Lögberg - 25.03.1954, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 25. MARZ 1954
BALDUR HINN HVÍTI
í Lögbergi dags. 28. jan. þ. á.,
minntust tveir vinir Dr. B. H.
Olsons hans vel og hlýlega.
Þótti mér vænt um, að sjá hins
látna ágætismanns getið á þann
hátt, sem Dr. S. E. Björnsson og
E. P. J. rituðu um hann. Með
leyfi ritstjórans, langar mig til
að taka í strenginn með þeim,
þó ekki væri nema sjálfum mér
til dægrastyttingar. Því fátt er
gömlum meira gleðiefni en
endurminningar um góðar
stundir með hollvinum, frá lið-
inni tíð. Svo átti Baldur fjölda
vina, sem ef til vill gerist glatt
í sinni, ef rifjaðir eru upp mann-
kostir hans, sem ekki fer hjá, að
þeir hafi fundið í fari Baldurs,
engu síður en ég
Tvö atriði í grein E. P. J. vildi
ég mega árétta: að greinarhöf-
undurinn líkir Baldri við „hinn
hvíta ás“; og það sem hann segir
um Ijóðræni hans. Ekki kynnt-
ust þeir fyrr en báðir voru full-
tíða menn. En innan tvítugs
hlaut Baldur viðurnefnið „hinn
hvíti“, af lagsbræðrum sínum,
og hélst það við og var viðhaft,
nær tveir eða fleiri fornir lags-
menn hans minntust á hann sín
á milli, eins lengi og hann og
þeir voru á lífi. Og þó þeir nú
séu fáir og hver öðrum fjarlæg-
ir, munu þeir enn hugsa til hans
sem „hins hvíta“ Baldurs. En
viðurnefnið varð til, vegna þess,
að í hóp hans var annar piltur,
sem bar Baldurs nafnið, Baldur
Jónsson; og í vinahóp sæmir
illa, að greina menn að með
ættarnöfnum. Því varð að „upp-
nefna“ annan nafnanna. Baldur
Jónsson varð fyrstur til, og
kendi nafna sinn við hinn hvíta
ás. Þykir mér ólíklegt, að nokk-
ur, sem Baldri Olson kynntist,
hafi fundist ástæða til að svifta
hann nafnbótinni, sem hann
mun hafa metið meira, en
Sánkti (Ólafs- eða fálka-orðu, er
ekki gátu komið til mála! —
Hagyrzka Baldurs kom snemma
í ljós. Eitt sinn stofnaði hópur
íslenzkra nemenda til skemti-
samkomu fyrir hérlenda áheyr-
endur. Þótti viðeigandi, að
syngja eitt íslenzkt lag við
texta, sem þýddur væri á ensku.
Til þess var „Vorið er komið“
valið — fjórraddað. Var skorað
á alla viðstadda á undirbúnings-
fundinum, að reyna ljóðlist
sína og koma með þýðing á
kvæðinu á fyrstu söngæfingu.
Ekki man ég hvað margar ensku
útgáfurnar komu til greina, en
þó engum kæmi til hugar að
Baldur hinn hvíti legði út í
Ijóðaþýðingar, lagði hann sína
fram og var hún valin orðalaust
og með öllum greiddum at-
kvæðum.
Fyrst Baldur Jónsson kom hér
til sögu, vildi ég mega leiðrétta
missögn í grein Dr. Björnssons
um foreldra frú Sigríðar Olson,
og eitt barn þeirra Olsonhjóna;
því hann var bróðir Sigríðar, en
þau tvö af mörgum börnum
Jóns Jónssonar frá Mýri og konu
hans. Flutti fjölskyldan vestur
nokkru eftir að Thorgeirsson-
hjónin höfðu tekið Sigríði barn-
unga til fósturs; og reyndust þau
henni sem ástríkir foreldrar,
Hversu vel þeim fórst við fóstur
dótturnia, geta þeir dæmt um,
sem nokkuð þekkja til frú Olson.
Enda telur hún sig í skuld við
forlögin og mannfélagið fyrir að
hafa notið ástar og umhyggju
slíkra fósturforeldra ásamt þeim
tækifærum til menningar, sem
heimili þeirra og aðrar ástæður
höfðu að bjóða, fram yfir fá-
tækt sveitaheimili á íslandi.
Lýsti hún þakklæti sínu ekki
með orðum sínum, en fann sig
kvadda til að gjalda líku 'líkt.
