Lögberg - 19.06.1930, Síða 6

Bls. 6
LÖ&BERG, FIMTUDAGINN 19. JÚNÍ 1930.
Mary Turner
Eftir
M ARV I N D AN A.
Mary kastaði nú af sér grímunni, og reyndi
ekki lengur að dylja þykkju sína.
“Það er fyrir yður að komast eftir því,”
sagði hún og glotti háðslega.
Burke hringdi, og þegar dyravörðurinn
kom inn, sagði hann honum að fara aftur með
fangann í klefann.
Mary stóð kyr og þrjóskaðist við að hlýða
skilyrðislaust.
“Kg býst við, ’ sagði hún og leit til Demar-
est, “að mér sé ekki til neins að krefjast þess
réttar, sem landslögin heimila mér, og heimta
að hafa tal af lögmanni?”
Burke kastaði líka af sér grímunni.
“Já,” sagði hanú. v “Loksins hepnaðist
yður að geta upp á því, sem rétt var.”
Mary svaraði honum ekki, en sneri sér til
lögmannsins.
“Mér skilst,” sagði hún með miklum al-
vörusvip, “að eg hafi þó lagalegan rétt til þess,
eða er það ekki, Mr. Demarest?”
Hv'að þetta snerti, vildi Demarest alis ekki
vera hlutdrægur. Virðing hans fyrir þessari
konu hafði þar að auki vaxið til muna. Hann
dáðist að því, hve yel henni hafði farist í þess-
ari viðureign við Burke. Hún kunni áreiðan-
lega að verjast og láta krók koma móti bragði,
þar sem það átti við. Honum þótti því vænt
um að geta gefið henni þær upplýsingar, sem
hún óskaði.
“Jú, það er áreiðanlega réttur yðar, Miss
Tumer,” sagði hann.
Mary leit á Burke og vonaðist sjálfsagt eft-
ir að hann svaraði þessu einhverju, sem ekki
varð þó neitt af. Það var ekki því líkt, að hann
væri ánægður yfir þessu.
“Hvað hafið þér að segja um þetta, Mr.
Burke?” sagði hún eftir nokkra þögn.
Burke greip sama háðið, eins og hann var
vanur, þegar hann komst í vandræði. Hann
fór sínu fram, hvað sem leið lögum og rétti.
“Þessi lagalegi réttur yðar hefir ekkert að
þýða hér,” sagði hann, en var þó sjálfur sár-
óánægður með svarið. Hann fann hversu veikt
það var, en honum datt ekkert betra í hug.
Skapsmunirnir voru komnir í það horf, að
hann varð að beita valdi við sjálfan sig, til að
verða ekki æfur og vondur. Það kom sér því
mjög vel fyrir hann, að Cassidy kom inn rétt í
þessu, og var svo ánægjulegur á svipinn, að
það leyndi sér ekki, að nú mundi hann hafa
góðar fréttir að færa yfirmanni sínum.
Burke leit á hann spyrjandi augum.
“Eg get fært yður þær fréttir, Mr. Burke,”
sagði liann, “að við höfum tekið Garson fast-
an.”
]\fary varð afar mikið um þetta,/þó henní
hepnaðist að láta lítið á því bera. Enginn, sem
þarna var inni, tók eftir því, nema Demarest.
Þegar Burke leit til hennar, sá hann ekki betur
en hún væri rétt eins og hún átti að sér að vera.
Honum datt þó annað ráð í hug, til að vinna
bug á gáfum hennar og ráðkænsku. Hann bað
þá Demarest og Gilder að fara út úr herberg-
inu, svo hann gæti átt tal við fangann eins-
lega. Mary brosti dálítið háðslega, þegar hún
heyrði þetta, og satt að segja gerði Burke sér
heldur daufar vonir um, að hann mundi vinna
mikið á, þó hann reyndi enn að spyrja hana
um þetta dularfulla morð. En ekki dugði að
gefast upp fyr en í fulla hnefana.
“Nú vil eg vera vinur yðar,” sagði hann og
var óvanalega mjúkmáll.
“Viljið þér það?” sagði Mary, heldur kæru-
leysislega, eins og það gerði lítið til eða frá.
“Já,” sagði Burke. “Mér er alvara. Seg-
ið þér mér það sem satt er um Gilder yngri. Eg
veit að hann skaut Griggs; það er svo sem eng-
inn vafi á því. En eg legg engan trúnað á þessa
innbrotssögu. 1 Rétturinn myndi ekki leggja
neinn trúnað á hana heklur. Hvernig stóð eig-
inlega á þessu, að hafín drap manninn? Var
hann hræddur um, að yður litist betur á Griggs,
heldur en sig? Það er svo sem ekkert ómögu-
legt, og í raun og veru ekki nema rétt eftir
honum. Hann hefir alt af veriðg hálfgerður
gallagripur. Segið mér nú eins og er, hvers
vegna hann skaut Eddie Griggs.”
