Lögberg - 06.11.1924, Síða 3

LöGBEHG FIMTUDAGINN.
6. NÓVEMBER. 1924.
Bls. S
KigiigiKMgMsiigiisRWKiisiSiigiiaiisiigiigf^^
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
BlglSllSllSraaglglSlMStlgMgllSllgiigtSllgllS«gMSIgllg|[gllSll^^
Framh.
Eg veit ekki hve lengi eg var á leiðinni til
mjólkurgarðsins — hann var það hæli, sem skemist
var til — en eg man einungis eftir því, að eg hafði
rænu á að ihlaupa undan vindinum, því snemma um
kvöldið hafði eg tekið eftir því að hann blés í þá átt,
sem mjólkurgarðurinn var, og að eg hughraust hélt
áfram í ðiyrkrinu. Eg var öll einfs og lurkum lamin
eftir þessar þrautir, og hefði vindurinn seinna um
kvöldið snúið sér, þá hefði eg vilst og líklega dáið
á leiðnni af áreynslu og þreytu. Til allrar hamingju
var vindstaðan alt af hin sama, og'eg hitti mjólkur-
garðinn holdvot, og svo sjúk, að eg var ekki með öllu
ráði. Þegar eg toarði að dyirum, voru allir háttaðir
nema elsti sonur umtooðsmannsins, sem var að reykja
pípu sína og lesa dagtolöðin. Eg neytti allrar orku til
að koma upp fáeinum orðum, til að segja honum
hvað fyrir mig hefði komið, og því næst hneig eg
niður eins og að dauða komin. Þegar eg raknaði við
aftuiv lagðist eg fársjiúk og lá lengi milli iheimg og
helju.
Lokis fékk eg alla rænu, og sá þá, að faðir minn
frú Knifton og læknirinn voru hjá mér. Kötturinn
minn lá sofandi til fóta minna, og toréfaveskið lá á
borðinu, sem stóð hjá rúminu.
Mér var sagt frá því sem gjörst hafði, iþegar eg
var fær um að Iheyra það. Dick refur og hinn fant*
urinn höfðu náðst, voru toafðir í varðhaldi, og biðu
iþar dóms síns.
Herra Knifton og frú hans urðu svo skelkuð af
hættu þeirri, sem eg hafði komist í, og sem þau kendu
þeirri ógætni sinni, að fá mér toréfaveskið til
geymslu, að þau lintu ekki látum með að fá föður
minn og mig til að flytja tourt úr hinu afskekta húsi
okkar á heiðinni, og buðu okkur til eftirgjaldslausr-
ar ábúðar lítinn bæ, sem þau áttu í landareign sinni.
Þau gáfu mér bankaseðlana, sem eg hafði frelsað, til
að kaupa húsgögn fyrir, í stað þeirra, sem ræningj-
arnir höfðu spilt. Þessi gleðitíðindi flýttu svo fyrir
bata minum, að eg bráðum gat sagt vinum mínum
frá því, sem yfir mig hafði gengið og hér er sfcráð.
Þetta fékk mikið á þá alla, en þó á engan meira, að
eg held, en elsta son umtooðsmannsins. Frú Knifton
tók eftir því, og þegar við vorum einar saman, fór
bún í gamni að stríða mér með því. Þá gaf eg þessu
lítinn gaum, en þegar eg hafði náð mér aftur eftir
leguna og var flutt til okkar nýja bústaðar, kom
hinn ungi umboðsmaður, eins og hanmþar alment var
kallaður, oft til okkar, og hagaði því ætíð svo, að
hann mætti mér Iþegar eg fór til nágrannanna í ein-
hverjum erindagjörðum. Eg var dálítið hégómleg,
eins og margar aðrar ungar stúlkur, og fór því toetur
að hugsa um það, sem frú Knifton hafði sagt við mig
í gamni.
í stuttu máli: hinn ungi maður kom því einhvern-
veginn svo fyrir — eg veit ekki, (hvernig — að við
viltumst þegar við snerum heim frá kirkjunni, og
áður en við vorum komin aftur á rétta leið, var hann
búinn að toiðja mín.
