Lögberg - 16.10.1930, Blaðsíða 3

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 16. OKTÓBER 1930.
Bls. 3.
;; £$$$$SS£$$££$$£S£$$$£$$$$$£$£S$$£S£$$$££3$$$$S^ 1
SOLSKIN
~>~~~-~^~3^?K^?5£tsisssS3SSSSSS3SS$3<S3SSt<$$$3333íS333SSSSS33S$SSSSS&iSSSSS£fcS£fcKS£SS£&&C£CS£^t$$$$-
/ V Ö K U L 0 K .
Nú vertu hjá mér, Jesús Kristur kær,
því kvöld er síð, og dagur allur liðinn,
og komin nótt, er enginn unnift fær,
en allir svefninn væra þrá og friðinn.
í þinni návist náðir beztar fást,
í nætursvefni blessuð hvíld og friður;
þín guðdómlega guðs- og mannaást
er guðlegt afl, er háska burtu ryður.
Því vertu hjá mór æ, og nú í nótt,
þú náðarinnar mildiríki herra,
svo verða megi mér og mínum rótt,
og meinin öll frá liðnum degi þverra.
Eg legg þá aftur augun þreyttu mín,
og önd og líkam fel í hendur þínar,
unz næsta morguns náðar sólin skín
og nýjum degi fagna sjónir mínar.
—Hmbl. Ó. V,
MÓÐURKÆRLEIKUR.
Skozk fjártík mikil vexti, stökk upp full sex
fet og togaði í bandið, sem var um hálsinn á
henni. Það var leðuról. Það skein í hvítar og
hvassar tennurnar, og hún urraði eins og trylt
væi*i. f námunda við liana stóð óþrifalegur
rauðingi (Indíani) og hafði hún mikið heiftar-
liatur á honum.
Rauðskinninn hafði einu sinni sétt hana í
Ijóta gildru. Hann hafði lialdið á blóðdrpíp-
andi kjötstvkki og lokkað hana til sín með því.
En ]>á sló rauðskinninn liana það roknahögg í
höfuðið, að lnin féll í rot og veltist um meðvit-
’undarlaus. Að því búnu setti rauðskinninn
kefli upp í hana, batt hana og ók burt með hana \
á sleða sínum. Tveim dögum síðar stóð hún
tjóðruð við tré, tíu mílum lengra niður með
fljótinu.
f lilekkjum var hún. Hún liljóp fram og til
baka, veslings tíkin. Aldrei höfðu lilekkir ver-
ið lagðir á hana áður. Hún hljóp til að nvju, en
það kom fvrir okki. Hún reis upp á afturfót-
unum og teygði frá sér framlappirnar, meðan
rauðskinninn var að tala við liana.
“Þú ert vissulega falleg skepna!” sagði
hann hlæjandi. “Eg liefi lengi verið á vakki
og leitað að slíkum kostagrip.”
Rauðskinninn sleikti út um af tómri ánægju.
En tíkin sat alveg hreyfingarlaus meðan rauð
skinninn var að tala við hana; hún hafði verið
vanin á að taka eftir, þegar til hennar væri tal-
að. lin þegar rauðskinninn ]>agnaði, þá var
líka töfravaldi hans lokið. Tíkin stökk á rauð-
skinnann og liann hneig niður í fönnina. Háls-
.bandið á tíkinni hafði hrokkið í sundur um
þvert; læsti hún nú tönnunum löngu og hvössu
í gegn um huxur rauðskinnans og inn að beini.
Rauðskinninn þreif nú eins og elding til lag-
hnífsins, sem hann hafði við belti sér. Nú var
úti um þá ráðagerð hans, að hlekkja saman tík-
ina og einhvem úlfinn og kenna ]ieim með því
að ganga saman og draga hundasleðann lians.
Rauðskinninn tók nú á því sem hann hafði ti!
og hristi tíkina af sér, þótt hún væri hundrað
pund á þvngd, spratt á fætur og greip laghníf-
inn og var þess albúinn að verjast skepnunni,
óði i af reiði.