Vakti sú hugmynd fyrir henni
um mörg ár áður en þau Olson
hjónin tóku lasburða og munað-
aðarlausan hvítvoðung inn á
heimili sitt og ólu hann upp eins
og sitt eigið barn. Er sá Norman
Olson, er Dr. Björnsson telur
einn a fbörnum þeirra, og ekki
að ástæðulausu; því sveinninn
naut sömu ástúðar og menntun-
aar og hin börnin þrjú. Álitu
fósturforeldrarnir Norman litla
engu minna mannsefni en sín
eigin börn, og veit ég ekki til
að fóstursonurinn hafi brugðist
foreldrunum. — Þessi athuga-
semd er gerð til að kasta ljósi
yfir einn þátt í skapferli frú
Sigríðar og hve samrýmd þau
Baldur voru, en ekki sem lýsing
á ætt og uppruna Siggu Thor-
geirsson og Norman. — Því til-
gangur minn með þessum línum
er aðallega sá, að bæta við lýs-
ing Dr. Björnssons á Baldri,
sem persónu.
Við fyrstu viðkynning, held
ég, að hver og einn hafi hlotið
að verða fyrst var glaðværðar
Baldurs og ljúfmennsku. Á
hverju sem gekk, mátti altaf
merkja vingjarnlegt bros í aug-
um hans. Og veleygður var
hann. Þá var röddin ekki síðui-
þýð og aðlaðandi. Honum lá
lágt rómur; og svo var hann
jafnlyndur, að frá því fyrst ég
kynntist honum og alt fram að
síðasta fundi okkar, man ég
ekki til að heyra hann nokkru
sinni „hvessa róminn“. Var það
jafnvægi, sem hann hélt á skaps-
' munum aðdáanlegt þegar þess
er gætt, hversu næmar tilfinn-
ingar hann bar í brjósti. „Rödd-
in ljómar“, er orðið algengt orð-
tæki, en aldrei mundi ég freist-
ast til, að nota það í sambandi
við Baldur. Annað innfall var
það, sem ég varðist ekki: að
þegar hann talaði, var sem léki
bros í málrómnum. Stundum
jafnvel þögull hlátur. Og glett-
inn var hann, eins og Dr. Björns-
son getur um. Sér í lagi á yngri
árum. Á ég margar broslegar
endurminningar um glettur
hans frá „landnámsárum“ okkar
í Vatnabygðum. Aldrei náðu
þær þó því stigi, að geta kallast
hrekkir, því síður strákapör; því
með þeim skemti hann jafnt
þeim sem hann lék á, og „áhorf-
endum“. Stilti hann þar í hóf
eins og í allri framkomu sinni
gagnvart þeim, sem hann um-
gekst. Og átti sú stilling sinn
þátt í því, að Baldur var hvers
manns hugljúfi. Þó mun góð-
vilji hans og mannúð hafa ráðið
þar mestu, því ekkert var hon-
um meira hugðarefni en að lið-
sinna öðrum, ekki aðeins sem
læknir, heldur og velgerðar-
maður allra, sem hann hafði
nokkuð saman við að sælda.
Ókunnugt er mðr um þátttöku
Baldurs í opinberum félagsskap
íslendinga í Winnipeg. Hefir
hann, ef til vill, þótt þar léttur
á árinni. Og dreg ég það af því,
hversu sjaldan hans var getið í
íslenzku vikublöðunum. Má
vera, að þar hafi einnig ráðið
hógværð hans og yfirlætisleysi.
Félagslyndur var hann og ötull
í starfi ,er menn skipuðu sér um
málefni sem einstakling snerti,
sem sjá má af ummælum E. P. J.
viðvíkjandi „Björgvinssjóðn-
um“, og þá ekki síður af því,
sem tónskáldið segir um Dr. og
frú Olson í æviminningum sín-
um. Er þó auðsætt, að jafnhand-
genginn og Björgvin var Baldri,
hefir hann ekki fengið fulla
vitneskju um, hvern þátt vinur
hans átti í .því, að honum auðn-
aðist að stunda nám við The
Royal Academy of Music. Að
minni hyggju hefði „Björgvins-
málið“ lognast útaf eftir að
Þjóðræknisfélagið neitaði að
gangast fyrir því, nema fyrir
áhuga og dugnað Baldurs. Þann
dugnað veit ég ekki til, að hann
sýndi í flokksmálum skipu-
lagðra félaga Islendinga í Win-
nipeg, þó hann teldist meðlimur
sumra þeirra, aðallega til að vera
með vinum og kunningjum, sem
skipuðu sér um eina eða aðra
„stefnu“. En sterkur flokks-
maður gat hann ekki verið.
