Lögberg - 09.10.1930, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. OKTÓBER 1930.
Bla. 7.
Jón Runólfsson
Fótspora fjöld
ferðamannsins þrotin,
öld eftir öld,
endar þúfu hnotin.
Sjálfsögð er bón
sérhvers hinztu tafar;
reiddur nú Jón
Runólfsson til grafar.
Kærleikans mál,
kunnufet hverju barni,
viðkvæmri sál
vakti blóm úr hjarni;
elskaði alt„
ey og flesjur hrjúfar,
hrímskrúðið kalt,
hagann græna, ljúfar.
II.
Dapurt ‘dunar við björgin
dauðans sær’ á kvöldum,
fjölgist hranna förgin
farmannanna tjöldum.
‘Líklega forða’ eg ei fjöri’
finst þá hverjum einum.
Kröppu beygist kjöri
kjölur glæfrasteinum.
‘Enok Arden’ vakti
óratíð á ströndum.
Sá er hafið hrakti
hænist lengst að ströndum.
Tæru sor!gartári,
tundrin hundrað stjarna
mæra morgunsári
myrkrastundu farna.
Skjálfga skuggsjá, fægða
skilming geislaspjóta,
lætur blærinn bægða
bliki gatnamóta.
Þeir, sem ljómann ljósast
legfeja vegu aðra,
fyrstir fylgsnum kjósast
‘frumskóganna jaðra’.
Skáldið skólann þrenlgsta
skærstan fékk í bylnum.
Þar brann langtum lengsta
Ijósrák sálarhylnum.
Samfélagið sá við,
seildist skamt í rjáfur.
Enginn háski’ er á við
óánægðar gáfur.
Sunlgin svanaveri,
sæld þeim gróðamettu,
umdi hlust á hleri,
— hjartað stóð á réttu.
Tindruð flestum tjörnum,
túlkun skærsta draumsins
skenkta bezt lét börnum
berging mærsta glaumsins.
Byrgð og bergð var skálin;
bæði skvett og sopin.
Ástir ergðu tálin;
alvöruna skopin.
Engum v.arð, að efa
eldinn dýpst í þrónni.
Snauðir Igull sín gefa,
galnir — ekki í rónni.
Sveinn og Margrét mátu
meir en aðrir flestir,
hversu sælir sátu
söng hans, þeirra gestir.
Eins, er /losnuð fjötrin
förin stærstu skáru,
bætti trosnuð tötrin,
Tómas, næstur Láru.
Sálir sjálfar lýsa
sér, er þannig skilja,
hvernig aldir ísa
undirdjúpin hylja:
hitavermslis vökin
vinnist drýgst til brunna.
Vösku verklags tökin
vexti þeirra unna.
Því er gott að Iganga
glampans fornu slóðir,
þiðni leiðin langa
líkt og orni hlóðir.
önd býr eilífð virta
augans flísadreymi,
orðin breikkuð birta
bjálkaskálans heimi.
Ljóðmáls styrkraun ljúfa
lék hann nístings feginn.
“Grimmu myrkrin grúfa”,
guð minn lýstu veginn.
Tungu himinhverfða,
heimanmundinn sálar,
óðinn fimra erfða
óró lundin bálar.
Gjöfin Iguðs, “eg veit það
svo gjörla að hverju þú leitar”
illa á hann beit það;
— andinn galzt til sveitar ;
einn hinn óhjákvæmi
arður sálnagrandsins;
himinhrópað dæmi
hjámenningar landsins.
Jón fæst engum allur
undir torfu hneptur.
Hagur lífs má hallur;
himinn aldrei kreptur.
Leysi menn til Ijóða,
letrast blómstrað hjarnið:
Hér legst hjartagóða,
hálfáttræða barnið.
