr. R. Paulin, Toutes Aides, Man., skrifar:
“Eg var orSinn svo niÖurbrotinn og máttvana og hjartaÖ
í ólagi, svo eg varS aS liggja í
rúminu svo dögum skifti. —
Einhver ráðlagði mér aÖ reyna
Dr. Chase’s Nerve Food, og það
gerSi eg, og fór fljótlega aS líta
betur út og þyngjast. Eg hefi
tekiS margar öskjur af þessum
undra pillum, og finst mér eg
vera tíu árum yngri. Dr. Chase’s
meSöl ásamt forskriftabók eru
okkur mikil hjálp, þar sem við
búum 40 mílur frá lækni og
járnbraut.”
DR. CHASES NERVE FOOD
60 cts. askja med 60 pillum. Edmflivson, Bates & Co., Lttl., Toronto.
síld 1 miljón 666 þús. kr., lýsi ca.
622 þús. kr., fiskimjöl ca. 108 þús.
kr., æðardúnn um 95 þús. kr., hross
394 þú;s. kr., ull 1 miljón og tæpum
710 þús. kr., og síldarolía tæpum
152 þús. kr.
Vörður 20. sept.
Kirkjí
an.
Mikið er langt síðan eg 'hefi haft
tal af gamla manninum við kirkj-
una, en þegar er ®á hann gíðast,
anlborðs, 'sem þú getur flúið til
þegar öldurnar ætla að verðaiþér
að ofureflí.
Ef iþeir ekki tnúa á frelsarann,
sem endurlausnara, því láta þeir
hann ekki í friði — því skapa þeir
sér ekki aðra trú og kirkju fyrir
utan hann? Því eru þeir nokkuð
að 'skifta isér scf honum úr því þeir
geta ekki af alhug fylgt kenning-
um hans. Hann sagði sjálfur: “Sá;
þú tekur þér fyrir hendur.” 5. Mós.
15, 10. Hann segir isivo frá sínum
árlegu tekjum til þess að auglýsa
reynislu sína. Ár nokkurt voru
tekjurnar $3,900, næsta ár $5,303,
17. Þriðja árið $21,451,44, fjórða
árið $55,455.30, og árið sem Ihann
gaf þennan vitnisburð voru tekj-
urnar $75,802.34.”
4. október 1924 flytur “Digefit”
aftur grein um tíundina með yfir-
skriftinni “Jarðræikt fyrir Drott-
inn” (Farming for The Lord).
sem ekki er með mér, hann er á Greinin byrjar með þessum setn
móti mér og sá, sem ekki saman- J ln2um:
safnar með mér, hann sundur-1 "Ef til vill kraftaverk, ef til vill
dreifir. , * jhefir landið iverið hirt betur, en
Sér þú indæla kvöldroðann, sem ^00 ekrur í suðvestur Georgía vígð
stóð hann einmanalegur og horfði breiðir sig eins og gylt ábreiða um 111 Þrottni báiu betri ávöxt en alt
á hana með eftirivæntingu, eins,loftið og bak við hann eru stjörn- j Hndið umlhverfis. Uppskeran var
urnar skínandi glitrandi, eins og bómull og var minna skemd en al-
augu guðs, — úir iþessari fegurð st&ðar annarstaðar af “the boll
og kyrð getur þú drukkið í sálu
þína frið, því alheims frelsarinn er
á bak við hana, og lætur litlu fugl-
og hann byggi'st við einhverju það-
an, einhverju hressandi, gleðjandi,
lífgandi —. “Ekkert hljó, engin
andmæli,” segir hann við sjálfan
sig. “Hvað lengi á eg að bíða?”jana og folöðin á trjánum og alt
Svo snýr hann sér að mér og seg- j umhverfis þig, anda til þín þess-
ir: “Nú eru þeir farnir að kalla um orðum hans- Frlð læf eg eftir
, , • r, „ hjá yður, minn frið gef eg yður
ekki eins og heimurinn gefur, gef
eg yður. Hjarta yðar skelfist ékki
né hræðist.”
Garnli maðurinn þagnaði og
, sem grét yfir sorgum og bág- kvaðst h'eim hurfa að halda- við
mann, góðan mann, —geny—.
Enginn frelsari hjá þeim lengur,
engin yfirnáttúrlleg guðdómleg
vera
indum annara, sem læknaði, gjörði!
gott og græddi alla, sem til hans
leituðu.
Fögur er helgisagan, þar sem
hann sér snemma morguns litla
stúlku, ganga að ibrunni með
krukku eftir vatni, þegar hún lyft-
ir á sig krukkunni, déttur hún og
brotnar. Litla stúlkan grætur sár-
an, segir honum að hún hafi verið
aðsækja vatn handa deyjandi móð-
ur sinni, hann klappar á kollinn
mæltumst svo fyrir að mætast aft-
ur.
. Anna.
Guð fyrri tíða fullgóður
þegar tískutilþrifin bregðast.
