Lögberg - 09.10.1930, Qupperneq 6

Bli. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. OKTÓBER 1930.
Sonur GuÖanna
Eftir
R E X B E A C H .
Lee Ying treysti því hiklaust, að Sam hefði
sagt sér alveg satt, en hann treysti því ekki
fullkomlega, að sannleikurinn og réttlætið hæri
ávalt sigur úr býtum, og hann var engan veg-
inn viss um hvað lir því mundi verÖa, ef þess-
ar mæðgur kynnu að höfða mál gegn syni sín-
um. Morguninn eftir fór hann því að sjá lög-
menn sína, og tók son sinn með sér, og sagði
þeim nákvæmlega og rétt frá þessu öllu, eins
og ]>að var, og gaf þeim tvær fyrirskipanir, að
láta ekkert ógert, hvað sem það kostaði, til að
halda uppi heiðri þeirra feðga.
Þau Sam og hhleen höfðu ekki séð hvort
annað í marga mánuði þangað til nú, og hann
hafði ekki fyr en nú heyrt, að hún væri í vinnu
hjá Cartel og Pelz. Eileen hafði tekið miklum
framförum og hún var ekki þarna lengur rétt
til að fá kaupið sitt. Nú var hún farin að af-
kasta meiru verki heldui’ en nokkur hinna
stúlknanna, og hún vann verk sitt vel og var
stöðugt að fara fram.
Hún gat ekki að því gert, að koma Sams
hafði töluverð áhrif á hana, sérstaklega vegna
þess, að nú talði hann við hana í fyrsta sinn
eins og fullorðna stúlku, en ekki leiksystur.
Hann heilsaði henni og talaði við hana stund-
arkom, þegar hann kom inn, og hann talaði
við hana aftur, þegar þeir feðgar höfðu aflok-
ið erindum sínum við Mr. Carter. Henni fanst
þetta einstaklega fallega gert af honum, en það
liafði töluverðar afleiðingar.
Svo sem hálfum klukkutíma eftir að Lee
Ying og sonur hans vora farnir, heyrir Mr.
Carter hávaða mikinn í fremri skrifstofunni.
Það var ekki nóg með það, að þarna voru ein-
hverjir í hörku rifrildi, heldur var hlutum kast-
að um herhergið frá einum enda til annars.
Mr. Carter hálf-opnaði hurðina og leit út fyr-
ir, en varð því fegnastur að loka aftur hurð-
inni, því ein af laga-bókunum, sem einhver
hafði kastað, stefndi beint á höfuðið á honum.
Honum fanst að regulegur hvirfilbylur væri að
veiki þarna í skrifstofunni. Eileen Cassidy
lét eins og óð manneskja, og hinar stúlkurnar
þrjár, leituðu sér skjóls, þar sem þeim fans'
bezt henta. Sú elzta þeirra, sem var að ein-
hverju leyti fyrir hinum stúlkunum, hafði
skiiðið undir skrifborðið sitt og varðis,t það-
an af veikum mætti, því Eileen kastaði í hana
ölJu, sem hún gat hönd á fest, og það með ó-
trúlegum hraða.
Það var ekki sjón að sjá skrifstofuna, og
þeim Mr. Carter og Mr. Pelz alveg ofbauð.
Til allrar hamingju kom enginn viðskiftavin-
ur inn meðan á þ&ssu stóð. Ef einhver hefði
komið, mundi' hann hafa flvtt sér burtu, sem
mest hann mátti.
Jafnframt og Flileen kastaði í stúlkurnar
öllu, sem hönd á festi, lét hún dæluna ganga
og var bæði hávaðasöm og stórorð: “Auðvit-
að sýndi eg honum alt og fór með hann inn í
gevmsluklefann og e/ sýndi honum hvernig
við röðum okkar bréfum og skjölum, en þess-
um bréfum getur þú raÖað sjálf, eins og þú
vilt. ” og um leið ka.staði hún vírkörfu, sem var
full af bréfum í stúlkuna, sem hún átti sér-
staklega í höggi við.
