Lögberg - 02.09.1937, Page 2

2
LÖGBEBG, FIMTUDAGINN 2. SBPTEMBER, 1937
Ljóðmæli Matthíasar
Eftir Steingrím Matthíasson.
Ljóðmæli Matthíasar Jochums-
sonar. Útgefandi: Magnús
Matthíasson. Reykjavík 1936.
Engin jólagjöf, sem eg hefi feng-
iÖ um dagana, hefir nokkurn tíma
verið mér kærkomnari, en skraut-
útgáfan af ljóðmælum föSur míns,
sem Magnús bróðir minn sendi mér
á jólunum í vetur.
Af mikilli rausn hefir hann, svo
að segja í einum rykk, komiÖ þessari
nýju útgáfu á markaSinn, algerlega
á sinn eiginn kostnað, og vandaS til
hennar af mestu smekkvísi. Sjálfur
verS eg aS játa, aS eg hafði gugnaS
og sömuleiSis þeir bókaútgefendur,
er eg hafSi snúiS mér til, vegna þess
hve fyrirtækiS sýndist áhættumikiS.
ViS gátum ekki hugsaS okkur út-
gáfu allra ljóSanna nema í mörgum
stórum og dýrum bindum. Og hve-
nær gæti almenningur keypt upplag
af .slíku bókasafni ? Magnús leysti
spursmáliS á óvæntan hátt en ein-
faldan. Hann kom öllum ljóSunum
fyrir í einu bindi. MeS ágætri aS-
stoS Þorsteins Gíslasonar ritstjóra
tókst honum, aS koma þessu í kring
á tveimur mánuSum og munu fleiri
en eg hafa dáSst aS röggseminni og
góSum vinnubrögSum. En vissu-
lega eiga prentararnir i Isafoldar-
prentsmiSju sinn góSa hluta af
þakklætinu fyrir.
í þessari nýju útgáfu eru saman
komin öll sérstæS kvæSi Mattihíasar,
sem vitaS er aS hann hafi ort eSa
þýtt. í einu handhægu bindi, sem
aSeins er rúmur þumlungur aS þykt,
er alt samankomiS, sem var í Öst-
lundsútgáfunni (en hún var í 5
bindum <jg hvdrt þeirra um 3Ö0
bls.), og svo aS auki mikiS og nýtt
kvæSasafn, sem út af fyrir sig
mundi fylla 3 bindi á viS Östlunds-
bindin.
Sá, sem sér þessa nýju útgáfu-
MatthiasarljóSa í búSarglugga, eSa
handleikur hana, mun í fljótu bragSi
alls ekki trúa því, aS þar séu saman-
komin öll ljóð Matthíasar, heldur
mun hann ímynda sér, aS hér sé að-
eins um nýtt úrval að ræða. En
sannleikurinn er, að þetta eina bindi,
samsvarar nýrri östlundsútgáfu i 8
bindum, meS samtals 2,400 blaðsíS.
um.
Hér er á 968 blaSsíÖum öllu hinu
mikla efni komið fyrir, og hefir það
lánast meS því, aS letriÖ er hæfilega
smátt, prentið nokkuS þétt og papp-
írinn þunnur, en þó góður og sterk-
ur. Og ennfremur er plássiS notaS
vel með því, aS kvæðunum hefir víð-
ast veriÖ tvíraðað, en sumstaðar þrí-
raÖað á hverri síSu.
Þetta fyrirkomulag er tekið upp
eftir enskum siS, sem margir munu
kannast viS, bæSi af enskum biblí-
um og ljóSabókum enskra og ame-
rískra skálda.
Þegar athugað er þetta form bók-
arinnar og alt efnið, s^m hún geym-
ir, þá er það hin mesta furöa hve
ljóSabók þessi er ódýr í samanburði
viS allar aðrar ljóSabækur íslenzkar.