J. P. S.
Viðgerð á Fjalli
Merkilegur atburður og ein-
stakur í sinni röð, er nú að gerast
suður hjá höfuðborg Ungverja-
lands. Þar er unnið að því að
“gera við” klettafjall, sem heitir grotnun bjargsins. 1
Gellért-Berg og segir hér í grein-| Nú er byrjað að “gera við”
inn frá því, hvernig á þeirri við- fjallið og var búist við því, að
gerð stendur. — j þeirri viðgerð mundi ekki lokið
Höfuðborg Ungverjalands stend- á skemmri tíma en mánuði’ Þann
ur á báðum bökkum Dónár. Stærri b,uta f^llsins, sem var að grotna
Þarna var þá sjúkdómur íjalls-
ins fundinn.
Hitinn í hvernum var 46 stig á
Celcius og vatnið er talsvert rad-
íum blandað. Ýmsir vísinda-
menn ætla nú, að útgeislun radí-
umsins hafi miklu valdið um
Seyðisfjörður
Eftir
Sigurð Arngrímsson, ritstjóra.
SMÆLKI.
hluti hennar, sem er að austan-J
v.erðu við fljótið, heitir Pest, en
niður, hafa menn vafið i sterkum
stálnetjum og steypt þar í mörg-
af
sá hlutinn, sem er vestan við um Þúsundum teningsmetra
fljótið, heitir Buda. Venjan er að steinsteypu. Með þessu móti bú-
draga bæði nöfnin saman og kalla ast menn við því, að koma í veg
borgina einu nafni Budapest.
Buda stendur undir fjöllum og
að sunnan takmarkast hún af
j fyrir að fjallið hrynji yfir borg-
ina.—Mun þetta mannvirki standa
svo lengi, að allir þeir verkfræð-
, , ingar, sem að því hafa unnið,
klettafjallmu Gellert-Berg. Fjall yerða fyrir lönfeu orðnir að dufti Þa er það nu svo, að hennar vegna
(Framh.)
Þegar Fagradalsbrautin var lögð,
dró all-mikið úr sveitáverzlun-
inni, sem hér hafði þá verið und-
anfarna rúma hálfa öld. Enj
þetta olli tiltölulega litlu um ör-
lög bæjarins, þótt ýmsir hafi lit-
ið svo á. Aðal orsakirnar fyrir
hnignandi kaupsýslulífi hér, er
annars staðar að leita, og það ein-
mitt í sjálfri löggjöfinni. Fyrsta
höggið á Seyðisfjörð er þaðan
rétt, með fiskiveiðalöggjöfinni
1922, þó að það hafi auðvitað ekki
verið tilgangurinn. En þó að
hún hafi verið holl í sjálfri sér,
Jakob Briem.
Engan 'grætir, elskar sátt,
alt að bæta þráir,
en þótt sætið ei sé hátt
alla kæta náir.
þetta er fornfrægt og nafn
hlaut það fyrir rúmum 1000 ár ^
nm. Á þeim tíma voru Ungverj-
ar heiðnir. Páfinn sendi þá þang-J
að biskup, sem Gellért hét og átti
hann að kristna landið. En Ung-j
verjar gerðu honum þau skil, að
þeir tóku hann höndum, fóru með
hann upp á fjallið og hrundu hon
um fram af gínandi klettabeltimr,
svo að hann lamdist til bana.
Það eru nú nokkur ár síðan, að
fjalla þetta tók krankleika nokk-
urn, sem nú er verið að lækna —
og læknarnir eru verkfræðingar.
Fjallið gnæfir yfir fegursta
hluta borgarinnar og undir því
er breið gata, fjölfarin af spor-'
vögnum, bílum og gangandi fólkí. |
Fyrir nokkrum árum tóku menn'
eftir því, að öll gatan var þakin1
af fínu, gulu ryki, sem ólíkt var
öðru ryki, bæði á lit og viðkomu. J
Menn sáu fljótt, að hér var ekki
um venjulegt göturyk að ræða, og
var þá farið að rannsaka málið;
kom þá upp úr kafinu, að Gelléft-J
fjallið var að leysast upp i duft.