En hann gat ekki komið því vopni við. Hann
sá að tíkin var orðin laus.
Rauðskinninn kastaði þá frá sér laghnífn-
um og greip bvssu sína. Hann hafði nú það
eitt i huga, að drepa tíkina og hefna svo þess,
er hún hafði bitið hann í lærið. Nú bergmál-
uðu fjögur skörp skot vfir fljótið. Síðan varð
óendanleg kyrð aftur í liinum víðlendu skógum.
En tíkin hafði komist undag. En síðasta
skot rauðskinnans hafði komið í vinstra aftur-
fótinn og molað yzta liðinn.
En nú var hún tíu mílur frá heimili sínu
og þar að auki alókunnug á þessum slóðum, því
að þangað hafði lnín aldrei komið fyr. Snjór-
inn var mikill og eftir sólarlagið var 40 stiga
frost.
Rauðskinninn dó af sárum sinum. Frostið
komst í sárið, áður en hann fengi kveikt bál að
orna sér við og hljóp því drep í sárið.
Tíkin nasaði í suðurátt. Og ])ótt hún hefði
legið kefluð, bundin og bvrgð á sleða rauðskinn-
ans, og ekki séð hið minsta til átta, þá snarað-
ist hún þó beina leið í suðurátt. Henni hefði
heldur' ekki tjáð að nasa upp í loftið til að kanna
vindinn né að þefa upp úr jörðu. Það var blæja-
logn og snjór nýfallinn lá yfir jörðu tveggja
þumlunga djúpur, svo að ekki sá liið minsta
til spora. En hún fór að eins og farfuglarair,
fór beint af augum heim á leið.
* Hún kafaði nú og dró særða fótinn á eftir
sér. Hitabreytingin mikla eftir sólarlagið olli
því, að skel kom á snjóinn að ofan; varð af því
broti, og sára löppin var alt af að stingast nið-
ur um skeljunginn eða dragast upp aftur; við
þetta ýfðist sárið sí og æ og hélet opið og blæð-
andi. Og í hvert skifti, sem henni tókst að
kippa særðu löppinni upp úr, þá fraus hún
óðara, því í öðru eins frosti stirðnaði alt sam-
stundis. Þegar fóturinn stakst svo niður um
skorpuna að nýju, þá ýfðist sárið aftur og blóð-
missirinn dró úr þrótti skepnunnar meira og
meira.
Rlóðblettirair í slóð hennar gátu orðið henni
hættulegir, því þeir voru ómótstæðilegt agn
handa úlfunum, ef þeir hittu slóðina.-----
Nú var hún fjórar mílur enn frá heimili
sínu. *
Aldrei hafði hún enn numið staðar, ekki
einu sinni. Oft liafði hana víst langað til að
leggjast niður og sleikja sárið til að draga úr
sársaukanum, sem frostið olli í blóðugum fæt-
inum, en hún sigraðist á öllum freistingum og
nam ekki staðar, fyr en hún fékk sinadrátt í
vöðvana af þreytu. Hún reyndi að halda sér
uppi, lyfti hausnum upp of haltraði svo áfram
í sömu áttina á þremur fótum hoilum.
Einu .sinni rakst hún óvart á sofandi kan-
ínu. Kanínan átti sízt á slíku von og hentist í
loft upp frávita af hræðslu óg liljóp fram hjá
henni. En tíkin horfði ekki einu sinni á eftir
henni. Stundu síðar bar hana þar að, sem ref-
ur einn var að gæða sér á ljúffengu keti, en
hljóp frá síðasta bitanum af góðgætinu og
skauzt inn í eini-runna í svo sem fimm feta
fjarlægð. En tíkin hélt stefnu sinni sem áður.
Ef blóðið liefði ekki blætt í spor hennar, þá
hefði filfurinn ekki elt hana uppi. Hann hefði
elt hana, ef til vill af forvitni, en ekki langt.
Nýju sporin kanínunnar og refsins hefðu
áeiðanlega freistað úlfsins meira, ef liann hefði
verið soltinri. En þessir fersku blóðblettir voru
augljós merki þess, að þar hafði verið særð
skepna á ferð, sem hægðarleikur væri að drepa.
