Lögberg - 16.04.1953, Qupperneq 2

2
LÖGBERG, FIMTUÐAGINN, 16. APRÍL, 1953
A. E. KRISTJÁNSSON:
Ferð um fornar slóðir
NIÐURLAG
Ferðin til Winnipeg gekk ró-
lega og ævintýralaust, því nú
er aðalvegurinn þangað orðinn
sæmilegur. Man ég mörg ævin-
týri á þessum vegi, sem flest
stöfuðu af ófærð og illviðrum.
Þegar til Winnfpeg kom buðu
þau Mr. og Mrs. Wauks okkur
næturgistingu hjá sér, og þáðum
við það. Er heimili þeirra hið
snotrasta og þægilegasta að
öllu leyti. Vorum við þar þá nótt
og fram á næsta dag í bezta
yfirlæti.
Þennan dag heimsóttum við
séra Philip M. Pétursson og
drukkum hjá þeim eftirmiðdags-
kaffi, en höfðum þar fremur
skamma viðdvöl, því við höfð-
um ákveðið að halda áfram til
Gimli þann dag. Þó var töfin
nógu löng til þess að séra Philip
gafst kostur á að hrekkja mig
svolítið. Notaði hann til þess
vélar — eða öllu heldur vél, eitt
af þessum vafasömu og vara-
sömu uppfyndingartækjum þess-
ara síðustu og verstu tíma. —
Nefnist þessi (ó)þarfagripur,
Tape recorder. Ætlaðist hann
víst til, að ég talaði einhverja
djúpa speki — lífsins orð, —
mönnunum til eilífrar sálu-
hjálpar. En ég var þreyttur og
hálfsofandi. Trúði ég bannsettri
vélinni fyrir þessu ástandi mínu,
en athugaði ekki, að hún mundi
spú þessu aftur og aftur í allar
óbornar kynslóðir, mér til ei-
lífrar háðángar. Verður þetta
að öllum líkindum það eina, sem
haft verður eftir mér dauðum,
nema ef vera skyldi útvarps-
ræða, er ég flutti í kirkju séra
Philips, sumarið 1947, og má af
því nokkuð ráða hver orðstír
minn verður og hvaða áhrif ég
eftirlæt þessum heimi. Sá hann
svo um að við kæmumst á lest-
ina til Gimli.
Þennan dag var svækjuhiti og
urðum við fegin að komast niður
að vatninu og njóta þar kvöld-
svalans. Tókum við nú á okkur
náðir og næstu dagana gjörðum
við það eitt, sem hugurinn bauð.
Komu margir kunningjar okk-
ar að sjá okkur, og ýmsir buðu
okkur heim til sín til kaffi-
drykkju eða máltíða. Yrði það
of langt mál að telja upp alla
þá, sem við vorum í boði hjá og
alt sem við átum, drukkum og
töluðum. En þó að nöfnin séu
ekki hér nefnd erum við öllu
þessu góða fólki innilega þakk-
lát fyrir góðar og glaðar stundir
með þeim.
Leið svo fram til næsta mið-
vikudags, hins 20. ágújsts, en
þann dag, fyrir fimmtíu árum,
höfðum við verið tengd hjú-
skaparböndum í Winnipeg. Áður
en langt leið urðum við þess á-
skynja að einhver undirbúning-
ur var hafinn að því að minnast
þessa dags á*heimili Hannesar
og Ellu. Er þar skemst frá að
segja, að þar var efnt til veizlu
á miðvikudagskvöldið (Gull-
brúðkaupsveizla Nr. 3). Voru
þar borð blómum skreytt og
vistum hlaðin. Skorti þar ekki
ljúffenga rétti, að ógleymdri
fagurskreyttri brúðarköku. Var
hér samankomið alt skyldfólk
okkar Önnu, sem til náðist, auk
margra vina. Tryggvi bróðir
minn var veizlustjóri og stóð vel
í stöðu sinni, þrátt fyrir það, að
honum var málið skylt. Ekki var
þarna mikið um ræðuhöld, þar
sem enginn gat sagt neitt það,
sem við vissum ekki öll. En gleði-
bros var á hverju andliti, og
hópurinn var eins og ein ástúð-
leg fjölskylda. Þegar staðið var
upp frá borðum söfnuðust allir
kring um píanóið. Skorti þar
ekki píanista, einkum í kven-
legg. Var nú sungið af öllum lífs
og sálarkröftum, og rabbað
saman fram á nótt. Kom okkur
hjónunum saman um, að nú
væri fyltur gullbrúðkaups-
veizlu-mælirinn, og mundi þetta
duga okkur næstu fimmtíu árin.