Það var nú í sjálfu sér ekki svo
merkilegt, því að fjöll og klettar
eldast og hrörna og eyðast. En
aldur þeirra er þó hundruð þús-j
und ára venjulega. Um Gellért-j
fjallið var öðru máli að gegna.1
það var fyrirsjáanlegt að það
mundi eyðast og hrynja á svo-J
sem einum mannsaldri. Það var
stór sjónarmunur á því ár frá
ári og það var farið að hrynja úr
því allmikið og óttaðist bæjar-'
stjórnin, að það mundi þá og þeg-
ar hrynja yfir borgina. Var Iausa-J
grjót úr því miðju komið alla leið
niður á götu. Og verkfræðingar
sögðu, að vel gæti farið svo, að
fjallið hryndi einhvern góðan veð-
urdag niður á götuna og dræpi
hvert mannsbarn, sem þar væri
fyrir.
Nú var tekið að rannsaka hvern-
ig á þessari hnignun fjallsins
sitti áður en það lætur nokkuð á~ sjá!1 hef|r Seyðisfjörður alveg ómót-
mælanlega orðið fórnarllamb ann-
— Lesb.
Á Siglufjarðarskarði
Lyftir sér úr ljósu hafi
Ijóssins dís um þögla nótt.
Roðnar himinn — rósatrafi
reifast dagur —• alt er hljótt.
Húmið læðist létt til dala,
lyftir sér til himinsala.
— Blómin gráta, blundar drótt.
Lengst í vestri voldug rísa
veðurbarin Strandafjöll.
Þeir, sem löngum helju hýsa
harðna upp of verða tröll.
Lýsir þó af ljósum tindum.
Lít ég þar í ótal myndum
þjóðarmerki okkar öll.
Um Skagatá ég skygnist vestur
skamt er inn á Reykjarhól.
Á fjallabrúnir lífsins lestur
letrar voldug morgunsól.
Léttist hugur, lifnar kliður,
lífið einum rómi biður
föðurinn, sem alheim ól.
Eg skygnist um af skarði háu,
skömm er leið í Siglufjörð,
fyrir vestan fjöllin bláu,
fyrir norðan auðug jörð.
Þar er létt að lifa og safna.
— Listin er að velja og hafna.
Rösuin er refsihörð.
Eg lít þig aftur, bygðin bjarta
og breiði glaður faðm þér mót.
Eg fagna þér af hu!g og hjarta
og hraða göngu inn í Fljót.
Eg hika ei, en vel þann veginn,
sem við mér horfir sólarmegin,
þótt ei gefi gull und fót.
Haust.
í fugla ljóðum finn ég harm,
fölna rjóðar kinnar,
blómin hljóðu byrgja hvarm
við brjóstin móður sinnar.
Vor.
—Lesb.
Steinn Magnússon,
Ólafsfirði.
Píanúleikendur.
ara landshluta.
Þess vegna er það, að hefði
nokkurs staðar átt að fá undan-
þágu frá henni, þá var það Seyð-
isfjörður fyrst og fremst. Vegna
þeirrar aðstöðu, sem kaupsýslu-
menn og atvinnurekendur höfðu
aldýru verði aflað sér áður, urðu
þær hömlur, sem hún lagði á, til
þess, að hnekkja þeim og atvinnu-
lífi bæjarins svo, að síðan hefir
ekki um heilt !gróið. Þetta er öll-
um heilskygnum mönnum hér
ljóst. En fyrir aðra út í frá, sem
j ekki vita um þetta, skulu til sann-
mdamerkis nefndar nokkrar töl-
ur úr viðskiftalífinu áður og síð-
an. Þá voru flutt héðan út um
14,000 smálestir fiskjar á ári að
meðaltali, en síðan mest aðeins
7.000, þótt innlenda veiðin hafi
verið meiri en þá. Þá voru flutt
inn og seld kol svo nam 11,000
smálestum á ári, en síðan aðeins
um 1100. Þá voru seld brauð úi*
brauð!gerðarhúsii hér til skipa pm
5 vikna tíma á vorin fyrir um
14 þús. kr„ en nú eða síðan fyrir
ekki eitt þús. kr. Og annað við-
skiftamagn var auðvitað hlut-
fallslega eftir því. Munu mennj
af þessum dæmum geta séð, hver'
áhrif fiskiveiðalöggjöfin hefir;
haft á viðskitalíið, og þó enn þá
itlfinnanlegri á atvinnulíf bæjar-
úa
j Þegar þess svo enn fremur er
gætt, að Seyðisfjörður mun skila
ríkissjóði árlega um % miljón í
tekjum, þá sýnst hann eiga eitt-
hvert liðsinni skilið af ríkisvald-
inu, en ekki sífeld umyrði og að-
kast.