Náungar hans gjörðu alt sem þeir gátu, til að
fá hann ofan af þessu, af því að þeim (þótti ekki fá-
tæk steinsmiðsdóttir vera hæfilegur kvennkostur
handa efnuðum jarðyrkjumanni; en hinn ungi maður
ilét ekki undan og öllum mótbárum þeirra svaraði
hann á einn veg. “Sérhver maður,” var hann vanur
að segja, “fær sér þann iráðahag, sem honum líkar
toest, því annars getur ihann ekki átt von á að verða
farsæll í hjónatoandi sínu. Það er nú mitt álit, að
þegar eg kvongast, þá fæ eg konunni í hendur til
umsjónar hið dýrmætasta, sem eg á, en það er mann-
orð mitt og farsæld mín. Þeiirri stúlku, sem eg ætla
að eiga, var trúað fyrifl Iþví, sem eg met minna en
sjálfan mig, og hún sýndi að hún átti það traust
skilið, sem haft var á henni, með því að ihætta lífi
sínu til að verja það, og þetta er næg trygging fyrir
því, að eg óhultur má trúa Ihenni fyirir því, sem mér
þykir mest í varið. Upplhefð og auður eru fagrir
hlutir, en að eignást væna konu, er enn þá betra. Eg
hpfi náð fullorðinaldri að lögum, og veit hvað mér er
fyrir bestu og er staðráðinn í að eiga dóttur stein-
smiðsins.”
Og hann átti mig. Eg verð að lláta manninn
minn leysa úr því, hvort eg hefi samsvarað hans góða
áliti á mér, eða ekki.
Hér endar nú frásaga mín, því að aðalefni henn-
ar er sú lífshætta, sem eg rataði í, og hvernig eg
komst út úr henni. Hlún hefir minnt mig á að þakka
Drottni fyrir, að hann svo dásamlega hélt verndar-
ihendi sinni yfir mér og lét þennan lífsháska verða
tilefni til giftingar minnar, sem í öllu tilliti hefir
verið tolessunarfull og ánægjuleg fyrir mig.
------o-------
Jakob Israelsson, hinn lœrði
Gyðingur,
(Eftir gamlan lækni).
Edward Leslie hafði mist toáða foreldra sína á
unga aldri, og var þá tekinn til fósturs af föðuflbróð-
ur sínum, sem var prestur í því toygðarlagi, þar sem
eg var læknir. Þessi piltur var vel gáfaður og féfck
rækilega tilsögn hjá föðurtoróður sínum, sem var
lærður; en fremur einrænn maður. Meðal annars
skaraði Edward fram úr öðrum í því, að honum veitti
óvenjulega hægt að nema útlendar tungur, og eink-
um hafði hann lagt sljund á höbresku; svo þegar hann
var 19 vetra, var, hann orðinn svo fær í henni, sem
fæstir verða, þótt þeir verji til þess náms allri æfi
sinni. Föðurlbróðir Ihans ætlaði að senda hann til
háskólans, en dó áður en því varð framgengt, svo
hann var nú munaðarlau,s og átti engan að, hvorki
vini né frændur. Föðuiflbróðir Ihans hafði lifað svo
einn sér, að hann komst elkki í kunningsskap við
neinn, er gæti hjálpað honum til að komast í nokkra
þá stöðu, er hæfði fróðleik og lærdómi hans. Að
kvöldi þess dags, þá er hann með sorg og söknuði
hafði fylgt jarðneskum leifum fóstra síns til grafar,
fanst honum, að hann um leið hefði jarðað allar
vonir sínar; hann var að hugsa um, hvað ihann ætti
að gjöra af sér, því að daginn eftir var von á nýjum
presti, og þá varð hann að flytja burt af því heimili,
sem ihann svo lengi hafði verið elskur að. Þá fékk
hann tooð frjj. manni nokkrum, sem átti mikinn garð
þar í grend, um að finna sig næsta morgun. Þessi
maður, sem tooðin gjörði, var Gyðingur og lifði út af
fyrir sig, án þess að hafa nokkur mök við nágranna
sina, er hvorki þektu hann, né lífernishætti hans, þótt
þeim væri mikil forvitni á, að vita eitthvað um þetta
og gjörðu sér far um það. Hann hét Jakob ísraelsson,
og frá því að hann hafði flutt á þessa eignarjörð
sína, vissu menn ekki til, að hann íhefði nokurn tíma
farið út fyrir landeign sína, ekki heldur leyfði hann
það vinnufólki sínu, faema hjá því yrði ekki komist.
