Lögberg - 22.06.1933, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. JÚNÍ, 1933
Bls. 3

Solskin - Sérstök deild í blaðinu Fyrir börn og unglinga

Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.
Jerome greip ósjálfrátt upp í andlitið á
sér. Ilann strauk liendinni vfir ljóta örið á
kinninni 0g virtist liugsa; en svo lét hann alt í
einu hendina síga.
“Séð og heyrt!” tautaði hann. “Þér hafið
átt heima héma í húsinu, ungi Ralph, í all-
mörg ár, án þess að sjá það, sem fram fór
rétt fyrir augunum á yður, og eg þori að
sverja, að yður grunar ekki hið allra minsta
enn þann dag í dag. En eg hefi liaft augun
hjá mér. Eg hefi haft opin augun, og eg veit,
livað gamli maðurinn—frændi lyðar—hafði
fyrir stafni. Það voru peningarnir yðar og
hennar systur yðar, sem hann lifði á. Það
var réttmætur arfur yðar og ungfrú MaríU,
—sem hann lifði á og hélt öllu hér í veltunni
með. Sjálfur átti hann ekki svo mikið sem
túskilding, en hann notaði eignir ykkar syst-
kinanna, án þess að gera sér nokkra grillu út
af því. Það voru einkum hennar peningar,
sem liann sóaði af—” Jerome þagnaði aJlra
snöggvast og leit framan í unga manninn,
eins og til að grenslast eftir, hvaða áhrif
þetta hefði á hann. Belmont stóð kyr og
horfði á liann. Það voru að vísu ný tíðindi,'
sem Jerome var að segja honum, en lionum
fanst það samt sem áður jafu ómerkilegt og
lítilsvirði, eins og alt annað.—“Frændi yðar
liefði getað greitt yður peningana yðar, ef
liann liefði tekið ríflega upphæð af heunar
fé,” sagði Jerome. “Það var það, sem olli
öllu saman. Austery gamli Barling komst í
hann krappann, þá er ungfrú María tilkynti
iionum, að hún liefði trúlofað sig og ætlaði að
giftast Artliur Jamieson. Þér skiljið það
sjálfsagt—ef svo færi, að ungfrú María gifti
sig, þá varð Austery Barling, sem frændi
hennar og f járráðamaður, að gera reiknings-
skil fyrir peningum liennar. Og það gat hann
ekki, nema því aðeins að hann játaði, að hann
iiefði eytt peningunum. Það hcfði orðið tugt-
hússök fyrir hann. Þess vegna hafði frænda
yðar dottið það snjallræði í liug, að giftast
sjálfur frænku sinni.”
“Hver—frændi minn—Barling! ’ ’ hrópaði
Belmont, steinhissa. ‘ ‘ Gamli maðurinn—<hann
sem var a. m. k. f jörutíu árum eldri en vesl-
ings systir mín. Það er alveg ómögulegt! ’ ’
“Það er eins og eg segi,” mælti Jerome.
“Annars var Austery Barling ekki frændi
yðar, livorki yðar né ungfrú Maríu. Það var
aðcins nafn, sem liann liafði tekið sér. Þið
voruð ekkert í ætt við hann. Hann vandi
ykkur systkinin á að kalla sig frænda, alt frá
barnæsku, og þér hafið aldrei spurt hann,
hvernig þeirri frændsemi væri háttað. En
það var eins og eg segi. Austery Barling
heimtaði þáð, að María systir yðar segði
Jamieson upp og giftist sér, gamla fjárráða-
manninum hennar. Hann hótaði henni. Hann
sagðist skyldi drepa hana, ef hún gengi ekki
að kröfum hans. Hann vissi, að hann myndi
verða dæmdur til fangelsisvistar, ef hann
ætti að standa hehni skil á peningum hennar,
sem hann hafði nærri því gereytt. Og kvöldið
góða var hann og systir yðar hérna í þessu
herbergi, en þér voruð uppi á ýðar herbergi.
