Lögberg - 25.09.1952, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 25. SEPTEMBER, 1952
5
VVVWVVWWVWWVWWV'VVWVV'VVW
AHLGA/ViAL
LVENNA
Ritstjón: INGIBJÖRG JÓNSSON
AMETHYST-STEINAR
Lengi hefir fólk trúað því að
náttúra fylgdi steinum, sérstak-
lega gimsteinum; einn af þeim
steinum er hinn fjólublái eða
vínrauði amethyst-steinn, og
hafa myndast um hann ýmsar
sagnir. Ein er sú, að vínguðinn
Bachus hafi reiðst við gyðjuna
Díönnu og hafi þá heitið því, að
láta tígrisdýrin, sem beitt var
fyrir vagn hans, rífa í sig þá
fyrstu mannveru, sem yrði á
vegi hans, og fyrir því óláni varð
fögur mey, Amethyst að nafni,
en hún var á leið til musteris
þess, er helgað var Díönnu. Þeg-
ar að tígrisdýrin réðust á hana,
ákallaði hún gyðjuna og bað
hana um vernd; Díanna breytti
henni þá í hvítan stein og forðaði
henni þannig frá verra hlut-
skipti.
Þegar Bachus sá þetta krafta-
verk iðraðist hann grimmdar
sinnar og helti vínberjalög sem,
dreypifórn yfir meyjarstein-
gervinginn og litaði þannig
steininn með hinum rauðbláa
amethyst-lit vínberjanna. —
Síðan fylgdi sú trú þessum
steini, að hann verndaði þá,
sem bæru hann frá illum áhrif-
um áfengra drykkja. Ennfrem-
ur var því trúað að honum fylgdi
sú náttúra, að þeir sem bæru
hann svæfu vært. Amethyst-
steinninn er helgaður Sankti
Valentinus og þeim, sem fæddir
eru í febrúar. — Amethyst-
steinar eru mjög fallegir, dýr-
ustu tegundir þeirra finnast á
Indlandi, Armeníu og Arabíu.
☆ ☆ ☆
TUTTUGU OG NÍU KONUR Á ÞINGI
Mrs. Ellen Fairclough, er eina
konan, sem nú á sæti í Sam-
bandsþinginu í Ottawa; hún var
frambjóðandi Progressive-Con-
servative flokksins í Hamilton,
Ont. Hún er síður en svo hrifin
af því að vera þar ein síns liðs;
henni finnst að minnsta kosti
10 prósent hinna 262 þingsæta
ættu að vera í höndum kvenna.
Nýlega var hér á ferð Mrs.
Tyyne Leive Larrson þingmaður
frá Finnlandi. Á löggjafarþingi,
Finnlands sitja 200 fulltrúar, og
eru 29 þeirra konur. Finnland
veitti konum atkvæðis- og kjör-
gengisréttindi árið 1906, og hafa
þrjár konur átt sæti í ráðuneyt-
inu; Mrs. Larrson er fyrrverandi
ráðherra almennra velferðar-
mála á Finnlandi. — Mrs. Fair-
clough átti tal við hana og lét
Mrs. Larrson í ljósi undrun sína
yfir því að ekki skyldu vera
fleiri en ein kona í canadíska
löggjafarþinginu. — Mrs. Fair-
clough hyggur að ein aðalástæð-
an fyrir því sé sú hugmynd, að
þær konur, sem sækji um kosn-
ingu, séu aðallega frambjóðend-
ur kvenna og að þær skipti sér
ekki af öðrum málum en þeim,
sem sérstaklega snerti kven-
þjóðina. Þessi hugsunarháttur
finnst henni lýsa vanþroska og
litlum skilningi á þessum
málum!
Mrs. Eleanor Roosevelt segir
frá því í ævisögu sinni, að „Ted
frænda“, Theodore Roosevelt
forseta, hafi verið boðið í gift
ingarveizlu þeirra Franklins D.
Roosevelts og hennar. Þá fór
það svo, að gestirnir þyrptust í
kringum forsetann til að hlusta
á hann segja sögur; en ungu
brúðhjónin gleymdust og stóðu
ein sér úti í horni. — Theodore
Roosevelt forseti vildi láta bera
á sér og tók þá ekki ávalt tillit
til annara, enda er haft eftir ein-
um syni'hans:
„Pabbi vill alstaðar vera mið-
depillinn. Ef hann fer í brúð-
kaupsveizlu vill hann helzt vera
brúðguminn, og ef hann er við
jarðarför vill hann helzt vera
hinn framliðni.“
☆ ☆ ☆
„HÆTTU NÚ ÞESSUM SPURNINGUM*
Ég hefi oft undrað mig á því,
hve óþolinmóðir foreldrar eru
óft og einatt gagnvart spurning-
um barnanna, sérstaklega þeim,
sem sprottnar eru af einskærri
fróðleiksfýsn og löngun til þess
að skilja.