Hús hans var stórt og skrautlegt og landið alt um-
girt með |háum og sterkum steinvegg og fult af veiði-
dýrum.
Leslie skildi ekki í hvað Jakoib gæti viljað sér,
og var á ibáðum áttum, hvort hann ætti að fara eða
ekki; en af því að honum var forvitni á að læra að
þekkja þennan dula mann, beiddi hann tooðberann að
,§kila kveðju sinni ,og að hann mundi koma á ákveðn-
um tíma.
Daginn eftir fór hann til herragarðsins, og við
hliðið fann hann þjóninn, sem hafði flutt honum
skilatooðin; leiddi þesSi þjónn hann nú að húsinu
og inn í heflbrgi, seni var 3VO stórt og skrautlegt, að
Leslie þótti .það líkara höll einhvers stórhöfðingja í
austurlöndum, en ítoúðarhúsum ótiginS manns í sveit.
Eftir litla stund var lokið upp vængjahurð og
inn gekk mður, hér um toil um sextugt, óvenjulega
hár vexti, með istolltlegum og virðulegum limatourð-
um; hann var dökkur á torún og torá, stóreygður og
hvasseygður með þykt hrokkið skegg. Edwardi fanst
mikið til um hann, og eins um hinn armeniska skraut-
toúning hans. Útlit hans lýsti gáfum og vitsmuunm,
en jafnframt mikilli alflörugefni og vandlæti. Hann
tók gesti ;sínum fálegi og óþýðlega og mælti
“Kriistna ungmenni! Eg hefir heyrt, að þér hafið lagt
mikla stund á málfræði; iseg'ið mér, kunnið þér
ihebresku?” “Eg hefi lært hebresku,” svaraði Ed-
ward, “og á senni tíð hefi eg einkum lesið hana.”
“Þér þekkið þá þessa s.tafi?” sagði Jakoto og kastaði
handriti á toorðið.
Edward leit á það og kvaðstþekkja þá.
“Takið þá penna og sfcrifið eftir þeim.”
Edward gjörði eins og honum var tooðið, og iþptt
honum lægi við að vera skjálfhentur, skrifaði hann
þó mjög nákvæmiega eftir handritinu; en hann var
ekki toúinn með meira en hér um toil 12' línur, þegar
Gyðingurinn mælti; “þetta er nóg! iSkiljið þér nú
það, sem þér hafið skrifað?” Edward kvaðst skilja
það. “Útleggið það þá!” Þetta gjörði Edward fljótt
og yandlega. Jakoto toar þýðinguna saman við frum-
ritið og sagði: “Það er gott! Það er þá satt, sem eg
hafði heyrt. Egþarf skrifara við, og ef þér viljið tak-
astfiþetta starf á hendur með þeim kostum, sem eg
set, mun ekki launauphæðin verða ágreinings.efni
milli okkar. Mitt fyrsta skilyrði er það, að þér megið
aldrei fara út fyrir landa.reign mína nema á Ihivíld-
ardegi yðar, og þá ekki vera lengur tourtu, en þarf
til að taka þátt í guðsþjónustugjörðinni, því að eg
vil að sérhver dýrki Guð sinn ef.tir sið feðira sinna
og hefi þessvegna því meiri rétt til að heimta hlýðni
við hið annað skilorð mitt, sem sé, að þér tolandið
yður ekki í það, sem snertir þá trú, er eg játa og
hemilisfólk mitt. Að öðru leyti fáið þér til íbúðar
fleiri stofur en eina og megið hagnýta yður eins og
þér viljið allar þær skemtanir, sem land mitt getur
veitt yður. Þér getið farið úr þjónustu minni undir
eins og hún leiðist yður; en meðan þér eruð í henni,
verðið þér fortakslaust að hlýðnast þeim skilmálum,
sem eg ihefi sett yður. Farið nú og hugdeiðið þetta
tooð mitt og álít eg,að þér hafnið því, sjái eg yður
ekki aftur innan þriggja daga.” Edward tók fram í
og svaraði: “högúm mínum er þannig varið, að eg
þarf ekki langan umhugsunartíma. í nótt er var sVaf
eg í húsi, sem hefir verið hæli mitt frá því eg var
barn; en í kvöld verð eg að leggjast út af undir toer-
um himni.“ “Á eg að skilja þetta svo,” mælti Jakoto,
“að þér gangið að boði mínu og þeim kostum, sem eg
hefi sett?” “Þótt þeir væru þyngri en þeir eru, yrði
eg að ganga að þeim,” svaraði hinn ungi maður.