Hann hafði kallað hana á fund sinn, til þess
að segja lienni, að hún skyldi láta undan og
giftast lionum, en ekki Jamieson. Hún neit-
aði því og þá barði hann hana, eins og hann
hafði gert svo oft áður. Hann barði liana og
varð alveg tryltur af æsingu. Eg sá það og
eg hafði gætur á honum úr hiuu herberginu. ’ ’
“Og þér skárust ekki í leikinn?” mælti
Belmont nötrandi af braéði.
Jerome ypti öxlum.
“Eg var aðeins þjónn hans. Mér kom þetta
ekkert við, og eg gat ekkert verið að leggja
mig fram í þetta. Og svo—” Hann þagnaði
alt í einu. ‘fVið skulum heldur fara aftur inn
í herbergið mitt,” tautaði hann. “Það er svo
hráslagalegt hérna inni. Það er mygluloft
hérna. ”
Þeir fóru nú aftur inn í litla herbergið við
hliðina á eldhúsinu. Gamli maðurinn gekk á
undan með kertið í hendinni og tautaði í sí-
fellu við sjálfan sig.
“Úr því þér eruð kominn lieim aftur, ungi
Ralph,” sagði liann, “þá verðið þér tekinn
fastur og yfirheyrður, og svo verðið þér
hengdur einn góðan veðurdag. ’ ’
“Því býst eg við,” mælti Belmont rólega.
“Og þér hafið ekkert á móti því—að því er
virðist?”
‘ ‘ Eg er nærri því búinn að sætta mig við þá
tilhugsun seinustu mánuðina,” mælti Bel-
mont. •
“Og þér ætlið að taka á yður sökina fyrir
þetta—labba í fangelsi, láta dæma yður og
hengja fyrir það, sem þér hafið alls 'ekki
gert?”
‘ ‘ Já, það hefi eg hugsað mér. Eg ásetti mér
það sama kvöldið. Eg hefi aldrei séð eftir
því.”
“Þér eruð ljóti grasasninn!” sagði Jerome
stuttur í spuna.
Belmont ypti öxlum og brosti. Hann settist
á stól rétt framan við aringlæðurnar. og lét
hökuna síga ofan á bringuna. Hann hafði nú
fengið margt að hugsa um, og honum var það
ljóst, að hann hafði ekki löngum tíma úr að
spila. Það gat ekki oltið nema á fáeinum
klukkustundum, að koma hans hingað til
sveitarinnar fréttist—Uerome mundi sjá um
það—og þó átti hann ýmislegt ógert enn. Nú
hafði hann komist að öllu því, er hann þurfti
að vita. Jamieson hafði svikið Maríu. Fórn
hahs hafði því verið til einkis—nei, ekki þó
alveg. Til þessa hafði enginn grunað Maríu
um glæpinn, og Belmont ætlaði að sjá um, að
lienni yrði ekki blandað inn í málið.
“Ræfillinn,” tautaði liann fyrir munni sér.
“Bannsettur sæfillinn að skilja hana eftir á
•þennan hátt.. Það er gremjulegt að hugsa sér,
að karlmaður skuli geta farið svóna skamm-
arlega að ráði sínu. Honum þykir ekkert vænt
um hana, það er svo sem auðséð. Hefði hon-
um þótt virkilega vænt um liana, þá hefði
hann staðið yið hlið liennar, hvað sem á hefði
dunið.”
“Viljið þér ná tali af systur yðar?” spurði
Jerome.
“Eg veit ekki almennilega. Eg held ekki,
að það sé til neins. Hvaða gleði gæti hún haft
af því? Eg má ekki taka neitt tillit til minna
eigin óska. Mig langar mjög til að sjá hana,
en eg lield, að henni sé það fyrir beztu, að eg
hitti hana ekki. Eg er hræddur um, að það
yrði aðeins til að ýfa harma hennar.”
“Auðvitað mælti Jerome. Hann sat fyrir
aftan Belmont 0g horfði á bakið á honum og
brosti kuldalega. Hvaða gagn væri svo sem
í því? Látið hana bara í friði.”
“Já, það er eflaust réttast—það segið þér
alveg satt,” tautaði Belmont. Ofurlítinn blár