Svo ruddalegar, sem þessar spurningar
voru, þá náðu þær þó furðanlega vel tilgangi
sínum. Þær snertu viðkvæman streng í hjarta
konunnar. Hún gat ekki stilt sig um að mót-
mæla þessum áburði á manninn, sem hún vissi
að unni sér einlæglega og af öllu hjarta. Hún
varð afar reið og talaði með miklum ákafa.
“Hann drap manninn ekki. Það var ekki
hann, sem drap hann,” sagði hún. “Það er
enginn betri maður til, en hann er. Yður skal
ekki hepnast að gera honum noklrurt mein. Það
skal enginn geta gert. Til daganna enda skal
eg gera alt, sem í mínu valdi stendur, fyrir
Dick Gilder.”
Burke leið reglulega vel þessa stundina.
Loksins höfðu klókindi hans komið þessari
• hættulegu konu í veruleg vandræði.
“Það var nú einmitt það, sem eg hélt,”
sagði Burke, og var nú enn blíðmálli. “En
fyrst Dick Gilder gerði það ekki, hver gerði
það þá? Við höfum náð öllum, sem við þetta
voru riðnir. Því ekki að segja mér nú eins og
er ? Eg skal gera alt fyrir yður, sem eg mögu-
lega get, og þér megið treysta því, að eg er al-
veg einlægur við yður.”
En hann varð of seinn. Nú var Mary búin
að ná sér aftur, og fyrirvarð sig mjög fyrir að
hafa látið Burke veiða sig í orðum. Þegar
hann nú hélt áfram að telja henni trú um, að
hann væri einlægur vinur hennar, hlustaði hún
■ á hann eins og hún tryði honum.
“Bíðið þér bara við eina mínútu,” sagði
hann glaðlega. “Eg skal sýna yður, að eg er
yður einlægur og vil vera vinur yðar. Það
kom bréf til yðar þangað sem þér eigið heima.
Menn mínir færðu mér það og eg hefi lesið það.
Eg hefi það hérna, og eg skal lesa það fyrir
vður. ”
Hann tók umslag, sem var þar á skrifborð-
inu, og tók út úr því dálítinn bréfmiða. Mary
gaf honum nánar gætur og var að hugsa um,
hvað nú hefði komið fyrir. Þegar hún heyrði
það, sem í bréfinu var, minti það hana enn á
fyrri raunir hennar og mótlæti. Bréfið hljóð-
aði þannig
“Eg get ekki farið án þess að segja yður,
eð eg iðrast einlæglega eHir því sem eg hefi
gert. Eg mun aldrei gleyma ‘því, að það var
fyrir mínar sakir, að þér lentuð í fangelsi. Það
var eg, sem hefði átt að lenda þar. Eg skal
aldrei reyna að afsaka þetta fyrir sjálfri mér,
og eg lofa yður liátíðlega, að haga mér ráð-
vandlega hér eftir.
Yðar einlæg,
• Helen Morris.”
Burke sýndi nú, að hann hafði líka eitthvað
af góðum, maunlegum tilfinningum. Eftir að
hann hafði lesið bréfið, sagði hann ekki orð
góða stund, en horfði á stúlkuna, sem stóð þarna
graf kyrr fyrir framan hann. Og þegar hann
nú gaf sér dálítinn tíma til að virða fyrir sér
þessa afburða fallegu og gáfulegu stúlku, þá
gat hann ekki annað en dáðst að henni og borið
virðingu fyrir henni. Slíkum hugsunum vildi
hann þó ekki leyfa rúm í huga sínum, því að
hvernig sem því var nú varið, þá tilheyrði -hún
nú þeim hluta mannfélagsins, sem hann átti
stöðugt í höggi við. Þó gat hann ekki varist
þeirri hugsun, að réttvísin hefði leikið hana
hart og gert henni rangt til. Þetta bréf sýndi
það greinilega. Henni hafði verið hegnt fyrir
lagabrot, sem hún var ekki sek um. En hvað
sem því leið, hafði hún engan rétt til að brjóta
lögin, eða fara í kringum þau. Það var hans
skylda, að gæta þess, að hún gerði það ekki.
