Austri - 26.09.1892, Qupperneq 4

Nr. 26
A U S T R I
104
mannn, að óviðkomandi mönnnm hefir
verið leyft að fylgja hjónunum niður
kirkjuriðið og bera kjólfald brúðarinn-
ar, halda regn- eða sólhlíf yfir henn’,
ljúka upp vagndyrunum o. s. frv.
En allt petta stim hefir brúðguminn
orðið að borga dýrum dómum. En
með pví margir eru jafnan um boðið,
pá verða opt nokkrar riskingar með-
al liinna pénustusömu Parisarbúa, svo
valdið hefir stundum hálfgjörðu hneyxli.
I petta skipti átti svo sem að
sjá um, að slíkt kœmi ekki fyrir, og
var kirkjupjónninn beðinn um að bera
kjólfald brúðarinnar og veita brúð-
hjónunum pá pjónustu, er pyrfti, par
til pau væru komiii uppí vagn sinn.
En petta gekk ekki slysalaust af.
Oðara en brúðhjónin voru komin
út á kirkjuriðið og kirkjupjónninn á
eptir með kjólfald brúðarinnar í
höndum sér— petta sex álna langan, —
pá pustu hinir pjónustusömu Parisar-
búar að, og vilclu bera hina dýrmætu
byrði og veita brúðurinni alla aðra
tíðkarilega pjónustu, og pegar kirkju-
pjónninn vildi eigi sleppa við pá kjól-
faldinum, pá urðu með peim og pjón-
inum áflog og riskingar, og rifu peir
kjólfaldinn allan í milli sin, börðu á
kirkjupjóninum og -hrundu brúðurinni
og gamla Mac-Mahon. svo báðum lá
við falli. En hið fína brullaupsfólk
var steinhissa átíðinni, og horfði ráða-
og aðgjörðalaust á pessar atfarir.
En, sá sem ekki lét sér bilt
við verða. pað var brúðguminn. Hann
sleppti armlegg binnar ungu konu
sinnar,"sneri sér að áflogaseggjunum cg
gaff peim duglega á kjaptiun svo peir
láu tíatir og æpandi; og svo kom lög-
regluliðið að og skakkaði leikinn.
Hin^tigna brúðfylgd nældi sam-
an kjólfliksurnar, en múgurinn stóð
berhöfðaður og hrópaði ótæpt húrra
fyrir hinum ódeiga brúðguma, sem
var uppáhald allra Parísarbúa í minnst
eina viku á eptir bardaga pessum.
LeiðréttingarT
í 23. tbl. „Austra“ 3. síðu 2. dl.
4. 1. a. n. stendur: sem eg bið; á™að
vera: bið eg.
í 25. tbl. „Austra“ 2. siðu 1. dl.
10. 1. a. n. stendur: Ættfeður; á að
vera: Menn.
KOM TIL YERZLUNAR MINNAR.
Larscns Enltes
w HOTEL -wí
sáldskeiðar (Str0skeer); mátskeib-
ar, theskeibar, og gaHar- snværri
og stærri. Silfursápa Og’dupt í
i pökkumtil að fágameð silfurtau.
|> vol t-vindur (Vridemaskiner),
sjálftemprandi, hefi eg einnig til
sölu, nauðsynlegar íhverju húsi.
Nýjar bvrgðir af
mínumnú alþekktu,
ágætu saumavél-
um, sem engir abr-
ir eneg og kaupm.
Sig. Johansen hafa
til sölu á öllu Austurlandi.
1 Pátronur, högl, hettur og púö*
! ur abeins af góðum tegundum.
Seybisfirbi 22. sept. 1892.
Stefán Tli. Jónsson.
STAVANGER.
þeim íslendingum, er ferðast kunna
til Stavanger í Norvegi, viljum vér
benda á, að par í bæ fæst hvergi ó-
dýrara eða betra húsnæði og fæði,
en hjá „Larsens Enke“, sem býr ná-
lægt höfninni.
Nýr járnsiiiiður er seztur að
hjá Oddi Sigurðssyni í Vestdal. Seni
tekur að sér alit járnsmíði á gömlu
og nýju, móti borgun út í hönd, . og
svo billega sem unnt er.
Eg undirritaður gjöri hér með
vitanlegt, að eg að vetrarlagi get eigi
veitt móttöku hestum ferðamanna, nema
peim fylgi nægilegt fóður.
Snæhvammi 8. sept. 1892.
Jón J>órðarson.
í verzlau Magnúsar Ein--
arssonar á Vestdalseyri við Seyðis-
fjörb, fást ágæt vasaúr og 'margs
konar vandaðar vörur með góðu
verði.
Rrjóstuál úr silfri hefir tap-
azt milíi Fjarðaröldu og Vestdals-
eyrar. Finnandi skili henní á skrif-
stofu „Austra“. .
YFIRFRAKKI hefir fundizt milli
Fjarðaröidu og Vestdalseyrar. Eig-
andi vitji lians til Arna Jóhannsson-
ar 'á Fjarðaröldu.
ÁhyrgAarmaður *g r i t s t j ó r i:
Cand. phil. Skapti Jósopssoil.
Prentari: F r. G u ð j ó n s s, o n.
