Lögberg - 14.01.1932, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. JANÚAR 1932.
Högberg
Gefið út hvern fimtudaf, af
T II E C O L U M B I A P RE S S L I M I T E
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjðrans:
EDITOR LÖGBERG, 69 5 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Verð $3.00 um árið—Borglst fyrirfram
The "Lögberg” is printed and published by The Columbia
Press, Limited, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Mffhitoba.
PIIONES 86 327—86 328
Hveitirækt
Aðal atvinnuvegur fólksins í Vestur-
Canada, eða í Sléttufylkjunum að minsta
kosti, er hveitirækt. Svo hefir það verið alt
frá því, að þetta land bygðist hvítum mönn-
um. Svo er það enn, og það er ekki annað
sjáanlegt, en svo. verði enn um langa hríð,
og svo þurfi að vera, ef fólkinu, sem þetta
mikla landflæmi byggir, á að geta liðið vel.
Mjög mikið land í Vestur-Canada er af-
ar vel fallið til hveitiræktar. Hvergi í heimi
er framleitt betra hveiti, en hér, og mjög
óvíða eins gott. En það er ekki nóg með það.
Mikið af landinu er ekki vel fallið til neins
annars, eða að minsta kosti ekki eins vel. Á
það sérstaklega við Saskatchewan, en líka
stór svæði í Alberta og Manitoba.
Hað dylst því ekki, að hveitiræktin hefir
verið, er og þarf að vera undrstaða fjár-
hagslegtar velgengni í þessum hluta lands-
ins. Það er ekki ósvipað með hveitræktina
hér, eins og þorskveiðarnar á Islandi. Það-
an kemur auðurinn, afl þeirra hluta sem
gera skal, aðallega. Sléttan er land bænd-
anna og hefir alt af verið, síðan hún hætti
að vera land veiðimannsins, og hún hlýtur
að verða það, því hún er afbragðs vel til
búskapar fallin.
Það dylst engum, að efnaleg velferð
Sléttufylkjanna er að miklu leyti undir því
komin, að basndum famist vel. Þeim hefir
famast vel, meira að segja afbragðs vel, alt
til þessara síðustu ára, og það hefir mátt
heita stöðug velgengni í landinu. Sléttan
hefir verið afar örlát og veitt börnum sín-
um mikil gæði. Hún er það enn, engu síður
en ’áður, og tíðarfarið hefir yfirleitt verið
gott og hentugt. Vitaskuld var síðastliðið
sumar of lítið regnfall á sumum stöðum og
þar af leiðandi lítil eða engin uppskera. En
slíkt, eða þvílíkt, kemur ávalt fyrir við og
við, einhversstaðar í þessu afar víðáttu-
mikla landi.
Skorti á örlæti náttúrunnar er ekki um
að kenna, að búskapurinn í Vestur-Canada
hefir ekki gengið vel síðustu árin. Og það
er ekki aðeins, að hann hafi ekki gengið vel,
hann hefir hreint og beint gengið afar illa.
Því veldur aðallega hið mikla verðfall á
allri framleiðslu bændanna, en þó sérstak-
lega verðfallið á hveitinu.
Ekki er því um að kenna, að ekki hafi
verið reynt að halda hveitinu í eins háu
verði og unt hefir verið. Til þess hafa bænd-
urair í Vestur-Canada stofnað margskonar
félagskap sín á milli. Til þess var hveiti-
samlagið stofnað, að bændurnir fengju
sannvirði hveitisins, en ágóðinn lenti ekki
hjá einhverjum öðram, sem kannske hefðu
lítið eða ekkert til hans unnið. Það er ekki
nema eðlilegt, að bændumir vilji fá sem
hæst verð fyrir sína vöra, og það er ekki
nema rétt. Því meiri verður kaupgeta
þeirra og því meiri vellíðan í landinu. Oss
hefir meira að segja oft fundist ríða svo
mikið á þessu, að þess væri lítil von, að aft-
ur batnaði verulega í ári, fyr en hveitið
kæmist í hærra verð, heldur en það hefir
verið tvö ðíðustu árin.