Carter sá, að ekki mátti svo búið standa,
svo hann hljóp Jiangað sem Eileen var og tók
af henni stöng, sem til þess var notuð, að opna
með henni glugga og loka þeim. Á öðrum
enda stangarinnar var krókur úr járni eða
kopar, og það var engum vafa bundið, að Ei-
leen ætlaði sér að nota þetta áhald til að
krækja í stúlkuna undir skrifborðinu.
“Hamingjan góða!” hrópaði Carter. “Hvað
gengur eiginlega á? Komið þér héma, Mr.
Pelz, og hjálpið þér mér, eða kallið þér á lög-
regluna.”
^“Fáið þér heldur sjúkravagn,” sagði Ei-
leen. “Hún þarf hans við áður en eg er búin
að ganga frá henni. — HeyriÖ þér, húsbóndi
góður, þér þurfið ekki að vera svona harðleik-
inn. Það er töluverður stærðarmunur á okk-
ur. ”
Mr. Carter tók hana upp og bar hana af or-
ustuvellinum og Mr. Pelz hepnaðist að sann
færa hinar stúlkuraar um, að þeim mundi nú
vera óhætt, því að þessum bardaga væri lokið.
Það tók töluverðan tíma, að komast að því,
hvað eiginlega hefði komiÖ fyrir og út af
hverju alt ]>etta uppistand hefði orðið, því
engin af stúlkunum var eiginlega fær um að
skýra frá þvx, í bráðina. Þó undarlegt væri.
þá var það Eileen, sem fyrst var fær um að
tala, þó skapið væri enn töluvert æst. Skvr-
ingin kom ekki beint eða blátt áfram, heldur
mátti skilja hvað fyrir hafði komið, á því sem
hún hreytti til hinna stúlknanna.
“Kannske þær kalli hann ekki aftur grút-
ugan Kínverja? Einn á móti þremur, það var
nú ekkert óvanalegt fyrir írann. Hún ætlaði
ekki að þola þeim nein köguryrði, þegar um
Sam var að raiða. Hun hafði þolað þeim nóg,
hvað hana sjálfa snerti. Það væri tími til þess
kominn að einhver liti eftir því, sem gerðist í
þessari skrifstofu. Kalla á lögreglumann!
Flkki nema það ]>ó! Hún þekti hvern einasta
lögreglumann í borginni. Sam Lee var vinur
hennar og hann var reglulegt prúðmenni. Hún
ætlaði sér ekki að líða neinum kjaftakindum að
tala illa um hann og gera lítið úr honum. Hann
væri góður viðskiftavinur félagsins. Eeka sig!
Hvaða fjarstæða! Hvað hafÖi hún svo sem
gert til að vera rekin? Ef það þyrfti að reka
einhverja, þá skyldi hún segja Mr. Carter, hvar
hann ætti að byrja.
Loksins varð friði komið á, svona að nafn-
inu til. En elzta stúlkan, sem var einkaskrif-
ari Carters, var alveg ófær til að gera nokkuÖ
meira, þann daginn að minsta kosti. Hún var
veik og hún skalf eins og hrísla, og hún sagði,
að það tæki engu tali, að hún stigi sínum fæti
aftur inn fyrir þessar dyr, meðan þessi óhemja
væri þar.
Eileen ætlaði þegar að ráðast á hana, en Mr.
Carter hafði enn ekki slept henni og herti nú á
takinu. Hún varð því að láta sér nægja, að
láta þá skoðun sína í ljós, að því seinna sem
hún kæmi aftur, því betra væri það fyrir alla
hlutaðeigendur. Langbezt væri, ef hún kæmi
aldrei. Þá væri kanske hægt, að koma þarna
einhverju í verk. Hún gæti gert það alt sam-
an sjálf, ef hún bara hefði frið til þess fyrir
þessum ónytjungum og óþjóðalýð.