En annars hefði úlfurinn varla ráðist á tíkina.
Ef hann hefði verið saddur, þá hefði hann far-
ið í löngum sveig í kring um hana. En nú var
vetur, sárkaldur sultarvetur. Úlfurinn gólaði,
fitjaði upp á trýnið og réðst að henni.
En tkki gerði hann það samt nema einu
sinni Tíkin lagðist niður í snjóinn, dró undir
sig alla fæturna og beið, þangað til úlfurinn
var nærri kominn að henni Þá ygldi hún sig,
svo að skein í stóru, hvítu tennurnar; hún var
ekki smeyk Hún ak upp gól mikið og réðst sem
óð væri móti úlfinum með gapandi ginið Þau
ruku hvort á annað í loftinu, snjórinn þyrlaðist
í kring um þau og þau tættu hárin hvort af
öðru Þarna veltust þau í snjónum stundar-
korn Loks sleptu þau tökum og áflogin hættu.
Tíkin komst með öllu ósködduð út úr þess-
um grimma leik. Úlfurinn hafði reynt að bíta
sig fastan í hálsinn á henni, en ekki tekist það.
Tíkin bjargaði sér með leifturfljótum viðbrögð-
um og svo var makkinn á henni svo þéttur
fyrir.
Úlfurinn snautaði burtu. Úlfurinn er hug-
laus og lvmskur; hann þorir ekki að ráðast á
særðan rakka, nema því aðeins að liann telji
sér sigurinn auðunninn. En mæti hann alvar-
legri mótstöðu, þá kýs hann heldur að flýja.
Tíkin gerði enga tilraun til að elta úlfinn.
Hefði hún verið á veiðum, þá hefði hún ekki
hætt, fvr en lokið væri leik. Hún gekk í kring
hægt og seint, en beindi svo trýninu sem áður í
suðurátt.
A síðari helming leiðarinnar bar henni ekk-
ert óliapp að hendi; það var alt undir ]>rótti
hennar komið, hvort hún næði marki ferðar
sinnar. En er hún var skamt frá heimili sínu,
átti eftir tæpan fimtung úr mílu, þá hneig hún
örmagnan iður í fönnina. —
Ekket liafði liún til matar aft í háffan ann-
an sólarhring og úr fætinum var búið að blæða
í átján stundir, og svona var hún búin að haltra
nærfelt tiu mílur.
Aður en hún hneig niður í fönnina, þá
hafði hún séð hcim til sín og séð reykinn leggja
upp af bænum. Hún liallaði höfðinu í réttu
áttina, dinglaði vitund rófunni, reis upp með
herkjum og kraflaði sig áfram. í snjónum. Hún
fór hægt, því að kroppurinn var þungur. Svo
hvíldi hún sig augnablik og hélt svo áfram að
uýju.
Að tveim tímum liðnum komst hún lieim að
bænum; en nam ekki staðar að heldur. Hún
fór fram hjá bæjardyrunum og fyrir hornið og
enn skreiddist hún lengra. Nokkur fet á bak
við bæinn stóð Ijósker í opnum hestliúsdyrun-
um. Hún skreið áfram á Ijósið.
Inni í hesthúsinu var maður og kvað við
raust.
Hún skreiddist fram hjá liestunum, fram
hjá manninum, fram hjá mattroginu og hey-
hrúgunni. Loksins komst hún inn í auðan bás
og nam þar staðar — og — flevgði sér þar á
hliðina. Nú var hún búin að ldýða lögmáli
móðurástarinnar.
Nú tók hún að sleikja með rauðu tungunni
sinni fjóra glorhungraða hvolpa, sem nú voru
búnir að hitta móður sína.
Það voru fagnaðarfundir. — Heimilisblaðið.
STÖKUR.
Hún kvað:
Ljúktu upp augum, Lilli minn.
Líttu hann pabba- þinn.
Hérna er nú lieimurinn.
Hann nær fram á rúmstokkinn.