Hér vorum við enn sæmd fé-
gjöfum. 'Meðal þeirra var var
pottur einn mikill með þremur
fótum og höldu, líkastur í lögun
pottunum, sem voru í móð á
íslandi, þegar við vorum þaij
börn. Potturinn var kúffullur af
gullpeningum, að því er virtist.
En raunar var þetta nú ofurlítil
missýning, enda er riú mest af
gullforða heimsins grafið í jörð
suður í Kentucky, og „þar fær
enginn gull úr gjá“. En þó gullið
fengist ekki var potturinn samt
fullur af peningum — úr silfri.
Fylgdi einnig seðlabunki, sem
ekki var hægt að koma í pottinn.
Hingað barst okkur einnig fimm
dollara seðill frá gamalli vin-
konu í Winnipeg, sem hafði
þekkt Önnu frá því hún var
barn. Bréf hafði einn minna
góðu vina á Lundar fengið mér
í hendur með þeim ummælum,
að ég mætti ekki opna það fyr
en þetta kvöld. Hélt ég að það
mundi geyma eina eða tvær
stökur, því hann er hagmæltur,
en þegar ég opnaði það kom í
ljós tuttugu dollara seðill en
engin staka. Vissi ég að hér var
að finna höfðingslund hans en
ekki ríkidæmi, enda voru víst
engir Rochefellers meðal þeirra,
sem gáfu okkur gjafir á þessu
sumri. Var það og að vonum,
því ævibraut okkar hefir legið
fjarri þeirra görðum. En ylur-
inn frá hjörtum frænda og vina,
hefir reynzt okkur gullinu betra
alla okkar ævidaga, og var þetta
kvöld nokkurs konar krýning
þeirrar lífsreynslu.
Sátum við nú um kyrt að
mestu og hvíldum okkur það
sem eftir var vikunnar. Einn
daginn ögraði ég þó Trvggva
bróður mínum til að reyna sund
við mig í Winnipegvatni, en þar
höfðum við svamlað margan
sumardaginn „þá er vér vorum
yngri“. Lét Tryggvi sjaldan ögra
sér lengi, og svo var enn. —
Klæddumst við nú mittisskýlum,
sem nefndar eru sundföt, en
sem ekki þékktust í okkar ung-
dæmi, enda moraði þá ekki vatn-
ið af allavega litu og löguðu
fólki. Skjögruðum við svo fram
til strandar og urðum svo að
vaða all-langt áður en við gæt-
um komið sundi við, því út-
grynni er þarna mikið. Þegar
nógu langt út var komið stung-
um við okkur í kaf og tókum
svo til sundfæranna. En það
fundum við brátt, að allir uggar
voru orðnir slappir og stirðir og
að okkur mundi alls ekki duga
að þreyta sund við menn eins og
Kjartan Ólafsson eða Ólaf
Tryggvason. Læt ég svo dulu
dregna yfir þessa sundför okkar.
En þó fundum við nokkra hug-
arhægð í því, að við höfðum þó
enn þorað að blotna.