Margt virðist benda til þess, að hveitið
komist ekki aftur í mjög hátt verð, eða ekki
fyrst um sinn að minsta kosti. Hveitiverð-
ið var nokkur ár of hátt, eða það fanst kaup-
endunum, Evrópuþjóðunum, sem aðallega
kaupa vort hveiti. Þær reyndu að komast
hjá að kaupa, nema sem minst af því. Ann-
að er hitt, að Rússland, sem síðan á stríðs-
árunum hefir selt lítið af hveiti til annara
landa í Evrópu, eða ekkert, en er vel fallið
til hveitiræktar eins og Vestur-Canada, er
nú farið að framleiða afar mikið af hveiti
og selja það til annara landa fyrir lágt verð,
svo lágt, að bændunum í Canada er ekki
hægt að keppa við það, eins og nú standa
sakir. Þar að auki er kaupgeta Evrópuþjóð-
anna sízt meiri nú, heldur en 1 hún hefir
verið, og það lítur naumast út fyrir, að
á því verði bráð umskifti, þó svo geti má-
ske orðið.
Þegar þannig er komið, að hveitiverðið
er ekki einu sinni nógu hátt til að mæta
fræmleiðslukostnaðinum, \ þá sýnist ekki
nema tvent fyrir höndum. Annað er það,
að hætta við að framleiða hveiti til útflutn-
ings, og með því móti er naumast. lengur
lífvænlegt í þ&ssu landi allsnægtanna, sem
verið hefir, Vestur^Canada. Það er því í
raun og veru ekkert úrræði. Hitt er það, að
framleiða hveitið með minni kostnaði, held-
ur en nú á sér stað.
Þegar um hveitiræktina er að ræða sem
atvinnugrein, þá er engan veginn alt undir
því komið fyrir bóndann, að hveitiverðið sé
sem allra hæst. Hitt er aðal atriðið, að það
sé hærra heldur en framleiðslukostnaðinum
nemur. Því meiri sem mismunurinn er í þá
áttina, því betra fyrir bóndann. Hér er þvi
það mikla spursmál til úrlausnar fyrir
bænduma í Vestur-Canada: Er hægt að
framleiða hveitið með miklu minni kostn-
aði, heldur en nú á sér stað?
Maður að nafift Owen White, Jiefir skrif-
að grein um þetta efni í tímaritið Collier’s,
2. janúar 1932. Hefir hann nú fyrir skömmu
ferðast um ríkið Kansas, sem er mikið
hveitiland, ekki síður en Sléttufylkin í Can-
ada. Hafa Kansasbúar, ekki síður en aðr-
ir, átt við mikla örðugleika. að stríða, hvað
hveitiræktina og hveitisöluna snertir nú síð-
ustu árin. Virðist margt af því, sem Mr.
White hefir um þetta mál að segja, á svo
góðum rökum bygt, að full ástæða sé til
fyrir hveitibændurna í Canada að athuga
það vandlega.
Niðurstaðan, sem Mr. White kemst að,
eftir rannsókn sína í Kansas, er sú, að hægt
sé að rækta hveiti með langtum minni
kostnaði, heldur en nú á sér síað, jafnvel
svo litlum, að þó bóndinn fái ekki nema 30
cents fyrir hveitimælirinn, þá geti hann samt
ræktað hveiti sér að skaðlausu, að minsta
kosti, og jafnvel haft nokkurn ágóða, ef
uppskeran er nokkurn veginn bærileg.
Hvernig má þetta verða?
Eftir því sem Mr. White skýrir frá, má
gera þetta á þann hátt, að rækta hveitið í
stórum stíl og nota til þess þær nýjustu og
fullkomnustu vólar, sem til eru og alla þá
vísindalegu þekkingu, sem menn hafa yfir
að ráða í þessari grein. Enn fremur að
reka hveitiræktina, eins og hvern annan
iðnað, sem rekinn er í stórum stíl og allrar
hagsýni er gætt eins nákvæmlega, eins og
mest má verða.
Þetta er því aðeins hægt, að um allmikið
land sé að ræða. Það getur mefó engu móti
borgað sig, að kaupa dýrar vélar og halda
þeim við, nema því aðeins að þær séu not-
aðar alt sem hægt er. Svo sem tvö þúsund
ekrur er álitið nokkurn veginn hæfilega
mikið land til að rækta hveiti á þann
hátt sem hér er átt við. Svo sem einn
fimti hluti þess mundi ekki verÖa. notaður
árlega, heldur látinn hvílast.
