Reykvíkingur - 15.10.1891, Blaðsíða 3

Reykvíkingur - 15.10.1891, Blaðsíða 3
39 framm í sókti, fóru laugaferðir vagnsins alltaf fækkandi, og svo öunur notkun hans á sama hátt, og frumkvöðullinn, sem hafði sett ærna penínga í fyrirtæki þettað, fyrir bæinn, og hafði hagað öllu sem ódýrast fyrir þá er nota vildu, tapaði fyrst og fremst talsverðu, á meðan vagninu var notaður, en neyddist á endanum til að selja hann með afföllum. Helsta örsökin, hvað laugaferðirnar snerti til þess að svona fór um þetta góða fyrir- tæki, er að sönnu ótrúieg. en mun þó, því miður, að mestu leyti sönn, en hún var sú, að vinnukonurnar sumar hverjar, vildu ekki þyggja af húsbændum sínum, að þeir leigðu þennan vagn fyrir sig, því þær þóttust geta borið þvottinn nú sem fyr. Þetta sýnist, sem fyrr sagt, ótrúlegt, en þegar maður fer að hugsa um það, þá fer maður að átta sig. Til laugaferða eru flestar stúlkur hér mjög viljugar, jafnvel þær, sem að öðru leyti eru máske ekki sem stimamjúkastar heima fyr- ir. Á meðan á þessum laugaferðum stend- ur, eru þær sínir eigin herrar, hafa opt ríf- lega með sjer af mat og kaffi, og mun ekki ósjaldan haldið nokkurskonar samsæti þar inn frá, og lífið þá tekið ljett. En þegar áminstur vagn var viðhafður, kom hann á vissum tilteknum tíma að sækja þvottinn, hvernig sem ástóð fyrir þvottakonunum, en þettað truflaði máske fyrirkomulagið innfrá, en vagninn mátti ekki bíða til óþarfa. Þannig mun þetta góða fyrirtæki hafa strandað, mestmegnis fyrir tilstilli þeirra, sem áttu að hafa gott af því, og væri það fáheyrð afbrigði ef satt væri. Samt sem áður hefur orsökin jafnframt leigið í sípingskap margra húsbænda og pen- ingaieysi hjá sumum, og er hið ’síðara fyr- irgefanlegt, hið fyrra ekki. ,Þó nú að þetta fyrirtæki mishepnaðist þannig, og tilganginum yrði ekki náð, þeim tilgangi, að Ijetta þessum bakburði á kvenn- fólkinu, sem því er sjálfsagt sára óheilnæmt, og þessntan fer mjög ílla á, þá væri reyn- andi að finna upp annað ráð, sem bætti úr brestonuin að miklu leyti, og það væri, að menn ljetu búa sjer til laiiga-hjölbörur, Ijett- ar og líprar, sem ekki væru notaðar til annars. Gætu fleiri enn einu húsráðandi verið um einar slíkar hjóibörur, svo að kostn- aðurinn gæti ekki orðið tilfinnanlegur. Á þessum börum hefðu þvottakonur það, sem þær annars voru vanar að þurfa að bera á bakinu og gætu þannig haft mikið meir á böronum, svo að opt og einatt gætu tvær verið um einar börur og skiptst á að aka. Það væri þó munur að sjá kvennmann aka slíkum ljettum og liðlegum börum, enn að sjá hinn sama keingboginn, bisast með lauga- pokann á bakinu, rígbundinn yfir um brjóst- in. og utan á pokanum stórann þvotta- baia. Þessi tilraun væri svo einföld og litlum kostnaði bundin, að vonandi er, að einhver vildi reyna hana, og vita hvort hún fengi ekki meðhald þeirra sem nota ættu, og þá væri þó lögun á þessu komin vel hálfa ieið. Eitthvað þarf að gera þessu háttalagi til bóta, ekki má láta hér við lenda, Hringjaramálið. Dómur fjeli í því fyr- ir ylirdóminum 5. þ. m. og var hinn alkunni undirrjettardómur í því staðfestur og hring- jarinn að auk dæmdur í málskostnað (16 kr.) fyrir yfirdóminum. Eptir því sem mönnum er nú orðið nauða kuunugt um málavöxtu þessa máis af þeim prentuðu dómsgjörðum sem nú eru tíðlesnar utanlands og innan, getur maður ekki frem- ur fallist á þennan yflrrjettardóm enn und- irrjettardóminn, og er því mælt að honum muni verða vísað uppávið. Það er til- gáta manna, að með tilliti til kringumstæð- anna, þegar dórnur þessi var uppkveðinn, rnuni helst hafa verið farið eptir gamla mál- tækinu: „nihil de mortuo nisi bene“. (Ekki má minnast framlíðinna nema til góðs). Amtmaður settur. 6 þ. m. var yfirdóm- ari Kristján Jónsson settur amtmaður í Suður- og Vestur- amtinu. Sorgarbúningur Kirkna. Það er mjög fagur siður og almennt viðhafður í öðrum löndum, að klæða kirkjur innan sorgarblæ- um, blómsveigum og ljósum, við útfarir merkra manna, hvort heldur er karl eða kona. í þeim tilgangi eiga kirkjur í borg- um sjálfar slíkar sorgarblæur og annað sem til þeirrar athafnar lieyrir, og geta menn leigt skrúða þennan fyrir víst verð, þegar á því þarf að halda. Leigan er ekki há, enda eru blæurnar úr ódýru efni, en þó á- sjálegar, og í annan stað geta þær endst lengi. Hér í höíuðborginni er nú slíku öðruvísi tilhagað, eins og öðru. Hér á kirkjan eug- ar slíkar sorgarblæur, nje aunað í þá átt. Þegar þau tilfelli bera að höndum, sem slíkt þykir vert að viðhafa,, eru menn send- ir í allar verslunarbúðir, til þess að biðja um að lána svarta dúka og annað þesshátt-

x

Reykvíkingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Reykvíkingur
https://timarit.is/publication/139

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.