Munurinn er svo geysilega mikill, aS
ef tiltölulega sama verð væri sett
á MatthíasarljóSin eins og ljóðmæli
sumra annara skálda yrSi þaÖ aS
vera kr. 120:00 eSa nálægt því, og
mundi þaÖ þykja dýrt, án þess þó aS
vera þaS í raun réttri. Magnúsi var
áhugamál, að sem flestum yrSi kleift
aS kaupa bókina og verðlagði hana
því eins lágt og honum var unt, þaS
er á krónur 30,00 eintakiS í vönduðu
bandi. En til þess aS kjúfa kostn-
aðinn, þrátt fyrir lágt verS, tók hann
þaS ráð, að gefa út sérstök tölusett
eintök, á vandaðri pappír en hin og
innbundin í skrautband, og verSlagSi
þau á kr. 150.00 hvert. Og fyrir
vinsældir föSur okkar og Magnúsar
sjálfs, tókst honum, að fá góSa
menn og ýms bókasöfn til aS kaupa
góSan hluta*af þessum dýru eintök-
um og styrkja meÖ því heildarútgáf-
una svo að hún gæti boriS sig. Og
þaS mundi hún nú vafalaust gera ef
salan gengi fljótt og vel. (UpplagiS
er 2,000 eintök alls). En því miður
má fremur óttast hitt, að salan
gangi seint og verSi þá gróSinn sein-
tekinn, eða stórtap á öllu, og væri
sárt að vita að svo yrSi.
* * *
Þar sem eg hefi átt allmikinn þátt
i aSdráttum til þessarar heildarút-
gáfu kvæðanna, er mér skylt í þessu
samibandi, aS greina nokkuð frá þvi
starfi.
ÞaS eru nú rúm 15 ár síSan aS eg
byrjaÖi að safna bréfum föður míns
og um leið þeim mörgu kvæSum,
sem voru dreifS hér og þar í fórum
ýmsra manna. En árið 1927 herti
eg á leitinni með því, að auglýsa í
blöðum, aftur og aftur, eftir þessum
gögnum, til væntanlegrar útgáfu
síSar. Heimtur urSu dræmar og
helzt með talsverðum eftirgangs-
munum. Hins vegar spurSi eg uppi
margt gott hjá hinum og þesspm
frændum og fornvinum föður míns,
og fór þá þar á vettvang, sem f jár-
sjóði var aS finna, ef þeir ekki bár-
ust mér upp í hendur. Eg skrifaði
þá upp kvæSin eða lét afrita bréfin,
ef eg fékk þau ekki frumrituS.
Sumir lágu á þessu eins og ormar á
gulli og eg sannfærSist aftur og aft-
ur um aÖ lítið gagnaði að auglýsa
eftir slíkum skjölum. Menn gefa
því varla gaum, og sumir kæra sig
kollótta og nenna ekki að leita i
skúffum eða í koffortum, innan um
rusl af sendibréfum og andstyggi-
legum reikningum, stundum uppi á
hanabjálkalofti. En með því að
koma sjálfur, tókst mér að setja líf
í tuskurnar, svo að leit var hafin,
sem oft bar ávöxt.
Stundum kom þaS fyrir, að eg af
hendingu hitti góða karla og konur,
sem kunnu utan að vísur og löng
kvæði, sem annars voru týnd. Þá
var mér skemt, aS koma þeim á
pappírinn og forða þeim frá glötun.
* # *
Veturinn 1930—1931 ætlaði egað
dvelja um tíma i Reykjavík, til að
snuSra upp þaS sem fyndist á
Landsbókasafninu af bréfum og
kvæSum. Til þess kom þó ekki, því
kona min, frú Kristín, og sonur
minn, Baldur, tóku af mér ómakiÖ
hvað bréfin snerti. En hvaS kvæða-
söfnin snerti, kom mér skyndilega
góð og óvænt hjálp, þar sem: var
herra Cyril Jackson, enskur fræSi-
maSur, sem varð kennari við Menta-
skólann á Akureyri þá um 'haustiS.