logi teygði sig upp úr glóðinni á arninum, og
Belmont laut ínður og skaraði í hálfkulnuðum
glóðunum. Honum var hrollkalt, og hann var
alveg gegnblautur eftir rigninguna. Er hann
laut niður að eldinum, rak hann augun í liálf-
brunnið blað, sem lá í stónni. Það var líkast
því, að það væri sendibréf. Belmont tók það
upp, um leið og hann skaraði í glóðunum.—
Hann þekti þegar rithöndina. Það var
skrift Arthurs Jamieson. Þetta var liálf-
brunnið umslag. Frímerldð og pósstimpillinn
var Howbridge, Norfolk, Etagland, og dag-
setningin var aðeins fárra daga gömul. Hann
tók umslagið gætilega upp og las þetta:
.. rome . . Shuttlefields pr. Barbridge.
Jú, þetta var hönd Arthurs Jamieson, það
þorði hann að sverja. Hann þekti liana svo
vel. Ritliönd hans var svo sérkennileg að eigi
var um að villast.
“Jæja, svo Arthur Jamieson er í Suður-
Afríku?” sagði Belmont upphátt og snéri sér
að manninum, sem sat fyrir aftan hann.
“Já, hann er það. Hann fór þangað
skömmu eftir að þetta skeði, og liann ætlar
sér að vera þar. Hann kemur ekki framar til
Englands.”
“Vitið þér það svo ákveðið?”
“Eg veit aðeins það, sem alkunnugt er,”
svaraði Jerome. “Það er alkunnugt, að liann
er farinn. Hann er alveg hættur að hugsa um
að giftast ungfú Maríu.”
“Þér hafið ef til vill heyrt eittlivað frá
lionum, úr því yður er þetta svo kunnugt.
Þér liafið ef til vill fengið bréf frá lionum—
nýlega?”
“Eg? Eg hefi aldrei á æfi minni fengið
bréf frá honum. Hversvegna ætti hann svo
sem að skrifa mér? Eg hefi í mesta lagi tal-
að við hann tíu orð á æfinni.”
Belmont sat og starfi í hálfbrunna blaðið í
lófa sínum. Og honum var nú ljóst það tvent,
að Artliur Jamieson var framvegis í Eng-
landi og að liann stóð í bréfaskiftum við Jer-
ome. Karlinn skrökvaði því. Hversvegna?
Hversvegna var Jerome að skrökva?” hugs-
aði Belmont með sjálfum sér.
“Eg er búinn að hugsa mig um,” mælti
Belmont alt í einu. ‘ ‘ Eg ætla samt sem áður
að hafa tal af systur minni, áður en eg . . . .
áður en eg fer.”
“Látið þér það lieldur vera,” mælti Jer-
ome með ákafa. “Það er eintóm heimska úr
yður. Látið hana vera í friði. Til hvers ætli
það sé, að þér hafið tal af henni? Það leiðir
ekkert gott af því. ”
“Eg vil samt hafa tal af henni, segið mér
livar hún á heima. Þér vitið heimilisfang
hennar.”
“Þér eigið á hættu, að þér þekkist, ungi
Ralph,” mælti Jerome þvergirðingslega. “Og
ef þér þekkist, verðið þér tekinn fastur. Nei,
takið heldur ráð mitt 0g laumist á stað héðan.
Ef þér eruð í peningavandræðum, skal eg
lilaupa ofurlítið undir bagga með yður. Eg
hefi nurl^ð saman fáeinum skildingum.”
‘ ‘ Það er ólíkt yður að vera svona greiðvik-
inn, Jerome,” mælti Belmont. “Eg get ekki
liugsað til þess að þiggja greiða af yður.
Hvernig stendur á því, að þér verðið alt í einu
svona vingjarnlegur?”
“Þér ættuð að liugsa til systur yðar,” mælti
Jerome með sama ákafanum. “Nú skal eg
segja yður nokkuð. Eg skal fara til hennar
og búa hana undir komu yðar og segja henni,
að þér séuð kominn hingað, ef þér eruð alveg
staðráðinn í að hafa tal af henni. Mér finst
a. m. k., að þér eigið að sýna henni nærgætni.