Þegar Mr. Carter hafði skilið hveraig á
öllu þessu stóð og athugað allar ástæður, leyfði
hann skrifara sínum að fara heim, og þar sem
hann var sanngjarn maðúr, krafðist hann þess
ekki, að hún kæmi aftur fyr en hún væri búin
að jafna sig. Hann dáðist að kjarkai og hug-
rekki og ekki síður að trúmensku. Síðustu
vikurnar hafði hann líka verið að hugsa um
það, að gefa Eileen betri stöðu. Um kveldið,
þegar hann var að segja konu sinni um þetta,
hló hann hjartanlega.
‘“Svo þér hafið verið að borga kaupið mitt.
Eg verð að endurborga það.” Það var Eileen,
sem þetta sagði. Það var nokkrum vikum eft-
ir að bardaginn var í skrifstofunni; og hún
hafði komiÖ við hjá Lee Ying á leiðinni heim.
Kaupmaðurinn muldraði eitthvað um það, að
hann skildi ekki hvað hún væri að segja, en
Eileen tók lítið tillit til þess.
“Þér skiljið fullvel, hvað eg er að segja.
Eg er nú einkaskrifari Mr. Carters. Eg vinn
nú fyrir mér og eg vil ekki skulda neinum
neitt.”
“Hann lofaði að segja engum frá þessu, ’
sagði gamli maðurinn ofboð hæglátlega.
“Það er ómögulegt fyrir lögmann að gæta
þess, að góðir skrifarar komist ekki að öllum
hans leyndardómum. Eg hefi eitthvað meira
en hárið tómt undir hattinum. Segið þér mér
eins og er, Mr. Lee, Cassidy fjölskyldan þolir
það ekki, að skulda nokkrum manni nokkuð.”
‘ ‘ Þér sögðuð einu sinui, þegar eg hæídi yður
fyrir eitthvað, að eg væri meira írskur en kín-
verskur. Má eg nú hæla yður enn meir og segja
að þér séuð meira kínverskar en írskar?”
“Er það hól?”
Það finst mér. Þér hatið skuldir. Þér lát-
ið yður mjög ant um sóma yðar og þér eruÖ trú-
ar vinum yðar. Mr. Carter sagði mér alt um
áflogin. Hann sagði, að það hefði verið eins og
hvirfilbylur, og hann hafði gaman af því, en
það fékk mikið á mig og mér var ekki hlátur í
hug. Þér líkist líka Kínverjum í því, að elska
fegurðina. Þér hafið eitt smáblóm á barminum
á yfirhöfn yðar. Hví ekki handfylli af blóm-
um?”
“Maður verður að vera sparsamur.”
Lee Ying hristi höfuðið.
“Er ekki eitt blóm alveg eins fallegt, eins
og þó þau vgiru mörg?”
“Fallegra, enn þá elskulegra! Kínverji,
sem hefir verið dæmdur til dauÖa, kaupir sér
blóm, eða fær þaÖ gefins á leiðinni til aftöku-
staðarins, og hann nýtur yndisins og fegurðar-
innar, jafnvel á þeirri leið. Þér hafið líka ann-
an kost, sem einkennir Kínverja. Þér getiÖ
notið einverunnar. Manninum er auÖsynlegt,
að vera stundum einn, og hugsa um hinn dular-
fulla tilgang lífsins.”
“Eg sé ekki mikinn mismun á fólki, Mr.
Lee. ”
“Hann er ekki mikill, og hann er mestur á
yfirborÖinu. Andlitsfall, litarháttur, vaxtarlag
er mismunandi. Yitaskuld er hugsunarháttur
líka nokkuð mismunandi. Því valda lífsskoð-
aniraar og vaninn. Virðing fyrir ellinni og
góðvild til æskunnar, er t. d. einkenni minnar
þjóðar og rósemi og stilling.”
“Það á ekki við mig. frinn má til að eiga í
ófriði. Það var reglulega hressandi, að eiga í
þessum slag þarna á skrifstofunni.”