Hann hafði valið sér þaS hlutverk,
að safna öllum kvæðum föSur míns,
þeiin sem ekki stóSu í kvæSabókun-
um. Tók hann nú við þar sem eg
var kominn meS safn mitt, og hélt
svo áfram sinna ferSa. Hann safn-
aði fyrst öllum þeim kvæðum sem
fundust i blöðum og tímaritum á
bókasafninu á Akureyri, og vélritaSi
alt jafnóðum. SíSan fór hann suS-
ur til Reykjavíkur og safnaði þar
því, sem hann fann á Landsbóka-
safninu.
Þegar Jackson hafÖi lokið starfi
sínu fór hann til Englands og samdi
ritgerð um safn sitt, og kveSskap
Matthasar yfirleitt, og varS hann
fyrir þaS sæmdur meistaranafnbót
viS háskólann í Leeds.
Þegar hér var komiS, fékk eg enn
í lið með mér ágætan aðstoSarmann,
þar sem var þingeyska skáldiS Kon-
ráS kennari Vilhjálmsson. Eg sendi
hann tvívegis til Reykjavikur bæSi
til aS afskrifa bréf, eign prívat-
manna þar og til aS leita enn betur
að kvæðum og bréfum á Lands-
bókasafninu. Honum tókst aS finna
enn allmikiS af kvæSum og bætti
hann þeirn öllum í Jacksons safniS.
Þar meS hygg eg aS leitað hafi veriS
eins vandlega og hægt var og varla
von á aS meira finnist.
* * *
Eg hafSi fariS vandlega yfir alt
safn Jacksons og leiðrétt ýmsar vill-
ur í því. Siðan fór Konráð einnig
yfir þaS með mestu gagnrýni og
báSir fórum við í sameiningu yfir
alla Östlundsútgáfuna og leiðréttum
þær mörgu prentvillur, sem þar var
aÖ finna.
Með Jacksons — Konráðs safni í*
viðbót viS Östlundsútgáfuna, var nú
fengið efniS í heildarútgáfu Matt-
híasarljóSa, og var um tíma i ráSi
að MenningarsjóÖur kostaSi og sæi
um útgáfuna. Úr þessu varS þó
ekki, svo aS útlit var fyrir að löng
yrði biS á framkvæmdum, nema þá
helzt þannig, aS einungis yrSi gefiS
út nýtt úrval allra kvæSanna, og gat
eg fyrir mitt leyti aldrei sætt mig viS
það. En þá kom Magnús bróðir
minn til sögunnar, og tók aÖ sér það
mikla þrekvirki, að gefa út öll ljóS-
in í heild, og kosta útgáfuna sjálfur.
Hann og Þorsteinn Gíslason röðuSu
nú öllum kvæðunum niður, á nýjan
hátt, eftir sínu höföi, og bættu inn
í söfnin, bæði GrettisljóSum og
nokkrum þýddum ljóðaflokkum,
eins og getið er um í formála bók-
arinnar.
ViS lestur ljóSmælanna hefi eg
aftur og aftur glaðst yfir, að hafa nú
loks milli handanna öll Ijóð föður
míns, öll í einni bók og ekki stærri
eSa þyngri en svo, að að auðgert er!,
að halda á henni íiannari hendi með-
an maður les hana í rúmi sínu (og
skemtibækur lesa flestir helzt, eða
eingöngu, á kvöldin, þegar þeir eru
háttaSir).
Ennfremur hefi eg dáðst aS og
glaðst yfir hinni smekklegu og að-
gengilegu efnisskiftingu ög efnis-
yfirlitunum báðum, sem gera öllum
auSvelt aS leita og finna fljótt þaS,
sem hugann girnir að lesa.
,LetriS er skýrt og fallegt og ekki
of smátt, svo að þreyti augun, og þó
þríraSað sé kvæðum á sumum síð-
unum, fer mjög vel á því fyrirkomu-
lagi.