„Hættu nú þessum spurning-
um.“ „Góði, þegiðu nú einhvern
tíma,“ og setningar þessu líkar,
heyrast alltof oft gf vörum upp-
alandans, þess sem fengið hefir
í hendur hið mikilvægasta hlut-
verk, sem mannlegum verum
verður yfirleitt trúað fyrir. Það
er eflaust, að mjög spurul
börn geta verið bösna þreyt-
andi með hinum ótrúlega fjölda
spurninga af ýmiss konar tagi,
sem þau láta klingja í tíma og
ótíma. En þeir, sem fyrir spurn-
ingunum verða, ættu ávallt að
hafa það hugfast, að slíkt er ekki
óþægð, börnin spyrja af því að
þau vilja skilja, og miklar spurn-
ar benda oft á að í litla kollin-
um kunni að búa skýr hugsun
og mikil greind. Með því að vísa
á bug, kannske ónotalega meira
að segja, spurningum fróðleiks-
þyrsts barns, eru þroskamögu-
leikar þess heftir og því um leið
gert mikið tjón.
En það þarf sannarlega þolin-
mæði oft og einatt. Samt sem
áður er ekki hægt að sjá, að það,
að sýna slíka þolinmæði, sé ann-
að en heilög skylda foreldranna
og allra þeirra, er við uppeldi
fást og láta sig varða þessi mál.
Oft getur verið erfitt að svara
spurningum barnanna og stund-
um er það ekki hægt, en þá þarf
að segja þeim að þessari spurn-
ingu sé ekki hægt að greiða úr
núna, og jafnframt að það eigi
sannarlega að fá að vita þetta
allt saman, þegar það verði svo-
lítið stærra og skilningsbetra.
„Hættu nú þessum spurning-
um,‘ og: „Góði, þegiðu nú ein-
hvern tíma,“ ætti aldrei að heyr-
ast, en aftur á móti hlýleg og
einföld svör við hverri spurn-
ingu og hverju vandamáli, og
vafaatriði, sem smeygja sér inn
í litlu kollana, svo að segja dag-
lega og á öllum aldri. —DAGUR
☆ ☆ ☆
(Úr bréfi)
— Mér þótti vænt um að sjá
málshættina; þeir eru gamlir
vinir. Nafnagáturnar voru góð-
ar — smellnar — ekki veit ég
hvort þetta er íslenzkt orð! —
Skemmtilegar þykja mér æsku-
minningar, bæði frá Islandi og
héðan; ég held að margir gætu
skrifað þær, ef þeir vildu aðeins
leggja þær á sig. —
☆ ☆ ☆
KAFLI ÚR BRÉFI
Vinsamlegt bréf frá M. í
Dakoladalnum dagsett 7.
sept., nýlega móttekið, en
bréf með 142 málsháttum,
sent áður, hefir ekki komið
til skila. —Ritstj.
Málakona í Reykjavík:
Ræðum jafnskjótt snarað yfir
á þrjú önnur tungumól
MIÐSTJÓRNARFUNDUR alþjóðasamvinnusambandsins, sem
haldinn var í hátíðasal Háskólans um síðustu helgi, hafði yfir sér
heimsborgaralegan brag. Bæði var það að þar voru mættir um 50
fulltrúar frá 18 mismunandi löndum og svo hitt, að það var í fyrsta
skipti hér á landi, sem ræðum þeim, er fluttar voru, var þegar í
stað snarað yfir á þrjú önnur
tungumál. Annaðist það hópur
túlka, sem alvanir eru að snar-
þýða milli fjölmargra tungu-
mála.
Lærði fjölda tungumála á unga
aldri
Fyrir túlkum þessum er kona
n o k k u r, Marie Ginsberg að
nafni. í samtal við hana kom í
ljós, að þetta er geysimikil mála-
kona. Hún er nú á miðjum aldri,
pólsk er hún að ætt, en hefur
fengið bandarískan ríkisborgara-
rétt.
Hún skýrir svo frá, að þegar
hún var á ungra aldri hafi Pól-
land verið hluti af Rússlandi.
Því hafi hún af sjálfu sér lært
bæði pólsku og rússnesku. Þegar
hún var 5 ára, byrjaði hún að
læra frönsku, sjö ára þýzku, níu
ára ensku og 11 ára ítölsku.
Túlkunin er nú umfangsmikil
— Hvenær byrjuð þér að túlka
á alþjóðaráðstefnum?
— Ég starfaði sem túlkur hjá
Þjóðabandalaginu öll þau ár sem
það var starfandi frá 1920 iil
1940. Þá var starfið ekki eins
flókið og nú. Þá voru aðeins tvö
mál, franska og enska, sem giltu
sem alþjóðamál á hverjum vett-
vangi. Eftir stríðið hefur þetta
orðið miklu umfangsmeira.—Það
h ó f s t með réttarhöldunum í
Nurenberg.—Þar voru notað 3
tungumál. Á fundum S.Þ. eru
notuð fimm tungumál, þ. e.
franska, enska, spænska, rússn-
eska og kínverska.