Hér er ekki við það átt, að hver bóndi
eigi tvö þúsund ekrur af landi og rækti
hveiti á því öllu. Það er alls ekki nauðsyn-
legt til þess, að hægt sé að koma þessari hug-
mynd í framkvæmd. Það þarf ekki annað
en nokkrir bændur, sem eru nágrannar,
myndi meÖ sér samvinnufélag, leggi til svo
svo mikinn ekrufjölda hver, þangað til
komnar eru tvö þúsund ekrur, eða nálægt
því, og rækti svo hveiti á þessum ekrufjölda
í samlögum. Með því móti geta þeir notað
öll fullkomnustu áhöld og aðferðir til að
rækta það með langtum minni kostnaði
heldur en nú er gert. 'Hvað mikið mipni,
skal hér ekki sagt með neinni vissu. 1 Kan-
sas kostaði það $5.06 á ekruna, árið sem
leið, þar sem hveitiræktin var rekin eins og
bver annar stóriðnaður. Kostnaðurinn ætti
sennilega að verða svipaður í Manitoba eða
Saskatchewan, nema hvað vólamar kynnu
að kosta eitthvað meira hér en þar.
Þó bændur hefðu þá samvinnu sín á milli,
sem hér er vikið að, þá gætu þeir, þar fyrir
utan, hæglega búið hver að sínu. Þeir gætu
hver um sig haft sína nautgripi, svín og
fugla, garðrækt og margt fleira, og unnið
við það mestalt árið, því með þeim aðferðum,
sem hér er átt við, þarf ekki nema tiltölulega
lítinn hluta ársins til að rækta hveitið, svo
sem 75 daga á ári, eftir því sem Mr. White
telst til.,
Bændurair hafa lengi til þess fundið, að
þeir hefðu góða og gilda ástæðu til samtaka,
þegar um sölu á hveitinu er að ræða. Hitt
hefir verið miklu minna hugsað um, alt til
þessa, að þeir hafa engu síður ástæðu til
samtaka og samvinnu, þegar um hveitirækt-
ina er að ræða. Hátt verð á hveiti gerir
bóndanum ekkert gagn, ef þannig er um
hnútana búið, að framleiðslukostnaðurinn
vegur upp á móti söluverðinu, eða betur til.
Það sem öllu varðar, er það, að bóndinn fái
meira fyrir hveiti sitt, heldur en hann í raun
og veru kostar til að framleiða það. Því
meiri sem sá mismunur er, því betra fyrir
bóndann, eins 0g áður er fram tekið. Það er
því, hvað hagsmuni bóndans snertir, jafn-
mikil ástæða til, að lækka framleiðslukostn-
aðinn, eins og að hækka verðið.
Vér efum ekki, að bændurair sjái margar
torfærur á þeirri leið, sem hér hefir stuttlega
verið bent á. Það eru sjálfsagt margar tor-
færur á henni. Þar fyrir þarf hún þó ekki
f^ð vera ófær. Vér höfum hér bent á þetta
vegna þess^ að oss skilst, að
hveitiræktin sé afar þýðingar-
mikið atriði, þegar um velmeg-
un Vestur-Canada er að ræða,
og því alt sem að hveitirækt-
inni og hveitisölunni viðkem-
ur, meir en þess virði, að það
sé vandlega athugað.
Veizla á Mountain
Mánudaginn 4. janúar áttu hau
Árni og Sigríður Thorfinnson að
Mountain, tuttugu og fimm ára
giftingarafmælj; því ) 4. janúar
1907 voru þau gift af séra H. B.
Thorgrímsen að Akra, N. Dak.
Börn þeirra hjóna og ættmenni
hér í grend, vildu ekki láta þann
afmælisdag líða hjá án þess að
heiðra og gleðja hjónin, og geng-
ust því fyrir veglegu silfurbrúð-
kaupssamsæti í samkomuhúsinu að
Mountain kvöldið 4. janúar. Var
bygðarfólkinu boðið að vera með
við samsæti þetta. Enda var það
fjölmenni mikið, sem mætti í sam-
komuhúsinu það kvöld.
