Lögberg - 12.02.1931, Page 4

Bls. 4.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. FEBRÚAR 1931.
-r-
^ögíjerg
Gefið út hvem fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Winnipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editpr Lógberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 u m árið. Borgist fyrirfram.
The "Lögberg” Is printed and published by
The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
------------------------—------------
Ræða
Ingimars Ingaldsonar, þingmanns Gimli kjör-
dæmis, flutt í Manitoba Jnnginu 31. janúar, 1930.
Herra forseti!
I upphafi þess stutta erindis, er eg hefi á-
kveðið að flytja í sambandi við hásætisræðuna,
vil eg þegar láta í l,jós ámaðaróskir mínar, eins
og hinir fyrri ræðumenn hafa gert, og í viðbót
við það, get eg ekki látið hjá líða, að samfagna
bæði flutningsmanni og stuðningsmanni téðrar
hásætisræðu fyrir það, hve vel þeir höfðu viðað
að sér efni og hve röggsamlega*þeir fluttu mál
sitt. Eg vil ennfremur láta í Ijós þakklæti mitt
til forsætisráðgjafans og samverkamanna lians
í ráðuneytinu, fyrir hönd fjölda kjósenda í Gimli
kjörcfa>mi, í tilefni af því hve mjög þeir hafa lagt
sig í líma með að ráða fram úr þeim hinum
mörgu og flóknu viðfangsefnum, er að höndum
hafa borið, á þessum erfiðu tímum.
Eg hefi hlustað með áhuga á ræður foringja
hinna ýmsu þingflokka. Það er ekki ásetningur
minn, að þaulræða hin ýmsu atriði, eða svara
fyrri ræðumönnum; þó verður ekki fram hjá því
gengið, að eg varð fyrir nokkrum vonbrigðum
viðvíkjandi ræðu hins háttvirta leiðtoga and-
stæðingaflokksins, Mr. Taylors; í fyrsta lagi
vegna þess, hve örðugt honum virtist veitast með
að benda á nokkur ábyggileg úrlausnaratriði í
þeim vandamálum, er íbúar fylkisins um þessar
mundir horfast í augu við, sem og hitt, að kveða
upp dóm út af kaupum orkustöðvarinnar í Bran-
don, að órannsökuðu máli.
Leiðtogi frjálslynda, flokksins var fáorður,
en hitti víða naglann á höfuðið; þó kom sitthvað
fram í ræðu hans, er ekki samrýmdist mínum
skoðunum. Ræða verkamannaleiðtogans var vel
hugsuð og prýðilega flutt; þetta er ekki sagt
vegna þess að ræðan féll stjórninni í vil, heídur
einungis af því, hve víða hún kom við, og hve
rækilega voru brotin til mergjar hin mörgu, <
örðugu viðfangsefni, sem mannkvnið á við að
stríða um þessar mudir. '
Eg er enginn skylmingamaður í stjómmálum,
veg þessvegna ekki aftan að neinum; en á það
dreg eg enga dul, að eg er í mörgum megin at-
riðum, ósamþykkur stefnu sambandsstjórnar-
innar á sviði fjármálanna og vík eg að því síðar í
þessari stuttu tölu minni.
Eins og hásætisræðan ber með sér, hafa gerð-
ar verið ákveðnar ráðstafanír í þá átt, að ráða
bót á atvinnuleysinu; reið forsætisráðgjafi sam-
bandsstjómarinnar á vaðið, með því að fá sam-
þvkta á aukaþinginu tuttugu miljón dala fjár-
veitingu í því augnamiði; að með þessu hafi
verið stigið spor í rétta átt, verður ekki um deilt.
Um hitt verður heldur ekki deilt, að Mr. Bracken
og samverkamenn hans í ráðuneytinu hafi gætt
góðrar forsjár við úthlutan þess fjár, er fylkinu
féll í skaut, þannig, að sem flest sveitarfélög
yrðu góðs aðnjótandi.