Fulltrúar gáiu valið milli
iungumála
Túlkarnir þýða ræður þær,
sem fluttar eru, jafnóðum og
þær eru fluttar. 1 hátíðasal há-
skólans var komið fyrir miklu
neti af rafmagnsleiðslum til
heynarstól. Hafði hver fulltrúi
sitt heynarstól, og gat hann
heyrt ræðuna, hvort sem hann
vildi á rússnesku, frönsku, ensku
eða þýzku.
Málahæfileikar meðfæddir
Aftast í salnum sátu túlkarnir,
þrjár konur og einn karlmaður.
Þau kváðust öll kunna að
minnsta kosti fjögur tungumál,
reiprennandi og ein þ e i r r a
kvaðst nú vera að læra spænsku,
því að mikil þörf væri jafnan
fyrir spænskumælandi túlka.
Þegar þær lærðu mál, kváðu
þær það vitanlega mikils virði
að dveljast í heimalandi tung-
unnar um tíma, en þó væri það
ekki nauðsynlegt. En þær voru
sammála um að bezt væri, að
byrja ungur málanám og svo
væri enginn va|i á því að mála-
hælileikar væru mikið með-
fæddir.
Þreytandi starf
— Er starfið ekki ðrfitt? spyrj
um vér.
— Það er frekar auðvelt starf
þegar menn hafa fengið kunn-
áttu og æfingu, en þó þreytandi.
Það reynir mjög á eftirtektar-
gáfu, snerpu og viðbragðsflýti.
Á fundum S.Þ. eru vaktir oftast
ekki lengri en tveir til þrír tím-
ar. Hér höfum við ekki starfað 1
vöktum, enda reynir þessi ráð-
stefna, sem haldin er á íslandi,
ekki eins á taugarnar.
Tungumála- „verksmiðja" í
fjórum kössum
— Hvaðan koma tækin, sem
við þetta hafa verið notuð?
Marie Ginsberg verður fyrir
svörum:
— Þannig er mál með verti, að
ég stofnaði í Svisslandi, fyrir-
tæki, sem tekur að sér túlkun á
hverskonar alþjóðaráðstefnum.
Hafa mörg alþjóðafélög þegið
aðstoð mína og oftast er það svo,
sem betur fer, að þeir sem einu
sinni skipta við mig hafa komið
aftur og ég þannig eignast góða
viðskiptavini.
En ráðstefnurnar eru haldnar
á ýmsum stöðum og því hef ég
gengið frá tækjunum sem til
þarf, í sérstökum ferðakössum.
Þegar þarf að þýða milli fjög-
urra tungumála eins og hér, hef
ég meðferðis fjóra kassa sem
vega samtals 250 kg. Ef svo þarf
að bæta við tungumálum, þá
þarf einn kassa fyrir hvert við-
bótartungumál.
Margir þökkuðu vel unnið siarf
Túlkunin að þessu sínni gekk
alveg snurðulaust- eins og endra
nær áður og að ráðstefnUnni lok
inni komu margir fultrúarnir að
máli við Marie Ginsberg til þess
að þakka henni sérstaklega fyrir
það, hve hún hefði rækt starfa
sinn vel af hendi.
— MBL. 13. ágúst
„Hér í Norður-Dakota voru
óskapa þurkar í vor, svo útlit
fyrir uppskeru var heldur aumt,
en svo sendi Guð rigningu, sem
að bjargaði öllu, og hefði mátt
Guðmundi fró Miðdal boðið að
halda listsýningu í Finnlandi
Slærsta einstaklingssýning
lendings erlendis
ÍS-‘
Guðmundi Einarssyni frá
Miðdal hefir verið boðið til
Finnlands að sýna þar lista-
verk eftir sig. En auk þessa
hefir Guðmundi verið boðið
að sýna á sex stöðum öðrum
á meginlandi Evrópu.
Orsökin til þess að Guðmundi
var boðið að halda þessa sýn-
ingu mun vera sú, að hann var
annar þeirra íslendinga, sem
tóku þátt í Ólympíulistasýning-
unni. Sendi Guðmundur högg-
mynd, er hann nefndi „hinn
eilífa Ólympíueld“, mynd af
konu með kyndil í* hendi. Hlaut
hún heiðurssess á sýningunni og
blasti við sjónum gesta strax og
inn kom úr aðaldyrunum. Var
hún lýst upp með ljóskösturum
frá öllum hliðum og vakti mikla
athygli. Gagnrýnendur fóru við-
urkenningarorðum um myndina
og einn hinn þekktasti úr þeirra
hópi, Sarikivi, taldi mynd Guð-
mundar ásamt verkum finnska
listamannsins Wainö Aaltonen
beztu höggmyndir Norðurlanda
listamanna, þeirra, er þarna
sýndu.
