Lögberg - 02.09.1937, Side 5

LÖŒBEŒtG, FIMTUDAGINN 2. SEPTEMBER, 1937
5
WE’RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
____________By P. N. Britt,____
THIS seems to be Onion Year—
the Onions have it. They have
their Orange Week, Apple
Week, Fish Week and Tag Days and
everything. Now, the Onion seems
to be in the public eye—you’ve often
got onion in your eye when peeling
’em — but now Onion seems to be
here to stay.
Down iri Ontario, where the Onion
is one of the big crops, Onion is on
everybody’s breath, it would seem.
Since the depression came, in 1929,
the price of Onions has been 50 cents
a bag, this year Onions are $2 a bag,
so the smell of Onions need be no
surprise, where folks grow so many
Onions.
But, here and everywhere there is
an unprecedented demand for the
Onion, and salesmen are playing up
the Onion. Whatever the salesman
sees a nibble at, he plays it up. Leave
it to the salesman to do that if he is
a smart salesman, and they all try
to be smart. If he shows any signs
of being a dead one he ain’t no sales-
man.
These uncountable vegetable sales-
men, who are eternally bringing us
down ^rorn the attic or up from the
basement generally have a line of
lingo that’s good. They also sell the
Onion, which is not a vegetable at
all but a lily, pure and simple. Some
of those fellows are U boys trying to
make their way through college,
chartered accountants, electrical and
the various other engineers (half-
baked) trying to make a little honest
jack to help along.
One of these high-pressure boys
brought her from the top floor the
other day and before she got half
through saying, “Nothing today,
thank you,” he had got well along
on a sales talk for an Onion, of which
he had a basketful. “The New
Mexican Onion, makes folks feel like
jumping beans, and has the flavor
of chili con carne, three-in-one—the
Onion, the bean and the con carne.
Lady, they are the real stuff!” this
guy said. He was good.
They really looked good and she
took a quarter’s worth, so that she
could get back up stairs to her work.
He was a good salesman. The On-
ions were Mexician type, grown in
East Kildonan. Anyway, she says, she
is not asking for Spanish or Ber-
muda onions any more as the inci-
dent showed her our own Onions
are as good as any in the world. She
knows her onions now.
* * *
NOBODY seems to know why
there is such an unprecedented
demand for the Onion just now.
All the experts will get to telling
why before long. Leave that to
them, even if they don’t know.
* * *
FIFTY years ago, when there was
a very bad epidemic of typhoid
fever in this Province, one of
the leading doctors, who had attend-
ed hundreds of patients at that time
said he never found a case of typhoid
in any family where it had been cus-
tomary to serve boiled onions at
meals.
* * *
ANOTHER thing, since the dic-
tionary calls an Onion a lily,
maybe the florists will be want-
ing to handle them. They could
easily change it to “Say it with
Onions.”
* • *
THE other evening I happened to
get into a talk with an Irish-
man who talked better English
than most Englishmen. He might
have been from Putney-to-Mortlake,
Whitechapel, Hammersmith Bridge,
Deal, Liverpool, Oxford and Cam-
bridge. From the tone I would not
have known where he was from in
England, if I hadn’t known that he
was an Irishman from Ireland. It’s
very confusing, you know, when you
run upon such a befuddling situa-
tion, and besides the language mysti-
fies one, unless one is quite smart
at getting the drift of things as they
drift. I always think I prefer hear-
ing an Irishman talk English as they
talk it in Ireland, sorta outa the side
of their mouths even.
• • •
SOMETIMES it seems that any-
body can get away with anything
ort the radio. And thousands of
people must often wonder how half
the goofs who are allowed on the
air get on the radio. Most of them
ought to be given the air, if you
know what I mean, which would
leave the atmosphere for something
useful or entertaining.
When I turned on the machine to
get the daily news, one night lately,
I was a little too early, and what was
going on was what seemed like an
essay by a toothless gazabo on white-
footed mice. Surely nobody ever
asked for that kind of thing. All the
folks I have ever known, and especi-
ally the girls, just hate mice. And
who would care to pick up a mouse
to examine its feet. Besides, mice
go everywhere and if he happened
to have been running around in the
mud his feet would have to be wash-
ed, to see if they were white. Mice
are said to be hard to catch, too, and
trying to catch them wouldn’t be
much of a game.