—Þó að seinagangur hafi verið
hér í atvinnulífinu um hríð fyrir
rás viðburðanna, þá er ástæðulaust
að örvænta. Möguleikarnir eru
Krystallsúðinn kælir svörðinn,
kominn búðum himins frá,
helgum skrúða er hulin jörðin,
hennar dúðum lúta má.
R. J. Davíðson.
t
ÞESS MA GETA SEM GERT ER.
Um síðastliðin mánaðamót júní
og júlí, vildi sú óhepni til, að fjós-
ið okkar og heyhlaðan brann. Upp-
tök þess elds eru ráðgáta. Við er-
um öldruð og vissum ekki í bráð-
ina hvað næst yrði, en safnaðar-
fólk lútersku kirkjunnar í Blaine
o!g kvenfélagið, kom okkur til^
hjálpar. Karlmenn smíðuðu fjósj
og heypláss án þess að taka laun
fyrir, en konurnar gáfu peninga
og komu með mat og kaffi:
Komu einnig konurnar
kurteisar og prúðar,
góð svo máltíð gefin var
gnægðum af mannúðar.
Kættu þær með kærleiks orð,
konunglega veittu,
úti dúkað báru á borð,
buðu og margir neyttu.
Þess skal einnig getið, að Er-
lingur Olafson, guðfræðanemi,
sem hér hefir dvalið í sumar, var^
framarlega í hjálparstarfinu, með
sinni einlæ’gu geðmýkt. Sömu-
leiðis hjálpuðu með vinnu nokkr-
ir mannvinir úr fríkirkjusöfnuð-
inum og nokkrir hérlendir ná-
grannar. Enn fremur er þess að
geta, að einn góðkunningi okkar
frá liðna timanaum og Dakota-
maður, kom til okkar og sýndi
hluttekning með peningagjöf o!g
góðvild. (
Alt þetta kærleiksríka fólk haiji
þökk og heiður fyrir fljóta og
góða hjálp.
I
Mr. og Mrs. Daníel Johnson.
Blaine, Wash.
Mönnum telst svo til, að til jafn-
aðar verði pínaóleikendur að lesa fy™1- hendi, og tækin bíða ötulla
mundi standa. Vikum og mánuð-j ]500 tákn og merki á hverri mín- handa o!g áræðinna manna — en
um saman voru verkfræðingar þar útu og jafnframt 'gera 5000 hreyf- Þau me?a aðeins ekki bíða of!
með áhöld sín. Það var farið með ingar með fingrunum. En þegar len?i- En tækifærin eru hvergi
fjallið líkt og læknir fer með sjúk- leikið er “Moto perpetuo” eftir betri á landinu. Hér bíða 12 haf.
ling, sem hann er að rannsaka. J Weber, þá þarf píanóleikarinn að skipabryggjur — ekki hálfnotað-
En það var ekki auðvelt að finna lesa 4,541 nótu á tæpum fjórum ar—- sjóhúsin og geymsluhúsinn
það, hver sjúkdómurinn var. Efst mínútum, eða 19 nótur á sekúndu. haHtóm eða altóm, og fiskireitirj
voru klettarnir eitilharðir, svo að Nú segja vísindamenn, að heili hálfnotaðir, verkvanar hendur
það var tæplega hægt að bora þá mannsins geti ekki gripið og les- stundum saman — en framtaks-
Rödd Sumarsins
litlar margar um of —r því miður.
