Lögberg - 21.12.1944, Side 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. DESEMBER 1944
13

ÁliieAHAL
LVCNN/i
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
Gjafir vitringanna
Eftir O’HENRY
Ein króna og áttatíu og sjö
aurar. Það var allt og sumt. Og
sextíu aurar í eineyringum, sem
dregnir höfðu verið saman á
löngum tíma. Sigga taldi pening-
ana þrisvar. Ein króna áttatíu og
sjö aurar. Og jóladagurinn á
morgun.
Hér voru auðsjáanlega engin
úrræði önnur en kasta sér niður
á gamla sóffagarminn og tárast.
Sigga gerði það líka.
Meðan húsfreyjan er að gráta,
skulum við athuga híbýlin. Allt
er fátæklegt. Úti á ganginum er
bréfakassi, sem bréf hafði aldrei
komið í. Þar var hnappur til að
styðja á, en engum mannlegum
fingri var unnt að framkalla þar
neina hringingu. Það var líka
spjald með nafni húsbóndans,
Kristján Kristjánssonar. Hann
hét að sönnu aldrei annað en
Stjáni, þegar hann kom heim og
var margkystur of faðmjaður af
húsfreyjunni, Siggu, sem þegar
hefur verið kynnt fyrir lesaran-
um.
Sigga settist upp og strauk af
sér tárin. Hún gekk út að giugg-
anum og horfði á gráan gött,
sem fetaði eftir gráum steinvegg
úti við gráan húsgarðinn. Að
morgni var jóladagur, og hún
átti ekki nema eina krónu og
áttatíu og sjö aura til þess að
kaupa jólagjöf handa Stjána.
Hún hafði sparað og sparað, og
þetta var árangurinn. Útgjöldin
höfðu orðið meiri en hún ætlaði.
•Marga glaða stuncT hafði hún
bollalagt, hvað hún ætti að gefa
Stjána. Auðvitað þurfti það að
vera dýrmætt, eitthvað, sem vert
væri þeirrar vegsemdar að vera
í eigu hans.
Allt í einu stökk hún á fætur
og gekk að speglinum. Augun
leiftruðu, eins og henni hefði
dottið nýtt ráð í hug, en liturinn
var horfinn úr andlitinu.
í búslóð þeirra hjóna voru
tveir dýrgripir, sem þau mátu
mjög mikils. Annar var gullúr
Kristjáns, sem hann hafði erft
eftir föður sinn, afa og langafa,
hinn var hárið á Siggu.
Ef drottningin af Saba hefði
búið í næsta herbergi, þá hefði
Sigga hengt hárið sitt út um
gluggann til þerris einu sinni í
viku til þess að fella skugga á
gimsteina hátígnarinnar af Saba.
Og ef Salómon konungur hefði
búið á neðri hæðinni, þá mundi
Kristján hafa tekið upp úrið,
um leið og hann gekk fyrir dyrn-
ar, til þess að láta Salómon reyta
á sér skeggið af öfund.
Hárið féll um Siggu eins og
skikkja úr skínandi sólskini. Hún
fléttaði hárið og bjó um það í
skyndi. Eitt augnablik hikaði
hún, og tár féll á rauða, snjáða
gólfdúkinn, svo setti. hún upp
gamla, brúna hattinn, fór í gömlu
brúnu kápuna, augu hennar
tindruðu enn þá. Hún þaut ofan
stigann og út á götuna.
Hún nam staðar við dyr með
yfirskriftinni: “Hér er keypt og
selt hár.”
“Viltu kaupa hárið á mér?”
sagði Sigga.
“Taktu af þér hattinn, og lof-
aðu mér að sjá það,” sagði kon-
an.
“Tuttugu krónur.”
“Láttu mig fá þær, fljótt,” sagði
Sigga.
Næstu tvo klukkutímana þaut
hún marga götuna á enda. Hún
var að leita að festi handa Stjána.
Henni þótti hann vera nógu lengi
búinn að nota þvengspotta fyrir
festi.
Loksins fann hún hana. Henni
fannst hún áreiðanlega hafa ver-
ið gerð handa Stjána. Það var
alveg eins og Stjáni, snilldin
sjálf að allri gerð og skíra gull
öll í gegn. Þessi lýsing átti jafnt svona
við bæði.
Sigga borgaði tuttugu og eina
krónu fyrir festina og hélt heim
hröðum skrefum með áttatíu og
sjö aura í vasanum.
Þegar Sigga kom inn í her-
bergi sitt, fór hún að átta sig
og hugsa fram í veginn. Hún
greip hártengurnar sínar, hitaði
þær og skrýfði það, sem eftir
var af hárinu, til þess að bæta
úr þeim spjöllum, sem örlæti
ástarinnar hafði valdið. En það
getur verið nógu erfitt, reglulegt
Grettistak oft og tíðum.
Eftir fjörutíu mínútur var hár-
ið orðið að hrokknum smálokk-
um, sem lágu þétt um allt höfuð-
ið. Hún var nauða lík strák, sem
er nýstrokinn úr skóla.
“Ef Stjáni rýkur ekki út áður
en hann hefur litið á mig í ann-
að sinn, þá segir hann líklega,
að eg sé lík smalastelpu,” sagði
hún við sjálfa sig. “En hvað gat
eg gert með einá krónu áttatíu
og sjö aura í vasanum?”
Jólakaffið sauð í katlinum, og
hangikjötið var að verða soðið.
Stjáni kom altaf heim á sama
tíma.
Sigga sat við borðshornið rétt
hjá dyrunum, þar sem Stjáni var
vanur að ganga inn. Hún gat
varla haft augun af festinni. Nú
heýrði hún hann koma. Hún
fölnaði upp eitt augnablik. Það
var siður hennar að biðja í hljóði
við smávægi dagsins. Hún byrgði
andlitið í höndunum og hvíslaði:
“Góði Guð, gefðu að honum þyki
eg enn þá falleg.”
Dyrnar opnuðust. Stjáhi gekk