“Sam þykir vænt um að frétta, að þér haf-
ið tekið upp fyrir hann. ”
“Tók hann svo sem ekki upp fyrir mig?”
“Hann á nú enga vini og enginn er honum
góður. Allir sýna honum lítilsvirðingu og jafn-
vel skólabræður hans hafa þessa heimskulegu
hlevpidóma gegn honum vegna þjóðernis
hans.”
“Það þykir mér slæmt að heyra. En þar
sem við skiljum nú hvort annað viðvíkjandi
kaupinu mínu, ]>á get eg tekið tækifærið og
talað við yÖur um nokkuð annað. Eg hefi ný-
lega heyrt um þessa Stevens stúlku. Þér skilj-
ið hvers vegna það ef. Eg skrifa öll bréf fyrir
Mr. Carter nú orðið, og eg hefi kynt mér þetta
mál töluvert vandlega. Við höfum menn til að
komast eftir öllu því viðvíkjandi og eg hefi
lesið þeirra skýrslur. Stúlkan og móðir henn-
ar hafa komið inn nokkrum sinnum og eg hefi
gert mér far um að kynnast henni. Þessar
mæðgur eru reglulegar blóðsugur, og ekkert
annað. ’ ’
“Það er alveg rétt. Þér vitið náttúrlega,
að þær kröfðust þess fyrst, að Sam giftist
henni.”
“Stúlkan trúir mér eins og nýju neti og
segir mér ýmislegt. Mér skilst, að það sé nú
hægt að semja við þær.”
“LögmaÖur þeirra hefir ráðið þeim til þess.
Þær hafa nú lögmann.”
“Hvað vilja þær hafa?”
“Eftir að þær höfðu lengi neitað að ganga
að nokkra öðru en því, að hann giftist henni,
þá stungu þær upp á hundrað þúsund dölum.
Eg býst við þær gerðu sig ánægðar með eitt-
livað minna,” sagði Lee Ying og brosti.
“Það vona eg þær geri. Þetta nær engri
átt. Þetta er bara ósvífni.”
“Þetta er all^sainan alveg nýtt fyrir mig.”
“ F]g býst við, að yður finnist eg nokkuð
ung, til að tala um þessa hluti. En ungar stúlk-
ur vita ýmislegt nú á dögum. Þessi stúlka er
bara að fara- með svik og tál.”
“Þér eigið við—”
“Eg á við hvemi ástatt er fvrir henni.”
Það var auÖfundið, að Lee Ying átti ekki
von á, að Eileen mundi vekja máls á þessu. —
“F]g veit ekki,” sagði hann. “Eg hefi samt
liálf-trúaÖ henni. Samt getur vel verið, að þér
hafið rétt fyrir yður, en jafnvel þó svo væri, þá
veit eg ekki hvernig með þetta á að fara.”
,“F]g skal segja yður, hvað er bezt að gera,”
sagði Eileen. “Það er að sanna aÖ hún fari
með ósannindi. Það er þó hægt að sanna, að
minsta kosti. Eg veit ekki fyrir víst, hvernig
á að gera það, en það hlýtur að vera hægt. Þið
Kínverjar eruð veikir fyrir, þegar um börnin
er að ræða, þó þiða berið enga virÖingu fyrir
kvenfólkinu. Það er hreinn og beinn viðbjóð-
ur, hvernig margar strilkur fara að ráði sínu í
þessum efnum. Þær taka þúsundir af pening-
um manna, sem þeim hefir hepnast að draga á
tálar. Það er beinlínis atvinna þeirra, svo
heiðarleg sem liún er. Þær hafa ótal ráð, til
að láta lögmenn og dómara kenna í brjósti um
sig. Það eru ósköpin öll, sem svikið er út af
peningum með þessu móti. Það er svo sem eng-
in vörn í því, að hafa háskólamentun, hún hjálp-
ar ekkert. Nógu góður lás er það eina, sem
dugar.”
