Lögberg - 22.06.1933, Blaðsíða 6

Bis r>
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. JÚNÍ, 1933
Pollyanna þroskaát
Eftir ELEANOR H. PORTER
»----------—---------------—----
En eg skal segja þér rétt í alvöru, Della
mín, aÖ hún er alveg ófær. Hún er nú hálf
vilt, fyrst og fremst, út af því, hvað húsið sé
fallegt. Strax fyrsta daginn lét hún mig sýna
sór hvert einasta herbergi í húsinu og hún
ætlaði aldrei að hætta að dáðst að því hvað
húsið og alt sem í því er, væri fjarskalega
fallegt, jafnvel enn fallegra heldur en hjá
John Pendleton, hver sem hann kann að vera,
einhver í Beldingsville, að mér skilst. En hver
sem hann er, þá er hann víst enginn sérstakur
vinur kvenfélagsins, eftir því sem Pollyanna
segist frá.
En það var ekki nóg að láta mig hlaupa
með sér um alt húsið, úr einu herbergi í ann-
að og sýna sér alla skapaða hluti. Hún.sá í
einu herberginu, fallegaii, ljósleitan kjól, sem
eg hafði ekki verið í árum saman, og hún bað
mig að fara í hann og eg gerði þetta. Eg
veit ekki hvernig í ósköpunum á því stóð, að
eg skyldi láta þetta eftir henni, eg bara gat
ekki annað.
En þetta var nú bara byrjunin, því hún bað
mig að lofa sér að sjá alt, sem eg á af fötum,
og það var svo óendanlega skrítið, þegar hún
var að segja frá þeim fötum, sem hún hefði
sjálf verið látin nota stundum, að eg gat ekki
að mér gert að lilæja, en þó var ekki fjarri
mér að gráta þegar eg hugsaði til þess, að
vesalings krakkinn hefði orðið að vera í þess-
um tuskum. Hún talaði svo mikið um tvo eða
þrjá hringi, sem eg brúka', að eg fór til og
sýndi henni alt mitt gullstáss, rétt til að vita
hvernig henni yrði við. 0g eg skal segja þér,
Della, að eg hélt að hún ætlaði alveg að ganga
af göflunum. Hún lét á mig alla þessa dýr-
gripi, sem eg á til í eigu minni, og svo sat eg
þarna eins og Hindúa-göð og hún fór að
dansa fyrir framan mig og syngja ög hún
klappaði saman höndunum af gleði. Hún
gerði ósköpin öll úr því hvað eg væri falleg
með alt þetta stáss og sagði að sig langaði ó-
sköp til að allir gætu séð mig svona, því það
væri svo fjarskalega falleg sjón.
Eg ætlaöi rétt að fara að spyrja liana, því
hún léti svona, þegar hún alt í einu settist á
gólfið og fór að gráta. Og út af hverju held-
urðu að hún'hafi farið að gráta? Þáð var út
af gleðinni yfir því, að Guð hefði gefið sér
sjónina, svo hún gæti séð það sem fallegt er.
Hvað heldurðu annars um þessi ósköp ?
En það er ekki alt komið enn. Þetta er nú
bara byrjunin. Pollyanna hefir verið hér bara
fjóra daga, en samt er hún orðin kunnug
mörgum og allir, sem hún héfir kynst eru
vinir hennar. Hún er komin í mesta vjnfengi
við manninn sem kemur til að taka ruslið frá
húsinu og við lögregluþjóninn, sem er hér á
þessu svæði og við blaðadrenginn, að eg nú
ekld tali um alt vinnufólkið í húsinu. Það
lítur helzt út fyrir að það geti ekki um annað
hugsað en hana. En fyrir alla muni hugsaðu
ekki að eg geri það, því það liggur ekki nærri.
Eg mundi senda telpuna stax aftur til þín, ef
ekki væri fyrir það, að eg verð að telja það
skyldu mína að hafa hana í vetur, fyrst eg
var nógu heimsk til að lofa því. Að hún verði
til þess að hjálpa mér að gleyma Jamie og
sorgum mínum, kemur ekki til nokkurra mála.
Vera hennar hér verður aðeins til þess, að eg
finn enn sárar til harma minna heldur en áð-
ur, þar sem eg hefi hana, en ekki hann. En
eins og eg hefi sagt, þá skal eg hafa hana í
vetur, ef hún bara fer ekki að prédika fyrir
mér. En geri hún það, sendi eg hana strax
til þín. Bn hún hefir ekki byrjað á því enn.
þín elskandi systir,
Ruth.