En því miður hefir eg, mér til
angurs rekist á allmargar prentvill-
ur einkum í seinni hluta bókarinnar;
en, sem betur fer, eru þær þó flest-
ar svo lítilvægar aS fáir munu taka
eftir þeim eSa hneykslast á þeim og
engar geta kallast stórvægilegar. Eg
veit það af m^rgfaldri reynslu
sjálfur, hve erfitt er aÖ forðast vill-
ur, þó prófarkalestur sé vandaður
vel, en verst er, að margar viilur
slæðast einmitt inn við vélsetning-
una, þegar prentaramir eru að leið-
rétta eftir próförkinni.
Eg sleppi því að fara að tína upp
nokkrar af prentvillunum. Þær
verða aS draugast, hver á sínum
staS, og verÖur ekki aS því gert héð-
an af, fyr en máske í nýrri útgáfu
síSar meir. En þaS er ein annars
konar villa í bókinni, sem eg verð aS
minnast á, og þótti mér hún slysa-
leg, en þó spaugileg. Hún er á bls.
671. Þar er visukorn, sem faÖir
minn 'hefir aldrei ort, heldur vinur
hans Hannes Hafstein.
Og vísan er svona:
“Eg tala’ ei hér um trú á andann,
þó tífalt betri þekking sé;
en þetta gutl um guð og f jandann,
er gamalt meinlaust sláturfé.”
Þessa vísu hafa þeir Þorsteinn
og Magnús tekiS í ógáti upp úr
Bréfum föSur míns (bls. 380) og
haldið hana vera, eins og flestar
vísur þar, eftir hann sjálfan, en þar
er hún tilfærS úr bréfi, þá nýlega
meðteknu frá Hannesi Hafstein.
Eg heyrði föður minn oft, i glöS-
um hóp vina sinna, hafa þessa vísu
yfir og henda gaman aS henni, því
hún lýsti svo vel heiSnum hugsunar-
ætti Háfnarstúdenta og Brandesar-
sinna á þeim árum (kringum 1887).
Og faÖir minn var nógu frjálslynd-
ur, og a. m. k. annað veifiS nógu
heiÖinn til aS taka í strenginn með
Hannesi, og skopast að gömlu guð-
fræSiijni og hennar “gutli um guð
og f jandann.”
Þessvegna þfeld egt, aS hann í
sínum himni nú, taki sér ekkert
nærri, þó svo hafi atvikast, að hon-
um sé nú kendur þessi krói Hannes-
ar. Eg veit að þeir muni jafna þaS
alt meS sér hinum: megin.
Eg lýk svo þessari greinargerð
meS ítrekaðri þökk til Magnúsai
bróður fyrir fallegu nýju útgáfuna.
af ljóðum föSur okkar.
Eg hefi ekki til þessa séS neinn
minnast á bókina nema Jónas Jóns-
son frá Hriflu. En hann gerði það
svo rækilega, f jörugt og skemtilega,
aS unun var aS. ÞaS var, í stuttu
máli sagt, ein hinna allra snjöllustu
ritgerða um skáldskap Matthíasar,
og hefði hann, engu síSur en Jack-
son, átt skilið meistaranafnbót fyrir.
Eg vil treysta því, að hinir afar
mörgu dáendur og vinir Matthíasar-
ljóða í landi voru, sýni Magnúsi
þakklæti sitt með því, að stuðla eftir
megni að útbreiSslu bókarinnar, svo
aS hann megi úr býtum bera makleg-
an ágóða ómaks síns og framtaks-
semi, en ekki f járhagslegt tap.
Steingrímur Matthíasson.
—Lesb. Mbl. 1. ág. 1937.
Frá Edmonton
(23. ágúst, 1937)
Hér um slóSir hefir veriS óvana-
lega votviÖrasamt nú í seinni tíð.
ÞaS leit út fyrir það fyrri part sum-
arsins að hér yrSi svo sem engin
uppskera í haust. Þegar fór aS
rigna tók alt stakkaskiftum. Nú lit-
ur út fyrir aS hér verSi uppskera í
betra lagi; samt verður meðaltaliS í
fylkinu rýrara en vanalega, því víSa
var úti um alla uppskeruvon, þegar
tíSin breyttist. Nú er gott verð á
öllum korntegundum, og öðrum af-
urSum bænda, svo þetta verður hag-
stætt ár fyrir bændur og aðra fylk-
isbúa, því þegar bóndanum farnast
vel, þá nær velgengni hans til fleiri.