Mikið he’fir vantrúin hneykslast
á tíundagreiðslunni, talið hana ó-
sanngjarna og ómögulega, að
menn hlytu að svelta og verða
gjaldþrota, isem tækju upp á þvl-
líku. Til þess að reyna ekki um oí
á trú kirkjumeðlimanna, hafa
hennar og segir henni að vera ró-j kirkJurnar b’vi notað ýmsar aðrar
leg, tínir saman brotin og gerir \ aðferðir og sumar ömurlegar, sem
krukkuna heila, fylllir hana með;l,ær nu eru sumar að þreytast
vatni og fær stúlkunni, en þegarjmj°£ a °S jafnvel að gefast upp
móðir hennar drekkur vatnið verð-1 vlð> en Þá eru ráð og reglur hins
gamla Guðs góðar. Nú eru stærstu
tímarit heimsins farin að rita um
tíund og mæla með henni. Allar
kirkjur hafa veitt því eftirtekt, að
þeir sem iðka tíundagreiðslu Ihafa
betri framgang 1 íkirkjustörfum
sínum, heldur en hinir.
2. ágúst 1924 flutti tímaritið,
“The Literary Digest” alllanga
grein um tíund. Greinin er að
mestu leyti útdráttur úr grein
Mr. William G. Shephard, tekin ur
“The World’s Work,” þar sem
taldir eru upp ýmsir isterkríkir
menn, sem einmitt er þeir voru
gjaldþrota gáfu Guði það heit að
borga samviskusamlega tíund af
öllu framvegi's. Þessir menn höfðu
efnt heit sín og unnið sig upp frá
því að vera komnir í stórskuldir,
þar til þeir voru orðnir stórríkir.
Mr. Shephard segir svo frá ein-
um manni í Kansas, isem fyrir 25
árum varð gjaldþrota með $100,
0C0 skuld á toaki sér:
“Þegar hann var meira en gjald-
þrota, opnaði hann toitolíu sína og
kom niður á 1. Mós. 28, 22. og
'strikaði í kringum versið: og sagði;
“Frá þessari stundu vil eg .greiða
Guði tíund samyilskusamlega á
meðan eg lifi.”
• Hér er svto vitnisburður þessa
manns seinna, sem þá er einn far-
sælasti formaður eins hins stærsta
iðnfyrirtækis Ameríku. Vitnis-
burður hans er skrifpður beinlínig
fyrir þesisa grein.” )
"Cafnið yðuir ékki fjársjoð á
jörðu,” og viðtal Krfsts við unga
manninn ríka, sannfærði mig fyr-
ir nokkrum árum um, að aliar
eigur mínar, sem afgangs yrðu
þörfúm fjölskyldu minnar, ættu að
fara til þess að efla.og útbreiða
ur hún alfrísik.
Dýrðlegur er drottinn minn og
frelsari, aldrei hefi eg eiskað hann
meir, en þegar eg sat á kjöltu móð-
ur minnar, með jólakertið í hend-
inni logandi og hún beygði höfuð-
ið að mér og sagði: “Megi ljósið
jólabarnsins lýsa inn í sálu þína,
svo lengi isem þú getur séð dags-
ins ljós!”
Nú er verið að skyggja á ljósið
okkar, reyna að brjóta krukkurn-
ar okkar svo við getum ekki feng-
ið lífsins vatn. Múndi hann ekki
gráta yfir vanþakklæti og ranglæt?
mannanna, ef hann hlustaði á þá
frá pi’édiikunarstól þeirra?
Hiver er svo ávinningur þeirra?
:— enginn, — mörg ljósin hafa
þeir islökt, sem hafa verið veik, en
getað orðið sterk ef að þeim hefði
verið hlúð. —
Við þurfum ljós, — því það
verður svo oft dimt í ,sálum vor-
um og vei iþeim, sem slökkva þau.
(Svo hugsaði gamli maðurinn «ig
um stundarkorn og isegir svo:
“Hver getur verið tilgangur
þeirra? — Ekki að hefja, ekki að
samansafna, ekki að gefa frið og
friðþægingu; — Ekkert að skilja
eftir handa mannkyninu, sem er
toetra en það isem það hefir. —
Þeirra svokallaða speki er ekkert
annað en fáiviska iog þeirra frjálsa
trú, ekkert annað en stjórnleysi.
Við verðum að hafa >lög, og
fylgja þeim við verðum að hafa
okkar biblíu — lagabókina okkar
helgu, — og trúa á hana. Ef þeir
geta isýnt mér mokkra fegurri trú-
firjátningu en okkar, þá skal eg
Weevil.”