“Hefir ekki prédikað fyrir henni enn, það
er nú gott og blessað! ’ ’ sagði Della Wetherby
við sjálfa sig um leið og hún braut saman
þéttskrifaða bréfið frá systur sinni. “En
blessuð vertu Ruth mín góð, en samt hefir
þú látið það eftir henni að opna fyrir henni
öll herbergi í húsinu og þú hefir sýnt henni
alla þína skrautgripi, þó hún sé ekki búin að
vera hjá þér í viku. En hún hefir ekki pré-
dikað, ja, nei, nein, hún hefir ekki prédikað!”
IV. KAPÍTULl.
I Boston var margt að sjá og heyra sem
var alveg nýtt fyrir Pollyanna. Em þeir, sem
henni kyntust þeir kyntust líka nokkru, sem
þeir höfðu ekki þekt áður.
Pollyanna sagði að sér líkaði Boston, en
heldur hefði hún viljað að borgin væri ekki
svona stór.
“Þér skiljið það,” sagði hún við Mrs.
Carew, daginn eftir að hún kom, “að mig
langar til að sjá og þekkja alla borgina, eíi
mér er það ómögulegt. Það er eins og mat-
urinn hjá Polly frænku, þegar liún hefir gesti.
Þar er svo margt að eta, að maður veit ekki
hvað af því maður á að eta, og etur svo ekki.
Maður er bara að hugsa um hvað af því mað-
ur á helst að taka. Auðvitað getur maður
látið sér þykja vœnt um þegar mikið er til af
því sem gott er. Eg á ekki við meðul eða
jarðarfair. En eg var oft að hugsa um að
þetta væri betra minna og jafnara hjá frænku
minni, því stundum var ekkert sælgæti á
þorðinu. Mér finst eitthvað iíkt þessu með
Boston. Eg vildi eg gæti tekiö part af borg-
inni heim með sér til Beldingsville, svo eg
hefði eitthvað nýtt að ákoða næsta sumar, en
eg get það náttúrlega ekki. Borgir eru ekki
eins og sætar kökur, sem er hægt að flytja til
og geyma, en svo geymast þær nú ekki sér-
lega vel heldur, eg hefi reynt það stundum.
Maður verður að njóta þess, sem gott er
meðan það er gott og meðan maður getur not-
ið þess. Eg vil því reyna að sjá alt, sem eg
get meðan eg er hér. ”
Mörgu fólki finst að ef það á að geta séð
veröldina, þá verði það að byrja á þeim stað,
sem fjarstur er, en Pollyanna hugsaði sér,
að bezti vegurinn til að sjá Boston væri að
kynnast sínu eigin nágrenni, þessu fallega
stræti, þar sem hún nú ætti heima. Meðfram
sínu skólaverki hafði hún nóg aö gera við það
fyrstu dagana. Það var svo óttalega margt
að sjá og margt að læra, og henni fanst alt
svo merkilegt og fallegt, alt frá litla takkan-
um, sem gerði herbergið albjart, ef stutt var
á liann og til samkvæmissalsins, með öllu því
'mikla skrauti, sem þar var að sjá. Þarna var
líka svo margt skemtilegt fólk, sem hún vildi
kynnast. Auk Mrs. Carew sjálfrar, var þarna
stúlka, sem Mary hét, sem hélt stáss-stofunni
hreinni, fór til dyranna þegar hringt var og
fylgdi Pollyanna í skólann og sótti hana þang-
að á hverjum degi, Bridget, sem hélt alveg til
í eldhúsinu og eldaði matinn, Jennie, sem bar
á borðið og Perkins, sem var ‘bílstjórinn.
Þetta var alt skeintilegasta fólk, en samt svo
ólíkt hvað öðru.
Pollyanna hafði komið á mánudag, svo ]áað
var nærri heil vika þangað til fyrsti sunnu-
dagurinn kom. Þann morgun kom hún niður
með sólskinsbros á andlitinu. “Mér þykir
fjarska vænt um sunnudaginn, ” sagði hún.
“Þykir þér það?” sagði Mrs. Carew dauf-
lega, eins og manneskja, sem ekki þykir vænt
um nokkum dag vikunnar. “ Já, vegna kirkj-
unnar og sunnudagsskólans. Hvað líkar yður
bezt, messan eða sunnudagsskólinn? ’ ’
“Eg veit varla,” sagði Mrs. Carew, sem
sjaldan fór til kirkju og aldrei á sunnudags-
skóla.