Edward vann nú fyrir, Gyðinginn á hverjum
degi frá því snemma á morgnanna til nóns, en upp
frá því mátti hann verja deginum til þess, sem hann
vildi. Þeir töluðust fátt við, og Ihústoóndi toans forð-
aðist að tala við hann um annað en það, sem laut að
starfi hans; en störf toans voru einkum í því fólgin,
að endurrita eða þýða staði í Gamla Testamentinu
eða öðrum hetoreskum toókum, og þetta fékk hann
Gyðingnum jafnskjótt og hann var búinn með það,
en sá aldrei aftur og visisi eigi heldur, til hvers það
var haft eða hvað af því varð. Jakob ísraellssion hafði
að vísu það þolgæði og þá hæfilegleika til að græða
fé, sem einkenna þjóð hans, en hann var líka ein-
staklega ráðvandur maður og vandur að virðingu
sinni. Hann hafði rekið kaupskap til Vestuflheims-
eyja og verið óvenjulega Iheppinn og örlæti hans var
að sínu leyti eins mikið eins og sú auðlegð, sem hann
hafði safnað. Hann var líka fræðimaður mikill og
gefinn fyirir vísindalega rannsókn og lagði stund á
heimspeki og náttúrufræði.
Hann hafði, ein'kum eftir að hann var hættur að
versla, varið miklium tíma til að prófa og rannsaka
trúaflbrögð sín; en því meir sem hann sökti sér niður
í þetta, þess óánægðari varð hann með þá niðurstöðu
sem ihann komst að. Hann fór þá að skrifast á við
hina lærðustu Gyðinga-klerka í Norðurálfunni
og spurði þá um skilning þeirra á hinu ög þessu; en
einkum vakti hann athygli þeirra á ýmsum stöðum
í Gamla Testamentinu og öðrum guðfræðistoókum
Gyðinganna sem honum iþóttu ekki vera samhljóða,
og út af þessum toréfaskriftum hafði hann tekið Ed-
ward ÍLeslie fyrir skrifara sinn. Því fór svo fjarri,
að þau svöfl, sem Jakoíb fékk frá þeim, er hann ráð-
færði sig við, fullnægðu honum, að þau gjörðu hann
enn þá efaiblandnari. Rótgrónir Ihleypidómar öftruðu
honum frá að rannsaka ástæðurnar fyrir sannleika
kristindómsins, en traustið á hans eigin trú var
farin. Hugur hans Ihafði fengið heimspekilega og í-
grundandi istefnu, en fann hvergi hvíld. Hann hafði
nú lagt út úr þeirri höfn, 'sem honum þótti ekki leng-
ur óhuílt og var kominn út á efasemdanna reginhaf,
og hann hrakti þar til og f:rá af öldum óvissunnar og
“hverjum kenningar þyt.” Hann sá, hvernig komið
var fyrir sér og að hann á hiverri stundu gat búist
við að torjóta skip sitt; en hið andlega myrkur hans
iskygði á Mstjarnuna í austri,” sem hefði getað leið-
toeint honum yfir þennan ólgusjó.