Prestur nokkur M. Hr. Melton
stóð ásamt kirkju sinni andspænls
þeirri “hræðilegu spurningu, sem
allar aðrar sveitakirkjur mæta,
hvernig hún gæti haldið áfram til-
tferu sinni.” Presturinn prédikaði
sunnudag n'okkurn um að greiða
tíund, annaðhvort að vígja Guði
tíundapart landsins, eða gefa tí-
und af uppskerunni. Sjö meðlim-
ir skrifuðu strax undir tilmæli
prestsins, að taka frá ákveðinn
ekrufjölda handa Drotni, og á
einu ári, segir blaðið, hefir þetta
eflst þar til nú 500 ekrur eru
vel ræktaðar sem tiiiheyrandi
Drotni, og meira en 100 söfnuðir
hafa tekið upp þessa aðferð. Prest
uiinn hefir fengið mörg hundruð
bréf úr öllum áttum með spurn-
ingum um lamdræktina fyrir Drott-
inn. Önnur kirkjufélög eru að
byrja hð sama. Mr. Melton er
Baptista prestur.
Einn þeirra manna, sem fyrstur
skrifaði undir tilmæli prestsins
segir: “Ekran sem eg ræktaði fyr-
ir Drottinn framleiddi vörustranga
af ágætis bómull, en öll bómullar-
uppskera nágranna minna var
kersamlega eyðilögð af “the boll-
Weevil.” Sex aðrir sem skrifuðu
undir frá sama söfnuði segjast
hafa haft betri uppskeru en aðrir,
og að “the boll Weevil” hafi látið
ekrur Drottins alveg óskemdar.
Nakvæmar rannsóknir á tveimur
löndum sýndi, að ekrurnar, sem
tilheyrðu Drottni, framleiddu 59
vörustranga, en sama stærð lands
umhverfis framieiddi aðeins 21.
Mr. Melton hefir .svarað öllum
fyrirspurnum um uppskeru krafta-
verkið á þá leið, að Drottinn hafi
vissulega blessað þessa bændur og
gefið þeim ríkulega uppskeru.
Einn þeirra, ,sem reynt hafði, lagði
fram svohljóðandi vitnisburð á
kirkjuþingi í Georgia:
“Það varð mér til mikillar bleiss-
unar að rækta þessa ekru fyrir
Drottinn. Eg vann af meira kappi,
hafði minni áhyggjur. Mér fan-st
sem allur búskapur minn verða
blessunar aðnjótandi er hvíldi yfir
þessari einu ekru, og að sú vernd
mundi annast mig, ef eg gerðl
skyldu mína.”
Undirritaður gæti ve\ bætt við
löngum lista af vitnisburði frá
möhnum í öllum álfum heimsins,
er tilheyra hans kirkjufélagi, um
Guðs ríku blessun sem laun trú-
mensku við fyrirskipanir hanis.
Það er slæmt að heimurinn skull
fara á mis við blessun himinsins
fyrir heimskulegt vantraust og
vantrú. •
Pétur Sigurðsson.
beygja höfuð mitt1 og ihné fyrir! Guðsríki, Sá hugsunarháttur sam-
þeim, en þeir geta það aldrei, fara viðleitni minni hefir veitt
aldrei. Hiver getur þá verið til j mér meiri hamingju óg fögnuð en
gangur þeirra? Komdu með mér í þótt eg hefði orðið miijónamær-
ingur.”
“Lögmaður nokkur í Suðurríkj-
anda að Genasaret-vatni og horfðu
út á það. iSjáðu fi'skibátana, sjáðu
bylgjurnar rísa ógurlega, heyrðu
fiskimennina hrópa, við förumst.
Sjáðu frelsarann ríso upp í toátn-'hefði hann haft þessa ritningar- ingar. Rey.nið mePaiiB í nokkra daga
Ný Ánægja Fyrir Jtreytt og
Taugaveiklað Fólk.
Nuga-Tane Mnnur Biröl njótt og
Mjög Yel.
Nuga-Tone endurskapar fjör ySar
og kveikir nýjan slarfsáhuga, styrkir
taugar og slappa. þreytta vöSva.
Veitir væran svefn, gó?a meltingu og
reglutoundnar hægðir. USi ySur ekki
sem bezt. ættuS þér a'Si reyna meðal
þetta. paS kostar y'Sur ekkert, ef
ySur batnar ekki. j>aö mun veita
ySur skjotan toata, og er ljúft að-
Hafi
unum sagði vini'SÍnum, að áður en ! göngu. Hafi læknirinn ekki þegar
hann hefði byrjað að greiða tíund.T^f^ ^varlf eftirstæí:
um, rétta hendina út á hafið, ,svo i grein hugfasta: “Miklu freimir a^angrnAimTii^iyfsakuisU|g ' fá r!en-
það verður folíða logn. — HJvernigj slcalt þú gefa honum og eigi gjöra'inga yðnr tu baka, Framieiðendur
er liífslbáturinn Wmt? Nuga-Tone haja lagt rikt á viS lyf-
þinn? Hröklástjþað með illu geði, því fyrir það
viS
i sala, að skila peningunum aftur. sé
hann áfram á lífshafinu áttavita- j mun Drottinn, Guð þinn, blessa fðik ekki ánægt. MeSaliS hefir hiot-
laus, stýrislaus og allslaus? Hefir þig í öllu verki þínu og í öllu, sem. jyf^Uum. "U' m8el' °g f'hfa °Uum