Hveitisláttur er byrjaður hér víða,
og verSur alment í þessari viku.
ÞaS slys vildi til nýlega að Mrs. C.
Jónasson varð fótaskortur inni í
húsinu, og datt svo óþyrmilega, að
annar lærleggurinn laskaðist, svo
hún varS aS liggja á sjúkrahúsi í
nokkrar vikur. Er hún nú á góSum
vatavegi, og búist viS aS hún geti
fariS aftur heim til sin þessa dag-
ana.
Mr. og Mrs. Hjálmar Björnsson
frá Minneapolis, lögSu á staS heim-
leiðis um miðjan mánuSinn, eftir að
hafa skemt sér umi tíma í Jasper
Park.
Mr. og Mrs. George Salverson eru
á förum héðan til Calgary, þar sem
hann verSur starfsmaSur C.N.R. fé-
lagsins.
Var Mrs. Laura G. Salverson
haldið veglegt kveSjusamsæti aS
heimili borgarstjórans, J. A. Clark,
af rithöfundafélaginu hér, sem hún
tilheyrir.
Mrs,- Key frá Fawcett, Alberta,
kom til borgarinnar nýskeð meS
ungan bróSurson sinn, sem er fatl-
aður, og kom honum undir læknis-
hendur hér á einu sjúkrahúsinu;
ætla læknar að reyna til aS lækna
hann af meinsemd sinni.
Þann 1. ágúst var haldin hér ís-
lendingadagur, í Victoria Park, fyr-
ir atbeina íslenzka klúbbsins. Var
þar nokkuÖ fjölment af Islending-
um og annara þjóSa fólki, sem er aS
einhverju leyti venzlað Islendingum,
þvi við teljum þá ætíS með i okkar
félagsskap. ByrjaSi samkoman kl. 2
e. h„ jmeS ýmisuml ‘‘sports” sem
bæði ungir og gamlir tóku góSan
þátt í, og voru verÖlaun veitt þeim
sem stóSu sig bezt. Set eg hér nöfn
þeirra eftir þeim upplýsingum, sem
eg fékk.
Fimm ára stúlkur og yngri, fyrir
að hlaupa:
1. Margaret Henrikson
2. Joyce Oliver
Drengir 5 ára og yngri.
1. Gordon Lloyd.
Stúlkur 5 til 8 ára:
1. Donalda Lloyd
2. Laura Oliver
Drengir 5 til 8 ára:
1. Ken. Frederickson.
Stúlkur 12 til 16 ára:
1. Joyce Johannson
2. Vera Hughes.
Drengir 12 til 16 ára:
1. Raymond Gottfred
2. Elswood Johnson.
Ungar stúlkur:
1. Vera Hughes.
2. G. Thompson.
Giftar konur:
• 1. Mrs. Lloyd
2. Mrs. J. G. Henrickson
Giftir menn:
1. L. Oliver
2. Mr. Lloyd.
Þegar þetta var alt urn garS geng-
ið, fóru allir að vitja um malpoka
sína og töskur, og settust til snæS-
ings.
Kl. 4 e. h. kvaddi forseti íslenzka
klúbbsins sér hljóðs, Mr. J. G. Hen-
rickson, sem lika var forseti dagsins,
og setti samkomuna með nokkrum
inngangsorSum.
Tók S. GuSmundsson næst til
máls, og skýrSi í stuttu máli frá til-
efni og þýSingu sem þessi hátíða-
höld ár hvert hefSi fyrir íslendinga
hér i landi.
Mr. G. Gottfred var næstur á
dagskrá. TalaSi hann um þýSingu
þessara hátiSahalda, og lagði þaS til
aS viS íslendingar hér í Edmonton,
þó fáir værum, héldum áfram að
koma saman og helga þennan dag,
til að minnast Islands og íslenzkra
málefna.
