Reykvíkingur - 21.01.1892, Síða 2

52
baka, að aratmannsembættið yerði sameinað
sýslumanns embættinu í Kjósar og Grall-
bringusýslu.
Maðurinn með liundinn.
E>að var í síðastl. ágústmánuði, að eg var
á ferð suður í Hraunum. Mætti ég þá manni
ríðandi, sem hafði stóran böggul undir hend-
inni. Þegar ég kom nær, sá ég, að út úr
bögglinum stóð fallegur hundshaus, mórauð-
ur, með uppstandandi eyru og falleg augu.
Ég spurði manninn því hann reiddi hund-
inn, en léti hann ekki heldur elta sig. Mað-
urinn sagði að þettað væri hvolpur, sem
færi nú í fyrsta og síðasta sinn útaf bæn-
um með sér, og hefði hann því ekki þorað
að láta hann elta sig riðandi svo langa leið.
Hvort ætlarðu með hann, spurði ég. Ég
hefi lofað, segir hann, honum E. á S . . nesi
honum, þó ég sjái eptir honum, því ég má
ekki missa hann, þó ég gjöri það, en 10
kr. get ég ekki borgað í skatt fyrir hann,
þó hann gjöri mér mikið meira gagn, því
ég er svo fátækur. Hvað er þá svo mikið
varið í þennan hvolp eins og þú segir, spyr
ég. Jú, ég er húsmaður og hefi talsverða
matjurtagarða, sem ég hefi sveitst yfir að
byggja og rækta, og sem eru meir en mitt
hálfa líf. Þessa garða hefur seppi þessi
varið nótt og dag fyrir fé annara manna,
sem gengur hirðíngarlaust og spillir fyrir
öðrum, en nú þegar ég missi hann, þá geng
ég að því vísu, að mér verður ekkert úr
görðonum, og tel ég mig þá kominn á sveit-
ina með konu og börn; en Alþingið okkar
hefur nú hagað þessu svona viturlega og
yfirvöldin eptirgangssamari við eptirlitið á
hundagreyonum, enn á mörgu öðru. Ég
fann mikið vel, hversu satt maður þessi
talaði um þettað efni, kenndi í brjósti um
hann, kvaddi hann og klappaði seppa,
Ferðamaður.
Leiks lok. Þá er nú þessi árgangur
„Rvíkings“ á enda, og hefi ég þannig lokið
ætlunarverki því, sem eg hafði tekist á hend-
ur að eins þettað liðna ár. Það eru margar
orsakir til þess, að eg ekki treystist að hafa
ritstjórn sliks blaðs á hendi leingur, og vil
eg ekki fara að telja þær upp, enda hefði
mér valla gefist kostur á að halda því áfram,
þó ég hefði viljað, því hið heiðraða félag
„Reykvíkingur“, sem hefur styrkt blað þetta,
mun vilja fá á það annað snið, sem betur
og fastara fylgji með tímanum, og segi skor-
inorðara til syndanna enn ég hefi gjört. Eg
hefí haft þá ánægju að sjá margan vott um
góðan árángur af bendingum blaðs þessa,
og óbeinlínis mun það hafa verkað ekki
alllítið,
Umleið og ég þakka þeim kaupendum
þessa árgángs af „Beykvíking“, sem hafa
borgað hann, fyrir skilsemina, þá vil ég biðja
hina, sem ekki hafa borgað, að gjöra það
sem fyrst.
Þegar ég var að enda greinina hér að
ofan, fékk ég bréf frá forseta og formanni
félagsins „Reykvíkingur" herra W. Ó. Breið-
fjörð, með hverju hann tilkynnir mér, að á
félagsfundi liafi ég, í einu hljóði, verið leyst-
ur frá ritstjórn þessa blaðs, frá 1. þ. m. og
fylgdi því bréfi útskrift af fundarbók þeirra
félaga, sem sýnir, að ritstjóri Fjallkonunn-
ar herra Valdimar Ásmundarson sé kosinn
skrifari félagsins í minn stað. Þá er þar
einnig skýrt tekið fram, að félagið ætli að
refjast við mig, að nokkru leyti, um um-
samda þóknun fyrir útgáfu og ritstjórn
þessa blaðs.
Þá barst mér einnig prentað blað, sem á
að vera titilblað og efnisyfirlit Rvíkings,
en herra Breiðfjörð, sem lét prenta þettað
blað, þurfti þar alls ekki að stinga niður
sínum lipra og óþreytandi penna, því ég
var búinn að semja hvortveggja og það lá
á prentstofunni á meðan þetta hans blað var
prentað.
En um leið og ég lýsi þá kumpána W.
Ó. Breiðfjörð, Árna Eyþórsson og Valdimar
Ásmundarson, þessa hágáfuðu þrenningu, ó-
heimildarmenn að því, að hafa gefið og sent
þettað blað út til minna kaupenda að blaði
þessu, og slett sér þannig leyfislaust inn í
ritstjórn mína, meðan ég hefi hana á hönd-
um, sem er til 1. Febr. þ. á., eptir skrifleg-
um skiimálum, þá verð ég að geta þess, að
þettað umtalaða titilblað og efnisyfirlit, er
alveg rangt hvað efnisyfirlitið snertir og
sumu slept en öðru óviðkomandi bætt við.
Að Jón hringjari hafi verið meðritstjóri
minn, lýsi ég örg ósannindi, en hafi hann
verið meðritstjóri nokkurs manns, þá liefur
það verið W. Ó. Breiðfjörðs.
Eg hafði annars haldið, að eg hefði ekki
breytt þannig við fjelagið „Rvíkiug", þettað
stóra 6 manna fjelag, að það þyrfti að
hegða sjer svona ómannúðlega við mig; en
mennirnir segja til sín.
Að endingu vil eg innilega óska, að herra
V. Ásmundarson haldi góðri heilsu þettað
ár, því það er óheyrður dugnaður og áræði
af einum manni, að hafa 3 blöð á hendi;
enda væri það mikill skaði, ef þettað ann-
ríki rýrði blað hans Fjallkonuna, sem að
mínu áliti er bezta blað vort hjer syðra;
en þegar óbilandi vilji er samferða kjark-
inum, þá tekst mikið.
Ritst.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Egilsson.
Reykjavik 1892. — Fjelagsprentsmiajan.