Fyrir Mary var þetta mikill merkis atburð-
ur í lífi hennar. Nú var það fullkomlega sann-
að, að hún var ekki sek um þann glæp, sem hún
hafði verið dæmd fyrir. Stúlkan, sem glæpinn
hafði di*ýgt, hafði nú sjálf viðurkent það svart
á hvítu. Auðvitað gerði hún það of seint, en
það var betra seint en aldrei. Hún hafði leiðst
út á rangar bráutir og fengið ilt orð á sig. Nú
var-hún jafnvel grunuð um morð. Samt sem
á(íur þótti henni afar vænt um þetta bréf, og
þegar þún átti tal við Helen Morris og hjálpaði
henni í vandræðum hennar; hafði henni alls ekki
dottið í hug að hún myndi nokkurn tíma skrifa
þetta bróf. Nú fanst henni meira til um það,
heldur en flest annað í veröldinni. Þetta bréf
sannaði Ijóslega ranglætið, sem hún hafði orð-
ið fyrir af hálfu réttvísinnar. Hún var ekkí
þjófur, eins og dómstólarnir höfðu úrskurðað,
að hún væri. Það hlaut að vera afsakanlegt,
þó hún gerði réttvísinni, svo nefndu, svipuð
skil og réttvísin hafði gert henni. Nú vissu
þeir, sem laganna áttu að gæta, að hún hafði
verið saklaus dæmd. Hingað til hafði hún orð-
ið að bera mótlæti sitt alein. Innan skamms
mundu allir fá að vita um þetta. Mary var
glaðari í huga, heldur en hún hafði lengi verið,
þó liún fyndi að vísu, að ekkert gæti nokkurn
tíma bætt sér að fullu fangavistina.
“Vissuð þér um þetta?” spurði Burke.
“Já,” svaraði Mary, “fyrir tveimur dög-
um.”
“Hafið þér sagt Gilder eldra það?”
Mary hristi höfuðið.
“Til hvers hefði það verið ?” sagði hún. “Eg
hafði engar sannanir. Enginn hefði trúað
mér. ”
Það var eins og Burke rankaði alt í einu við
sér, að nú væri hann að vanrækja skyldustörf
sín, og hann hugsaði sér, að láta það ekki lengi
viðgangast.
“Þeir tryðu þessu,” sagði hann. “Þetta bréf
hreinsar yður alveg af þessari sök. Ef eldri
Gilder sæi þetta bréf, þá myndi hann vilja alt
fyrir yður gera til að bæta upp fyrir það rang-
læti, sem þér hafið orðið fyrir. Hann er í raun
og veru maður réttsýnn og góður drengur.
Þetta bréf tekur af öll tvímæli.”
Nú kom það fyrir enn einu sinni, að þessi
sama spurning, sem alt af ólgaði í huga hans,1
brauzt enn út með all-miklu afli.
“Hver skaut Griggs?” sagði hann.
Hún svaraði engu. Burke hélt því áfram
og fann þó til þess, að nú hefði hann verið held-
ur fljótur á sér.
“Heyrið þér!” sagði hann og málrómurinn
var eitthvað öðni vísi en vant var. “Þér segið
mér hver skaut Griggs, og eg skal sýna gamla
Gilder (brófið.”
Nú hafði hann alveg gelymt velvildinni, sem
gripið hafði hami fyrir skemstu, og nú hafði
hanu ekkert annað í huga, en að komast fyrir
sannleikann í þessu morðmáli, og greip til auð-
virðilegrar lýgi, til að koma fram sínu máli.
“Hlustið þér nú á mig,” sagði hann. “Eg
lofa yður því, og legg við drengskap minn, að
alt, sem þér segið hér, fer að eins okkar á
milli.” En einhvem veginn varð honm ósjálf-
rátt að líta til gluggans, þar sem skrifarinn sat
hulinn bak við gluggatjöldin, og var að taka
niður það, sem sagt var inni í herberginu.
Þetta augnatillit varð nóg til þess að vekjá
grun þessarar gáfuðu konu. Hana grunaði
þegar, að hér værí ekki alt með feldu.
“Bara gefið þér mér hugmynd um, hver
vann þetta verk, ” sagði Burke. “Eg skal svo
sjá um, að fá sönnunargögnin. Hér er enginn
nema við tvö. Segið þér mér þetta nú.”
Það var ekki að eins, að Mary var fjarri
skapi að gefa þessum slæga og midirförula lög-
regluforingja nokkrar upplýsingar, heldur
hálf-langaði hana til að reyna enn við hann
sína andlegu krafta. Hún reyndi að láta Burke
ímynda sér, að nú væri húu að láta undan og
myndi bráðum segja honum alt sem hún vissí
um þetta mál.