Mr. John Johnson las upp íslenzkt
kvæði, og útlistaSi þaS og skýrSi
fyrir tilheyrendum sínum. Vildi
hann að íslendingar leggi meiri rækt
viS þaS að lesa islenzkan skáldskap,
bæði yngri og eldri skálda, og reyna
til að skilja hann. Þar væru svo
margar bókmentalegar perlur, sem
hvergi séu til nema hjá íslenzku
skáldunum.
Þá tók Mr. A. V. N. Baldwin til
máls, talaði hann um landnámið is-
lenzka í Ontario. Mun þaS hafa
veriS fyrsta landnám Islendinga í
þessari álfu Var Mr. Baldwin einn
af þeim, sem námu þar land, og bjó
þar í nærri 30 ár, og farnaðist vel,
áSur en hann flutti búferlum til Al-
berta. Hann kom þar á fót póst-
húsinu Hekla, og var þar póstmeist-
ari í öll þau ár, sem hann var þar.
Elestir af fyrstu landnámsnnönnum
þar, fluttu til Manitoba snemma á
tímum, en nokkrir urðu eftir; eru
flestir eða allir af þeim elztu frum-
herjum komnir undir græna torfu,
en nokkrir af afkomendum þeirra
eru þar enn. Víst hafa alt af veriS
íslenzkir póstmeistarar viS Hekla
P.O. frá því fyrsta.
Þegar ræSum var lokið, var byrj-
aS að leika “baseball.” Var Mr. G.
Gottfred foringi á aðra hliS, en Carl
Jóhnson fyrir hina. Mr. S. Sigur-
jónsson var “umpire.” Var þetta
góð skemtun bæði fyrir þá, sem tóku
þátt í leiknum og áhorfendur. Vai
fariS aS dimma þegar leiknum var
lokiÖ, og allir að búast til heimferS-
ar, glaðir og ánægSir, og höfðu
skemt sér vel.
Nefndin, sem stóS fyrir þessu há-
tíÖahaldi var: Mr.'G. Gottfred, for-
maSur, J. T. Jóhannson, Sveinn
Johnson, Miss Thordís Árnason og
J. G. Hinrikson. Á nefndin þakk-
læti skilið fyrir starf sitt.
Mr. J. Jónasson “school inspector”
í Hanna, Alberta umdæminu, heim-
sótti okkur á Islendingadaginn. Var
hann kennari við sumarskólann fyr-
ir kennara, sem hér er haldinn ár
hvert, við Alberta háskólann.
Misjafnlega mælist hér fyrir um
gjörSir Ottawa-stjórnartnnar við-
víkjandi hinum nýju bankalögum
Aberharts-stjórnarinnar. Víst hef-
ir fáum komiS það á óvart að
stjórnin mundi gefa þann úrskurð
sem hún gjörði.
Dómsmálaráðherrann í Aberhart-
stjórninní, Mr. Hugill, K.C., sagði
stjqrninni! stjrax, tvímælaítuist, aS
þessi lög kæmu í bága við grund-
vallarlög Canada, og yrðu því aldrei
löggilt, eins og nú er komsið fram.
Strax og þessi lög fóru í gegn í þing-
inu, sagSi dómsmálaráSherrann af
sér, samkvæmt áskorun frá Mr.
Aberhart. Tók svo Mr. Aberhart að
sér dómsmálaráSherra embættiS. og
er því æðsti “law officer” í fylkinu
nú sem stendur. Aldrei hefir því
veriS haldið fram áSur, að Mr.
Aberhárt hafi nein lögfræðileg skil-
yrSi, til þess aS gegna þessu em-
bætti; vanalega eru þaS velþektir og
æfðir lögfræSingar, sem eru valdir
til að gegna því embætti. En svo
er vist ekki völ á mörgumi slíkum
lögmönnum, sem kærðu sig um að
hafa þaS embætti á hendi hér í Al-
berta, undir þeim kringumstæSum,
sem hér eru.