Enginn núlifandi ættmenna
minna hefir aukið frændaliðið
eins og Hannes bróðir minn, því
þau hjónin eiga sex syni og
tvær dætur, nú er þetta fólk
óðum að giftast og þá er nú ekki
að sökum að spyrja, og engin
hætta að ættin deyi út hér vestra
í bráð. Hitt er þó meira um vert,
að þau hjónin Hannes og Ella
hafa komið börnum sínum vel
til menta og að þau eru öll ætt
sinni og þjóð til sóma. Vænt
hefði okkur þótt um að geta séð
þau öll, en þrír piltanna gátu
ekki komið vegna fjarlægðar.
Um næstu helgi kom Dr.
Baldur Kristjánsson með konu
sína og börn sunnan frá Fargo,
N.D., þar sem hann er kennari
við búnaðarháskólann. Á sunnu-
daginn skírði ég tvö yngstu börn
þeirra hjóna, — elzta barn þeirra
hafði ég skírt áður. Að þessu
loknu var nú ekki annað ógjört,
en búa sig til farar og kveðja
frændurna og þakka þeim fyrir
ógleymanlegar samverustundir.
Eftir hádegi var svo lagt af
stað til Winnnipeg. Vorum við
farþegar í bíl þeirra Westma-
cott hjónanna, en Mrs. Westma-
cott er Alda, bróðurdóttir mín
(dóttir Hannesar). Vorum við
síðan gestir þeirra hjóna í Win-
nipeg þangað til við lögðum í
síðasta áfangann heimleiðis.
Var nú margs að minnast,
þegar við ókum suður Víðines-
byggðina og yfir Merkjalækinn,
isem markaði suðurtakmörk
Nýja-íslands „hins forna“. —
Hingað hafði ég komið „emi-
granti“ með foreldrum mínum
og systkinum fyrir 68 árum,
klæddur íslenzkum vaðmáls-
fötum og berhöfðaður, því húf-
an mín, falleg klæðishúfa, sem
var arfur eftir hálfbróður minn,
Þórð, — hann fórst í fiskiróðri
-frá Húsavík, skömmu áður en
við fórum til Ameríku — fauk
af höfði mínu einhvers staðar í
Atlantshafinu. Að vísu hafði
kunningi okkar 1 Winnipeg gefið
mér aðra húfu, en ég týndi
henni viljandi. Á Gimli og í
frumskógunum þar umhverfis
hafði ég svo alist upp. Þar
byggði ég mínar fyrstu bygg-
ingar, — á sandi og úr sandi —
á hinum rennisléttu og mjúku
sandeyrum við Gimlivíkina. Ég
byggði bæði íveruhús og pen-
ingshús, og girti í kringum bú-
garð minn — alt úr blautum
sandi, sem hrundi saman þegar
hann þornaði, eða skolaðist burt
þegar hækkaði í vatninu. Þar
gekk ég öllum sumrum „á mínu
eigin fótaskinni“, sem var orðið
svo þykkt og hart að hausti, að
ég gat vaðið í gegnum þistlana,
sem þá var nóg af, án þess að
kenna sársauka af broddum
þeirra. Þar lærði ég að höggva
skóg, veiða fisk, sigla bátum og
og vinna þau önnur verk, sem
frumbyggjum Nýja-íslands var
nauðsynlegt að vinna. Þar gekk
ég fyrst á skóla, í bjálkahúsinu,
•sem var fyrsta skólabyggingin á
Gimli. Þar hafði og mitt fólk
barist við fátækt og skort fyrstu
árin. Þar höfðum við átt í margs
konar baráttu; við 40 stiga frost
á vetrum og 100 stiga hita á
sumrum; við flugnavarg og
veggjalýs og annað illþýði. Samt
er mér nú Nýja-ísland hjart-
fólgnara en aðrir staðir á jörð-
inni, utan landsins, sem ól mig,
— Gamla íslands. Enda á ég frá
báðum þeim stöðum ótal indæl-
ar myndir og minningar, sem
miklu lengra mál þyrfti til að
segja frá en hinu mótdræga.