inn og lokaði. Hann var magur
og alvarlegur. Hann var aðeins
tuttugu og tveggja ára, vesal-
ingur, og hafði þegar húsföður-
skyldur á herðum.
Stjáni stóð grafkyr eins og
myndastytta. Hann glápti á
Siggu. Það. var eitthvað í svipn-
um, sem hún gat ekki lesið, og
hún óttaðist það. Ekki var það
reiði, ekki undrun né ótti. Það
var ekkert af því, sem hún hafði
búizt við. Hann bara glápti á
hana, eins og hann væri búinn
að missa ráð og ræpu.
Sigga stóð á fætur og þaut til
hans.
“Elsku Stjáni, horfðu ekki
svona á mig. Eg lét klippa af
mér hárið og seldi það, eg gat
ekki lifað þessi jól án þess að
gefa þér jólagjöf. Það sprettur
fljótt aftur. Þú mátt ekki reiðast
af því, eg varð að gera það,-
Segðu gleðileg jól, og svo skulum
við vera kát. Þú veizt ekki, hvað
jólagjöfin þín er yndisleg.”
“Þú hefur klippt af þér hárið,”
stundi Stjáni upp með erfiðis-
munum, eins og hann væri ekki
enn þá búinn að skilja hana,
jafnvel eftir mikil heilabrot.
“Klippt það af og selt það,”
sagði Sigga. “Þykir þér ekki
vænt um mig fyrir því? Eg er
eg sjálf, þótt hárið sé farið.”
Stjáni skimaði ráðleysislega
um stofuna. “Þú segir, að hárið
á þér sé farið,” sagði hann næst-
um því vitfirringslega.
“Það er ekki til neins að leita
að því,” sagði Sigga. “Það er
farið og selt meira að segja. Það
er jólanóttin, vertu ekki ósáttur,
vinur minn, eg seldi það þín
vegna. Það getur verið, að höfuð
hár mín séu talin, en það verður
aldrei með tölum talið, hvað
vænt mér þykir um þig. Á eg
nú ekki að koma með jólamat-
9»
mn:
Það var eins og Stjáni áttaði
sig allt í einu. Hann faðmaði
Siggu, svo dró hann böggul upp
úr vasa sínum og fleygði honum
á borðið.
“Þú mátt ekki misskilja mig,
Sigga,” sagði hann. “Þú mátt
ekki ímynda þér, að hárskeri eða
nokkur annar geti látið mig
hætta að þykja vænt um þig. En
þegar þú opnar böggulinn þarna,
þá skilur þú, af hverju eg var
hálfutan við mig.”
Sigga leysti upp böggulinn í
skyndi. Hún rak fyrst upp dá-
Innilegar Jóla- og Nýársóskir!
með þökk fyrir góð og greið viðskipti
The Jack St. John
Druq Store
Ábyggileg lyf jaafgreiðsla
894 SARGENT AVE. (við Lipíon Streel)
SÍMI 33 110
!”etc(cic‘«<c<etc4ci«<c!««'<«>c<Ki«cic!«<c'e'ctctctc*e«t£ictctetetcic4«tctc«ec«tc<c<ct«tetetctctc«
X
2
Innilegar jóla og nýárs kveðjur
til vorra íslenzku viðskiptavina.
1 CITY DAIRY COMPANY 1
LIMITED
Notre Dame & Adelaide
Sími 87 647
lítið gleðióp, og svo komu tár
fram í augun.
Þarna lágu skínandi fallegir
hárkambar, sem Sigga hafði oft
litið löngunaraugum í búðar-
glugga þar í grendinni. Þeir
voru úr skelplötu og settir dýr-
um steinum. Aldrei hafði henni
dottið í hug, að hún gæti eign-
ast þá. Nú átti hún þá, en hár-
ið, sem þeir áttu að skreyta, var
farið.
Hún þrýsti þeim að brjóstinu
og sagði: “Hárið á mér sprettur
svo fljótt, Stjáni.” Allt í einu
spratt hún á fætur og sagði: “Ó,
þú ert ekki farinn að sjá yndis-
legu jólagjöfina þína.” Hún hélt
upp festinni, sem glitraði, eins
og hún endurskini af birtunni í
sál Siggu.
“Er hún ekki falleg, Stjáni?
Eg leitaði að henni um alla
borgina. Nú verður þú að líta
hundrað sinnum á klukkuna á
dag. Fáðu mér úrið þitt, svo að
eg geti séð, hvernig hún fer við
það.”
I stað þess að hlýða, fleygði
Stjáni sér í sóffann, setti hend-
urnar undir höfuðið og brosti.
“Sigga,” sagði hann. “Við skul-
um setja jólagjafirnar einhvers-
staðar afsíðis og geyma þær fyrst
um sinn. Þær eru of fallegar til
þess að brúka þær strax. Eg
seldi úrið til þess að kaupa kamb
ana handa þér, og nú skulum
við fara að borða jólamatinn.”
Þótt klaufalega og barnslega
tækist til með jólagjafirnar, þá
er efamál, að nokkur hafi kunn-
að betur að gefa jólagjafir en
Sigga og Stjáni, allt frá þeim
tíma, er vitringarnir frá Austur-
löndum fluttu barninu í jötunni
gjafirnar og fram á okkar daga.
Þau voru sannnefndir vitringar,
því að þau kunnu listina að
fórna dýrustu eign sinni fyrir
aðra. Steingrímur Arason,
endursagði.
K««««««««tc«c«««««««««««te««
X
K
GLEÐILEG JÓL «
OG NÝÁR «
1
f
i
£
»St»k9iai3iSi3)3)a)as3)3i3t9)3»i3i3i3l3i3l9iSíð
ADANAC
741 Sargent
B. Myers, eigandi
& 3) aiataiaiaiaiaiaiataiaiaia) 9)3) 3)9)3) 3) 3)3)3)31913)3)3)3) 3)3)3) 3)3) 9) 3)3)9) 3) 3) 3)3)9)3)3)3)319)9)3)3.,
0 *«««««««««««««««««««««««®
i §
g 1
S lnnilegar jóla og nýársoskir «
Sf
G. Lambertsen
JEWELLER
GLENBORO, MAN.
S;3)3)3)3)3) 313)3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)3):
Háiíðarkvejður ±11 vorra íslenzku viðskipiavina
með von um framhalds viðskipii
ROYAL YORK CAFE
629 SARGENT AVENUE
r? oc