Where the C.B.C. got the idea that
people who pay the licenses want
to hear nuts talking about white-
footed mice is hard to determine.
and I regret delay.
Your school has been a very
pleasant home for Thorag and she
has enjoyed all its associations im-
mensely.
Please, accept for yourself and
convey to your staff my best thanks
and deep appreciation of all kind-
nesses and efforts on behalf of my
daughter.
With kindest regards,
Sincerely yours,
Mary A. IJttle.
Ridgeville, Man.,
July 2Óth, 1937.
Dear Mr. Marteinsson:
It gives me great pleasure to be
able to inform you that I have suc-
cessfully passed by grade XII ex-
aminations. You can perhaps itn-
agine my happiness when I received
my certificate. for I must confess
that I was doubtful about some of
the exams. However, now all my
worries and fears are over.
I want to thank you very much,
Mr. Marteinsson, for your invalu-
able help and the kind consideration
and guidance which you have given
me during the past year. I also
wisb to thank the rest of the staff.
Truly I am unable to express in
words the happiness that I experi-
enced during the past year while at
your Academy. Whenever the op-
portunity occurs when I can be of
service to you by recommending
your school, I will certainly do so,
but I alm afraid tliat such a small
service will not be sufficient to re-
pay you for all you have done. My
parents, too, wish to thank you and
join with me in their gratitude.
Thanking you again, I remain
your grateful pupil,
Ruth T. Jack.
Að vaða eld
_______ «
Rannsókn á því hvernig menn sleppa
óskaddaðir.
Eftir F. Yeats-Brown,
höfund “Bengali”
Indland er mesta undraland. Þar
hefi eg oft séð menn vaSa eld. En
það hefir alt af verið að nóttu til,
þar sem fleira hefir verið um að
vera, dansflokkar, trúðar og fíla-
bardagar. — Þar hefir verið erfitt
að athuga alt sern skyldi, engar
kringumstæður til þess, er menn
koma þar sem aðvífandi gestir og
hafa í tilbót munninn fullan af betel.
En öðru máli var að genga i garði
einum í úthverfi London á miðviku-
daginn var, þar sem eg var boðinn
til að sjá Indverja vaða eld. Þar var
rannsóknarnefnd vísindamanna til
þess að gera á þessu fyrirbrigði ná-
kvæmar athuganir.
Aohmed Hussain, svo hét Indverj-
inn, sem stóð þar við endarm á gröf,
sem fylt var af glóð. Hann fórnaði
höndum og bað guð um varðveislu
meðan hann gengi yfir hið 4 metra
langa bál. , Smellir heyrðust í
myndavélum alt um kring og suða í
kvikmyndavél. Áhorfendur stóðu
. 1
sem steini lostnir og biðu eftir að
“eldvaðandinn” sýndi list sína.
Læknarnir, sem voru í rannsókn-
arnefndinni höfðu rannsakað fætur
Indverjans, svo þeir gætu athugað
hvaða áhrif eldurinn hefði á þá. Og
nú stóð þessi grannvaxni maður og
bjó sig til þess að vaða eldinn fyrir
okkur, ekki í því skyni að telja okk-
ur trú um, að hér væri neinir töfrar
á ferðinni, heldur beinlínis til þess
að sýna ihvað hann gæti með trúar-
styrkleik sínum í fullvissu um mátt-
uga handleiðslu guðs. • Hann íórn-
aði höndum, meðan golan feykti til
silkikápu hans, og örfaði eldglóðina
í bálinu, svo kolin urðu hvítglóandi.
Enginn efi gat leikið á því, að alt
var þarna svikalaust. Fótaskinn
Achmed Hussains var alveg með
eðlilegum hætti, mjúkt, eins og er á
þeim, sem altaf ganga á skóm. Því
það var auðséð á fótum hans, að
hann gekk altaf skóaður en ekki
berfættur.
Hann var þess fullviss, að trúar-
traust hans gerði honum mögulegt
að vaða eldinn. Ekkert annað.
Hann sagði mér að hann gæti vaðið
bál, sem væri helmingi lengra en
þetta, en svo ekki lengra. “Því ekki
lengra en það ?” spurði eg. Þá vék
Indverjinn sér hjá að svara.
Engin brögð voru í tafli með bál-
ið, sem kynt var þarna í garðinum.