Þegar ég hætti við sandbygg-
ingar mínar, sem fyr er getið,
hófst annað tímabil í bygginga-
starfi mínu, sem sé, loftkastala-
byggingar. Þær voru vitanlega
ætlaðar fyrst og fremst drottn-
ingunni, sem með mér átti að
ráða ríkjum. Fór ég nú að
skyggnast um eftir henni. Yfir
þá leit verður maður að draga
fjöður, eins og hver maður getur
skilið. Læt ég það eitt nægja,
að það var í Nýja-lslandi, sem
ég kom fyrst auga á þá, sem
síðar varð kona mín og hefir
gengið með mér ævibrautina nú
í full 50 ár. Ekki hætti ég nú
samt að byggja loftkastala, síður
en svo, því nú tók ég að byggja
heilar skýjaborgir, og held því
áfram svo íengi sem ég lifi.
Enda hefi ég það fyrir satt, að
engin vegleg og varanleg bygg-
ing hafi nokkru sinni verið
byggð á jörðu, án þess að hafa
fyrst verið reist á himni, og svo
hitt, að þegar maður hættir að
byggja skýjaborgir, þá er maður
andlega dauður.
En svo maður víki aftur að
efninu: Við vorum að kveðja
Nýja-ísland, máske í síðasta sinn.
Við verðum að loka augunum
til að geta séð okkar gömlu sveit,
því alt er nú gjörbreytt frá því
sem var, þegar við vorum ung.
Skógurinn að mestu horfinn og
eins hvítþvegnu bjálkahúsin í
þröngum skógarrjóðrum. í stað-
inn eru komnir akrar og marg-
víslegur nytjagróður og stór og
vönduð hús með öllum nýjustu
þægindum. Nýja-ísland, sem
áður var eitt erfiðasta landnáms-
svæði landa hér vestra, er nú
orðin einhver farsælasta byggð
íslendinga í Ameríku. En þó
söknuðum við skógarskjólsins
og skógarfegurðarinnar. Brátt
vöknuðum við af draumum okk-
ar við það, að við vorum komin
til Winnipeg og heim til Öldu
frænku. Fór þar engu síður vel
um okkur en annars staðar, þar
sem við höfðum dvalið á ferða-
laginu. Notuðum við nú tímann
sem bezt við gátum til að heim-
sækja vini okkar í borginni. Varð
okkur tíminn langt um of naum-
ur til að sjá alla, sem við hefð-
um kosið að finna, og dvölið hjá
hverjum skemmri en við hefðum
kosið. Yrði það samt of langt
mál að geta allra þeirra. Þó verð
ég að geta tveggja heimsókna.
Önnur þeirra var til Dr. Magnús-
ar Hjaltasonar. Hafði hann verið
læknir okkar úti í Grunnavatns-
og Álftavatnsbyggðum. Áttum
við honum margt gott að þakka
í því sambandi og ekki mundum
við trúa öðrum læknum fremur
fyrir heilsu okkar og lífi. Með
mér og honum hafði þróast ó-
yfirlýst og orðfá vinátta, sem
festi æ dýpri rætur er árin liðu.
Hygg ég, að við höfum smám
saman fundið það betur og bet-
ur, að við áttum samleið í fleiru
en við áttuðum okkur á í fyrstu.
Meðal annars í því að við erum
báðir sérvitrir, þó máske nokk-
uð sinn með hverju móti. Ég á
við með þessu, að hvor um sig
hefir ætíð kosið að fara sinna
ferða upp á eigin ábyrgð, en
ófúsir að þræða annara manna
koppagötur. Magnús fær máske
aldrei þá viðurkenningu, sem
hann verðskuldar, meðan hann
lifir, en vonandi verður það þá
þegar hann er dauður. Heim-
sóknin til þeirra hjóna var hin
skemmtilegasta að öllu leyti.