Það er hart að þurfa að segja
nær helmingi meira. Þetta er þennan sannleika 1930.
skýrt á þann hátt, að nóturnar Fossaflið er hér óþrjótandi til
séu lesnar í “slumpum” og þess hverskonar iðju, hér er
með demantsbor. Um miðbikið ið nema 10 tákn á sekúndu, en
voru þeir gljúpir, en neðst mátti píanóleikari verður þó að lesa
mylja grjótið milli fingra sér.
Að lokum fann ungur verkfræð-
ingur ástæðuna til sjúkleikans. acu icsmar i siumpum og pesa hverskonar iðju hér er bezta
í fjallinu eru margir hverir og er vegna komist píanóleikendur yfir höfnin á landinu’og skamt Út á
heita vatninu úr þeim veitt í stór- meira en mannlegt er kallaÖ. fiskimiðin ________ 0g hærinn sjálfUr___
™ pípum, ýmist niður í DónáJ Þetta er þó ekki hið þyngsta, sem þrátt fyrir ált _________ einn af efnuð-
eða til ýmsra baðhúsa. Þar sem þeim er ætlað. Þegar leikin er ustu'0g bezt stæðu bæjunum á
þessir hverir voru, sá engin mis- C-molletuden eftir Chopin, verð- iandinU) miðað við fólksfjölda, og
smíði á fjallinu, en verkfræðing-J ur píanóleikarinn að lesa 3,950 utsvör hvergi eins lág
urinn kom fram með þá getgátu, tákn á tveimur og hálfri mínútu,
að inni í fjallinu væri hver, sem eða 36 tákn á sekúndu.
hefði enga afrás, og það væri hti-j -----------
anum og vatninu frá honum að Vaknar af tólf ára svefni.
Á spítala einn í Camden í New
Jersey, var Þjóðverji nokkur lagð-
i ur fyrir tólf árum. Hefir hann
i legið í dvalarástandi allan þenna
. tíma þangað til í vor. Hann féll
Þegar á þetta alt er litið, ætti
: vöskum mönnum og dugandi ekki
að vera í kot vísað til Seyðis-
' fjarðar.
, í júní 1930. — Lesb.
Eg kem með glóðheitt geislaflóð.
Af gleði verður hlíðin rjóð.
Og jafnvel dimmur dagurinn
fær dreyralit á kinn.
Og blómaskrúðið býr hjá mér,
þar brosir guð á móti þér.
Eg lauga friði lönd og höf
að lífsins yztu gröf.
Þig kalla nú mín nytjastörf.
Og naum er tíð, en margs er þörf,
því hjá mér lífið auðlegð á,
sem engan vanta má.
Eg gef þér yl og ást í sál.
Þig örfa skal mitt guðamál,
ef hlusta lætur hugur þinn
á hjartaóðinn minn.
Kr. Sig. Kristjánsson.
—Lesb.
Hjónabönd í Austurríki
Það er mjög algengt í Austur-
kenna að fjallið væri að “grotna
niður” á kafla. Menn hló’gu að
þessari getgátu fyrst 1 stað, en
hinn ungi þg gáfaði verkfræð-
ingur lét það ekki á sig fá. Hann
fór með verkamenn sína að leita , „ , .