54
„Viltu nú heyra, Lucia: Haller gamli skrifar mér og segist pfcki
geta komið“, sagði hún. „Hann er veikur af inflúenza. það eru
mikil vandræði!“
„Vandræði? þvi pá pað?“
„Af pví, að án hans verðum við prettán við borðið“.
„Já pað eru reyndar vandræði“ sagði Lucia, og brosti við.
„Heyrðu, Lucia, pú veizt að eg er ekki svo hjátrúarfull, —
ekkert okkar er pað — en menn kunna samt illa við pað . .
menn eru nú svona gerðir. Og hún Bettí móðursystir mín situr
ekki við borðið ef hún kemst að pví að við séum prettán. það
verður leiðinlegt borðhald“.
„Víst ekki leiðinlegra en vant er“.
„Nú, pað liggur pá svona vel á pér í dag, Lucia! Segðu mér
nú heldur, hverjum eg á að bjóða í staðinn“.
„þú finnur víst einhvern, . . . Menn fá góðan mat hjá okkur“.
í sama hili kom einn kennarinn við latinuskólann i hænum,
dr. ’VVallow, útúr hliðarherhergi og inn í stofuna til kvennfólksins.
Hann kenndi syni hjónanna í heimahúsum og var nú húinn penna
dag. Hann ætlaði að kveðja kurteislega og ganga burtu, en frú
Grosser stöðvaði liann.
„Hvernig gengur drengnum mínum, herra doktor?“
„Eg er vel ánægður með hann. Hann getur lært ef hann vill,
og eg vona að eg geti komið vilja í hann“.
„Og pér haldið að hann geti staðizt prófið?“
„Já, pað lield eg vissulega11.
„|>að pykir mér vænt um að heyra! . . . Herra doktor, viljið
pér ekki gjöra okkur pá ánægju að horða miðdegisverð hjá okkur
í dag?“
Dr. Wallow hálf-hnykkti víð, og liann leit sem snöggvast t l
hinnar fögru meyjar. Hún sat og grúfði sig ofanyfir saumana með
óluudarsvip.
„Náðuga frú“, svaraði doktorinn, dálítið hikandi, „mér er pað
iieiður . . . og ánægja . . .“
„Gott og vel . . . svo búumst við viðyðurkl. 6 . . . Og enn pá
eitt, herra doktor . . . þér verðið náttúrlega kjólkiæddur?“
„Einsog frúin óskar!“
55
„Svona, nú erum við ekki lengur prettan, Lucia“, sagði frú
Grósser, eptir að doktorinn var genginn burtu. „Dr. V/allow getur
leitt Bettíj[systur að borðinu“.
Herra Balduin Grosser var auðugur kaupmaður í hinni stóru
verzlunarborg. Gestirnir sem boðnir voru pcnna dag komu á til-
teknum tíma. kl. 6, og fátn mínútum seinna settust menn að riku-
lega uppbúnu borði. Sessunautur dr. Wallows við borðið var Betti
móðursystir frúarinnar. jpegar frúin sagði gömlu kormnni til nafns
hans, liafði hún mikið spurt, hver hann væri og starað undrandi á
hann. Hún hvorkí sá né lieyrði vel. Menn voru nú seztir. Við
hægri hlið dr. Wallows sat „Betti systir“, en fröken Lucia, dóttir
hjónanna, sat honum til vinstri handar. Frú Grosser var ekki sezt
enn, hún var að gæta að hvort allir hennar gestir hefðu fengið góð
sæti, og stansaði við stól Ðetti systur. Gamla konan renndi um
leið augurium yfir pá sem sátu og kallaði upp i hræðslu: ,Æ! Við
erum prettán!“
„Fjórtán erum við!“ sagði frú Grosser hátt í eyrað á henni og
hnippti i hana, um leið'bg liún gaf dr. Wallow hornauga.
Nú renndi Betti systir lika hornauga til hans og sagði: „það
er rétt, við erum íjórtán: . . En scztu nú niður, Agatha!“
Doktorinn lmfði tekið eptir hornauganu. Síðan frú Grosser
bauð honum, hafði lianh alltaf verið að brjóta heilann um pað
hvernig á pessu heimboði stæði. Nú vissi hann pað. Honum hafði
verið bo^ið til pess að nienn yrðu ekki prettán við borðið. Dokt-
orinn var fríður og karlmannlegur maður, en fölur í andliti; en nú
setti hann dreyrrauðann. Brátt tókust samræður yfir borðum.
Sessunautur Luciu hafðí fyrst mælt til hennar nokkrum kurteisis-
orðum en var siðan kominn í kappræður við byggingarmeistara sem
sat gagnvart lionum. uhi einkaleyfislögin nýju. Lucia liín iagra sat
hyí stcinpegjandi, og sömuleiðis dr. Wallow sem hrátt liafði kom-
izt að pví að ekki var hægt að liafa miklar saniræður við Betti
systur. hálf-heyrnarlausa.
„Herra doktor“, tók Lucia loksins til orða, hálf stuttlega, „eg
ætla strax að liefja samtalið. Eg veit Ijara livort eg a að
byrja á að tala um veðrið, eða um ódauðlejjta sálarinnar“.
„Álítið pér mismuuin11 cl{ki svo mikinn, háttvirta fröken?“