Það var um 4 metrar á lengd og 1'/2
. á breidd. Eldsneytið var um 40
centimetrar á þykt. Notuð voru um
4 tonn af eikarbrenni og ofan á það
var sett lag af viðarkolum, og nú
lögðu visindamennimir sem þarna
voru ofan á viðarkolin, til þess að
athuga hve heit þau væru. Hita-
stigið á yfirborði þeirra var 540
sróður á Celsius. En niðri í eldin-
um var hitinn meiri. Trégrind, sem
lögð var á bálið, fuðraði upp á einu
augnabliki. Það virtist óhugsandi
að nokkur maður gæti stigið á þann
eld án þess að brenna sig.
Achmed Hussain steig út á hin
hvítglóandi kol, og sökk í þau upp
í ökla. ,
Einn, tveir, þrir. Og hann var
kominn yfir. Það tók ekki yfir
sekúndu, eða innan við þí sekúndu
hvert skref. Strax rannsökuðu
læknarnir iljar hans. Þær höfðu
ekki brenst.
Þá komu þrír menn, sem aldrei
höfðu áður reynt að vaða eld, og
buðu sig fram til þessarar tilraunar.
Með þeim var Achrned Hussain.
Hann átti að leiða þá yfir, þeim til
öryggis. Enn baðst hann fyrir.
Síðan tók einn félaga hans í belti
hans. Hinir tóku sinn í hvora hönd
honum.
Nú gaf Achmed Hussain merkt
og steig út í bálið. Allir fylgdu þeir
honum. Einn af þeim hrópaði: Ó,
þetta er heitt. Læknarnir rannsök-
uðu fætur þeirra. Hvergi sáust
brunasár.
Sá, sem kallaði upp, að þetta væri
heitt, tók fjögur skref, í stað þess
að hinir tóku þrjú. Köggull hafði
orðið fyrir fæti hans og dregið úr
skrefinu. Honn sagði að hann hefði
fúndið óþæginda fiðring i fótunum.
Annað ekki. Enginn af þessum
þrem, gat fundið til þess, að hann
hefði orðið fyrir nokkrum áhrifum
frá Indverjanum. Þeim hafði verið
sagt, að þeir skyldu varast að hugsa
um eldinn meðan þeir stikuðu yfir
hann. Þeim ráðum höfðu þeir
fylgt. Það hafði þeim tekist.
Enn voru tveir menn tilbúnir að
vaða eldinn, og án þess að njóta
fylgdar Indverjans. Mér datt í hug,
að nú væri glóðin máske farin að
kólna, og leit á mælirinn. En það
var öðru nær. Golan hafði örfað
glóðina, svo hitinn hafði hækkað um
margar gráður.
Þessir tveir, sem síðast komu voru
gildvaxnari en Achmed Hussain.
Mér datt ekki annað í hug en þeir
myndu hoppa í dauðans ofboði út
úr bálinu. En sá sem fyrri gekk
stikaði yfir með sömu ró og festu
eins og Achmed Hussain sjálfur.
Hinn tók skrefin fjögur. Og það
kom i ljós að hann hafði brent sig.
Þegar eg skrifa þessar línur, hefi
eg ekki fengið skýrslur læknanna.
En eitt er augljóst mál. Það er ekki
eins hættulegt að vaða eld eins og
menn alment álíta.
En ekki er þar með sagt að þraut
Aohemed Hussain sé einskisverð.
Hann á auðveldara með að vaða eld,
en menn alment. Því hann hefir
æfinguna og nægilegt hugrekki og
trúartraust — Læknarnir komust
að raun um, að fætur hans báru þess
engin merki að þeir hefðu komið ná-
lægt eldinum. En blöðrur komu á
fætur allra hinna er frá leið. Og
þeir, sem tóku fjögur skref i bálinu
fengu meiri blöðrur en hinir, sem
tóku bálið í þrem skrefum. En þeir
sem óðu eldinn án samfylgdar Ach-
med Hussain sluppu ekkert ver en
hinir, sem með honum voru. Þetta
sýnir að um enga dámögnun var að
ræða frá Indverjanum.
Eftir þessu skilst mér, að hver og
einn geti vaðið eld, ef hann aðeins
trúir því nægilega, statt og stöðugt,
að hann standist “eldraunina.”