Lilli kvað :
Álfröðull með óðul sín
er í geislaþroti;
lof mér búa, mamma mín,
með þér í Hálsakoti.
Hann kvað :
Undan mjúkri móðurhönd
meinin stundum víkja,
er hún veitir auð og lönd
innan sinna ríkja.
Hallgr. J.
UNDRAGRÖFIN
þar sem sjukir lœlmast, mállausir mœla
og blindir sjá.
Á hverju ári fara sjúkir og lamaðir þúsund
um saman úr öllum áttum heims til dýrðlings-
grafarinnar í Lourdes á Frakklandi og annara
dýrlingagrafa í Evrópu, til þess að öðlast und-
nrsamlega lækningu, ef verða mætti. Sú ferð
hefir veiið löng og erfið, einkum fyrir Ame-
ríkumenn, sem aldrei hafa haft heima fyrir
neinar slíkar grafir. En nú eru Bandaríkja
menn samt búnir að eignast einn slíkan undur-
samlegan stað, sem þeir fara pílagrímsferðir
til.
Arið 1:369 dó kaþólskur prestur, Patrick J.
Power, í ííkinu Massachusetts. Hann var graf-
inn í kaþólskumk irkjugarði í borginni Malden
í sama ríki. Eri til þessa hefir sú gröf enga eft-
irtekt vakið. Og um sjálfan’ prestinn vRa menn
sáralítið. Hann var kominn frá Irlandi og tók
embættispróf í Boston. Seinna var hann að
'námi í Louvain og hefir víst þjónað ýmsum hin-
um smærri prestsembættuiú. Hann var mildur
og guðrækinn og sagt er, að legsteinn hafi ver-
ið keyptur fyrir smásamskot frá börnum.
Við og við hefir farið orð af undralækning-
um við gröf hans. En er eitt stórblaðið í Banda-
ríkjunum tók sig til og flutti rækilega skýrslu
um lækningu ungiar stúlku og myndir með, þá
tók fólkið að streyma til grafar prestsins
A tíu dögum var borgin Malden, leiðinleg
.sveitaborg, orðin að alþjóða mauraþúfu. Bílar
komu frá öllum ríkjunum og frá Canada og eru
allir vegir fullir af þeim út frá kirkjugarðinum
svo mílum skiftir. Á sunnudögum er aðsóknin
meiri, en hægt sé að lýsa. Sporvagnar borgar-
innar aka með tveggja mínútna millibili frá
stöðinni til kirkjugarðsins. Tvö liundruð
þjónar og brunaliðsmenn stjórna umferðinni
og halda öllu í röð og reglu \*ið gröfina.
Margar sögur fara af undraverkum, sem
gerst hafa. Hölt börn hafa fleygt hækjum sín-
um og spranga nú fram og aftur. Ung kona,
sem var talin ólæknandi, fékk þegar mikinn
bata við eina ferð til grafarinnar. Kona, sem
var næstum blind, gat skilið eftir gleraugun
sín, og sagt er, að mállaus drengur hafi skvndi-
lega orðið talandi. Eh alt eru þetta sagnir, sem
menn hafa enga trvggingu fyrir að séu á rök-
um bygðar.
Allir geta átt aðgang að gröfinni allan sól-
arhringinn. Og fólkið stendur tímum saman
til að komast að. Mikið hefir verið skrifað um
þær lækningar, sem sagt *er að gerst hafi, og
margar skoðanir hafa komið fram til skýringar
á þessum undrum.
Hið eina, sem virðist vera staðreynd, er
það, að Malden er orðin borg með framtíðar-
möguleikum. Bílafélög og járnbrautarfélög
keppast á sem mest um það, að græða fé á
þessu aðstreymi fólksius, og eitt af stærstu
gistihúsafélögum Bandaríkjanna hefir trvgt
sér forkaupsrétt að beztu lóðinni við kirkju-
garðinn.
Mikla athygli vekja þessi kraftaverk og eru
nú læknar og vísindamenn að rannsaka sann-
gildi þeirra. — Ileimilisblaðið.
Ungi Maðurinn og Svalan.