“Það er ekki gott að segja,” sagði Polly-
anna og var nú alvarleg á svipinn. “En eg
skal segja yður að það er vegna föður míns,
að mér þykir svo gott að vera í kirkju. Þér
vitið að hann var prestur, en hann er nú hjá
Guði og móðir mín líka og flest mitt fólk. En
eg reyni oft að ímynda mér að hann sé hér
og það er aldrei eins hægt eins 0g í kirkjunni
þegar presturinn er að prédika. Þá læt eg
aftur augun og ímvnda mér að það sé faðir
minn sem er í prédikunarstólnum. Þá líður
mér svo ósköp vel. Það er svo ósköp gott að
geta ímyndað sér að þetta só svona og
svona. Einst yður það ekki?”
“Ekki er eg nú viss um það, Pollyanna.”
‘ ‘ Hugsið þér yður hvað maður getur ímynd-
að sér að margir hlutir séu svo miklu fallegri
heldur en þeir í raun og veru eru; þér getið
það nú samt kannske ekki, því alt er svo fall-
egt og gott sem þér hafið.” Mrs. Carew
reyndi aþ segja eitthvað og það var auðséð,
að hún var ekki í góðu skapi, en liún komst
ekki að, því Pollyanna hélt hiklaust áfram.
“Auðvitað hefi eg nú svo miklu meira af því
sem er fallegt og gott, heldur en eg hafði
áður. En allan tímann, sem eg var veik, mátti
eg til að ímynda mér það ðem ekki var í raun
og veru, og það geri eg reyndar oft enn, eins
og t. d. um föður minn, og nú í dag ætla eg
að ímynda mér að það sé hann, sem stendur
í prédikunarstólnum og prédikar. Hvenær
förum við?”
‘ ‘ Förum ? ’ ’
“Til kirkjunnar, á eg við.”
“En, Pollyanna. Eg vil helst ekki—” Mrs.
Carew ætlaði að segja, að hún ætlaði ekki að
fara í kirkju og að hún gerði það svo sem
aldréi. En þar sem Pollyanna stóð fyrir
framan hana svo glöð 0g vongóð, þá gat hún
ekki fengið sig til að láta hana verða fyrir
þeim vonbrigðum, að segja henni að hún gæti
ekki fengið að fara til kirkju.
“Eg býst við við förum þegar klukkan er
svo sem fimtán mínútur eftir tíu, ef við för-
um gangandi,” sagði hún næstum liörkulega.
“Það er ekki langt þangað.”
Það vildi því svo til, að þennan sunnudags-
morgun var Mrs. Carew í sæti sínu í kirkj-
unni, en þar hafði hún ekki komið í marga
mánuði. Þessa stóru og fallegu kirkju hafíSi
hún sótt þegar hún var ung og hún tilheyrði
henni enn og styrkti hana örlátlega hvað pen-
ingaframlög snerti.
Það var reglulega yndisleg stund fyrir
Pollyanna meðan hún var í kirkjunni þennan
sunnudagsmorgun. Þar fór alt saman til að
gera guðsþjónustuna tilkomumikla og á-
nægjulega, kirkjan sjálf, hljóðfæraslátturinn,
söngurinn, sem stór söngflokkur stýrði og
prédikun prestsins. Henni fanst svo mikið
til um alt þetta, að hún gat ekkert sagt þangað
til þær voru nærri komnar heim.
“Eg hefi verið að liugsa um það, Mrs.
Carew, hvað það er dæmalaust gott, að við
þurfum etkki að lifa nema bara einn og einn
dag í einu.”
Mrs. Carew var ekki í því skapi að hlusta
á þetta eða nokkuð af þessu tagi. Henni fanst
nógu slæmt að hafa þurft að hlusta á prédik-
un í kirkjunni, þó þessi krakki færi nú ebki
að prédika yfir sér líka. Þar að auki fanst
henni það sem Pollyanna var að segja, vera
bara vitléysa, þó Della systir hennar hefði að
vísu oft sagt eitthvað þessu* líkt við hana.
“ Já, einmitt það,” sagði Mrs. Carew þur-
lega.
“ Bara liugsið þér yður það, að eg þyrsti
að lifa daginn ígær og í dag og á morgun,
alla dagana í einu; þá hefði eg mist svo mik-
ið. Eu nú hafði eg daginn í gær og daginn í
dag og svo enn annan dag á morgun 0g svo
næsta sunnudag. Eg skal segja yður, Mrs.
Carew, að ef þetta væri ekki sunnudagur, þá
s'kyldi eg dansa og syngja og gera mikinn há-
vaða. Eg gæti ekki annað, því eg er svo glöð.