HÁTÍÐAKVEÐJURl
BOOKY’S
Arlington Sick Room Supplies
Sargeni and Arlingion
Phone 35 550

Innilegar Jóla-
°g
Nýárskveðjur
iil íslenzka þjóðarbrolsins í þessu landi, með þökk
fyrir ánægjuleg og ábyggileg viðskipii.
Mesiu framleiðendur af fiskiveiðaáhöldum í Canada
Í
|
i
i
I
I
I
s/
i
i
I
I
i
i
I
I
I
I
I
9
|
Se?
S, 3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)913,3) 3)3,3)3)3)3)3)3,313)3)3)3)3) 3)3)3)3)3)3)3)313)3)3)3) 3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)31 <
DRUMMONDVILLE COTTON
COMPANY LIMITED
55 ARTHUR STREET,
WINNIPEG, Man.
SÍMI 21020

Royal Alexandra Hotel
Wlnnipefr, Man.
Hugh 0. Macfarlane, manager
Hotel Saskatehewan
Regina, Sask.
A. O. E. Robbins. manager
PalUser Hotel
Calgary, Alta
T. C. Whelan, manager
Hátíðakveðjilr
Sú er einlæg ósk vor, að jólafögnuðurinn
verði yður ávala samferða, og vonir yðar í
sambandi við nýárið uppfyllist giftusamlega.
tít
Eins og í liðinni tíð, eru þessi fögru hótel
reiðubúin til þess, að gera hátíðirnar öllum
ánægjulegar.
Ákjósanlegt húsrými fyrir öll samkvæmi,
— vingjarnlegt umhverfi — prúð og ábyggi-
leg afgreiðsla.
tít
Qom&ÍZom. Gíúfac

)3)3)3)3)3)3)3)3)9)3l3)3)3)3)3)3)3t3)3)3)3t3)3)3)9)3)3)3)3)3)3)3)3)3t3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)3)9)3)3)9t3)3)3)3}3tl)3)3):