Maður nokkur ungur hafði erft stóreignir
eftir föður sinn, en lenti í vondum félagsskap og
sólundaði öllum arfinum í spilahúsum og í alls-
konar drabbi, svo. að nú átti hann ekkert eftir
nema fötin á sér. Svo bar þá til, að hann var
á gangi með fram læk nokkrujn og lá sár-illa á
lionum. Var þetta í janúarmánuði- á fögrum
og heiðríkum veðurdegi og skein sólin miklu
lieitar en hún á að sér í þeim máriuði. Sá liann
þá svölu eina, sem líklega hefir lokkast af góð-
viðrinu til að hverfa alt of snemma heim úr
heitari löndunum. Flögi*aði hún glaðværlega
fram og aftur yfir læknum. Við þessa sjón
bráði óðara af unga manninum þar sem hann
var í öngum sínum, og tók hann komu svölunn-
ar fyrir óyggjandi fvrirboða um árstíðina hlýju
sem í hönd færi. “Þetta veit á gott,” sagði
liann, “nú get eg freistað hamingjunnar á nýj-
an leik, og skal ekki á löngu líða, að eg næ því
öllu aftur, sem eg misti. Kuldanum er lokið og
kemst maður þá af með minni klæðnað. Eg fer
liegar á stað og pantset eitthvað utan af mér
hjá pantalánaranum digra í strætinu þarna þar
sem eg á heima. Peningana, sem eg fæ hjá
honum, set eg svo út á spil og þá skal það aftur
ganga lvstugt. ’ ’ — Þessu áformi kom liann svo
samstrindis í verk, en ekki voru peningamir,
sem hann hafði fengið út á pantsettu fötin,
lengi að tapast. Fór hann fyrst um morgun-
inn úr spilahúsinu fullur örvæntingar og eigr-
aði nú aftur til lækjarins, þar sem hann liafði
séð svölupa daginn áður. Um nóttina hafði voð-
ur breyzt skyndilega. Alt var í hörkugaddi og
hafði hlaðist niður snjór mikill. Lækurinn var
ísaður og svalan lá helfrosin á bakkanu. “A!
þaraa ertu,” sagði hann; “þér einni er það að
kenna, ólukkan fuglkindin þín! að nú drepst eg
í liungri og kulda. Eg trúði þér og varð blekt-
ur á þér. Þú gintist á táldrægni veðurblíð-
unnar, en eg varð svikinn á afbrigðunum, að
sjá þig svona óvenju snemma.” —
— Stgr. Th. þýddi.

DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Ofíice tímar: 2—3 Heimili 776 Victor St. Phone: 27 122 Winnipeg, Manltoba. H. A. BERGMAN, K.C. lalenzkur lögfræöingur Skrlfstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P. O. Box 1656 PHONES: 26 849 og 26 840
DR. 0. BJORNSON 216-220 Medicai Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. PHONE: 21 834 Office tlmar: 2—3 Heimlli: 764 Victor St.. Phone: 27 586 Winnipeg, Manitsba. Lindal Buhr & Stefánsson Islenzkir lögfræöingar. 356 MAIN ST. TALS.: 24 963 peir hafa einnlg skrlfstofur aO Lundar, Riverton, Gimll og Plney, og eru þar aö hltta & eftirfylgjandi tlmum: Lundar: Fyrsta miOvikudag, Riverton: Fyrsta fimtudag, Gimli: Fyrsta miövikudag, Piney: priöja föstudag I hverjum mánuOi.
DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arta Bldg. Cor. Grahom og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office tlmar: 8—5 Heimill; 5 ST. JAMES PLACE Winnipeg. Manitoba.