Eileen talaÖi af mikilli mælsku, og sagði
margt fleira, en hér er talið. Og Lee Ying átti
erfitt með að fylgjast með því, sem hún var aÖ
segja. Samt sem áður hafði hún gefið lionum
nýja hugmynd, sem festist í huga hans og
skýrðist smátt og .smátt.
“F]g skulda yður meira en eg get nokkurn
tíma borgaÖ, litla, góða stúlka. Þér liugsiÖ og
talið þannig, að það er erfitt fyrir mig að
fylgjast með og skilja yður fullkomlega. En
þó margt, sem þér segiÖ, sé skrítið, þá er mikið
vit í því, engu að síður. Þér komið mér til að
brosa og þér vekið hjá mér nýjar hugsanir.
Þegar þér hafið dreift eius miklu sólskini út
yfir mannheiminn, eins og guðimir vilja, þá
megi hinn mikli dreki svífa með yður eins og
svanur til æðri heima.”
“Þakka yÖur fvrir. Það er sjálfsagt löng
ferð og skemtileg. Eg hlakka til að láta drek-
ann fljúga með mig. ”
“Eg vona, að mörg lótusblóm megi vaxa á
IeiÖi yðar göfugu forfeÖra,” sagði Lee Ying og
klappaði á handlegginn á henni.
‘ ‘ Það er ágætt. En ef þér látiÖ þessa svika-
hrappa komast upp með þetta, þá geng ég aft-
ur og fylgi yður, ef eg dey fyrst. LofiÖ þér
mér því, að láta það ekki koma fyrir. ”
“Jæja þá, eg lofa því.”
Það var komið fram í janúar, og það var
afar-kalt, ibæði snjókoma og hvassviðri. 1 her-
berginu þar sem þær Mona Stevens höfðust við,
var líka töluverður stormur, því þar var Ev-
erett Himes kominn, og hann var í alt annað en
góðu skapi. Það hafði dregist óheyrilega lengi
að ráða fram úr málinu um skaðabæturnar.
Hann hafði hvaÖ eftir annað átt tal við Lee
Ying, en aldrei hafði neitt verið útgert og hann
hafði marg sinnis talað við lögmann ]>eirra og
eins Mr. Carter, en alt af var málið dregið á
langinn og ekkert gekk. ÞolinmæÖi þessara
þriggja var því alveg að þrotum komin.
‘ ‘ Það var ekkert nema vitleysa að halda því
fram svona lengi, að þau ættu að giftast. Gamli
maðurinn trúir syni sínum eins og nýju neti,
og hann vildi ekki hevra það nefnt, að þau
giftust.”
“Eg skal veðja ,að hann hefði gert það,”
sagði Mona.
“Veðja! Þú vilt alt af veðja,” sagði
Himes óþolinmóðlega. “Hverju ætlar þú svo
sem að veðja? Hárnælu?”
“Stúlkur nota ekki hárnælur nú á dögum.”
“Hans sér eins vel og við, til hvers þessi
gifting er ætluð. Það er ekki til neins, að
minnast frekar á það. En hann vill forðast
allan hávaða og umtal.”
“I því hefðu nú verið mestir peningar samt,”
sagði Mrs. Stevens. “Hvað eru fímtíu þúsund
dalir, eftir að búið.er að skifta þeim og borga
lögmanninum ? ’ ’
“ Já, einmitt það. Fimtíu þúsundir er bara
lítilræði, og þó verð eg að borga fvrir þig húsa-
leiguna. Tímarnir breytast fljótlega. Fyrir
fjórum mánuðum —”
“Það eru náttúrlega miklir peningar, en
það sýnist nokkuÖ lítið í samanburði við það,
sem við gerðum okkur vonir um. Hugsa sér
alla þá peninga, sem hann mundi hafa verið
dæmdur til að borga henni eftir að þau voru
skilin.”
“Hún hefði kannske verið dæmd í lífstíðar-
fangelsi fyrir að giftast honum. Það hefði eg
gert. En þú skalt muna það, að við höfum ekki
enn fengið þessar fimtíu þúsundir.”