Einhvern morgun þegar Edward og Gyðingur-
inn voru við verk sitt eins og vant var, var lokið upp
dyrunum og stúlka kom inn og gekk að borði því, sem
þeir sátu við og voru að sfcrifa. Hún var ung og
naumast 18 vetra gömul. Limatourður hennar var
yndislegur og eins allar hennar líkamshreyfingar.
í andliti Ihennar sáust lítil mót til iþess, að hún væri
komin af Gyðingum, nema hvað augu henar voru
svört og glóandi, augalbrýrnar dökkar og bogadregn-
ar, hárið svart og mikið. Enni hennar var mjallhvítt
og um kinnarnar lék rósafagu.r tojarmi. Hún var
ihugsandi og nærri því alvörugefin á svipinn, og átti
það ekki við yfirbragð hennar, isem að öðru leyti
var unglegt; en hún mætti augnatilliti föður síns
með ihinu innilegasta og blíðasta torosi. Hinn ríkulegi
en þó óbrotni meyjartoúningur jók líka fegurð hennar.
Edward stóð upp, þegar Esther — þannig hét
unga mærin — kom inn; en hhnn sá á föður hennar,
að honum geðjaðist efcki að þessari kurteisi, hvers
vegna hann óðara settist aftur niður og tók til vinnu
sinnar, sem aldrei framar truflaðist á þennan hátt.
Hann mætti oft hinni ungu stúlku seinna og heilsaði
henni kurteislega og tók hún því oft brosandi.
Þegar Edward hafði verið ihálft miisslri í húsi
Jakotos, og var einn morgun búinn að iljúka við það,
sem hann var að skrifa, lagði Gyðingurinn pyngju
í hönd hans og mælti: ‘Herra Leslie! þegar þér réð-
ust til mín sem skrifari minn, ákvað eg eigi þá launa-
upphæð, sem eg ætlaði að gefa yður; en ef þér ekki
látið yður næðja það, sem er í þessari pyngju, þá
segið mérvþað, og mun eg reyna til að gjöra yður
ánægðan.”
Edward hneigði sig og fór tourt; en þegar hann
daginn eftir gekk ,til vinnu sinnar, lagði hann pyngj-
una fyrir framan Gyðinginn og sagði: “Herra, annað-
hvort hefir yður mistalist, þegar þér gáfuð mér fé
þetta, eða þér metið of mikils lítilfjörlega þjónustu
mína, og væri það að níðast á veglyndi yðar og særa
samvisku mína, að taka við hinum miklu launum, sem
þér bjóðið mér.”
Jakoto svaraði: “þetta er í fyrsta sinn, sem eg
íhefi heyrt kristinn mann skorast undan að taka við
fé þjóðar minnar, þegar hann var vél að því kominn,”
— og það vair í fyrsta sinn, að Edward sá hann
torosa — “en gætið þess, að enginn kann rétt að meta
verðleika sína. Takið því við pyngjunni, ef þér viljið
ekki styggja mig, og það, sem yður þykir vera um-
fram það, er þér eigið skilið, ‘toið eg yður að skoða
sem nokkurs konar skaðabót fyrir ófrelsi yðar.”
Edward sá sér ekki annað fært, en að taka aftur
við pyngjunni, þótt honum væri ekki um það.
Það, sem kom Gyðingnum til toanna bæði honum
og öðru heimilisfólki sínu að fara út fyrir landeign
sína, var líklega það, að hann vildi ekki láta trú
sína og lífernishætti verða að umtalsefni í þorpinu,
sem var þar í grend; en hvernig sem því var varið,
þá var það lítil nauðung fyrir Leslie, því þótt líf ihans
þar í vissu tiilliti væri einmanalegt, átti það þó vel
við skaplyndi hans. Meðan hann d'valdi hjá föður-
foflóður sínum, ,var hann líka mest allan tímann einn
sér. Og þó er sá ekki einmana eða einn sér^ isem í
toókum getur talað við hina miklu vitringa, sem með
andagift sinni hafa lýst hinum liðnu tímum, og sent
fræðandi og mentandi geisla út yfir ókomnar aldir.