Hann átti víðsýni vísindamanns-
ins og efasemi, hafði óbeit á
hrossakaupum og pólitík, sem
bundinn félagsskapur hefir oft
og einatt í för með sér; og var
gjörsneyddur þeim egóisma,
sem er ósjaldan driffjöðrin í fé-
lagsstörfum „leiðandi manna“
og metnaðargjarnra, vitandi að
alt opinbert bjástur eykur veg
þeirra og virðingu, svo þeir bera
höfuð og herðar yfir múginn.
Slík metnaðarþrá var Baldri
ekki gefin, eins og ráða má af
íþróttasigrum hans, sem Dr.
Björnsson segir frá í grein sinni,
og mér var með öllu ókunnugt
um. Eru fleiri dæmi þess, hve
Baldri var fjarri skapi að aug-
lýsa sig; en ég ætla að láta eitt
nægja, og dreg það fram í dags-
ljósið af því, það vitnar ekki
aðeins um yfirlætisleysi Bald-
urs, heldur og þeim aðalsbrag,
sem þau Dr. og frú Olson og
heimili þeirra bar á sér frá
fyrstu tíð.
Á þeim tíma sem Baldur veitti
forstöðu tæringarveikrahæli því,
sem getur í grein Dr. Björns-
sons, var Edward Breta-krón-
prins á ferðalagi um Ameríku.
Átti hann stórt og mikið hjarð-
bú suður af Calgary og kom
þangað sér til hvíldar og hress-
ingar. En þó hælið stæði langt
vestur í fjöllum, varð prinsinn
að leggja þangað lykkju á leið
sína, samkvæmt konunglegu
prótókol, þar eð hælið hafði
verið stofnað fyrir berklaveika
hermenn. En eins og kunnugt
er, er það eitt af hinum mörgu
og margvíslegu skyldum hinna
konungbornu, að hraða bata
þeirra, er sjúkir eru, með nær-
veru sinni. Og er sú skylda óum-
flýjanleg þegar hermenn guðs
og konungs eiga í hlut. Því lagði
Edward vestur í fjöll, og var
hinum ungu læknishjónum
falið á hendur, að hafa allan
veg og vanda af dvöl prinsins
og föruneytis hans, meðan hann
hressti upp á hermennina.
Gerðust þau hvort tveggja mót-
tökunefnd og gestgjafar ríkis-
erfingjans; og má ætla, að þeim
hafi farist verkið vel. Hefðu þar
gerst meiri háttar mistök, er
trúlegt, að hérlend fré/ttablöð
hefðu látið þeirra getið. Hitt var
slysalegt, að íslenzku blöðin
okkar misstu af slíku ævintýri
og þar með tækifæri til að gera
þau Dr. og Mrs. Olson, ásamt
Vestur-íslendingum og þjóð
vorri í heild sinni, dýrðleg. Og
ekki fékk ég vitneskju um þetta
heiðurshapp fyrr en löngu síðar.
Þá var það eitt sinn að krón-
prinsinn barst í tal milli okkar
Baldurs. Fórust honum þannig
orð, að engu var líkara, en hann
hefði haft persónulega kynning
af prinsinum, sem að áliti hans
var, hvorki andlegt né líkam-
legt ofurmenni. “He is a fine
fellow, and we rather liked
him,” sagði Baldur, rétt eins og
brezkt konungsefni væri bara
eins og menn gerast. Þegar ég
svo krafðist skýringar á þessu
áliti hans á prinsinum, sagði
hann mér frá heimsókn hins
hávelborna. Sannur þjóðræknis-
sinni hefði átt að geta gert sér
og löndum sínum mat úr ó-
merkilegri viðburði en þessum.
Er því engin furða þó jafnan
væri hljótt um mann, sem lét
þvílíkt tækifæri ónotað og faldi
þannig frægðarljóma sinn og
allra íslendinga undir mæli-
keri hæverskunnar.