1 J. RAGNAR JOHNSON B.A., LL.B, LL.M. (Harv.) tslenskur lögmadur. Rosevear, Rutheríord Mclntoeh and Johnson. 910-911 Electrlc Railway Chmbrm. Winnlpeg, Canads Slmi: 23 082 Helma: 71 753 Cable Address: Roecum
DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdöma.—Er aB hltita kl. 10-12 f. h. og 2-5 e. h. Heimili: S?3 River Ave. Tals.: 42 691
J. T. Thorson, K.C. íslenzkur lögfræðingur. Skrifst.: 411 Paris Building Sími: 22 768.
DR. A. BLONDAL 202 Medical Arta Bldg. Stundar sérstaklega k v e n n a og barna ajökdöma. Er aö hitta frá kl. 10-12 f. h. og 3-5 e. h. Office Phone: 22 296 Heimili: 806 Victör St. Slmi: 28 180
G. S. THORVALDSON B.A., LL.B. LögfræCingur Skrif stofa: 702 Confederation Llfe Building. Main St. gegnt Clty Hali PHONE: 24 687
Dr. S. J. JOHANNESSON stundar lœkningar og vfirsotur. Til vlötals kl. 11 f. h. til 4 a h. og frá. 6—8 aÖ kveldinu. SHERBURN ST. 532 SlMI: 30 877
J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPEG Faetelgnasalar. Leigja hös. Ot- vega peningalán og eldsábyrgO af öUu tagi. PHONE: 26 349
HAFIÐ PÉR SÁRA FÆTURT ef svo, finnið DR. B. A. LENNOX Chiropodist Stofnsett 1910 Phone: 23 137 334 SOMERSET BLOCK, WINNIPEG.
A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. WINNIPEG Annaat um fasteignlr manna. Tekur aO sér aO ávaxta sparifé fölks. Selur eldsábyrgO og bif- reiOa ábyrgöir. Skriílegum fyr- irspurnum svaraö sainstundle. Skrifstofusimi: 24 263 Heimasimi: 33 328
Drs. H. R. & H. W. Tweed Tanniœknar. 406 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE: 26 545 WINNIPBG
DR. C. H. VROMAN Tannlæknir 605 BOTD BLDG. PHONE: 24 171 * WD8NIPKO
DR. A. B. INGIMUNDSON Tannlæknir. 208 Avenue Block, Winnipeg Sími 28 840.** Heimilis 46 054
^G. W. MAGNlíSlo^ Nuddlæknir. 125 SHERBROOKE ST. Phone: 36 137 Viötala tlmi klukkan 8 til 9 aO morgninum.

Dr. Ragnar E. Eyolf son Chiropractor. Stundar sjerstaklega Gigt, Bak- verk, Taukaveiklun og Svefnleysi Skrifst. sim. 80 726—Heima 39 265 Suite 837, Somerset Bldg. 294 Portage Ave.
ALLAR TEOUNDIR FLUTHINOAt | Hvenær, sem þér þurfið að láta flytja eitthvað, smátt eða stórt, þá hittið mig að máli. Sann- gjarnt verð,— fljót afgreiðsla. Jakob F. Bjarnason 762 VICTOR ST. Slmi: 24 500

Dr. A. V. Johnson íslenzkur Tannlæknir. 212 Curry Building, Winnipelg Gegnt pósthúsinu. Sími: 23 742 Heimilis: 33 328
A. S. BARDAL 848 SHERBROOK 8T. Selur Ukkistur og annaet um dt- farir. Allur útbúnaöur sá be*tl Bnnfremur selur hann allakonar minnisvaröa og iegsteina. Skrifstofu talsimi: 86 607 Heimfíis talsimi: 58 302
SKÓGARÞRÖSTURINN.
Þiöstur situr þarna á grænum meiði.
Ertu að syngja um ástvin þinn,
elsku litli fuglinn minn?
Eru nýir söngvar enn á seiði?
Þú ert ungur eins og ég,
elskar, þráir, líkt og ég,
förum seinast sama veg,
syngjum, devjum, þú og ég,
litli vin, á lágum, grænum meiði,
langt uppi á heiði.
—Hmbl. {G.G.)
Fuglsvísur.
Langar þig að læðast inn,
litli, grái fuglinn minn;
reytt er fiðrið af þér alt,
ósköp held ég þér sé kalt.
Eftir kulda’ og kafaldið,
kemur bráðum sumarið;
með þér öll þá ætlum við
út í blessað sólskinið.
Sig Júl. Jóhannesson.