Ekki er það sanngjarnt að ásaka
framkomu Ottawa-stjórnarinnar í
þessu máli. DómsmálaráSherrann
gaf þann úrskurð, að þessi Alberta
bankalög væru gagnstæð grundvall-
arlögum landsins. Þá var enginn
annar vegur opinn fyrir stjórnina,
annar en sá sem hún tók, aS neita
aS staðfesta þessi lög.
ó". Guðmundson.
Snorri í Rey$holti
Eftir Sigurð Nordal prófessor
Reykhölt varð Snorra heimili,
sem bjó yfir miklu af gömlúm
fróðleik. Presturinn Magnús bjó
hjá honum ásamt konu sinni, er var
sonardóttir Ara fróSa. Magnús
hafSi veriS maður fátækur, en undir
stjórn Snorra breyttist Reykholt
fljótlega í 'höfðingjasetur, sem var
í röS hinna fremstu á íslandi.
ÞaS yrði alt of langt aÖ telja upp
hvert atriSi úr æfisögu Snorra eftir
að hann fluttist að Reykholti. Eg
verð aS láta mér nægja að stikla á
stóru og meS þaS fyrir augum hvað
einhverju varSar sagnaritun hans.
Snorri var ekki aðeins ágengur
um fjármuni heldur einnig aSsjáll
gagnvart sínum nánustu frændmenn-
um. Hann vissi bæði hvernig átti
aS ná haldi á eignum og hvernig átti
aS drotna yfir þeim. Qg aS þessu
leyti átti hann góðu gengi að fagna.
Hann auðgaðist á öllu, jafnvel
skilnaði dætra sinna viS eiginmenn-
ina. En stærsta gróðabragS hans
var það þó, þegar hann gekk í
vinstri-handarhjónaband með Hall-
veigu Orsmdóttur, landsins ríkustu
konu. Jafnvel þótt hann hefði aldrei
gert þetta, hefSi hann verið maður
stórauSugur, en nú varÖ hann auð-
ugastur maður á landinu. En þegar
hann gat með auðæfum aflað sér
meiri valda og metorSa, var langt frá
því, að hann væri nízkur. Hann
var hneigÖur fyrir aS halda stórar
og dýrðlegar drykkjuveizlur og hafa
ulm sig mikla sveit fylgdarliðs, eins
og til að mynda, þegar hann eitt sinn
reið til Alþingis með yfir 700 manna
lið. Og þaS er ekki hvað minst
virði, aS vegna sinna miklu tekna
gat hann komist yfir álitlegt safn
íslenzkra handrita, sennilega lands-
ins stærsta, og haft einkaritara, er
skrifuðu niður eftir hans fyrirsögn
og voru honum áannan hátt sarry
starfsmenn.
I baráttu sinni fyrir auknum met-
orÖum var Snorri ekki jafn giftu-
drjúgur. Sem höfðingi ætlaÖi hann
sér inieira en kringumstæÖur leyfðu.
:>oc=>o<=^oc=>o<=>o<=>oc=>o
u
L
Verzlunarmentun
Oumflýanleg nú á tímum!
Váknandi viðskiftalíf krefst vaxandi vinnukrafts. Við-
skiftavenjur nútímans krefjast sérþekkingar á ölium
sviðum. Þessvegna er verzlunarmentun Mátt áfram
óumflýjanleg. Énda er nú svo komið, að verzlunar-
skólanám er talið óhjákvæmilegt skilyrði fyrir atvinnu
við skrifstofu- og verzlunarstörf.
UNGIR PILTAR og UNGAR STÚLKUR, sem ætla
sér að ganga á verzlunarskóla (Business Oollege) í
Winnipeg, ættu að spyrjast fyrir á skrifstofu Lög-
bergs; það verður þeim til dr júgra hagsmuna.
Komið inn á skrifstofuna, eða skrifið
The Columbia Press Limited
TORONTO og SARGBNT, WINNIPEG