í grein sinni um Baldur telur
Dr. Björnsson mannkosti hans
vöggugjöf og víkur einnig að
uppeldinu. Undir þær athuga-
semdir hefði Baldur óhikað
skrifað. Sú var lífsskoðun hans,
að erfðir, uppeldi og aðrar að-
stæður ráði mestu, ef ekki öllu
um, „hver maðurinn er“. En
hvorki þá niðurstöðu né aðrar
ályktanir sínar eða annara,
gerði hann að kreddu. Til þess
var hann of ráðvandur í hugs-
un (intellectually honest). Sann-
leikur var honum, aðeins það,
sem rökvís skynsemi ákvað í
svipinn; og hann brosti jafn góð-
látlega að kreddum kirkjunnar
og rökfærslu heimspekingsins,
kæmi slíkt í bága við vit hans
og þekking. Hefi ég ekki kynnst
öðrum „praktiserandi“ lækni,
jafn víðsýnum, fróðum og næm-
um fyrir flestu því, sem straum-
hvörf í þekking og hugsunar-
hætti hafa valdið rökskýrum
mönnum á síðastliðnum áratug-
um. Enda hafði hver læknir,
sem í annríki átti og leitaðist við
að fylgjast með öllum nýjung-
um læknisfræðinnar, nóg á sinni
könnu ,þó hann skorðaði hugann
við sérgrein sína. En það gerði
Baldur ekki. Hann var vel vak-
andi fyrir nýjum tilgátum og
stefnum þeirra fræðimanna, sem
lögðu fyrir sig rannsóknir í
sólarfræði, uppeldisfræði og fé-
lagsfræði. Er mér kunnugt um
þetta af samræðum við hann, og
nýútkomnum bókum um þessi
efni, sem hann benti mér á til
lesturs. Hvernig Baldri vannst
tími til þess að auka þekking
sína og víkka hinn andlega
sjóndeildarhring sinn langt út
fyrir takmörk læknisfræðinnar,
er mér ráðgáta. Eins eins og Dr.
Björnsson varð var við á skóla-
árum þeirra: „Hann virtist altaf
hafa nægan tíma umfram . . . .“
Sú ástundun, sem hann sýndi í
verkahring sínum, var annað og
meira en það, sem kallast
skyldurækni; því aldrei átti
hann svo annríkt, að hann hliðr-
aði sér hjá því að gleðja og leið-
beina vinum sínum, sjúklingum
og starfsbræðrum, langt fram
yfir „skyldu-kröfur“. Var hon-
um þó ekkert fjær skapi en
„krossburður“. (Sama hver
meining er lögð í orðið). „Fórn-
færsla“ fannst ekki í hans
lexikon; og eitt sinn heyrði ég
hann henda gaman að slagorði
opinberra sníkjuáhlaupa: “Give
till it hurts“. „Maður gefur sér
til gamans“, sagði Baldur, „og
hættir áður en mann kennir
til“. Hann var einn þeirra fáu,
sem geta í einlægni tekið undir
með Albert Schweitzer: „Góð-
mennskan krefst ekki sjálfs-
afneitunar; góðverk er ekki
fórn“.
Þó Baldur væri fjölhæfur,
held ég, að hann hafi skort þau
„hyggindi sem í hag koma“, ef
miðað er við fjárhagslega fram-
sýni þeirra landa, sem grætt
hafa á tá og fingri. Svo var það
hvorttveggja, að hann virtist
laus við alla löngun til að safna
fé, og örlyndi hans var honum
þar þrándur í götu. Hitt sann-
ar sagan, að listrænir menn
hafa jafnan reynst léttir á met-
unum þegar til fjársýslu kemur.
Því fannst mér undravert
hversu vel honum fórst að sjá
fyrir glæsilegu heimili og lifa
eins og sá höfðingi sem upplag
hans krafðst. Virtist hann ætíð
efnalega sjálfstæður og jafn
laus við búksorg og aðrar skap-
raunir sem á mennina mæðir.
Svo var lund hans létt og geðið
glatt.
Eftir að Baldur settist að í
Winnipeg, átti hann í endalausu
annríki. Auk mikillar aðsóknar,
sjón. Auk þess stundaði hann
fjölda berklaveikra sjúklinga
áður en þeir gengu undir upp-
skurð, eða þörfnuðust annara
lækninga með. Alt var þetta
lúsarlega launað, þar eð berkla-
gegndi hann störfum fyrir hin-
ar opinberu berklaveikra-stofn-
anir í Manitoba og Saskat-
chewan. Eins og Dr. Björnsson
getur um, fylgdu þessu starfi
nýjar og mikilsháttar skurð-
lækningar. Vann hann að þeim
með vini sínum, Dr. Mann. Eins
og nærri má geta, kröfðust
sjúklingar þeirra nákvæms og
langvarandi eftirlits, eftir upp-
skurðina, og virtist mér Baldur
hafa mestan vanda af þeirri um-
veikrahælin og alt eftirlit með
þeim, sem af veikinni þjáðust,
voru að mestu leyti komin upp
á fjárframlög almennings. Allir
vita, hversu litla „stjórnin"
lætur sig skipta svonefndar
líknarstofnanir. Mætti ætla, að
þeim tíma, sem Baldur hafði af-
gangs þessu sérfræðingsstarfi,
hefði hann varið til þess eins
að auðgast á prívat læknisstörf-
um sínum. En svo var ekki.