1 þessum hulda hv«, „ eftir f riki, ,« me„„ gangi i kaþdlsk
tveggja vikna leit fann hann U ‘‘ ‘‘ntPngarnar 1 y„ u hjónabönd, e„ þau eru með þeim
hvermn, rétt fyrir ofan fjolfarn-j ‘
asta hluta götunnar, og þá upp-
götvaðist það af fornum skjölum,
að fyrir hundruðum ára, þegar
Tyrkir réðu fyrir landinu, hefði
einmitt á þessum stað verið tyrk-|
neskt bað, og þarna fundust líka
rústir þess, súlur og höggnir'
steinar, niðri í sjálfum hvernum J
Baðhúsið hefir af einhverjum á-
stæðum hrunið og stíflað framrásj
hversins. Gufan og vatnið varð
því að leita framrásar í gegn um1
ur þessi er 35 ára gamall, en veit hætti- að enda þótt skilnaður getij
ekki hvað hann sjálfur heitir. Alt k°mið til greina, þá má hvorugt
sem menn vita um hann er það, að hjónanna gifta sig aftur, nema
hann er stúdent frá Heidelberg.— et annað hvort þeirra deyr. Ný-
Mgbl.
Ung stúlka er í heimsókn og
segir við lítinn dreng, son hjón-
anna:
— Viltu nú ekki kyssa mig? |
lcga voru gefin út lög, sem breyttu
þessu, og hafa 50,000 hjón verið
gefin saman síðustu árin samkv.
þessum lögum. En svo kom babb
í bátinn. Dómstólar hafa úr-
skurðað, að þessi hjónabönd séu
svo losaraleg, að þau séu sam-
Nei, als ekki.
Hvers vegna viltu ekki gera stundis úr gildi> ef annaðhvorc
j hjónanna óskar eftir því, og geta1
fjallið. Nú er vatninu úr hvern-' Það» gullið mitt?
um veitt út í Dóná og er það( — Eg sá hvernig þú fórst með menn skilið, við konur sínar efi
margar þúsundir teningsmetra á hann pabba áðan, þegar hann þeim sýnist, án þess að þurfa að’
da2- I kysti þig í herbergi sínu. s.iá fyrir þeim á nokkurn hátt. )
Mikil hræðsla getur haft dauða
í för með sér.
Það er alþekt, að fólk 'getur dá-
ið úr hræðslú. Gott dæmi um það
fer hér á eftir:
Dag nckkurn kom bifreiðar-
stjóri með öndina í hálsinum inn
á lögreglustofu í Lundúnum og
skýrði frá því, að kona húsbónda
síns lægi dauð í bílnum fyrir ut-
an.
Þar sem ekki var hægt að svo
stðddu að kveða upp úrskurð um
hvað dauða hennar hefði valdið,
var giskað á eitrun og bifreiðar-
s+jórinn tekinn fastur í bili. En
málið skýrðist síðar. Bifreiðar-
stjórinn hafði orðið að keyra með
ofsahraða, því að frúin var orðin
of sein í samsæti, sem hún ætlaði
að taka þátt í. Við eitt götuhorn-
ið rakst hann á annan bíl. í sama
bili og bíllinn rakst á, heyrði hann
frúna reka upp hljóð, virtist hún
vera í yfirliði — en var dáin.
Eiríkur Sigurðsson
Þann 18. sept. andaðist Eiríkur
Sigurðsson, á Kárastöðum í Ár-
nesbygð. Hafði hann í full 20 ár
dvalið með Eiríki syni sínum
bónda á téðum stað. Eiríkur heit-
inn var fæddur 1. sept. 1833, var
hann því 97 ára gamall og 17
daga betur, er hann lézt. — For i
eldrar hans voru Sigurður Jóns J
son hreppstjóri, og Hólmfríður
Eiríksdóttir, bónda á Ketilsstöðl
um, í Hörðadal í Dalasýslu. Ungl
ur fluttist Eiríkur heitinn að
Tjaldbrekku í Hraunhheppi
Mýrasýslu, en þar hafði Sigurð-
ur faðir hans bygt nýbýli, í grend
við Margréti dóttur sína, sem gift
var séra Þorstejni Hjálmarsen
prófasti í Hítardal. Þar ólzt Ei-
ríkur heitinn upp. Hann kvænt-
ist Guðrúnu Þorbjarnardóttur, og
bjuggu þau á Tröðum, í téðri
sveit. Hann misti kon sína þar I
eftir fárra ára samfylgd. Þau
hjón eignuðust fjóra sonu: Sig-1
urð, alinn upp í Hítardal, nú lát-l
inn; Eirík, þegar nefndan bónda
á Kárastöðum í Árnesbygð; Jón
bóndi í Otto, Man; Þorberg (Vog),
bónda á Pt. Roberts, Wash.