“Þér erað alveg vissir um, að enginn kemst
nokkurn tíma að því, ef eg segi yður eitt-
hvað?” spurði hún.
“Enginn skal nokkurn tíma vita það, nema
þér og eg,” sagði Burke með áherzlu, og var
nú alveg viss um, að hann væri að vinna sigur.
“Eg lofa yður því. ”
Mary brosti góðlátlega. Burke sá ekki ann-
að í því, en einlægni og fegurð. Hann skildi
ekki grun hennar um, að hér væri ekki alt með
feldu. Aldrei hafði Burke sýnst þessi kona eins
glæsileg, eins og einmitt nú. En þeim mun
meira fanst honum til um sinn eigin sigur. Þó
var ekki alveg laust við, að honum þætti lát-
bragð liennar eitthvað dálítið undarlegt.
“Eg tala ekki nógu hátt, skrifari, eða geri
eg það?”
Aumingja skrifarinn var önnum kafinn við
sitt verk, sem hann vildi vinna eins trúlega, eins
og hann gat, svaraði þegar úr sæti sínu utan
við gluggann “Nei, frú, ekki alveg nógu
hátt.”
Mary hló hátt, en Burke sat steinþegjandi.
Hún gekk hvatlega út að glugganum og lileypti
upp gluggablæjunni. Þar sat skrifarinn hálf-
•boginn yfir blöðum sínum. En nú leit hann
upp og varð afar hverft við. Hann skildi nú,
livað honum hafði orðið á og stökk á fætur og
hljóp burtu.
Burke varð ekki öllu minna um þetta,.held-
ur en skrifaranum, þó það væri með öðrum
hætti. Skrifarinn varð liræddur; Burke varð
reiður. Enn einu sinni hafði hann orðið undir
í viðskiftum sínum við þessa gáfuðu konu, og
enn einu sinni hafði hún sýnt, honum, að hún
gat séð við fláttskap hans og undirferli. Hann
hafði enga vöm fyrir sig að bera. Hann forð-
aðist að líta framan í hana. Honum var eins
farið, eins og öðrum mönnum, að hann vildi ó-
gjaraa horfast í augu við þá, sem hann hafði
reynt að táldraga, og var orðinn uppvís að því.
Honum varð það fyrir, að hringja á dyravörð-
inn.
“Farið þér burt með hana, Dan,” sagðí'
Burke, þegar dyravörðurinn kom inn, og hann
varð því óreiðanlega fegnastur, að hún færi út
sem fyrst.
Mary var enn brosandi, en hún gat ekki
stilt sig“um að láta Burke skilja, að hún
hugsaði um þetta tiltæki hans.
“Eg skil yður, Mr. Burke. Þér eruð ekkert
nema einlægnin í minn garð. Eða var það ekki?
Engin lifandi manneskja hér, nema þér og eg-”
Ilún sagði þetta í óendanlega háðslegum róm.
Burke svaraði ekki nokkru orði. Hann sat
alveg hreyfingarlaus og steinþegjandi, þangað
til Mary og dyravörðurinn voru farin út. Þá
lét haim út úr sér eitt eða tvö hroðaleg blóts-
yrði.
XXIII. KAPITULI.
Burke var maður, sem ekki gafst upp vib
það, sem hann tók sér fyrir hendur, fyr en í
fulla hnefana, og nú hafði liann sett sér það, að
komast fyrir hver valdur væri að dauða Griggs,
hvað sem það kostaði. Hingað til hafði honum
ekkert orðið ágengt í þeim efnum, og kendi
hann Mary aðallega um það. Nú hugsaði hann
eins nákvæmlega eins og hann bezt gat um það,
hvort ekki væri enn einhver vegur til að kom-
ast fyrir sannleikann, sem hann hefði ekki enn
reynt. Hann sat alveg hreyfingarlaus í stóln-
um, með vindil milli varanna, sem hann hafði
enn ekki kveikt í. Eftir góða stund var eins
og hann liefði fundið einhverja úrlausn, og það
glaðnaði mikið yfir honum.
“Þetta hlýtur að hepnast. Það getur ekki
annað verið,” tautaði hann fyrir munni sér.
Hann hringdi og sagði dyraverðinum að kalla
á Cassidy. Þegar haim kom inn rétt á eftir,
byrjaði Burke viðstöðulaust á umtalsefninu,
eins og lionm var lagið.
“Veit Garson, að við höfum tekið þessa
Turner stúlku og Gilder yngra föst?” spurði
liann, og þegar hann liafði fengið að vita, að
svo væri ekki, hélt hann áfram: “Eða að við
höfum Chicago Red og Dacy hér?”'