Hann fær kannske smá blöðrur. En
þær koma ekki í ljós fyr en klukku-
tíma síðar. Sjálfur verð eg þó að
viðurkenna. að eg kæri mig ekki um
að vaða eld. En það kemur ekki
málinu við. Eg hefi séð Indverja
stinga nálum gegnum tungu sér og
kinnar. Læknar hafa sagt mér, að
það geti hver maður gert, hafi hann
nægilegan taugastyrkleika. Eg hefi
hann ekki.
Við tilraunina sannaðist, að fætur
Achmed Hussain voru óskaddaðar
með öllu, eftir eldinn. En hinir
fengu lítilsháttar blöðrur, og einn
brendist illa. Einn læknanna Sir
Leonard Hill heldur þvi fram, að
það sem geri þennan mismun sé það,
að þeir sem óvanir voru og ókunn-
ugir eldrauninni, hafi svitnað á fót-
unum, af tilhugsuninni um það, sem
NUGA-TONE ENDURNYJAE
HEILSUNA
NUGA-TONE styrkir hin einstöku
liffæri, eykur matarlyst, skerpir melt-
inguna og annað þar að lútandi. Veitir
vöðvunum nýtt starfsþrek og stuðlar að
almennri velliðan. Hefir oft hjálpað
er annað brást. Nokkurra daga notkun
veitir bata. NUGA-TONE fæst hjá lyf-
sölum. Gætið þess að kaupa aðeins ekta
NUGA-TONE.
Notið UGA-SOL við stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 60c.
fram undan var. En hinn æfði eld-
vaðandi hafi engin slík merki um
taugaóstyrk og sleppi því óbrendur
með öllu.
—Lesb. Morgunbl.
Invitation
Hie editors of Lögberg have ex-
tended to me the use of their col-
umns in order that I may acquaint
all past and present members of the
First Lutheran Church with the
plans which the “Men’s Club” of the
church are sponsoring for inaugura-
tion of the new church season.
An elaborate program has been
arranged for a reunion of all the
members of the congregation who
have been confirmed in the First
Lutheran Church since it was
founded in Winnipeg in 1878. The
program will be divided into two
parts, consisting firstly of a specia!
churdhí service on Sunday evening,
September i2th followed by ap-
propriate entertainment and refresh-
ments. The second part of the pro-
gram will take place on Tuesday
evening, September I4th, at 8:15
o’clock, and will take the form of an
open meeting of the Men’s Club.
This program will consist of an in-
spirational address by one of Win-
nipeg’s outstanding clergymen, and
will be followed by two or three
short messages from different mem-
bers of the congregation.
In addition to this we have been
fortunate in obtaining entertainment
never before heard in Winnipeg, and
which will only be given in the
ohurch on this occasion. We guaran-
tee that it is entertainment of such a
kind that you will split your sides
laughing and whioh it is well worth
hearing. As there is such a demand
for this comedian it was necessary
for us to pledge ourselves to
secrecy and for that reason we can-
not make it public until Tuesday
evening, September 14I1.
It is practically impossible to com-
municate with each and every per-
son who has been confirmed in the
Ghurch, therefore, when you read
this letter. make up your mind to
attend on both occasionss and pass
the word along to your friends to
attend with you.
More complete details will be
furnished in the next issue of this
paper.
I extend my thanks to Lögberg
for allowing me this space in their
paper and for the assistance they
have given to etjsure a grand and
glorious re-union.
Norman S. Bergman,
President Men’s Club
First Lutheran Church.
♦ Borgið LÖGBERG!
FALL TERM
OPENS
MONDAY, AUGUST 23
\
The Home of “Success”
(FOR DAY AND EVENING CLASSES)
Our Maximum Enrollment Quota Will Be Reached Early
Although our new term opens on Monday, August 23rd, our
system of combined personal and class instruction permits
new students to enroll at any time and to start right at the
beginning of each subject. We desire to inform you, however,
that our maximum quota of 550 Day School students was
reached early this term. The demand for “Success” training
will be even greater next term. We suggest that you arrange
for your enrollment well in advance and that you phone or
write now for our 36-page prospectus of information on Busi-
ness Education. We also invite you to call at our office for a
personal interview.
BUSINESS COLLEGE
Portage Avenue at Edmonton Street
WINNIPEG, MANITOBA
Phone 25 843