“Nei, við höfum ekki fengið þær, og eg skal
veðja, að við fáum þær aldrei,” skaut Mona inn
í samtalið.
“Veðja, einu sinni enn!” sagði Himes og
varð æfur. “Það er jafn skemtilegt að heyra
til þín eins og vant er. Alt upp á það versta
æfinlega. Þetta líka gagn, sem þú hefir gert,
eða hitt þó heldur. Bara hla^s, sem maÖur hef-
ir orðið að draga.”
KAUPffi AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRYAVE. EAST. - - WINIMIPEG, MAN.
Yard Offtc*: 6t>h Floor, Bank of Hamitton Chamb»r«
“Ekki að vera að skamma hana,” sagði Mrs.
Stevens. “Hún hefir gert sinn hluta vel.”
“Hún hefir gert það þokkalega. Gaf mér
aldrei neina verulega ástæðu, sem eg gæti hald-
ið fram og bygt mínar kröfur á. Slíkt og því-
líkt, að vera þarna ein með lionum inni í her-
bergi hans, og láta hann standa þarna alt af
eins og ]>vöru og liorfa út um gluggann. Mað-
ur gæti haldið, að liún væri að selja biblíur, eða
hefði andremmu, hún hefir liana kannske. Það
þarf að gefa svona náungun^ dálítiÖ undir fót-
inn. ÞáÖ er ekki til neins að sitja eins og brúða
og horfa á þessa náunga og bíÖa þangað til þeir
koma.”
“Hann var erfiður viðureignar, reglulegur
kvenhatari,” sagði Mona, svo sem sér til
varaar.
“Eg er orðinn kvenhatari líka, síðan eg
kyntist þér. Þvílíkt óhapp! Af öllum þeim
stúlkum, sem eg hefði getað fengið til að leika
á þenna Kína, þá þurfti ég endilega að álp-
ast til að velja þig, sem ekkert veizt eða skilur.
En hvað um það, annað hvort fáum við þessa
peninga í dag, eða við fáum þá aldrei. Eg á
ekki við þetta lengur, þið skiljið það. En
heyrðu, Esther, það er kominn tími fyrir okkur
að fara. Við verðum að hitta Marcus klukkan
þrjú. En í hamingjubænum, láttu mig vera
einan um það, að tala við þá. Má eg reiða mig
á það?”
“Hún lofar þér að hafa alt eins og þú vilt,
þangað til að því kemur að skifta skildingun-
um,” sagði Mona. “Eg læt heldur ekki gleyma
ínérj þegar til þess kemur. Eg ælla að láta mig
drejnna um það meðan þið eruð burtu.”
Sá hluti borgarinnar, þar sem Kínverjarnir
höfðust við, var eitthvaÖ öðruvísi heldur en
vanalega. UmferÖin var óvanalega mikil og
það var augséÖ, að það var töluveröur hátíðar-
bragur að færast yfir þennan borgarhluta. Það
kom til af því, að nýárshátíöahöldin voru rétt
að byrja. Það leyndi sér ekki, að þessir útlend-
ingar, sem þaraa höfðust við, voru að gera það,
sem þeir gátu til að viðhalda þarna siðum og
háttum síns heimalands.
Lög-maðurinn, Marcus að nafni, var kominn
og beiÖ eftir þeim Himes og Mrs. Stevens í
ganginum rétt hjá lyftivélinni. Hann þurfti
ekki lengi að bíða og lyftivélin tók þau öll þrjú
upp í herbergi Lee Yings.
Þar beiÖ Lee Ying eftir þeim, en hann var
ekki einn í þetta sinn, því sonur hans var hjá
honum. Þegar þau komu inn, heilsaði Lee
Ying þeim með sinni vanalegu kurteisi og tók
þegar til máls:
“Sam er rétt kominn heim, til að vera lijá
mér um nýárið. Eins og þið vitið, byrjar mesta
hátíð ársins í kveld, eftir okkar siðvenju.”