Henni gæti meira að segja orðið dauðilt við,
ef hún sæi yður alt í einu, án þess að hafa
hugmynd um, að þér séuð á lífi.”
Belmont liikaði allra snöggvast. Hann las
ákafann út úr andliti gamla mannsins. Hon-
um var ekki fyllilega ljóst, af hverju þessi
ákafi stafaði.
“Hverju stingið þér þá upp á?”
“Eg legg til að eg fari þangiað á undan.
Hún býr alein. Eg vek hana—liún getur varla
orðið mjög skelkuð við að heyra röddina mína
—og svo segi eg henni gætilega, að þér séuð
kominn heim aftur. Og þegar hún er búin að
átta sig á þessu, þá kem eg aftur og sa-ki yð-
ur, þér ratið hvort sem er ekki þangað sjálf-
ur.”
“Jæja, eins og þér viljið!” Belmont teygði
frá sér fæturnar og hallaði sér aftur á bak í
stólnym. Honum þótti ekkert að því að vera
einsamall stundarkorn. Hann var þreyttur
og hann þurfti að jafna sig áður en hann
liefði tal af systur sinni. Það var ekki auðvelt
málefni né einfalt, er hann hafði með hönd-
um. Jerome kinkaði kolli og flýtti sér af
stað. Hann gaf sér ekki einu sinni stundir til
að fara í frakka né láta á sig hattinn.
Belmont athugaði nú brenda bréfið nánara í
kertaljósinu. Howbridge-stimpillinn var skýr
og greinilegur með dagsetningunni inni í
miðjum hringnum. Bréfið var tveggja daga
gamalt. Hvað skyldi annars hafa staðið í
þessu bréfi Jamieson til Jerome gamla? Um
livað voru þeir að skrifast á? Það var eitt-
hvað launungarmál. Það var ekki góðs viti,
að Jerome þverneitaði að hann hefði fengið
nokkurt bréf frá Jamieson. Jerqme var þorp-
ari, samvizkulaus náungi. Hann hafði alt af
verið undirförull og illgjarn maður, og hon-
um hafði verið einkennilega illa við þau syst-
kinin, Belmont og Maríu. Hvað var það, sem
lá á bak við þetta? Ef til vill gat María leysf
úr því. Og vissi hún eitthvað um þetta, myndi
hún trúa honum fyrir því. En hvað var ann-
ars að fást um þetta? Hið eina, sem var nokk-
urs virði, það var hamingja Maríu. Hana
gæti hann ekki trygt henni, ef svo væri í raun
og veru, að Jamieson hefði brugðist henni.
Hið einasta, er hann gat fyrir liana gert, var
að fórna sjálfum sér—og það ætlaði hann að
gera. Og það var eflaust bezta—og einasta—
úrræðið, með tilliti til Elsu. Við það myndi
hún verða frjáls á ný. Elsa—Elsa—Belmont
varpaði öndinni þungt og studdi höfði í hend-
ur sér.
En hve Jerome var lengi í burtu. Hann
gat þó ekki verið svona lengi þennan stutta
spöl ofan í þorpið, sem var örskamt undan.
Hann sat svona álútur og starði inn í arin-
glæðumar.
Nú heyrði hann þrusk að baki sér. Það var
Jerome, sem var að koma. Belmont leit við
og stökk svo alt í einu upp frá stólnum.
1 opnum dyrunum stóðu þrír menn. Einn
þeirra var Jerome, annar lögregluþjónninn í
þorpinu, og sá þriðji var ókunnugur.
“Þarna hafið þið hann!” sagði Jerome.
'“Þarna lékstu samt á mig, Jerome,” mælti
Belmont. “Eg mátti búast við því. En' það
hefði nú samt ekki verið nauðsynlegt fyrir
þig.”
Lögregluþjónninn hikaði ofurlítið, en gekk
svo nær. Hann leit gaumgæfilega framan í
Belmont.
“Jú, eg er Ralpli Belmont, hr. lögreglu-
þjónn,” mælti Belmont. “Eg er sá, sem þér
leitið að. Morðingi Austery Barlings! Eg er
hér til taks fyrir yður. ’ ’
(Framh.)