Sá sem ekki ilifir eims og skynlaus skepna, hlýtur að
hafa skemtun af fegurð náttúrunnar. Herragarður
Jakoibs hafði mikið land og fagurt með hæðum og
dölum og tærum stöðuvötnum, en torautir voru hög&n-
ar gegnum skóginn. Edward sat oft undir trjánum,
og var ýmist að lesa eða virða fyrir sér náttúruna,
og gat ætíð haft eitthvað sér til gagns eða gamans
fyrir stafni. Þar að auki var allur aðlbúnaður hinn
toesti. Hann toorðaði í sínum eigin hertbergjum, og
þar skörti ekki alls konar sælgæti og kræsingar. Sá
húskarl, isem gekk um beina og honum var fenginn
til þjónustu, var kurteis og stimamjúkur, en óvenju-
lega fáorður, eins og allir í því húsi, eftir því sem
honum virtist.
iLeslie hfði oft ástæðu til að halda, að einhver
hefði fjallað nm, bækuir isínar 'meðan hann var úti.
Bonum kom til hugar að það væri þjónninn, sem
sópaði herbergin, en gat þó ekki s'kilið í, hvaða gagn
maður í hans stöðu gæti haft af þeim Itoókum, sem
hróflað! var við. Það var einkum ein bók, sem hann
oft fann á skökkum stað, sem sé Nýja Testamentið,
sem hann hafði látið toinda með hrvítum tolöðum á
milli, sem hann skrifaði á skýringar og athugasemd-
ir. En toráðum komst hann að því, að einlhver las í
bókum hans iþegar hann var ekki við, og fékk grun
um, hver það mundi vera. Einhvern dag þegar hann
kom heim, fann hann Nýja Testamentið hér um bil
á sama stað, þar sem ihann hafði lagt það um morg-
uninn, þá er hann gekk út, en því var flett upp ann-
arstaðar og hjá því lá gullprjónn, sem gimsteinn var
greiptuir í. Það var auðséð, að einhver fcvenmaður
átti þennan prjón, og þar eð ekki var nema ein stúlka
í húsinu, .sem gat átt þvílíkan skartgrip, gat hann
ekki efast um, hver það væri, sem læsi í ibókum sín-
um, en skildi þó ekki í, hvenig þessi bók gæti verið til-
fýsileg fyrir þann, sem væri annarair og í mörgum
greinum gagn'stæðrar trúar, með því einnig í þessari
I foók væri feldur svo harður dómur um Gyðinga þjóð-
1 ina. Framh.
Hugprúða stúlkan.
DR. B. J. BRANDSON
21ft.220 JIEDIOAIi ARTS BLDG.
ö>r. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
OfUce tlmar: 2—3
Helmlll: 77« Victor St.
Phone: A-7122
Whmipeg, Manltoha
dr. o. bjornson
216-220 MEDIOAXi ARTS BIiDG,
Cor. Grahara and Kennedy Sta.
Phone: 4-1834
Office tímar: 2—3
Heimili: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 MEDIOAD ARTS BUJG.
Cor. Grahara and Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office Hours: 3 to 5
Heimili: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDIOAD ARTS BliDG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Stundar augna, eyrna, nef 0«
kverka sjúkdóma.—Er aB, hltta
kL 10-12 f.b. og 2-5 e.fe.
Talsími: A-1834. Heimili:
373 River Ave. Taiy. E-2691.
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrlfstofa: Room 811 MeArUnar
Buildins:. Portatre Ave.
P. O. Box 165«
Phones: A-6849 og A-684*
W. J. UNDAIi, J. H. UNDAIi
B. STEFANSSON
Ialenzklr Iö*fræChifrar
708-709 Great-West Perm. Bldg.