Fyrstu árin, sem Baldur stund-
aði prívat lækningar í Winnipeg
var ég oft staddur í bænum og
fann hann þá jafnan að máli.
Utan þess, að vera iðulega gest-
ur á heimili hans, ók ég oft með
honum þá er hann vitjaði sjúkl-
inga sinna, hvort sem var í prí-
vat húsum eða spítalanum. Og
lærði ég þá meira af honum, um
lungnasjúkdóma, en þau ár, sem
ég gekk í læknaskólann. Enda
átti hann kennarahæfileika í
ríkum mæli. Höfðu þeir brátt
komið í ljós, þegar nokkrir
okkar kenndum skóla á sumrum,
vestur í Vatnabygðum. Sum
okkar höfðu gengið á kennara-
skóla og stundað kennslu um
lengri eða skemmri tíma. Baldur
ekki. Þrátt fyrir það mun orð-
stír hans, sem kennara, hafa
staðið hæzt þar vestra, þegar við
létum þar af kennslu.
Þegar ég fylgdist með honum
í vitjunum hans í spítalanum,
komst hann stundum ekki þvers
fótar fyrir öðrum læknum, sem
spurðu hann ráða eða báðu
hann að skoða sjúklinga þeirra.
Aldrei sá ég hann neita þeim,
hversu annríkt sem hann átti,
þó slík ómök væru ólaunuð um
lengri tíma, að mestu leyti, held
ég, þar til hann gaf sig einvörð-
ungu við ráðaleitun (consulta-
tion) annara lækna. En það gerði
hann um hríð eftir að hann réð-
ist með föstum launum til Great
West Life.
Oft kom það fyrir, að mér
virtust sjúkravitjanir Baldurs
óþarfar, er sjúklingurinn var vel
haldinn og lítil eða engin breyt-
ing gerðist á veikindunum frá
einum degi til annars. Marga
þeirra lét hann mig skoða með
sér, og varðist ég ekki grun um,
að hann tæki sum þessi ómök á
sig, til að fræða mig. Voru þó
þessar ferðir gerðar oft og ein-
att að kvöldi til, eftir langt og
þreytandi dagsverk. En svo var
hann nógu nærfærinn til að sjá
og skilja hversu sjúklingar hans
fögnuðu komu hans. Roskin
kona, sem hann hafði stundað
um lengri tíma á sjúkrahúsi,
sagði eitt sinn við mig: „Mér
varð betra af því, að Dr. Olson
kom oft inn til mín og talaði
við mig, en öllu meðalagutlinu,
sem helt var í mig“.
Fyrir kom það, að aðrir lækn-
ar buðu mér, að skoða sjúkl-
inga, sem þeir stunduðu. En við
þau tækifæri hafði ég það jafn-
Þar er unnið að kynbæiingu
fjársiofns ætiuðum frá Múla
í tilranastöðinni á Reykhól-
um var unnnið að ýmsum
framkvæmdum og tilraun-
um árin 1951 og 1952. For-
stöðumaður hennar er Sig-
urður Elíasson. Tilrauna-
stöð þessi hefir starfað
nokkur undanfarin ár.
Helztu framkvæmdir á árinu
1951 voru þær, að ræstir voru
fram með skurðgröfu um 50 ha.
af landi tilraunastöðvarinnar,
brotnir 5 hektarar lands og
sáð í þá grasfræi. Þá var endur-
bætt og gerð jeppafær Sjávar-
gatan (um 2 km.). Kom þar á
móti framlag úr ríkissjóði. Girt-
ur var með 6 strengja gadda-
vírsgirðingu allur suðurhlutinn
af landi Tilraunastöðvarinnar
og endurbættur aðliggjandi
hluti af landamerkjagirðingu að
Mishúsum. Lagt var rafmagn í
útihúsin (5 kw. jarðstrengur).
Keypt var allmikið af verkfær-
um á árinu, m. a. kartöfluniður-
setningarvél. Af minni fram-
kvæmdum má nefna, að settar
voru niður 1500 plöntur í skjól-
belti, grafnar tvær votheys-
gryfjur o. fl.