^ PROFESSIONAL CAPDN g:

DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og’ Kennedy Sts. Phone 21 834 — Offlce tlmar 2-í Heimili 214 WAVERLEY ST. Phone 403 288 Winnipeg, Manitoba Símið oantanir yðar Roberts Drug Stores Limited ÁbyggUegir lyfsalar Fyrsta flokks afgreiðsla. Níu búðir — Sargent and Sherbrooke búð—Sími 27 067 H. A. BERGMAN, K.C. talenxkur löofræBingur Skrifstofa: Room 811 McArthur Bulldlng, Portage Ave. P.O. Box 1656 PHONES 96 062 og 39 048

DR. T. GREENBERG Dentist Hours 10 a.m. to 9 p.m. PHONES: Office 36 196 Res. 51 455 Ste. 4 Norinan Apts. 814 Sargent Ave., Winnipeg Drs. H. R. & H. W. TWEED Tannlœknar 406 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smlth St. PHONE 26 645 WINNIPEG W. J. LINDAL, K.C. og BJORN STEFANSSON lalenzkir löofræðingar 326 MAIN ST. (á öðru gölfi) Talslmi 97 621 Hafa einnig skrifstofur að Lundar og Gimll og er þar að hltta fyrsta miðvikudag I hverjum mánuði.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone 21 834—Office tímar 4.30-6 Heimili: 6 ST. JAMES PL.ACE Winnlpeg, Manitoba Dr. A. B. Ingimundson Tannlœknir 602 MEDICAL ARTS. BLDG. Sími 22 296 Helmilis 46 054 J. T. THORSON, K.C. lalenekur löotrœOlngur 801 Great West Perm. Bldg. Phone 92 755

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834 Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdöma.—Er aB hitta kL 10-12 f. h. of 2-6 e. h. Heimili: 63^ McMILLAN AVE. Talsimi 42 691 DR. A. V. JOHNSON talenzkur Tannlœknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pösthúsinu Simi 96 210 Helmilis 38 328 J. RAGNAR JOHNSON B.A., LL.B., LL.M. (Harv). ialenzkur lögmaOur Ste. 1 BARTELLA CRT. Helmasiml 71 761

Dr. P. H. T. Thorlakson 206 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phones 21 213—21 144 Res. 114 GRENFELL BLVD. Phone 62 571 A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur likkistur og annast um út- farir. Allur ötbúnaöur sá. beiti. Ennfremur selur hann allskonar minnisvarða og legsteina. Skrifstofu talslmi: 86 607 Heimilis talslmi 601 562 G. S. THORVALDSON B.A., LL.B. LögfræOingur Skrifst.: 702 CONFEDERATION LIFE BUILDING Maln St., gegnt City Hall Phone 97 024

DR. A. BLONDAL 602 Medical Arts Bullding Stundar sérstakíega kvenna og barna sjúkdöma. Er (aB hitta frá kl. 10-12 f. h. og 3-5 e. h. Office Phone 22 296 Heimili: 806 VICTOR 8T. Slmi 28 180 A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. Winnlpeg Annast um fasteignir manna. Tekur aC sér a8 ávaxta sparifé fólks. Selur elds&byrgB og bif- reiöa ábyrgBlr. Skriflegum fyrir- spurnum svaraB samstundis. Skrifst.s. 96 757—Helmas. 33 328 E. G. Baldwinson, LL.B. lalenzkur lögfrœOlngur Residence Phone 24 20Í 729 SHERBROOKE ST.

Dr. S. J. Johannesson Viðtalstlmi 3—6 e. h. 632 SHERBURN ST.—Simi 30 877 G. W. MAGNUSSON NuddlœknW 41 FURBY STREET Phone 3$137 SimiB og semjlB um samt&lstlma J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPBO Fasteignasalar. Leigja húa. Ot- vega peningalán og eldsábyrgð af ÖUu tagi. i tkone 94 221
✓