Röbbuðum við um margt og
undum okkur vel. Að sjálfsögðu
lýstum við fyrir honum öllum
þeim kvillum, sem höfðu þjáð
okkur síðan hann sleppti hendi
af okkur, og sem ágjörðust eftir
því, sem aldur færðist yfir
okkur. Áleit hann þetta fara alt
að líkum, en við sátum við okk-
ar keip og heimtuðum af honum,
að hann gæfi okkur meðul til að
halda við lífinu, helzt eilíflega,
eða að minsta kosti þangað til
við dæjum. Lét hann loks til-
leiðast og gaf okkur forskrift
fyrir meðulum og hafa þau
reynst okkur hið bezta, eins og
sjá má á því, að við lifum enn.
Meðal annars kom það upp í
samtali okkar, að hann^var að
semja bók. Mun handritið nú
vera fullbúið til prentunar. Eru
þetta minningar hans, nokkurs
konar óbein sjálfsævisaga. Greip
ég niður í handritið hér og þar
og fanst það mundi verða bæði
fróðleg og skemmtileg bók. Bíð
ég þess nú með óþreyju að fá
handa í höndur.
Hin heimsóknin var til Dr.
Björns Péturssonar, akurvrkju-
fræðings og sérfræðings í jurta-
sjúkdómum. Er hann kennari í
þessum fræðum við Manitoba-
háskólann og vinnur stöðugt að
því að framleiða nýjar hveiti-
tegundir, sem séu ónæmar fyrir
þeim sjúkdómum, er ásækja
hveitigróður í Sléttufylkjunum.
Sýndi hann okkur ýmsar af til-
raunum sínum með ræktun
nýrra tegunda af blómum og
nytjajurtum. Kona hans er hon-
um samhent í starfi hans og
hefir mikinn áhuga fyrir því.
Áttum við hina skemmtilegustu
stund með þeim. Að vonum
tóku þau okkur með ástúð, því
við Björn erum bræðrasynir. Ég
hafði gert mér nokkra von um,
að mæta hér Dr. Áskel Löve og
konu hans. Hafði verið kynntur
þeim á íslendingadaginn á Gimli
og leizt þannig á þau að ég hefði
gjarnan viljað kynnast þeim
meir. En þau voru þá farin
suður í Bandaríki, til að eiga þar
samfundi með stéttarbræðrum
sínum og systrum, en þau eru
bæði grasafræðingar. Hefi ég
yndi af þeim fræðum og fæst við
blómarækt í kringum heimili
okkar í Blaine, þó mig skorti
alla sérþekking í þeim efnum.
Nú fórum við að hugsa til
heimferðar. Þegar við litum nú
yfir þessa ferð okkar um fornar
slóðir, fundum við til þess, að
aðeins einn skuggi hvíldi yfir
þessari dvöl okkar þar eystra;
skuggi, sem enginn gat varnað,
því allir, sem við mættum, voru
samtaka í því að láta ekkert
ógert til þess að gjöra ferð okk-
ar sein allra bezta. Þessi skuggi
stafaði af því, að elzta systir
mín, Kristjana, lá veik í sjúkra-
húsinu á Gimli og var sýnilegt,
að hún mundi ekki eiga langt
eftir ólifað, enda fréttum við lát
hennar skömmu eftir að við
komum heim. En þar sem hún
var komin um áttrætt og hafði
hvergi hlíft sér í lífsbaráttunni,
var henni hvíldin kærkomin. Við
heimsóttum hana á hverjum
degi, þegar því varð viðkomið.
Mælti hún aldrei æðruorð og
var glöð í bragði og hress í anda.
Kvöddum við hana síðustu
kveðju daginn sem við fórum
frá Gimli síðast.
Á sjúkrahúsinu var einnig
gamall æsku vinur minn og fé-
lagsbróðir, Sigurður Kristjáns-
son. Höfðum við verið á skóla
saman í fyrsta skólahúsinu á
Gimli. Síðar vorum við félagar
í fyrsta og eina lúðraflokknum,
sem stofnaður hefir verið á
Gimli. Mun hann hafa verið
stofnaður rétt um aldamótin.