Heyverkunaraðferð sem bráða-
birgðaúrlaus í óþurrkum
Önnur votheysgryfjan var
grafin í tilraunaskyni. Er það
skurðgryfja, grafin inn í bakka.
Var hún grafin með vélskóflu
og jöfnuð á eftir með handverk-
færum. Jarðvegur smágerð möl.
Stærð gryfjunnar er: Lengd 6
aðarlega á tilfinningunni, að
kollega hefði tekið ómakið á
sig, til að auka þekkng mína á
kunnáttu sinni, öllu fremur en
á neinum mannanna. Til slíkrar
uppfræðslu var Dr. Olson
óhæfur.
Ári eða svo áður en hann lá
banaleguna varð hann fyrir
heilablóðfalli og missti þá að
miklu leyti minnið og sansa á
áhugamálum sínum — öllum
nema gengi og líðan þeirra, sem
hann unni. Var honum helzt fró
í að ferðast og heimsækja vini
og vandamenn. Mátti einu gilda
hve leiðin var löng. Vissi þó
enginn betur en hann, að hollara
var að hvílast heima, en vera í
langferðum, og það stundum
loftleiðis, fyrir mann, sem
þjáðist af bannvænum hjarta-
sjúkdóm, er olli kvalaköstum
svo snörpum, að ekki varð fyrir
séð hvernig þeim lyki. Aðeins
þrek og ástríki Sigríðar gerði
Baldri þessi ferðalög möguleg.
Á þeim var hún hvorttveggja í
senn lífvörður hans og farar-
stjóri, en lét hann þó ráða hvert
halda skyldi. Á einni af þessum
síðustu ferðum hans heimsóttu
þau mig. Hefði maðurinn ekki
átt takmarkalaus ítök í mér, og
ég fjársjóð ljúfra endurminn-
inga frá samveru okkar, mundi
mér hafa fundist að Baldur hinn
hvíti væri farinn. — Einn sterk-
asti þátturinn í éðlisfari hans
var þó enn óskertur: trygðin.
„Blessuð sé minning hans“, er
ósk eða von eða bæn flestra
þeirra, sem minnast opinberlega
hins látna. Af eigin reynslu veit
ég, að öllum, sem höfðu kynni
af Baldri Olson, mun blessast
minning hans.
m., breidd 2 m. og dýpt 1.8 m-
Þeim enda gryfjunnar, sem op-
inn er, var lokað með timbur-
fleka. Settir voru í gryfjuna
miðað við þurrt hey, um fjöru-
tíu hestburðir af grasþurri, lítið
eitt arfablandinni há. Var gryfj-
an þá full. Síðan var látið hitna
í heyinu upp í ca. 50 gr. C. og
þar sem ekki var gras til að bæta
í gryfjuna, var hún tyrfð, og
síðan ýtt yfir 60—70 cm. þykku
moldar- og malarlagi. Pressað-
ist heyið þá vel saman og og
hitinn hljóp úr því.
Voiheyið reyndisi vel
Heyið var gefið kúm fyrri
hluta vetrar og reyndist prýði-
lega verkað sem sæihey. Enginn
teljandi úrgangur varð úr hey-
inu (um hálf sáta). — Tilgang-
urinn með þessari athugun var
að reyna að fá vitneskju um,
hvort hægt væri að ráðleggja
bændum þessa heyverkunarað-
ferð sem bráðabirgðaúrlausn í
erfiðri heyskapartíð. Er ekki
ekki talin frágangssök að hand-
grafa gryfjurnar, og ekki þarf
að taka langan tíma að hand-
moka yfir þær. Gryfjurnar eru
því hagkvæmari sem þær eru
dýpri. Hitt er svo annað mál,
að l&ndslag og afstaða við að
gefa úr slíkum gryfjum geta úti-
lokað framkvæmdina. Ennfrem-
ur verða menn að gera sér ljóst,
að ending á skurðgryfjum &
tæplega nema 1—3 ár, eftir því
hvað jarðvegurinn er þéttur. -"
Framlag ríkissjóðs á árinu var
Framhald á bls 7
SAVE
Best for Less
Davenport and Chair,
$82.50
Chesteríield and Chair,
$149.50
Hostess Chair $16.50
T.V. Chairs .....$24.50
Chesterfield and Chair,
recovered, from $89.50
up.
HI-GRADE UPHOLSTERING AND DRAPERY SERVICE
625 Sargent Ave.
Phone 3-0365
1 marz, 1954
J. P. Pálsson
Tilraunastöðin á Reykhólum
hefur nú starfað í nokkur ór