Herra forseti! Hvað hefði orðið ofan á, í því
falli að liberal flokkurinn hefði gengið sigrandi
af hólmi í síðustu sambandskosningum ? Mundi
nokkur einasti maður, utan þings eða innan,
dirfast að halda því fram, að þó þannig hefði
farið, mundi alt liafa verið látið hjakka í sama
farinu? Því verður að svara neitandi. Eg
fyrir mitt leyti er sannfærður um það, að hvaða
stjórn, sem við hefði tekið, mundi undir engum
kringumstæðum liafa umflúið það, að hefjast
handa með það fyrir augum, að létta undir með
atvinnulausu fólki þessa lands. Hvað tekur við,
eftir að því fjárframlagi, sem hér um ræðir,
hefir verið eytt?
Eins og nú horfir við, eru því miður litlar
líkur til, að atvinnuleysið sé á enda; meðan und-
irstaðan sjálf, landbúnaðurinn, er í slíku öng-
þveiti, sem nú er raun á, er ekki við góðu að bú-
ast í þessu tilliti.
Ekki getur hjá því farið, að ýmsum hrjósi
hugur við hinum síauknu kröfum um opinberar
byggingar; hefiiý slíkt að sjálfsögðu í för með
sér, í viðbót við hin algengu útgjöld, nýjar og
auknar veðskuldir; þó er okkur sagt, að aukin
útgjöld séu með öllu óþörf. Svari því hver sem
vill. _
Laumað er því út, stundum í spurningaformi,
hvað það nú í raun og veru sé, er fólkið í Mani-
toba hafi fengið í aðra hönd, fyrir þá skatta, er
það hafi orðið að greiða, síðan núverandi stjórn
kom til valda. Engum er það ljósara en núver-
andi forsætisráðgjafa, sem i þessu tilfelli er
fylkisféhirðir líka, hve þörfin á lækkun skatta er
brýn, og hve mikið fé er samt sem áður óumflýj-
anlegt til stjórnarstarfrækslunnar; þeir, sem
hæzt tala um takmörkun útgjalda, forðast það
eins og heitan eld, að benda á, hvar helzt ætti að
spara.
Astand landbúnaðarins er þyngsta áhyggju-
efnið um þessar mundir, sökum hins óhæfilega
lága verðs, sem svo að segja öll framleiðsla
bóndans er komin í.
Með leyfi yðar, herra forseti, ætla eg að fara
nokkrum orðum um ástæður bænda í kjördæmi
mínu; eg geri það þó ekki sem bölsýnismaður,
með því að mér er ljóst, að bændur í mínu héraði,
engu síður en stéttarbræður þeirra í öðrum
bygðarlögum hafa ótakmarkað traust á framtíð-
þessa fylkis.
Eg hefi notið þeira forréttinda, að dvelja í
Manitoba síðan 1901; á því tímabili hefi eg ver-
ið sjónarvottur að bygging hins mikla landflæm-
is, er vestan liggur Winnipegvatns, að ógleymd-
um bygðarlögunum meðfram ströndinni, er ís-
lendingar fyrst helguðu sér fyrir meira en fim-
tíu árum. Ýmsir hinna elztu búerfla, hafa orðið
knúðir til lántöku hin síðari ár, og gildir hið
sama um marga bændur í hinum nýrri bygðar-
lögum; nú er þess krafist, að menn þessir greiði.
afborganir af höfuðstól, ásamt vöxtum, þrátt
fyrir það, þó afurðir þeirra séu í lægra verði,
en dæmi eru áður til.
Þá eru Ukraníumennirnir, eða hinir nýju
Canadaborgarar, er hingað fluttust á árunum
frá 1906 til 1915; flestir þeirra voru til þess
neyddir, að taka sér bólfestu á lélegum löndum,
með því að hin betri jarðnæði voru þegar tekin;
þetta fólk hefir mestmegnis haft ofan af fyrir
sér með blönduðum búnaði og viðarhöggi; þeg-
ar tekið er tillit til þess, að afurðir þessara
bænda eru svo að segja í engu verði, er óumflýj-
anlegt að mér og öðrum verði framtíð þeirra
nokkurt áhyggjuefni. Eg vona að ekki komi til
þess, að þeir þurfi opiriberrar hjálpar við; enda
skilst mér hugarfar þessa þjóðarbrots slíkt, að
eigi skuli ásjár leitað, fyr en í fulla hnefana sé
komið. Það er átakanlegt að þannig skuli haga
til í þessu nægta landi. Eg geri ráð fyrir, að á-
standið í hinum ýmsu bygðarlögum þessa fylkis,
sé hliðstætt því, sem viðgengst í mínu eigin hér-
aði, nema ver sé. Hver er orsökin?