Flestar þjóðir heims, þær er
tóku þátt í Ólympíuleikunum
sjálfum, sendu listaverk á ólym-
písku listsýninguna, en hún er
sú fyrsta, þar sem ekki eru veitt
verðlaun eða viðurkenning fyrir
listaverkin. Svo mikið barst af
listaverkum á þessa sýningu, að
ekki var unnt að sýna nærri allt
sem sent var. Aðeins tveir ís-
lenzkir listamenn sendu verk á
Ólympíusýninguna, og var hinn
Ásgeir Bjarnþórsson listmálari,
er sendi tvö olíumálverk.
Sýningin, sem var í listahöll
Helsingforsborgar, var mjög vel
sótt, einkum er á leið leikana og
var mikið um hana skrifað, bæði
í Finnlandi og öðrum löndum.
Nú hefir Guðmundi frá Mið-
dal verið boðið að hafa yfirlits-
sýningu á listaverkum sínum í
sömu húsakynnum og Ólympíu
sýningin var, og hefir Guð-
mundur sent þangað 112 olíu-
málverk, 28 höggmyndir og
nokkrar radieringar. Er þetta
stærsta einkasýning, sem héðan
hefir farið á erlenda grund.
Sýningin verður fyrsta sýn-
ingin á hinu komandi sýningar-
tímabili og stendur til að hún
verði opnuð 6. sept. n. k. Hún
verður í öllum sýningarsölum
hússins og verður opin til sept-
emberloka. Finnar bera allan
kostnað af sýningunni.
Guðmundi frá Miðdal hefir
verið boðið að sýna í sex borg-
um á meginlandi Evrópu og
standa yfir samningar eða samn-
ingaumleitanir í þessu efni. Fór
Guðmundur sjálfur utan fyrir
helgina og verður viðstaddur
opnun sýningarinnar í Helsing-
fors.
—VISIR, 26. ágúst
Florence Polson,
G. C. Cartwright
Exchonge Vows
First Lutheran church, Victor
street, was the scene of a candle-
light ceremony September 12 at
7. p.m. when Rev. V. J. Eylands
united in marriage Florence
Archibelle Polson and George
Cyril Cartwright. Mrs. Eric Is-
feld presided at the organ and
soloist was Mrs. Lincoln John-
son.
The bride is the daughter of
Mr. and Mrs. S. G. Polson, Van-
couver, B.C., and the niece of
Mrs. A. G. Polson, Winnipeg.
The bridegroom is the only son
of Mr. and Mrs. S. Cartwright
of Winnipeg.
The bride, given in marriage
by her cousin, R. Wyatt Polson
of Langruth, Man., was preceded
up the aisle by her cousins Sue
and Paulina Goodman as brides-
maids and Mrs. George Forsey
as matron of honor.
The bride chose a period gown
of FKpnch brocaded satin, the
moulded bodice edged with seed
pearls. The sleeves were lily
pointed and the bouffant skirt
ended in a train. The full length
lace edged veil was held by a
Queen Anne headdress and the
bride carried Johanna Hill roses
and white sweet peas.
The groomsman was Archie
McMullen. The guests were
ushered by Ernest Wheeler and
J. Konrad Polson.
the Grain Evchange Curling
Following a reception held at
club Mr. and. Mrs. C. Cartwright
left on a motor trip south. They
will reside at the Royal Oak
court. The bridegroom is a 1950
graduate in Mechanial En-
gineering of the University of
Manitoba.
Maður nokkur fékk verðlaun
fyrir það, hve hann hefði keyrt
gætilega og aldrei lent í bílslysi.
Hann hélt upp á daginn, en um
nóttina, var hann tekinn fastur
fyrir að hafa verið drukkinn við
akstur!
TIME PROVES THAT .
In these modern times Business College
Education is not only desirable but almost
imperative.
The demand for Business College Educa-
tion in industry and commerce is steadily
increasing from year to year.
Commence Your Business
Training Immediutely!
For Scholarships Consult
THE COLEMBIA PRESS LIMITED
695 SARGENT AVE., WINNIPEG
PHONE 74-3411

lofa hann, sem alt gott gefur, en
er of oft gleymt. Uppskera var
víða betri en í meðallagi og
fóður yfirdrifið. Nú hefir haust-
ið verið yndislegt og menn að
mestu búnir að koma fyrir öllu
korni. Erum nú að fá næga
bleytu, sem kemur að haldi
næsta ár.“ —
“S NÝTT EAL-TIT E " t 1
vi LOK Heldur ndlingatóba ki , \
þínu fersku