Um kl. 9 e. h. voru veizlugestir
komnir og hafði verið vísað til
sætis. Litlu seinna voru svo heið-
ursgestirnir leiddir til sætis við
veizluborðið og var á meðan spil-
aður “wedding march”, en gestir
allir risu úr sætum sínum til heið-
urs silfurbrúðhjónunum. Voru
svo sungin tvö vers af sálminum:
“Hve gott og fagurt og inndælt
er’” Að því búnu flutti séra H.
Sigmar bæn. Tóku síðan allir
sæti sín aftur. Forsötðunefndin
hafði beðið séra H. Sigmar að
stýra samsætinu og ávarpaði hann
nú gesti alla nokkrum orðum.
Sagði hann frá tilefni hátíðar-
mótsins, bauð heiðursgesti og alla
velkomna, og bað fólk síðan *að
þiggja nú þær góðfeerðir, sem kon-
ur hefðu á reiðum höndum. Þeg-
ar gestir höfðu rækilega notjð
hinna gómsætu vista, er konur
báru fram af mikilli rausn, var
vikið að skemtiskrá þeirri, er
nefndin hafði undirbúið. Var svo
alt af til skiftis sungið og talað.
Mun ekki vera úr vegi að geta
þess, að söngurinn var hrífandi,
og ræðurnar snjallar. Stundum
tóku allir undir og sungu “eins og
einum rómi”, en stundum var
sungið af sveit þeirri, er hafði
sérstaklega æft sig fyrir þetta
tækifæri. Líka söng Mrs. H. Sig-
mar sóló, og valdi kvæðið: “Ást-
arsæla”, j eftir Stgr. Thorsteins-
son, en lagið var hið hrífandi fall-
ega lag Steingríms organista Hall.
Ávörp fluttu, auk veizlustjóra,
þeir Thomas Halldórson, Hannes
Björnson, Hjörtur Hjaltalín, J. J.
Myres og H. B. Thorfinnson. I
sambandi við ávarp sitt afhenti
H. B. Th. heiðursgestuniim minn-
ingargjöf frá ættingjum og vin-
um. Var það silfurdiskur og á
hann letrað: Mr. og Mrs. A. Thor-
finnson, from Relatives and
Friends. — 1907—1932. Á disk-
inum voru 40 dollars í silfri.
Auk þess sendi Mrs. Jakob Hall
frá Gardar, N. D., annan silfur-
disk og fagran dúk sem minning-
argjafir til Thorfinnsons hjón-
anna vjð þetta tækifæri.
Meðan á prógraminu stóð, las
veizlustjóri stutt en snjalt kveðju-
bréf frá Thorláki Thorfinnsyni,
bróður brúðlgumans, sem hann
sendi af því að lasleika vegna gat
hann ekki verið viðstaddur.
Er skemtisltráin var á enda,
þakkaði Árni Thorfinnson fyrir
hönd þeirra hjóna. Var ræða hans
falleg og viðkvæm, þó ekki væri
hún löng. Bar hún með sér inni.
legt þakklæti þejrra hjóna til ætt-
ingja og samferðafólks, sem hann
tjáði að ávalt hefðu reynst þeim
mjög vel, bæði í blíðii og stríðu, tíg
nú síðast með því að heiðra þau
og sæma þau gjöfum á þessari
sérstöku minningarstund.
Að endaðri þessari skemtjskrá
var stiginn dans nokkra stund, og
tóku hin ungu silfurbrúðhjón sinn
þátt í þeirri skemtun.
Mestallan timann, síðan þau
Árni og Sigríður Thorfinnson gift-
ust, hafa þau búið stóru myndar-
búi eina mílu norður af Moun-
tain. Er það vitnisburður þeirra
allra, er þekkja til, að þau hafi
bæði verið búsling, jafnframt því
að þau voru samhent. Hefir þeim
því farnast ágætlega og búið sí-
felt staðið með miklum blóma.
Hafa þau hjón notið almennra
vinsælda hér í bygð, og var því
engin tregða á því að fá fólk til
að taka þátt í þessu samsæti, sem
fyrirhugað var þeim tjl heiðujrs
og ánæ'gju. Enda var fjölmenni
mikið, eins og þegar hefir verið
sagt, og auðsæ löngun til þess að
hátíðarmót þetta mætti vera sem
veglegast og skemtilegast. Sam.
komustaðurinn var smekklega og
fagurlega prýddur og öll fram-
reiðsla í bezta lagi.
Eg held, að mörgum muni finn-
ast það undrum sæta, hvað silfur-
brúðhjónin eru ungleg á þessum
aldri, þar sem hið stóra bú þeirra
hefir þó óhjákvæmilega útheimt
mjkið starf af hendi beggja, og
þar sem þau hafa nú komið á legg
tíu mannvænlegum börnum, og
elzti sonur þeirra er þegar kvænt-
ur og búinn að eignast eina dótt-
ur. Mun það og líka hafa verið
til að auka mjög á ánægju þeirra
hjónanna, að allur barnahópurinn
var þarna með þeim í þessu sam-
sæti.
Frá íslandi
Reykjavík, 12. des. 1931.
Þann 9. þ.m. gaf atvinnumála-
ráðherra út bráðabirgðalög um
skiftameðferð á búi Síldareinka-
sölu íslands 1 greinargerð ráð-
herra til konungs segir: að Síld-
areinkasala fslands hafi orðið
fyrir svo miklum óhöppum og tapi
á yfirstandandi ári, að hagur
hennar standi nú þannig, að eigi
sé annað fyrirsjáanlegt, en að bú
hennar hlyti bráðlega að verða að
takast til gjaldþrotaskifta, ef eigi
væri önnur skipun gerð um með-
ferð hennar. Taldi hann og mikl-
um erfiðleikum bundið að skifta
búi Einkasölunnar með venjuleg-
um gjaldþrotaskiftum, og bæri
því brýna nauðsyn til þess að
gefa út um þetta efni bráðabirgða-
lög samkv. 23. gr. stjórnarskrár-
innar frá 18. maí 1920. — í skila-
nefndina voru skipaðir Svavar
Guðmundsson og Lárus Fjeldsted.
Vélbáturinn Bergþóra frá Seyð-
isfirði strandaði við Álftavíkur-
tanga síðastl. miðvikudag. Vélin
bilaði og bátinn rak á klett áður
en seglum yrði komið við. Tvejr
menn voru í bátnum og björguðust
þeir upp á klettana, en báturinn
brotnaði og sökk litlu síðar.
Síldveiði mikil hefjr verið á
Seyðisfirfði undanfarnar vikur.
Um miðja þessa viku var búið að
salta þar á þriðja þúsund tunn-
ur, en þá var orðinn tunnuskortur.
— Síldin er smá.
Á; leiðinni til Hull hrepti Detti-
foss vestan stórviðri, og kom þá að
skipjnu talsverður leki. Vörur
munu þó ekki hafa skemst. — Þeg-
ar kom til Hull, þótti þurfa að end-
urnýja 22 plötur í botni skipsins
og hlýzt af því 8—10 daga töf.
Síðastliðinn mánudag slóst
vörpuvír á botnvörpungnum Maí
á hásetann ólaf Ásmundsson og
slasaðist hann. Skipið var út af
Vestfjörðum, er slys þetta vildi
til, en brá þegar við og flutti
manninn til ísafjarðar, en skömmu
eftir að þangað kom, andaðist
hann. — Ólafur var úr Hafnar-
firði, ókvæntur, 29 ára að aldri.
ísfisksmarkaður á Englandi
hefir verið óvenju hagstæður und-
anfarna daga. Nýlega seldi Sindri
fyrir 1570 sterlingspund og Otur
fyrir 1246 sterl.pund.
Refabúum fjölgar nú óðum 1
Eyjafirði. Eru þegar komin á fót
fimm refabú og hið sjötta að kom-
ast upp. Stærst er búið á Munka-
þverá. Þar hafa verið flest 116
dýr. Annað er í Fífilgerði, stofn-
sett af bændum í Kaupangssveit;
þriðja á Þverá, fjórða á Leifsstöð-
um, fimta í Kaupangi og sjötta á
Arnarhóli, sem er nýbýli skamt
frá Kaupangi. — Guðmundur
Jónsson frá Ljárskógum í Dala-
sýslu hefir leiðbeint Eyfirðingum
í melr en þriðjung aldar hafa Dodd’s
Kidney Pills veriS viðurkendar rétta
meðalið við bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdómum. Fást hj.l
öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, eða
sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
í refaræktinni og lánast vel. —
Tíminn.
Reykjavík, 15. des.
Jón G. Snædal, bóndi að Eiríks-
stöðum á Jökuldal, bróðir Gunn-
laugs Einarssonar læknis, andað-
ist í Landakotsspítala á sunnu-
daginn. Kom hann þangað suð-
ur fyrir nokkru til þess að leita
sér lækninga, var gerður á hon-
um holskurður á miðvikudaginn
var. — Mgbl.
Hinn 1. desember voru eftirfar-
andi Keiðursmerki veitt: Stór-
kross Fálkaorðunnar: Guðmund-
ur Björnson fyrv. landlæknir;
— Riddarakross Fálkaorðunnar:
ungfrú Halldóra Bjarnadóttir,
Reykjavík; ungfrú Kristjana Pét-
ursdóttir forst.k. á Laugum (dótt-
ir Péturs heit. ráðh. frá Gaut-
löndum); Bjarni Jensson hrepp-
stjóri í Ásgarði, Björn Halldórs-
son hreppstj., Smáhömrum, Tungu-
sveit;B. H. Bjarnason kaupm. í
Reykjavík; Einar Þorgilsson út-
gerðarm. í Hafnarfirði; Guðm.
Kristjánsson skipasmiður, Rvík;
Kristján Andrésson fyrv. skipstj.
í Meðaldal vestra; Lárus Fjeld-
sted hæstarétta mrálfl.m., Rvík;
Magnús' Einarsson organleikari,
Akureyri; Ólafur Johnson stór-
kaupm., Rvík; Runólfur Runólfs-
son bóndi, Norðtungu; Samúel
Ólafsson, fátækrafulltrúi, Rvík;
Sigurður Sjgurðsson búnaðarm.-
stjóri, Rvík; Sigvaldi Björnsson
bóndi, Skeggjastöðum, Húnavatns-
sýslu; Skúli Skúlason, prófastur
frá Odda, Rvík; Tumas Tómasson
ölgerðareigandi, Rvík. — Mgbl.
Baldur Sveinsson
Hann andaðist í Reykjavík á
mánudagsmorguninn í þessari
viku. Barst gú fregn hingað með
símskeyti frá Reykjavík.
Margir Vestur-íslendingar kann-
ast við Baldur Sveinsson. Hann
var nokkur ár hér vestra og mest
af þeim tíma, er hann dvaldi hér.
var hann meðritstjóri Lögbergs.
Það var á þeim árum, sem Stefán
Björnsson var ritstjóri blaðsins,
en sem nú er prófastur í Suður-
Múlasýslu. Mun Baldur Sveins-
son jafnan síðan hafa aðallega
fengist við blaðamensku, og nú í
mörg undanfarin ár hefir hann
unnið að ritstjórn dagblaðsins
“Vísir” í Reykjavik.
í þetta sinn á Lögberg þess eng-
an kost, að minnast þessa fyrver-
andi starfsmanns síns eins og vert
væri og blaðinu Ijúft. Upplýsing-
ar um manninn eru ekki fyrir
hendi og enginn tími að afla
þeirra.
Baldur Sveinsson var Þingey-
ingur, ’ættaður frá Húsavík, eða
því nágrenni, bróðir Benedikts
Sveinasonar í Reykjavík, sem um
langt skeið var Alþingismaður og
í mörg ár forseti neðri deildar.
Ungur gekk Baldur í Mentaskól-
ann í Reykjavík og útskrifaðist
þaðan. Mun hann síðan lengst af
hafa gefið sig við blaðamensku,
austart hafs og vestan. Harin var
gáfaður maður tíg vel að sér, og
prýðilega ritfær. Hann var góð-
ur drengur og vandaður í öllu og
vildi í engu vamm sitt vita. En
hann var maður mjög yfirlætis-
laus og lét lítið á sér bera og kom
miklu minna fram opinberlega,
heldur en hann hafði hæfileika til.
Ekkja hans er frú Maren Pét-
ursdóttir frá Engey, ein af hin-
um góðkunnu og mikilhæfu Eng{
eyjarsystrum. Börn þeirra eru
þrjú, ein stúlka og tveir drengir.