Eftir nokkurra ára bil, kvænt-
ist Eiríkur Guðbjörgu Guðmunds-
dóttur, ekkju, búandi á Álftár-
bakka í Álftaneshreppi. Bjuggu
þau þar um 19 ár; misti hann þá
Guðbjörgu; eignuðust þau einn
son, Odd að nafni, er dó ungur að
t ldri. Seldi Eiríkur þá jörðina í
hendur stjúpsyni sínum, en flutti
svo árið 1903 tjl Canada, þá aldr-
aður maður og þreyttur; átti hann
þá fyrst dvöl í Shoal Lake, en síð-
an hjá Eiríki syni sínum á Kára-
stöðum, sem áður er frá greint. ;
Eiríkur heitinn mun sein
gleymdur ástvinum og öllum, er
kyntust honum, olli því hin mikla
rósemi hans, og friður, sem réði
í sálu hans. Bljndur var hann í
full 20 ár, mælti þó aldrei æðru-
orð. Kunni og vel fingrarímið o%
vissi ávalt hvað tímanum leið.
Bænrækni hans og !gleði í bænar-
iðju var alveg sérstök. Ráði og
rænu hélt hann til hinztu stundar
og andaðist í svefni, en hafði
stuttu áður átt tal við son sinn,
sem hélt vörð yfir honum. í
Um þrjátíu ár hafði Eiríkur heit.
inn stundað sjó á vetur á íslandi,
með Guðmundi Benediktssyni,
bónda á Hjörtsey á Mýrum. Var
Eiríkur talinn lipur liðsmaður til
allrar vinnu, bæði til sjós og lands.
Var hann að dómi kunnugra sér-
staklega orðvar, og lagði alla
stund á að vanda breytni sína í
smáu og stóru, mátti með sanni
seigja, að Eiríkur heitinn var einn
af þeim kyrlátu í landinu, en
uppspretta þess friðar, er sála
hans bjó yfir, var trúarsamfélag
hans við frelsarann og lotning og
traust til guðs. í
Börn Sigurðar á Tjaldbrekku,,
systkini Eiríks heitins, voru
mörg, munu þau nú öll dáin, utan
Hólmfríður, ekkja Sigurðar Jóns-
sonar frá Hjörtsey á Mýrum, nú
til heimjlis hjá syni sínum Geir
skipstjóra Sigrðssyni í Reykja-
vík, og Daníel, fyr bóndi á Hólm-
látri á Skógarströnd, kvæntur
Kristjönu Jónsdóttur, nú til heim-
ilis hjá dóttur sii\ni og Stefáni
tengdasyni í Grunnavatnsbygð.
Eiríkur heitjnn var jarðsung-
inn þann 20. sept., frá kirkju lút-
erska safnaðarins í % Árnesi, og
lagður til hvíldar í grafreit bygð-'
srinnar, að mörgu fólki viðstöddu.'
Fyrverandi sóknarprestur by!gð-
arinnar jarðsöng hann.
S. Ó.
Þegar sárindi, verkir
og uppþemba fyigir
hverri máltíð
Þá gerið þessa einföldu tilraun til
að læknast fljótt og vel.
Til að komast að raun um, að 90
per cent. af magaveiki, er nokkuð,
sem hægt er að losna við, og að
þér getið borðað, og orðið gott af
svo að segja hvaða mat sem er,
þá fáið hjá lyfsalanum Bisurated
Ma'gnesia (duft eða töflur) og
takið það inn eftir næstu máltíð.