Flokkurinn var ýmist nefndur
Gimli Band eða Kristjánssons
Band, því fjórir af átta, sem
stofnuðu hann, voru Kristjáns-
synir. Voru þeir við þrír bræð-
urnir: Tryggvi, ég og Baldur,
sem féll á Frakklandi í lok stríðs-
ins 1914—1918. Hinn fjórði var
Sigurður sá er fyr er getið.
Aðrir í flokknum voru: Joe
Hanson, Sveinn Björnsson, Þórð-
ur ísfjörð og Ásgeir Fjeldsted.
Stýrði ég flokknum í byrjun, en
Tryggvi bróðir minn tók við,
þegar ég fór úr byggðinni og
stjórnaði honum síðan. Gat
flokkurinn sér allgóðan orðstír,
er honum bættust nýir kraftar.
En við féskort varð hann altaf
að búa eins og tíðast er um slíka
menningarviðleitni. Eru nú að-
eins þrír lifandi af hinum átta
stofnendum: Tryggvi, Þórður og
ég, því Sigurði varð ekki bata
auðið og fréttum við einnig lát
hans skömmu eftir að við kom-
um heim. Þannig varð kveðja
okkar og hans á Gimli, einnig
hin síðasta. En þetta er alt með
eðlilegheitum, að frændur ‘ og
aðrir vinir týnist æ örar og örar
úr lestinni eftir því, sem árin
færast yfir mann og þýðir ekki
um það að fást.
Þrátt fyrir blíða sumartíð og
góðar uppskeruhorfur hvíldi yfir
mönnum, þar sem ég fór um,
uggur og ótti gagnvart framtíð-
inni. Stafaði þetta af því öng-
þveiti, sem heimsmálin eru nú
komin í og þar af leiðandi stríðs-
hættu. Beindist þessi ótti meir
að stefnu Bandaríkjastjórnarinn-
ar en hræðslu um innrás frá
Rússlandi. Höfðu margir gert
sér von um stefnubreytingu,
syðra ef Stevenson tæki við
völdum, en nú var loku fyrir
það skotið. Þess utan fanst þeim
þjóðarmetnaður sinn, sem Can-
adamanna, vera fyrir borð bor-
inn og þeir vera neyddir til að
lúta yfirráðum útlendrar stjórn-
ar. Þetta sama hefi ég fundið
vestur í B.C. Þetta sama er og
farið að þjá stjórnarvöldin í
Canada og í öðrum þeim löndum,
sem bundin eru Atlantshafs-
samningunum, og kemur það
upp á yfirborðið öðru hvoru.
Hvernig leysast muni úr þessu
öngþveiti leiði ég hér engar
getur að, enda er þetta aðeins
ferðasaga og skýrir frá því einu,
sem fyrir augu og eyru bar 1
ferðalaginu.
Við höfðum gefið flugfélaginu
tuttugu og fjögra tíma fyrirvara,
eins og þeir áskilja sér, um það
hvenær við vildum fá far með
því, en fengum það svar, að
hvert sæti væri skipað, og að
við yrðum að bíða til næsta dags.
Þótti okkur þetta slæmt, því við
vorum ferðbúin. En Mr. Westma-
cott var stöðugt á verði og kom
loks með þá frétt, að tvö sæti
hefðu losnað. Kvöddum við þá
Öldu frænku, en Mr. Westma-
cott ók með okkur til flugstöðv-
anna. Kvöddum við hann þar og
stigum um borð í flugvélina
skömmu eftir hádegi. Var þá
þykt loft og regnskúrir öðru
hvoru. Var nú loftfarið ekki eins
stöðugt í rásinni eins og á aust-
urleið, og var okkur nokkrum
sinnum skipað að festa um okk-
ur stólbeltin, til varúðar. Entist
þetta veðurlag vestur yfir Mani-
toba og mest af Saskatchewan.