Við skulum sem snöggvast reyna að gera
okkur grein fyrir sumum orsökunum. Venju-
legasta svarið er það, að svona gangi það um
allan heim. Eg er ekki hagfræðingur, og þar af
leiðandi hætti eg mér ekki út á þann hála ís, að
revna að skilgreina hinar mörgu og mismunandi
orsakir; um hitt verður samt ekki deilt, að ærnar
séu birgðir fyrirliggjandi til þess að fullnægja
kröfum hins daglega lífs.
Á hinum síðari árum, hafa flestar þjóðir
verið önnum kafnar við byggingu nýrra toll-
múra; með þessu hafa verið lagðar óheillavæn-
legar hömlur á viðskifti þjóða á milli, því þegar
alt kemur til alls, eru skifti á hráefnum, eða full-
geiðum vörum, allseudis óumflýjanleg og grund-
vallarlegs eðlis.
í fyrri daga mátti svo að orði kveða, áð öll
verzlun færi fram í vöruskiftum; en eftir því,
sem umsetning jókst, reyndist slíkt meiri 'og
meiri örðugleikum bundið; tóku menn þá að
leggja heilann í bleyti með það fyrir augum, að
finna hentugan gjaldmiðil, og myntin varð ofan
á. Um all-langt skeið var ekki annað sjáanlegt
en að peningar sem gjaldmiðill, reyndist sæmi-
lega vel, og sennilega æskir þess enginn, 8ð
gamla vöruskifta fyrirkomulagið verði innleitt
á ný; en sá er Ijóður á ráði, að peningar, eins 0g
nú hagar til, virðast að vera að lenda í örfárra
manna hendur,—manna, er af einhverjum duld-
um ástæðum hvorki virðast hafa komið auga á
það, hve ástandið í raun og veru er alvarlegt, né
heldur þörfina á jafnari skiftingu auðsins.
Á árunum 1917 til 1925, voru afurðir bænda
í tiltölulega háu verði. Til dæmis má benda á
það, að bóndi, sem um það leyti tók þúsund dala
lán, þurfti ekki nema um sjö hundruð mæla af
hveiti til þess að endurborga það; eins og á-
standið er nú, þarf tvö þúsund mæla til þess að
endurgreiða sömu upphæð. Við þetta bætist
svo hið öfuga verðhlutfall þeirra vörutegunda,
er framleiðandinn óumflýjanlega þarf að kaupa.
Svo má segja, að verð það, sem framleiðandinn
um þessar mundir fær fyrir afurðir sínar, sé
fimtíu af hundaði lægra, en það var fyir rúmu
ári, eða svo, um leið og flestar þær vörur, er
hann þarf að kaupa, hafa ekki lækkað'í verði
nema sem svarar tíu af hundraði^ Eins 0g nú
horfir við, er ekki annað sjáanlegt, en að bún-
aðarafurðir haldist í lágu verði enn um nokkra
hríð.
Sökum þess, hve skattar eru háir, vextir háir,
og mikið ógreitt af lánum, föllnum í gjalddaga,
getur ekki hjá því farið, að erfiðir tímar séu
framundan. Eg fer ekki fram á greiðslufrest
(Moratorium); en hitt finst mér sanngjarnt,
að lánfélög og aðrar peningastofnanir, lækk-
uðu vexti um þriggja ára tímabil, eða svo, og
strikuðu af Tiókurn sínum gamla, áfallna vexti.
Á Reykjavíkurhöfn
^ 9. október 1919.
Eins og þú ég átti bágt,
þó enginn sæi tárin.
Lífsþrá mína lýsti fátt,
lengdust ■ Luldasárin.
Þegar tekið er tillit til þess, að megin iðja
þessa fylkis er landbúnaður, þá verður það að
vera tekið til greina, að framleiðandi, bæði bein-
línis og óbeinlínis, ber þyngstu byrðamar. Sé
svo að honum þrengt, að hann fái ekki lengur
keypt það, sem hann þarfnast, eins og nú á sér
stað í mörgum bygðarlögum, hvað verður þá um
hitt fólkið og þess hag?
Samkvaimt hagskýrslum frá árinu 1921, var
íbúatala Manitoba fylkis 610,118; af þessari
tölu höfðu fimtíu og sjö af hundraði bústað til
sveita, en fjömtíu og þrír af hundrað í borgum
og bæjum.
Brýnt hefir það verið fyrir bændum þessa
fylkis, að lækka framleiðslukostnaðinn; þó er
kostnaðurinn við framleiðsluna engan veginn
megin orsökin fyrir núverandi kreppu; auk þess
leiðir það af sjálfu sér, að hann hljóti að lækka,
sökum þess, að bóndinn getur ekki keypt, nema
því aðeins, að landbúnaðaráhöld og ýms önnur
efni lækki að mun í verði. Em líkur á að til slíks
komi, eins og stefnu núverandi sambands-
stjómar er háttað? (Framh.)
ísinn hærði höfuð þitt,
herðar lúði og fætur.
Lækur buldi ljóðið sitt
langar og kaldar nætur.
>
Aftur skín á auðan mar,
Ægisfaðmur hlýnar,
fengisælt er á fjörurnar,
fyrnast raunir þínar.
Nú er enga sól að sjá,
súðar þoka geiminn,
ljósið ofar leitar á,
langar að skína’ á heiminn.
Víðir balar, vötn og grund
viija hug minn gleðja.
Má ég ekki, menn og sprund,
í meira ljósi kveðja?
Ef þú vildir virða mi!g
vænsta skarti þínu,
aldna móðir, yfir þig
áttu fegri dýnu.
Listasafnið heiðanhoss,
hiligð auga mínu.
Ljóðabúrið, fjall og foss,
falið kumbli þínu.
Kneifaðu loftið kinnarjóð,
kasta möttli verður.
Sneyptu þoku snúðugt fljóð,
snæljósanna gerður.
Cirði é!g mikils vöndinn þinn,
þó veki hann. stundum harminn.
Sýndu mér núna svipbrigðin,,
sólskinstíðar barminn.
“Hin feguráta.
rósin er fundin”
Þessi fagri og hjartnæmi sálmur var fyrst
sunginii á jólunum 1732 í kirkju einni í Tön-
der á Jótlandi. Prestur safnaðarins, H. A.
Brorson, sálmaskáldið fræga, var þá nýbúinn
að yrkja hann og aðr;i jólasálma. Lét hann það
sálmakver berast óvænt í hendur safnaðar síns.
Sólmabók Kingós var þá fljótt lögð til hliðar,
og jólasálmar Brorsons sungnir í fyrsta- skifti,
svo sem: “Vér ungu börnin aum og smá” og
“Hin fegursta rósin er fundin.”
Mikill varð fögnuður safnaðarins yfir þess-
um nýju og fögru sálmhm; engum mun þó hafa
til hugar komið, ;rð þeir mundu verða sungnir
enn í dag, eins og þeir væri ný ortir. Síðan eru
þó senn liðin 200 ár.
Það varð því sögulegur viðburður, að þess-
ir jólasálmar Brorsons voru sungnir í Tönder.
En enginn af þeim sálmum mun hafa hrifið
menn meira en sálmurinn: ‘ ‘ Hin fegursta rósin
er fundin.” Það var svo auðvelt að syngja
hann. Lagið var alkunnur jarðarfararsöngur
alla leið frá miðöldum. En á hinu einfalda og
myndauðga máli Brorsons hljómaði hann með
nýjum hljómi, rétt eins og hin fegursta rós væri
sprottin út úr hörðustu þymum.
Og rósin var Jesús, það fundu allir.
“Fegursta rósin” blómstrar einnig á okkar
kalda landi í hjarta vetrarins.
Kunnið þið ekki þennan sálm utan að?
Það væri rétt að hlusta vel eftir því, hvað
liann segir ykkur frá jólunum.
Það mátti með sönnu segja, að “dapurt og
kaldlegt var útlit í heimi.” Alt varð að þym-
um og þistlum, því að syndin herjaði á alt
mannkvnið.—“Þá skaparinn himinrós hreina,
í heiminum spretta lét eina.” Þá urðu jól.
“Frelsárinn fæddist á jörðu”. — Nú átti
að verða fögnuður í hvers manns hjarta. En
sálmaskáldið getur ekki annað en furðað sig á
því, að
“Lítið þess víða ber vottin
í veröld, að rósin er sprottin”.
Þá áminnir hann:
“Dramblátra hugskotin hörðu, —
hörðustu þyrnar á jörðu, —
æ, snúið af hrokaleið háu
og hallist að jötunni lágu,
þá veginn þið ratið hinn rétta,
því rósir í dölunum spretta.”
1 dölum auðmýktarinnar segir hann, að þeir
geti fundið frelsarann.
Sálmurinn endar svo á hjartanlegri játn-
irigu skáldsins sjálfs:
“Þótt lieimur mig hamingju sneiði,
þótt harðir mig þymarnir meiði,
þó hjártanu’ af hrellingu svíði,
eg held þér, mín rós4 og ei kvíði.”
Þó að þessi orð skáldsins séu nú bráðum 200
ára gömul, þá tala þau til okkar, eins og þau
hefðu verið ort í gær. — Heimilisblaðið,
Svo að myndin mín af þér,
miklu hærri og fegri,
ávalt sé í anda mér
öllu móðurlegri.
f Leifs hepna heimsveldi
hlýt ég þig að minna.
Eg vel tákna uppeldi
örlalgakrafta þinna.
Víða liggur vaðið tæpt,
vandi í öfugstreymi,
1 frosti og eldi er fjörið svæft,
feigðin býr í heimi.
Janúar dægra þýðdr þeyr
þekkir nótnagripin.
Júlífingur flétta meir
fegurðina á svipinn.
Þó að haustsims heyhlöður
o!g haga skraut mér líki.
Mest eru sumarsólstöður
svipur af himnaríki.
úti’ á hafi, uppi’ í sveit
áttu menn og konur,
á amarflugi’ í auðnuleit.
Eg er móður sonur.
Fr. Guðmundsson.
Hitler og heimsveldi
Þjóðverja
Uppgangur Hitlermanna í Þýzka-
landi hefir vakið ákaflega athygli
um allan heim meðal þeirra, sem
með stjórnmálum fylgjast og að
vísu slegið óhu!g á flesta, því að
menn óttast það, að friðnum í álf-
unni sé meiri hætta búin eftir en
áður.
Hitler krefst þess, að Þjóðverj-
ar segi sig úr Þjóðbandalaginu.
En hann hefir einnig, að því er
ýms blöð segja, nýlega látið í ljós
þessháttar skoðanir á þýzkum ut-
anríkismálum og ráðagerðum
sjálfs sín að óhu’gur margra
manna hefir mjög ahkist, svo
þykja ummæli hans hóflaus og
trylt, ef sönn eru. Hann á að hafa
sagt á flokksfundi, um miðjan síð-
astliðinn mánuð, að fyrsta tak-
mark sitt sé það, að gereyðileggja
Frakkland. Hann segir, að stál-
hjálmalið sitt sé reiðubúið í styrj-
öld í þessum tilganlgi, og lætur svo
sem ítalía óg England muni veita
I Þjóðverjum lið. En síðan seglr
f hann að Þjóðverjar eigi, með hjálp
ítalíu og Rússlands, að si'grast á
Englandi, þegar þeir hafi notað
það á móti Frökkum, en Rússar
eigi að liðveizlulaunum að fá
frjálsar hendur í Asíu, m. a. eígi
þeir að fá Indland. Pólland á að
þurka burtu. Þjóðverjar þurfi, að
áliti Hitlers, eina miljón ferkíló-
me;tra af landi í viðbót við það,
sem þeir nú hafa, og !geti ekki
fengið það annars staðar, en við
austurlandamærin.
Hvað sem líður sannindum þess-
ara ráðagerða í einstökum atrið-
um, er það víst, að Nazi-flokkurinn
hefir allan hug á því að hefna ó-
faranna úr styrjöldinni og Ver-
salafriðnum og á því að Þjóðverj-
ar hefjist handa til nýrra land-
vinninlga, enda hafa þeir mikla trú
V
WDODDSy
ÍKIDNEY
k, PI'LÍS J
^JUkTdneVJ^
í meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gigt, þvagteppu og mörgum fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askajn, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
Ávarp til Hvítbekkinga
Á síðastliðnu ári hefir alþýðu-
skólinn á Hvítárbakka starfað í
aldarfjórðung. Á vori komanda
hættir skólinn starfsemi á Hvítár-
bakka og flyzt í ný húsakynni 1
Reykholti. Stofnfundur sambands
'gamalla nemenda skólans, sem
haldinn var á Þingvöllum þ. 26.
júní s.I., ákvað að beita sér fyrir
því, að gefið yrði út rit til minn-
ingar um skólann. Stjórn sam-
bandsins hefir nú ákveðið, að gefa
ritið út, ef nægileg þátttaka fæst.
Er ætlað að ritið verði um 5 ark-
ir í stóru broti og prýtt mörgum
myndum. Verðið er áætlað kr.
5.00.
Gert er ráð fyrir, að núverandi
kennarar skólans og aðrir aðstand-
endur hans, riti nál. tvær arkir
minningarritsins; aðrar tvær ark-
ir eru ætlaðar nemendum skólans,
gömlum og núverandi; myndir frá
Hvítárbakka og skólalífinu þar,
munu fylla eina örk.
Nú eru það vinsamleg tilmæli
vor til nemenda skólans og kenn-
ara frá upphafi vega hans. að þeir
sendi oss til birtingar í ritinu
stuttar igreinir, endurminningar
eða kveðju í bundnu máli eða ó-
bundnu. Er nauðsynlegt, að hand-
ritin séu komin til núverandi skóla-
stjóra, Lúðvígs Guðmundssonar,
eigi síðar en síðasta vetrardag, þ.
22. apríl, en þann dag verður
skólanum slitið að fullu að Hvít-
árbakka og jafnframt haldinn að-
alfundur í sambandi gamalla nem-
enda.
Vegna skólaslita og fundarins
er í ráði, að taka skip á lei!gu og
fari það frá Reykjavík að morgni
dags þ. 22. apríl og bíði fundar-
mannar í Borgarnesi og haldi
þaðan til Rvíkur næsta morgun.
Allir þeir, er óska að eignast
minningarrit skólans, Hvítbekk-
ingar o!g aðrir, eru vinsamlega
beðnir að tilkynna skólastjóran-
um það fyrir lok þessa skólaárs,
því að endanlega ákvörðun um
ritið er eigi hægt að taka fyr en
ljóst er orðið, hve þátttakan verð-
ur almenn.
Enn fremur er æskilegt að þeir,
er hafa í hyggju að koma til skóla-
slitanna og sækja sambandsfund-
inn, tilkynni skólastjóranum það
með nokkrum fyrirvara o’g geti
þess þá um leið, hvort þeir komi
um Reykjavík.
Hvítárakka 13. janúar 1931.
F.h. Nemendasambands alþýðu-
skóla Borgarfjarðar.
Lúðvíg Guðmundsson,
skólastjóri.
Eiríkur Albertsson,
prestuf á Hesti.
Friðrik Guðmundsson,
hafnarvörður í Borgarnesi.
Ofanskráð ávarp barst oss ný-
skeð í hendur heiman af íslandi,
til birtingar í Lögbergi.—Ritstj.
Sögðuð þér ekki, að sonur yðar
ætlaði að setja met með bifhjól-
inu sínu?
Hann hefir þe!gar gert það —
hann liggur nú í sjötta sinn í spít-
alanum.
Hve stóran hatt þarf maðurinn
yðar, frú?
E!g man ekki númerið, en þér
getið mátað hatt á þessari melónu
(tröllepli). Gamli hatturinn hans
er eins og hann væri sniðinn á
hana. 1
á hlutverki hins germanska kyns.
Máske á ókyrðin kring um þá eft-
ir að hrinda álfunni út í nýtt blóð-
bað. — Lögr.