En nú er sunnudagur, svo eg verð að fara
heim, og þá ætla eg að lesa iallegasta sálm-
inn, sem til er. Hver sálmurinn er fallegast-
ur? Getið þér sagt mér það, Mrs. Carew?”
“Nei, það get eg ekki sagt þér,” sagði Mrs.
Carew mjög dauflega. Henni fanst það dæma-
laus fjarstæða og vitleysa þetta sem Polly-
anna hafði verið að segja. Frá hennar sjón-
armiði var það ekki gott, að maður þurfti
ekki að lifa nema einn dag í einu, vegna þess,
að maður tapaði miklu við það, heldur hitt,
að maður gæti þá losnað við mótlætið meðan
maður svæfi á nóttunni.
Morguninn eftir, mánudagsmorguninn, fór
Pollyanna ein í skólann í fyrsta sinn. Hún
var alveg viss með að rata,, enda var ekki
laogt að fara. Henni líkaði að vera í skóla.
Þetta var skóli fyrir stúlkur aðeins og líka
það var nýjung fyrir Pollyanna og heiini.
þótti altaf gaman að reyna eitthvað nýtt og
nýtt.
Mrs. Carew var þar á móti ekki gefin fyrir
nýbreytni, en hún hafði meir en nóg af henni
þessa síðustu daga. Fyrir þá sem eru þreytt-
ir á lífinu og vilja engar tilþreytingar reyna,
er það ekkert þægilegt að hafa einhvern hjá
sér, sem altaf er að brjóta upp á einliverju
nýju og nýju, og sér gleði og fögnuð í öllum
hlutum, sem maður getur með engu móti
sjálfur séð. Þetta voru því hálfgerðir kval-
ræðisdagar fyrir Mrs. Carew. Ef hún hefði
átt að segja hversvegna henni leið nú ver en
áður, þá hefði hún naumast getað gefið aðra
ástæðu fyrir því en þá, hvað Pollyanna væri
glöð, og hún mundi naumast hafa getað feng-
ið sig til að segja það við nokkra manneskju.
Systur sinni skrifaði hún, að þetta orð,
“gleði,” sem nú stöðugt hljómaði í eyrum
sér, gerði sér mikla óánægju, og hún vildi
lielst aldrei heyra það aftur. Hún tók það
fram, að enn hefði Pollyanna ekki reynt að
prédika fyrir sér og hún hefði ekki einu sinni
reynt að fá sig til að leika þennan leik sinn,
sem hún svo kallaði. Enn skildi hún Polly-
anna sjálfsagt ekki nærri fulikomlega.
Það var í annari viku, sem Pollyanna
var hjá Mrs. Carew, að það gekk alveg fram
af frúnni einn daginn. Pollyanna var þá, eins
og svo oft endranær, að segja henni eitthvað
frá kvenfélagskonunum.
“Hún var þá að leika leikinn, Mrs. Carew.
En þér vitið kannske ebki hvernig hann er.
En eg skal segja yður að það er einstaklega
fallegur leikur.”
Mrs. Carew rétti upp hendina.
“Við skulum ekki kæra okur um þetta,”
sag'ði liún. “Eg veit alt um þennan leik.
Systir mín hefir sagt mér um hann alt sem
eg kæri mig um að vita og meira en það. ”
“Eg á ekki við að þér leikið þennan leik,”
var Pollyanna fljót að segja. “Þér getið það
náttúrlega ekki.”
“Get eg það ekki?” sagði Mrs. Carew.
Henni var ekki ljúft að kannast við að liún
gæti þetta ekki. Hún bara vildi það ekki,
vegna þess að liún taldi það heimskulegt.
“Þér skiljið þetta, Mrs. Carew,” sagði
Pollyanna ofboð glaðlega. “Leikurinn er sá
að finna eitthvert gleðiefni í öllu sem fyrir
kemur, en það kemur ekki til með yður, því
þér hafið ekki af heinu að segja öðru en því,
sem er hið allra bezta. Þér þurfið ekki að
leika þennan leik, eins og þér hljótið að sjá.”
Mrs. Carew mislíkaði þetta stórlega og
hún sagði kannske meira en liún vildi sagt
hafa.
“Þetta er ekki rétt hjá þér, stúlka litla,”
sagði hún kuldalega. Sannleikurinn er sá, að
eg finn aldrei neitt til að gleðjast yfir.”
Pollyanna starði á hana og það var svo
langt frá, að hún viss hvaðan á sig stóð veðr-
ið.
“Hvernig stendur á því, Mrs. Carew?”
sagði liún loksins.