356 Maln Street. Tals.: A-4963
felr hafa elnnlg skrlfstofur aS
IiUndar, Riverton, Glmll og Piney
og eru þar af hltta á eftlrfyl*J-
andl timum:
IiUndar: annan hvern miBvlkudag
Riverton: Pyrsta flmtudag
Glmllá Pyrsta mlBvikuda*
Plney: þriBja fftstuday
1 hverjum mlnuBi
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd Building
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstakiega berklaaýkl
og aBra lungnasjúkdðma. Er aB
flnna á skrifstofunni kl. 11_12
f.h. og 2—4 e.h. Sími: A-S521.
Heimili: 46 Alloway Ave Tal-
eimi: B-3168.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bidg.
Stundar sérstaklega kvenna eg
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 5 e. h.
Office Phone N-6410
Heimlli 806 Vkter Str,
Sfmi A 8180.
DR. Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. h-
Heimiii 469 Simooe,
Sími B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDIOAL ARTS BIjDG.
Oor. Graham and Kennedy Sts.
Talsími A 8521
Hoimili: Tals. Sh. 8217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Oor. Portage Ave. og Donald 8t
Talsfml: A-8889
Vér leggjum sérstaka álierzlu á að
selja meðul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, scm hægt er að lá eru
notuð eingiingu. . pegar þér komlð
með forskrliftum til vor megtð þjer
vera viss um að fá rétt þnð sem la-kn-
trinn tekur tll.
COI,CIÆIjGH & CO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—7650
Giftingaleyfisbréf seld
Munið Símanúmeríð A 6483
og pantiB meSöl yBar hjá oas. —
SendiB pantanir samstundis. Vér
afgreiBum forskriftir meB sam-
vizkusemi og vörugæBi eru ðyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdómsríka reynslu aB bakl. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, ts-
rjðmi, sætindi, ritföng, tðbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla rrað fasteignir. Sjá
um leigu a nusurr.. Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
808 Paris Bldg.
Phonee. A-6349—A-6310
ARNI ANDERSON
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. G&rland
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way Chambers
Talsfml: A-2197
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræð'ngur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Seinasta mánudag I hverjum mán-
uBi staddur I Churchbridge.
Phone: Garry 2618
JenkinsShoeCo.
•69 Notr* Dam«
Avenue
A. 8. Bardal
84-» Sharbrookc 8t.
S.Iui likkistui og annaat um útfarir.
Allur útbúnaður *á bezti. Ennfrem-
ur aelur hann alakonar minnisvarða
og legsteina.
Hkrifst. uUsli.t V antta
Heimilin talHÍmi N 6607
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki aB biBa von úr vltl.
viti. Vinna öll ábyr^t og lsyst ai
hendi fljðtt og vei.
J. A. Jóhannsson.
644 Burnell Street
F. B-8164. AB baki Sarg. Fire Hal -
JOSEPH TAVLOR
DO gtakbm aður
llelmlllHtaln.: St. John 1844
Skrtfatnfu-TkUa: A i
T.kur lðgtakl bæBl húa&lalruakuld!^
r 13
vefiakuldlr, vtzlatóuldir.
nm &8 lögum lýtur.
SkrltMof. 2U M&in
Atgreúttr
Verkstofn Tnla.: Helma Tfila.
A-838S A-M84
G I_ STEPHENSON
Plumber
Mlnkonar rafmagnsáhöld, bvo msb
Btraujárn víra. ailnr tegundir »*
UÖBum og aflvaka (batteriee)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
liátlð ekki hjá lfða að endur-
nýja reiðhjóiið yðar, áður en mestu
auniruar byrja. Komið með það
nú þegar og látið Mr. Stebbins
gefa yður kostnaðar áætiun. —
Vandað verk ábyrgst.
(MaBurinn sem allir kannast vlB)
S. L. STEBBINS
«34 Notre Dame, Winnipeg
Giftinga og b,6
Jaröartara-
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. B720
st iohn 2 nma 3
Sveitin.
Fögur er sveitin, frjálst er þar að búa,
framtak og göfgi þar vel dafna kann.
Þeim einum holt er hennar bygð að flúa
hégómadýrð og kveifarskap er ann!
Vaxandi þroskun í dáðum og dygðum,
drengskap og trygðum,
:,: sveitina tolómgar, manninn gjðrir mann:,: