Lögberg - 12.02.1931, Page 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. FEBRÚAR 1931.
Sonur Guðanna
Eftir
R E X B E A C H.
“Sam!” sagði Alanna með heldur veikum
róm. “í>ú eit hvítur! Þú ert hvítur maður! Eg
kom til að segja þér það.”
“Já, já, við komumst heim rétt strax.”
“Eg er nú búin að ná mér aftur. Þú mátt
reiða þig á það. Eg varð að segja þér það
strax, og maðurinn siglir í fyrramálið, svo eg
varð að flýta mér. Nú er ekki neitt í veginum
lengur, engar hindranir. Er það ekki dásam-
legt, Sam! Lee Ying var ekki faðir þinn, bara
fósturfaðir. Þú ert hvítur maður, Sam! Skil-
urðu þetta ekki?”
Sam ofbauð að hlusta á þetta. Það var
hræðilegt. Aumingja veika stúlkan! Samt
höfðu læknamir sagt, að hún væri orðin al-
bata. Þvílík ósannindi! “Eg iskil þig.” sagði
hann blíðlega. “En fyrir alla muni revndu að
vera stilt. Lokaðu augunum og hugsaðu ekki
um neitt; við erum nærri komin heim.”
“ Nei nei! Þú verður að hlusta á mig, ’ ’ sagði
Alanna og færði sig frá honum og lét út úr
sér ógnaflóð af orðum, ,sem Sam skildist að
bæru þess ljósan vott, að hún væri ekki með
öliu ráði. Hún var að segja eitthvað um Eileen
Cassidy, lögregluforingja í San Fracisco, Lee
Ying og hvítt barn.
Hvað átti hann að gera og hvað átti hann
að segja, þegar hann liitti Albert Wagner?
Hvernig gat hann gert grein fyrir því, hvar og
hvernig hann hefði hitt Alanna ? Þessar og
þvílíkar spurningar steðjuðu að. Ef ekki hefði
sú afsökun verið, að hún var ekki með sjálfri
sér, þá hefði þetta verið alveg óbærilegt. Það
mundi líka sjálfsagt verða einbverjum örðug-
leikum bundið, að skýra frá því, hvernig hún
hefði sloppið út úr gistihúsinu. Þetta var alt
þannig lagað, að það var ógerningur að hugsa
um það, þar á meðal þessi vitlevsis hugmvnd,
sem nú var komin inn í huga hanner, honum
sjálfum viðvíkjandi. Jæja, hann hafði einu
sinni áður hjálpað henni til að ná réttu ráði,
hann gat kannske gert það aftur.
“Þú verður að h'lusta á mig, Sam! Ef þú
hættir ekki að ímynda þér, ag eg sé gengin af
vitinu, þá missi ég aftur vald á sjálfri mér.
Eg er með fullu ráði, engu síður en þú sjálfur.
Hugsaðu um þetta eina mínútu. Líttu á mig.
Lít ég út eins og Iirjáluð manneskja? Jæja, þá.
Eg er að reyna að segja þér nokkuð, sem hefir
meiri þýðingu fyrir okkur bæði, heldur en nokk-,
uð annað getur haft, en þú veitir því enga eft-
irtekt. Það, sem eg er að segja, er ótrúlegt, eg
veit það, en það er satt engu að síður.”
“Alanna!” sagði hann ofur blíðlega. “Ef
þú ert með réttu ráði, þá er eg það áreiðanlega
ekki.”
“Þetta er betra. Eg var nærri orðin reið
við þig. Eg hélt þú vildir ekki hlusta á mig og
þetta, ætlaði alt að verða að engu. Nú skal ég
gefa þér þetta inn í smáskömtum og reyndu nú
að skilja mig. Frændi Eileen Cassidy, sem
Halv heitir, er staddur í New York, og hann
fullyrðir, að þú sért ekki frekar Kínverji held-
ur en hann sjálfur..
“ Þetta tekur engu tali. Eg trúi þessu ekki.
Hvaða sannanir hefir hann?”
“Fullar sannanir, að mér skilst. En við fá-
um að heyra meira um þetta, þegar við komum
heim. Eg get ekkert annað en endurtekið það,
sem Eileen Cassidy sagði mér í símatali.”
Þetta reyndi hún að gera sem bezt hún gat,
°K þegar hún var búin að því, voru þau komin
alla leið. Sam borgaði ökumanninum og hjálp-
aði hann svo Alanna inn í gistihúsið. Hann
efaðist ekki um, að þesái vökudraumur mundi '
bráðum taka enda.
Svo sem hálftíma seinna hafði Peter Daly
sa.gt sína sögu. Hann sagði greiðlega frá og
Eileen Cassidy gerði ]>að sem hún gat til að
hjálpa honum að gera shöguna si‘m Ijósasta. All-
ir hlustuðu á það, sem sem hann hafði að segja,
með mikilli athygli, en enginn með meiri at-
hvgli heldur en Albert Wagner. Peter Dalv
endaði sögu sína á þessa leið :
A þessu getur ekki leikið nokkur minsti
efi. Dunne sagði mér alt um þetta strax og við
töluðum líka um það seinna. Hann sá Lee Ying
taka bamið upp af dyratröppunum og hann og
kona hans héldu því síðan fast fram, að þau
®ttu drenginn sjá'lf og guðirnir hefðu gefið sér
hann og þannig héyrt bænir þeirra. Dunne er
enn á lífi og eg er viss um að hanri er enn fús
að sanna sögu mína. Þið þekkið eitthvað til
Kín\ erja. Þeir hafa mikinn átrúnað á guðum
sínum, hinir betri þeirra, og Lee Ying var mik-
iH trúmaður og kona hans var óvanalega trú-
hneigð kona. En livað Sam snertir, ]>á }>arf ekki
annað en sjá liann til að sannfærast um, að það
sem eg er að segja ykkur, er satt. Allir geta séð.
að han er 'ekki Kínverji.”
“ Eg þekti Lee Ying betur en nokkurt ykkar,”
sagði Eileen. “Hann var bezti vinur jninn. Hann
kallaði Sam æfinlega son guðanna, sagði að guð-
irair hefðu gefið sér hann. Eg var oft að hugsa
um, hvað hann ætti við með þessu, en eg hefi
aldrei skilið það fyr en nú.”
Eg skal segja vkkur, að Dunne var næstum
kominn í ógöngur út af þessu,” hélt Dalv áfram.
“Eg vann á lögregluskrifstofunni, þegar þetta
var og vÍ8si, að Lee Ying var auðugur og lfka
]>að, að hann var ágætismaður, og- eg vissi, að
þama hafði drengurinn prýðisgott heimili’ og
]>að var líklegt, að eitthvgð mundi verða úr hon-
um, ef hann yrði alinn þar upp. En einhverjir
trúboðar komust á snoðir um þetta og fóru að
verða óþægilega spurulir. Ef þeir hefðu vitað
allan sannleikann, þá mundu þeir hafa tekið
drenginn og látið hann á barnaheimili, til að
koma honum í kristinna manna tölu, og lang-
líklegast er, að þá hefði ekkert orðið úr honum.
Ijoe Ying hevrði eitthvað um ]>etta, og hann kom
til mín og hafði miklar áhyggjur út af þessu, og
skömmu seinna flutti hann sig til New York.
Eftir það heyrði ég aldrei neitt um þetta má'l.
Eg man svo vel eftir drenguum. Hann var svo
skrítilega klæddur, með stóran, rauðan hnapp í
húfunni sinni, og alt af leiddi gamli maðurinn
hann við hönd sér, þegar þeir voru úti. Allir
]>ektu hann í Kínverjahverfinu og aldrei hefi eg
þekt góðlátlegra og siðprúðara barn.”
“Hver er eg þá?” spurði Sam með nokkrum
ákafa.
“Eg veit ekki meira um það en þér vitið,”
svaraði Dalv. “Enginn gerði nokkum tfma
nokkrar kröfur -til yðar. Við fundum æði mörg
óskilabörn, en það varð svo sem aldrei neitt úr
neinu þeirra. Hver svo sem þér kunnið að vera,
}>á geri eg ráð fyrir, að þér :séuð af góðu bergi
brotinn. ”
“Faðir minn tiúði ekki á ættgengi. Hann
sagði, að fegurð postulínskersins lægi ekki í efn-
inu, heldur í listfengi smiðsins.”
“Það er huldufólk á írlandi,” sagði Eileen
og var mikið niðri fyrir. “Getur ekki svo sem
vel verið, að það sé líka til í Kína? Lee Ying
var allra manna vitrastur og hann vissi ótal
mai'gt, sem við skiljum aldrei. Hann talaði alt
af um Sam eins og prins, eða eitthvað æðri veru
en aðra menn. Eg held hann hafi líka þar haft
rétt fvrir sér. ”
“Það held ég líka,” sagði Alanna blíðlega.
Hún færði sig nær honum og lagði vangann við
handlegginn á lionum.
Daly leit á úrið sitt. “Það er orðið fram-
oroio og nu heti eg sagt ykkur alt sem eg veit
um þetta rnál. Mér þvkir lijartanlega vænt um,
að það skvldi vilja svona til, að eg get orðið til
þess að verða tveimur ógæfusömum elskendum
að liði, }>ó sannleikurinn vitaskuld hlyti að koma
í ljós fyr eða síðar. Mér finst, Mr. Wagner, að
nú sé tími til ]>ess kominn fvrir yður, að óska
þesisum unga manni og þessari ungu stúlku til
hamingju og biðja guð að blessa þau.”
Wagner stóð á fætur, lagði hönd sína á öxl-
ina á Sam og sagði mjög góðlátlega og einlæg-
lega: “Eg sé ekki að það geri í raun og vera
mikið til, hver þú ert eða hvað þii ert, drengur
minn. Mitt eina áhugamál er það, að Alanna
geti verið glöð og ánægð. Eg hefi tekið mér
fjarska nærri, börnin góð, að vita hvernig ykkur
hefir báðum liðið nú að undanförau.”
Kínverjar eru að því þektir, að fara seint að
hátta, en þrátt fyrir það var kínverska hverfið í
New York alt í fasta svefni, þegar Sam hætti að
ganga aftur og fram um garðinn á húsþaki sínu
og horfa niður í hin mannlausu stræti. Það var
komið undir dagrenningu. Svo hann var hvítur
maður! Lee Yings göfugi andi var enn starf-
andi. Jlann hafði útrétt hönd sína frá bústöðum
hinna framliðnu, til að opibera þenna mikils-
verða, en kalda sannleika. Þetta kveld hafði
markað merkdeg tímamót í æfi Sams, en þó
hafði það ekki þau áhrif á hann, sem við hefði
mátt búast. I>að var eitthvað, sem dró úr gleð
inni/ hún var ekki fullkomin, eða það var eitt-
hvað, sem gerði hana ekki eins áhrifamikla og
vænta mátti. Það var kannske vegna þess, að
alla æíi haíði hann alið hjá sér þá liugsun. að
hann væri í raun og veru hvítur maður, þó liann
vissi, að hún hafði ekkert fyrir sér í því annað
en það, að hann langaði alt af til þess. Hið eina,
sem verulega gladdi hann í þessu .sambandi, var
l>að, að nú var ekkert því til fyrirstöðu, að hann
gæti notið ástar stúlkunnar, sem hann unni. Það
út af fyrir sig, var mjög merkilegt, og honum
skildist, að vel gæti vorið, að her væri líka um
verk síns framliðna föður að ræða. En Ying
liafði verið betri og göfugri heldur en aðrir
menn. Hann hafði unnið sín þrettán hundruð
góðverk, sem góðum Kíverja bar að gera. Var
þetta kannske ein af hans miklu velgerðum?
Mikilli g>efu, mikilli auðlegð og miklum heiðri
hafði Sam verið s]>áð, meðan hann var bara, og
alt hafði þetta rætzt., en hann átti það alt bók-
staflega Lee Ying að þakka. Sjálfur hafði hann
ekkert til þessara gæða unnið, hann hafði ekki
einu sýnt að hann væri þeirra verðugur.
Sam þótti vænt um að vita, að hann var hvít-
ur maður. Það aflaði houm meira álits og meiri
virðigar, en hann hafði áður. Þó yar eitthvað,
sem hann saknaði. Einhver verðmæti voru að
hverfá úr eigu hans. Að hverju lejdi var hann
betri maður, eða meiri nú, heldur en hann hafði
verið? í ga>r var hann sonur hins vitrasta, göf-
ugasta og bezta manns, sem hann hafði nokkura
tima þekt. Nú var hann ara útburður, sem lífi
hafði haldið af því góður maður bjargaði hon-
un>, }»:gar foreldrar hans köstuðu honum frá
sor. Samt hafði heiður lians og virðing marg-
faldast Astmey hans hafði nú opnað honuin
arma sína. Hinn göfugi og góði Lee Ying var
okki faðir hans, heldur væntanlega einhver
drykkjurútur og vandræðamaður. Pan Yi var
ekki móður hans, heldur einhver óþekt kona,
lang-Iíklegast einhver gallagripur. Þetta átti
hann að tolja sér til inntekta og vera stoltur af.
K ín\ersku guðirair vroru rlálítið glettnir og gam-
ansamir. Það var ómögulegt annað, en þeir
mundu brosa að þessu.
Klukkustundum saman hafði hann gengið
fram og aftur garðinn á húsþaki sínu. Hann var
að kveðja heimili sitt og hann livar að kveðja
kínverska þorpið, ]>ar sem hanri hafði verið mest-
an hluta æfi sinnar, því á morgu átti hann að fara
I
í anað umhverfi, og ekki gat han varist þeirri
hugsun, að líka þar mundi sér verða eins og of-
aukið, eins og aJlsstaðar annars staðar. Hann
tók nææri sér að skilja við þenna stað, sárar en
hanfi hafði nokkurn tíma áður getað gert sér í
hugarlund. I>egar hann gekk þarna fram og
aftur, undir alstirndum himni, fanst honum hann
verða var við einhverja veru, háa,.tígulega, sem
hvert fótmál gekk við hlið hans. Hann kannað
ist vel við hana; sálir þeirra höfðu mæzt.
Lee Ying bar höfuð og herðar yfir aðra menn.
Enginn sonur hafði átt göfugri og betri föður
en Sam. Föður? Nei. Faðir hans var einhver
óþektur maður, sem hann vissi ekkert um ann-
að, en að hann hét Dunne. Hvor vissi betur?
Hvoum mátti betur trúa, Lee Ying eða þessum
lögreglumanni? Hvor þeirra skildi betur hina
torskildu vegi guðanna? Hvað er sannleikur?
Hvar átti að leita hans, í.heilanum eða hjart-
anu ? Hvorum þessara tveggja manna átti liann
að trúa?
Sam fór ofan af þakinu og fór beint inn í
svefnherbergi sitt. Hann þvoði sér, að hreins-
unarsið Kínverja, og fór í þann fatnað, sem
þeirra er siður að bera, þegar þeir ganga fram
fvrir goð sín til að biðjast fyrir. Svo gekk hann
;inn í bænhúsið og lokaði hurðinni á eftir sér.
Honum fanst húsguðirnir horfa á sig með föstu,
en órannsakanlegu og óskiljanlegu augnaráði.
Hann kveikti á kertinu, sem stóð framan við
kínversku goðmyndina, og horfði á reykinn stíga
upp í loftið. Svo féll hann á kné frammi fvrir
gulllpuötunni, sem hékk á veggnum, ag hneigði
höfuð sitt.
Þegar hann tók til máls, talaði hann málið,
sem liann hafði lært við kné hinnar göfugu og
trúræknu konu, Pan Yi.
“ Þú, .sem varst öllum öðrum vitrari og betri,
og sem eg á alla mína gæfu og gleði að þakka, til
þ.ín í heiminum beini ég bænum mínum. A þess-
tiri kyrlátu næturstund, finnur þinn óverðugi
sonur sárt til einverunnar. Ástríður hans og
eftirfanganir eru honum ofurefli. Hann geng-
ur í myrkrinu og hin rétta leið er honum hulin,
og efasemdirnar ásækja hann. Kendu honum
að sjá og. skilja sannleikann. Vertu hjá lion-
um, eins og hann þráir að vera lijá ]>ér.
Þú hefir hætt að búa í ]>ínum virðulega lík-
ama, og nú gengur þú alsjáandi á vegum eilífa
lífsins. Nú þekkir ]>ii og skilur alla leyndar-.
dóma tilverunnar. Eg bið ]>ig, að ]>ú gróður-
setjir djúpt í hjarta mínu, trún á veruleikann
og eilífðar tilveru þína. Af engu skapaðir þú
mig og klæddir mig af þinni eigin auðlegð. Eg
cndurgalt þér þínar velgerðir með sorgum og
vonbrigðum, en sál mín er sjúk og eg ákalla
l>ig. PerJan er musteri, sem með miklum erf-
iðismunum er bygt utan um ofurlítið sand-
korn. Utan um gimstein elsku þinnar til mín,
heiti eg að byggja vegleg-t minnismerki, er reist
sé á því órjúfanlega trausti, sem eg ber til
þín.”
E N D I R.
JÓLALJÓÐ
Heill þér himinborna,
dýra drottning drottins sala.
Kom enn . kaldar að næra
viltar sálir veraldar baraa.
Kom, kom
ljósi þinna
Lát oss skilja
ráða rúnir
með krafti þínum,
líknar orða.
lífsins speki,
reynslustunda.
Villast þjóðir af vegum dygða.
Glotta menn að guðspjalla sanni.
ganga frá jötu Jesú dýrðar.
Flýja frelsi fara í launkofa.
Flýja Betlehems barn og móður.
Jjoka augum þá lýsir stjarna.
fleyra ej of helgum völlum,
heilagan söng frá hæðum Drottins.
Heilagan söng
þeirra. er boða
Heilagan sörtg
Dýrð sé Guði
himneskra sveita,
birtu og líf.
um helga nótt.
drotni vorum.
Jjýsti stjarna um lágnætti.
Ijjóma ljós líknarsala.
Enn ]>á lýsir ljúfa stjarna,
Villuráfandi veraklarlýð.
Hringja klukkur rielgra. tíða,
heilög jól heimi boða.
Syngja svanir sig-urhæða,
dýrðarljóð drottins sala.
Föllum fram, fyrir altari
föður vors, og fögnum Jesú.
Grátum, grátum svo glúpni hjarta.
Jjofum Guð fyrir lífsins sól.
Hærra, Jiærra, hefjum merkið!
Meira ljós meiri þekking;
Burt með tál, trufl og voða.
Sigi’i löndin sannleikans kraftur.
Hærra, hærra, hörpur syngi,
helgimól heilagra jóla.
Lyft sál vorri, líf.s faðir,
hátt yfir liættur og dauða.
Asmundur Jónsson,
—Jólablað Vísis, frá Skúfstöðum.
KAUPBÐ AVALT
LUMBER
Kjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HÉIMRVAVe. EAST. - - winnipeg, man.
Yard Offlce: 6t+i Floor, Bank of Hamilton Chambera
Framtíð lýðræðisins
og kjör fátæklinga.
Eftir W. R. Inge.
Lýðræði hefir verið kjörorð síð-
ustu tíma í þjóðfélagsmálum. En
á seinustu árum er mjög farið
að vefengja gildi þess víða um
lönd o!g það hefir meira að segja
verið afnumið í ýmsum löndum og
einhvens konar einræði komið í
staðinn. Inge, aðalprestur Páls-
kirkjunnar í London og einn af
snjöllustu óg þektustu rithöfund-
um Englands, hefir oft látið þessi
mál til sín taka og m. a. í nýrri
ritgerð.
Á stríðsárnum, selgir hann, létu
Bretar heita svo, sem þeir berðust
fyrst og fremst fyrir lýðræðinu.
Það var sagt fyrir Ameríkumann-
inn og hafði á hann tilætluð á-
hrif. En nú virðist flestir vera
komnir á þá skoðun, að lýðræðið
sé ekki örugt. En við verðum að
gera okkur grein fyrir því, að
orðið lýðræði (democracy) er not-
að í þremur merkingum. Það er
stjórnskipula'g, þar sem allir borg-
arar eru sjálfir löggjafar án full-
trúa. Lýðræði er einnig ríki, þar
sem kjósendur með almennum
kosningarrétti hafa síðasta orðið,
en kjósa fulltrúa til þess að fara
með umboð sitt. Og loks er Iýð-
ræði þjóðfélag, þar sem allir eiga
að vera jafnir eða jafnt tillit á
að vera tekið til allra. Fyrsta
lýðræðið er einungis framkvæm-
anlegt í litlu kotríki, eins og
Aþenu hinni fornu eða svissneskri
Kantónu. Annað lýðræðið búuml
við nú við. Það þriðja er kristi-
leg kenning, og sem kristinn mað-
ur trúi ég á það, segir Inge. En á
lýðræðið annað í röðinni trúi ég
ekki mikið og eg held að fáir trúi
á það nú orðið. Shaw hefir sagV,
að mesta viðfangsefni stjórnmál-
anna væri það, að finna góða að-
ferð til, manngildismælinga (an-
thropometric method):, en hún
hefir ekki fundist enn þá. Sú er
heimskulegasta aðferðin, að kljúfa
höfuðin í herðar niður (í styrj-
öldum og með ofbeldi); sú næst-
heimskulegasta er að telja þau,
að fara Æftir höfðatölunni. í raun
og veru táknar almennur kosning-
aréttur það, ^ð veraldleg gæði
minnihlutans eru sett á uppboð í
hverjum kosningum og fjarstæð-
um þeim, sem frambjóðendurnir
lofa, eru engin takmörk sett, nema
óttinn við það, að ef til vill þurfi
þeir að standa við þær. Þetta er
fávíslegt skipulag. En eg játa það
hispurslaust, að eg veit ekki hvað
koma ætti í staðinn.
Síðan talar Inge um ýmsar til-
lögur og umræður um þjóðfélags-
mál, m. a. þá, að afnem eigi per-
sónulegan gróða eða hagnað ein-
staklinganna. En hann segist vera
þeirrar skoðupar, að ef kipt sé
burtu þeim aðalhvötum, sem knýi
menn til vinnu, harðrar vinnu,
sem sé óskin um það að bæta kjör
sín og enn þá meira, óskin um
það að sjá börnum sínum far-
borða í lífinu, þá mundi fátt fólk
vinna eins vel og það gerir nú,
flestir mundu vinna illa, og tals-
vert margir mundu alls ekki
vinna, nema þeir væru neyddir til
þess.
Þeir, sem sífelt eru að álasa
þjóðskipulagi okkar, og kalla það
helvíti á jörðunni og þessháttar,
þeir gera landi sínu einhvern þann
mesta ógreiða, sem unt er að gera
því. Því ,að sannleikurinn er sá,
að þrátt fyrir alla þá galla, sem
réttilega mætti finna á þjóðskipu-
laginu, er það einföld staðreynd,
að aldrei hefir komið sá tími í
sögu heimsins, að almenningur,
verkamenn og konur, hafi notið
þæginda og skemtana og tæki-
færa til uppeldis og andlegrar á-
nægju neitt svipað því, sem hann
hefir nú. Með öllum göllum sín-
um er menning tuttugust aldar-
innar sú hamingjusamasta og
bezta fyrir allan almenning, sem
heimurinn hefir séð. En svo ganga
menn um og eitra huga fólksins
og eggja til óánægju allsstaðar,
unz þjóðfélagið verður fult af
gremju, beiskju, þvargi og deil-
um. Skipulag þjóðfélagsins er
nú hagstæðara fátækum borgur-
um, en það hefir verið nokkru
sinni áður, og það fer batnandi.
Ameríka vísar veginn. Með stór-
framleiðslu og auknum einfald-
leik og bættum vélum, er létt erf-
iði handavinnunnar og þægindi,
sem engan dreymdi um áður, get-
j ur nú svo að segja hver og einn
öðlast, án þess að vinnudagur sé
lengdur eða laun lækkuð. Þetta
er það, sem Ameríka hefir að
j bjóða í stað jafnaðarstefnu. Þetta
! er starfandi framkvæmd, en jafn-
aðarstefnan hefir sífelt verið mis-
hepnað og dautt framkvæmda-
leysi.
En þó að eg segi þetta, gleymi
ég ekki hinum ógurlega þrándi í
götu okkar — atvinnuléysinu. Það
sprettur sumpart af veitingu at-
vinnleysisstyrkjanna og sumpart
af því, að fóliksfjöldinn er of mik-
ill. Vandamál þjóðfélagsins eru
viðráðanleg, þegar mannfjöldinn
er mátulegur. Ef hann er það
ekki, er viðureignin vonlaus. —-
Kring um 1940 til 1945 fer mann-
fjöldi Englands að standa í stað
eða jafnast. En ef fólksfjöldinn
er of mikill núna, og það er hann,
þá er bejsta ráðið landnám með
ríkisstuðningi. Atvinnuleysisstyrk-
ir eru siðspillandi. Aðal áhrif
þeirra eru þau, að gera úr mönn-
um, sem ekki fá atvinnu, menn,
sem ekki vilja vinna. ,
Gildi þjóðfélagsins er ekki kom-
ið undir sem mestum fólksfjölda,
heldur hinu, að fólkið sé sem kjarn-
mest og bezt.—- Lögr.
Guglielmo Ferrero
og ókyrð aldarfarsins.
Guglielmo Ferrero er einn af
þektustu sagnfræðingum nútím-
ans og hefir 1 einnig látið ýms
þjóðfélagsmál til sín taka. Hann
hefir nýlega skrifað um eðli og
orsakir ókyrðar þeirrar, sem nú
ríkir í heiminum. Hann segir að
hömlur þær og þeir máttarviðir,
sem nítjánda öldip hafi fengið að
erfðum frá timanum fyrir frönsku
byltinguna, séu nú eyddir, hafi
fallið í heimsstyrjöldinni. Erfi-
keningar eru glataðar, siðir eru
losaralegir, fjölskyldan er ekki
lengur skóli í aga, trúin hefir
mist mikið af fyrri áhrifum sín-
um. En menning getur ekki lif-
að á eintómri upplausn. Hún þarf
aðhald, hömlur. Þess vegna þarf
að búa til nýjar hömlur og nýja
máttarviði í stað hinna gömlu. Og
nú er einmitt verið að finna þá upp
og búa þá til. Þetta er varla byrj-
að og við vitum ekki enn hvar það
endar. Það er mjög sjaldgæft, að
tímabil í sögunni viti sjálft með
vissu hvað það er að hafast að.
Ekkért er erfiðara en að skapa
aga og ekkert nauðsynlegra, en
okkar tími hefir enn þá ekki get-
að það. Við lifum dag frá degi í
sífeldri óvissu einmitt af því að
við erum agalaus. Við þurfum.
eins og allir tímar þurfa, aga í
$mekk okkar, aga í siði okkar,
stjórnmálaaga og fjármálaaga.
Hann verður skapaður. í öng-
þveiti því, sem nú er, sjást þegar
merki hans. Eftir því sem hann
verður ljósari, minkar óvissa og
ókyrð heimsins. En meðan á bið-
inni stendur, verðum við að starfa
og hafa þolinmæði og máske
þjást. Miklar nýjungar búa nú
um sig í sögu heimsins og við
verðum að véra þeirra verðugir.
—Lögr.
FRÁ ÍSLANDI.
Siglufirði, 12. jan. 1931.
Aðalfundur Verkamannafélags
Siglufjarðar var haldinn á laug-
ardagskveldið og var mjög fjöl-
mennur. í félagið genigu þá 37
nýir meðlimir. Formaður var kos-
inn Kristján Sigurðsson, og vara-
formaður Guðmundur Skarpshéð-
insson. Þeir og meðstjórnendur
allir .socialistar. Kommúnistar
komu engum að í stjórn.
Kristín Blöndal, ung efnis-
stúlka, símamær, lézt á sjúkra-
húsinu í morgun.