“Hvað er eiginlega til, sem eg gæti glaðst
yfir ? ’ ’ spurði hún, og gleymdi því rétt í hráð-
ina, að hún ætlaði aldrei að láta Pollyanna
kenna sér nokkrar lífsreglur.
“Það eru allir skapaðir hlutir,” sagði
Pollyanna hálf-hikandi. “Það er nú til dæmir
þetta ljómandi fallega hús.”
“Það er staður þar sem maður getur etið
og sofið, en það gleður mig ekki að eta eða
sofa.”
“Og svo eru allir þessir dæmalaust fallegu
hlutir, sem þér hafið.”
“Eg er leið á þeim. ”
“Og bíllinn, sem þér getið farið í hvert sem
þér viljið. ”
“Mig langar ekki til að fara neitt.”
1 ‘ En hugsið þér bara um alla þessa fegurð
sem þér eigið kost á að sjá hvert sem þér far-
ið og um alt fólkið, sem þér eigið kost á að
kynnast.”
“Eg hefi ekki skemtun af fólkinu.”
Pollyanna vissi ekki hvað hún átti að hugsa
eða segja. Þetta gekk alveg fram af henni.
“Eg skil ekki þetta, Mrg. Carew,” sagði
hún. “Alt annað fólk sem eg hefi þekt, hefir
haft við eitthvað að stríða og því verra sem
það er, því betra er að koma því út úr huga
sínum og finna eitthvað, sem maður getur
látið vera sér til gleði. Ef ekkert væri til,
som er slæmt, þá Væri þessi leikur ekki til
neins.”
Mrs. Carew svaraði þessu engu, góða
stund. Hún sat í sömu stellingum og horfði
út um gluggann. Smátt 0g smátt breyttist
ergelsisvipurinn á andliti hehnar í raunasvip.
Loks sagði hún með mestu hægð:
“Eg hafði ekki ætlað mér að segja þér
þetta, Pollyanna, en nú held eg að bezt sé að
eg geri það. Eg gleðst, ekki yfir neinu, sem
eg hefi. ” Og hún sagtii henni söguna um
Jamie, fjögurra ára gamlan dreng, sem fyrir
átta árum hefði horfið, rétt eins og jörðin
hefði gleypt hann, og ómögulegt væri að fá
nokkra vitneskju um hann.
“Svo þér hafið aldrei séð hann síðan —
hvergi?” sagði Pollyanna með tárin í aug-
unum.
“Aldrei.”
‘ ‘ En við finnum hann, Mrs. Carew. Eg er
viss um að við finnum hann.”
Mrs. Carew liristi höfuðið raunalega.
“Eg get ekki fundið liann. Eg hefi látið
leita að honum allstaðar, líka i. útlöndum.”
“Ilann hlýtur að vera einhversstaðar. ”
“Það getur verið að hann sé dáinn, Polly-
anna.”
Pollyanna hljóðaði upp yfir sig.
“Nei, nei, Mrs. Carew. Fyrir alla muni
segið þér það ekki. Við skulum ímynda okk-
ur að hann sé lifandi. Við getum gert það 0g
það er betra fyrir okkur að gera það. Og þar
sem við getum ímyndað okkur að hann sé lif-
andi þá getum við rétt eins vel ímyndað okk-
ur að við finnum liann. Það er miklu betra
að gera það.”
“En eg er hrædd um að liann sé dáinn,
Pollyanna,” sagði Mrs. Carew með grátstaf
í hálsinum.
“En þér vitið það ekki fyrir víst,” sagði
litla stúlkan örugglega.
“Nei, ekki fyrir víst.”
“Þér bara ímyndið yður að hann sé dáinn,”
hélt Pollyanna áfram. “Og fyrst þér getið
ímvndað yður að hann sé dáinn, þá getið þér
líka ímyndað yður að liann sé lifandi og það
er miklu betra að gera það. Finst yður það
ekki? Eg er alveg viss um að þér finnið hann
einhvern daginn. Nú getið þér leikið þennan
leik, sem eg hefi verið að tala um. Þér getið
verið glaðar á hverjum degi, því með hverj-
um degi, sem líður er styttra þangað til þér
finnið Jamie. Þér sjáið þetta.”
En Mrs. Carew sá þetta ekki. Hún stóð
seinlega upp og sagði:
“Nei, nei, barnið gott. Þú skilur þetta ekki
—þú skilur ekki.
Hlauptu nú burt-u og lestu, eða gerðu eitt-
hvað annað, hvað sem þú vilt. Mér er ilt í
höfðinu og eg ætla að leggjast fyrir.”
Pollyahna sýndist vera ósköp alvarleg og
raunamædd, þegar hún fór út úr herborginu.