En áður en við lentum í Calgary
var komið sólskin og logn. Við
höfðum þar 20 mínútna viðdvöl
eins og á austurleið. Þegar við
lögðum af stað sáum við að ský
lágu á fjöllunum. En við lyftum
okkur ekki aðeins yfir fjöllin
heldur yfir skýin líka. Jöfn
skýjabreiða lá yfir fjöllunum
alla leið vestur, en fyrir ofan
þau var glaða skólskin og heið-
blár himinn. Og nú var flugfarið
svo stöðugt í rásinni að maður
fann alls enga hreyfingu nema
lítilsháttar titring frá vélunum.
Við flugum mót lækkandi sól
með mjallhvíta skýjabreiðuna
fyrir neðan okkur og út að sjón-
deildarhring í allar áttir. Hér og
þar stóðu klakkar upp úr breið-
unni og köstuðu vaxandi skugg-
um á breiðuna eftir því sem sól
lækkaði á lofti. Fanst mér út-
sýnið heillandi fagurt. Líktist
það helzt útsýn yfir hafísbreiðu
með borgarísjaka hér og þar. Ég
hafði séð Skjálfandaflóa líta
þannig út vorið, sem ég fluttist
vestur um haf (1888). En hér
stafaði okkur enginn kuldi frá
skýjahafinu, og himneskur frið-
ur hvíldi yfir sölum bláloftsins.
Brátt vorum vði komin vestur á
vesturbrún Klettafjallanna. Fór-
um við þá að lækka flugið og
liðum niður úr skýjunum og inn
í sólsetursdýrðina og kvöld-
roðann við Kyrrahafið. Við lent-
um á flugvellinum, sem við
höfðum lagt upp frá rétt um
mánuði áður, og svo mjúklega
var lent, að það varð naumast
greint þegar lendingarhjólin
námu fyrst við jörð.
Nanna dóttir okkar og maður
hennar höfðu búist við að við
kæmum heim til þeirra og gist-
um þar næstu nótt. En bæði var
það, að það var nokkuð langt
heim til þeirra frá flugvellinum
og í öfuga átt frá Blaine, og svo
vorum við orðin heimfús og dá-
lítið þreytt. Vildum við því
gjarnan komast alla leið um
kvöldið, enda ekki nema 25 míl-
ur, eða þar um bil, heim til
okkar. Svo datt okkur líka í hug,
að gaman væri að leika ögn á
þau Nönnu og Leo. Leigðum við
okkur því bíl og ökumann og
héldum heimleiðis. Þegar heim
kom kallaði Anna í símann til
Nönnu. Vildi Nanna strax vita,
hvar við værum stödd. Þegar
henni var sagt, að við værum
heima í Blaine, varð hún fyrst
„undrandi og hissa“ og svo hálf-
sár yfir því, að við skyldum ekki
hafa þegið boðna gistingu hjá
sér. En brátt skildi hún og fyrir-
gaf karli og kerlingu grínið.
Enda höfðum við marga nóttina
gist á heimili þeirra áður og
gerðum ráð fyrir að gjöra það
oft enn.
Það, sem rak mig, öðru frem-
ur, til að rita þessar ferðaminn-
ingar, var það, að okkur fanst
að við aldrei geta fullþakkað
öllu því góða fólki, sem á allan
hátt stuðlaði að því að gjöra
þessa 50 ára hjúskaparminningu
okkar að sumarlöngu brúð-
kaupi. Við sendum þeim öllum
hjartans þakkir, jafnt þeim, sem
ég hefi ekki komizt yfir að
nefna í þessum línum, sem hin-
um er ég hefi nafngreint. —
Nokkru eftir heimferð Stephans
G. Stephanssonar til Islands átti
ég við tal við hann um þá ferð.
í því viðtali nefndi hann heim-
ferðarárið, „árið sem ég átti
gott“. Nú kemur okkur Önnu
saman um, að sumarið 1952 eigi
hér eftir að heita, sumarið, sem
við áttum gott.
C0PENHAGEN
Bezta munntóbak
Keimsins