Þetta er einföld og ódýr tilraun og
þér sannfærist um ágæti meðals-
ins á minna en fimm mínútum.
Öftast batnar manni alveg strax.
Bisurated Magnesia er þægileg,
skaðlaus leysandi tegund af hinni
gömlu Magnesiu, sem hreins-
ar o!g mýkir og gerir að engu hin-
ar skaðlegu sýrur, er oftast valda
magaveiki. Um það munuð þér
sannfærast á einum degi. Biðjið
lyfsalann um Bisurated Magn-
esia.
DANARFREGN.
Þann 11. sept. s. 1. andaðist á
heimili Mr. og Mrs. Sólberg Sig-
urðsson, Hnausa P. O., Man.,
Oddur Jónsson, 77 ára að aldrj.
Hann var Borgfirð.ingur að ætt,
voru foreldrar hans Jón Halldórs-
son og Helga Jónsdóttir, hjón bú-
andi á Svarfhóli í Stofholtstung-
um Mýrasýslu. Tvö systkyni
Odds heitins eru á lífi: Jón, um
langt skeið bóndi á Grund í Mikl-
ey, nú í Californía, og Valgerður,
ekkja Stefáns kaupmanns Sig-
urðssonar á Hnausum, ásamt
n:örgu frændfólki. Oddur heit-
inn mun hafa komið til Ameríku
1877, þá um tvítugt. Hann dvaldi
um mörg ár í suð-vestur hlufa
Bandaríkjanna, einnig í Alaska,
Ontario og víðar. Um 1910 kom
hann til Manitoba til dvalar og
settist að í grend við Valgerði
systur sína. Síðustu æfiárin var
hann á heimili frænda síns, Sól-
bergs Si'gurðssonar og naut að-
hjúkrunar og umönnunar þeirra
hjóna og Valgerðar systur sinn-
ar, sem bar umhyggju fyrir hon-
um á allan hátt og hjúkraði hon-
um deyjandi. Oddur var skýr
maðnr, sem viða hafði farið og
margt heyrt . Hann hafði næma
tilfinningu fyrir rétti lítilmagn-
ans, og hallaðist mjög að skoðun-
um jafnaðarmanna í mannfélags-
málum og unni þeim af alhug.
Hann var ókvæntur og barnlaus.
Jarðarför hans fór fram laugard.
13. sept., frá heimili Sjgurðssons-
hjónanna og frá kirkjunni að
Hnausum, að v'ðstöddu mörgu sam-
ferðafólki. Séra Sig. ólafsson
jarðsöng.
Samferðamaður.
Dýr skattheimta.
Hollendingar eiga nýlendu í
Nýju-Guineu og nýlega höfðu þeir
fylkisstjórinn og lögreglustjórinn
í Teminabo heimt skatt af Papú-
um með nokkurri óbilgirni og
harðneskju — látið berja suma
þeirra. Þessu reiddust höfðingj-
ar Papúa stórkostlega og hugðu
á hefndir.—Nokkru síðar fór lög-
reglustjórinn við fimta mann til
Pengasin til þess að taka þar
manntal og heimta skatt. Gekk
honum vel, þangað til hann kom
til þorps, sem heitir Sagé Sagé.
Þar var þeim fenginn kofi til að
búa í og ugðu þeir ekki að sér.
Lögreglustjórinn gekk til hvílu,
en menn hans skiftu með sér verk-
um, einn kveikti eld, annar sótti
vatn o s frv. En er minst varði
réðust Papúar á þá og hjuggu þá
alla niður. Síðan voru líkamir
þeirra brytjaðir smátt og kjötinu
skift milli íbúa í fjórum þorpum,
eem gerðu sér glaðan dag, steiktu
kjötið og átu. — Mgbl.
ROSEDALE KOL
Lump $12.00 Stove $11.00
Ford Coke $1 5.50 Ton
Scranton Hardkol
Poca Lump og
Canmore Bricquets
THOS. JACKSON & SONS
370 Colony St. Phone 37 021