“Já, hún byrjar einmitt í kveld,” svaraði
Himes. Þetta var í fyrsta sinn, sem hann hafði
séð Sam og liann gaf honum nánar gætur.
Sam hafði ekki fyrirfram verið sagt neitt
um komu þessara gesta, og honum var því rétt
eins leitt að sjá Mrs. Stevens þarna, eins og
henni að sjá hann. Hann leit til föður síns og
það leyndi sér ekki að hann var óánægður, og
hann opnaÖi munninn til að segja eitthvað, en
faðir hans lézt ekki sjá það og hélt áfram að
tala við Himes.
“Þér hafið sagt mér, að þér hafiS verið í
Kína, svo yður er kannske kunnugt, að það er
okkar siður, að borga okkar skuldir fyrir ára-
mótin. Það er óumflýjanleg regla. Þeir sem
geta borgað, verða að gera það, og þeir, sem
okki geta ]>að, verða að hverfa. Það er ekki
kveikt á ljósunum, fyr en búið er að ganga frá
því öllu.”
KÖLD HEIMKOMA.
Árið 1876» skömmu eftir að
Þjóðverjar höfðu tekið Ellsass-
Lothringen, fór ungur maður,
Hartmann að nafni, frá fæðing-
arborg sinni Nordheim, til Ame-
ríku að leita þar hamingjunnar.
Hann var þar í 54 ár, en síðastlið-
ið vor kom hann aftur, þá efnað-
ur maður, til þess að sjá átthag-
ana, sem nú eru í höndum
Frakka.
Ekki var hann fyr kominn í
þorpið, en hann var tekinn fastur.
Honum var sagt, að meðan á stríð-
inu stóð, hefði hann verið dæmd-
ur til dauða af herrrétti í Paris,
o!g nú yrði hann líflátinn. Afbrot
hans væru njósnir fyrir Þjóð-
verja og hefði sú starfsemi hans
kostað marga franska hermenn
lífið.
*
Hartmann varð alveg forviða
og mótmælti þessum áburði kröft-
uglega og honum hepnaðist að
sanna það, að hann hefði ekki
stigið sínum fæti út úr San Fran-
cisco í rúmlega 50 ár. En meðan
á stríðinu stóð, hafði skjölum
hans verið stolið og þýzkur njósn-
eri látist vera hann. Nú er búið
að sleppa Hartmann, en hann vill
fá fulla uppreisn mála sinna fyr-
ir herréttinum. — Lesb.
Skartgripir Soldáns.
Tyrknesk blöð herma það, að
Kemal pasha hafi ákveðið að
selja alla skartgripi Tyrkjasold-
áns. Er það talið hið dýrmæt-
asta skartgripasafn, sem til er 5
heimi, miklu dýrmætara heldur
en skartgripasafn Rússsakeisara,
sem þó var við brugðið.
Skartgripir þessir voru Igeymdir
í stálklefum í fjármálaráðuneytinu
í Miklagarði. Hafa verið gerðar
vaxmyndir af solcþinum Tyrkja,
og eru þær klæddar krýningar-
skrúða hvers þeirra. Krýningar-
skrúðar þessir eru allir isettir de-
möntum, rúbínum, saffírum, smar-
ögðum, perlum og öðrum gim-
steinum, en í enda salarins er
krýningarhásætið sjálft o!g er það
skreytt 22 þúsund demöntum,
perlum og smarögðum.
Afbrýðissemi.
Frú nokkur í Broo*klyn, Anna
van Hauten að nafni, krefst hjóna-
skilnaðar. Og skilnaðarsökin er
sú, að maður hennar er svo af-
brýðissamur, að hún getur ekki
þolað hann lengur. Hann hefir
neglt aftur alla glugga í húsinu
og byrgt fyrir þá, svo að hún fái
ekki tækifæri til þess að horfa á
menn, sem fram hjá ganga.