“Nei,” svaraði Cassidy. “Það hefir eng-
inn talað við hann, síðan við tókum hann. Hann
virðist vera eitthvað áliyggjufullur. ”
‘íHann skal liafa meira til að hugsa um áð-
ur en eg er búinn með liann,” sagði Burke og
glotti. “Munið þér hvernig Burns fór að í
MoClain málinu? Eg ætla að fara eins að við
Garson. Hann hefir heilmikið ímyndunarafl,
sá bófi. Hann er hræddur við það eitt, sem
hann grunar eða ímyndar sér, en veit ekki með
vissu. Þegar liann er kominn hingað inn, þá
takið þér þessa tvo náunga, einn í einu, og flytj-
ið þá inn í klefana í ganginum hérna utan við
gluggana. Hafið þér gluggablæjurnar ekki fyr-
ir gluggunum, svo Garson geti séð þá þegar
þeir koma inn. Hann fer að hugsa margt,
þegar hann sér þessa fólaga sína þarna.”
Burke þagnaði dálitla stund, eins og liann
væri að hugsa sig um, og hélt svo áfram:
“Þegar eg gef yður merki, þá sendið þér
Gilder yngra og þessa Tumer stúlku hingað
inn. Nokkru eftir það, gef eg yður annað
merki, og þá komið þér inn og segið mér, að
einhver af þessum náungum hafi sagt frá öllu
eins og var. Eg skal gera alt hitt. Sendið þér
Garson liingað inn eftir fáeinar mínútur. Seg-
ið þér Dan að koma.”
Strax þegai- Cassidy var farinn út úr skrif-
stofunni, kom Dan inn, og Burke gaf honum
sínar fyrirskipanir, sem allar lutu að því að
koma fram þeim fyrirætlunum, sem hann hafði
í huga.
“Takið þér alla stólana út úr herberginu,
Dan,” sagði hann, “nema minn stól og einn
annan — þennan þarna,” og hann benti á stól,
sem stóð skamt frá skrifborðinu. “Hafið þér
allar gluggablæjurnar uppi — þessi Turner
stúlka tók af yður ómakið með eina. ”
Þegar dyravörðurinn var búinn að gera
það, sem fyrir hann var lagt, fór hann út úr
skrifstofunni. Burke kveikti í vindlinum, sem
liann enn hafði mili varaima, settist svo í stól-
inn, sem að glugganum sneri, og fullvissaði
sjálfan sig um, að þaðan sæist vel um allan
ganginn fyrir utan. Hann brosti ánægjulega
yfir þessu snjallræði, sem lionum hafði nú dott-
ið í hug. Hann var ánægður með, að alt væri í
bezta lagi, og nú stóð hann upp aftur og settist
svo í sinn eigin stól við skrifborðið, og þegar
dyrnar voru opnaðar, var hann niður sokkinn í
að skrifa.
“Hér er Garson, Mr. Burke,” sagði Cas-
sidy.
“Halló, Joe!” sagði Burke heldur glaðlega,
en lét eins og sér stæði það á litlu, hvort Joe
kom eða ekki, og leit ekki upp frá því, sem hann
var að gera. Garson stóð grafkyr, rétt innan
við dyma.r “Fáið þér yður sæti,” sag'ði
Burke.
Garson var dálítið brugðið. Hann var ekki
nærri eins frjálsmannlegur og örugglegur, eins
og hann átti að sér, og hann gat ekki dulið það.
Augnaráðið var ekki eins djarflegt, eins og
vanalcga. Hann svaraði engu og settist ekki,
en istóð í sömu sporum og leit í kringum sig.
Loks tók hann þó til máls, en það var eitthvert
hik á honum og það leit út fyrir, að hann væri
hræddur eða kvíðandi.
“Fyrir hvað er eg tekinn fastur?” spurði
hann. “Eg hefi ekkert gert.”
Burke leit ekki upp frá skriftunum, sem
liann virtist vera sokkinn niður í.
“Það þarf enginn að segja mér það,” svar
aði Garson heldur óþolinmóðlega. “Eg er
enginn háskóla prófessor, en þegar lögreglu
þjónn grípur mig og fer með mig hingað, þá er
svo sem ekkert um að villast, að eg er tekinn
fastur.”
“Svo þeir tóku yður fastan, Joe,” sagði
Burke. “Eg verð að tala um það við Cassidy.
Viljið þér ekki fá yður sæti, rétt sem snöggv-
ast? Mig langar til að tala svolítið við yður.
Eg er rtt a éðesgja búinn með það, sem eg er
að gera, og þarf að koma af.”
KaupiÖ Lögberg
aðeins $3.00 um árið
og
Borgið Lögberg