Austri - 28.10.1892, Blaðsíða 3

Nr. 29.
A U S T R I
115
meðan strandferðirnar væru elcki
komnar í lag og skortur á innlendum
vegfræðingum, og póstvegir pótti lion-
um nægilegt að væru gjörðir færir
íyrir liesta fyrst um sinn. Hann
kvaðst vera meðraæltur brúargjörð 4
]?jórsá, einkum ef brúartollur væri
tekinn upp, en alveg mótfallinn pví,
að neitt af brúarkostnaðínum lenti á
jafnaðarsjóði Suðuramtsins, eins og
verið hefði með Ölfusárbrúna sem all-
ir ætti að sjá, liversu ijarstætt væri
að Austur-Skaptfellingar legði íé til
fremur en aðrir útkjalkar landsins.
TJt af pessu för bann nokkrum orð-
um um sameiningu Austur-Skaptafells-
sýslu við Austuramtið, sem nú væri
komin nokkuð á veg eptir langa og
eríiða baráttu. Hann vildi fara var-
lega í leysing vistarbandsins, með pví
að pað væri gamalt og samgróið
hugsunarhætti þjóðarinnar. en pótti
rétt að byrja á pví, að endurskoða
lausamannalögin og gjöra aðgang að
lausamennsku greiðari en verið hefði.
Hann var spurður af kjósend-
um. hvort hann vildi' hafa fast ping-
fararkaup. og kvað hann sér það á-
liugamál. Einnig var hanu spurður.
iivort hann vildi fækka búnaðarskól-
um og svaraði hann pví, að sérsýnd-
ist varhugavert, að leggja pá niður,
er nú væru konniir á fastan fót, en
væri hreyft við peím á annað borð,
vildi hann helzt láta sameina pá aUa
i einn. Ennfremur var hann spurð-
ur, hvaða toll hann vildi setja í stað
vínfangatollsins, ef bamiaður yrðí inn-
ílutuingur áfengra drykkja, og varð
lítið uin svör í pví máii, pví að ping-
niannsefninu pótti seua eigi inundi
niiklu máii skipta, á livaða vöru toll-
ur væri lagður, par setu hann muudi
líklega í reyndinni leggjast á alla
verzlunina, en ýmsir kjósendur nefndu
helzt tíl toll á álnavöru vg smávarn-
ingi. Að lyktum var spurt hvort
pingmannsefnið væri með smábytling-
um og hallærislánum og kvaðst hann
vera á móti hvorutveggja yfir höfuð
að tala. Síðan var gengið til atkvæða
og var Jón próf. Jónsson að Stafa-
felli kosimi alpingisniaður með öllum
(66) atkvæðum er greidd voru, og
voru eigi fleiri kjósendur á fundi,
nema pingmanrisefnið og einn bóndi,
sem eigi var viðstaddur atkvæðagreiðsl-
una fyrir tilviljun.
Kjörfumlur var vel sóttur úr 3
eystri hreppum sýslunnar, en fáir
komu úr 2 syðri hreppnnum. Nokkrir
voru par komnir sér til skemtunar,
er eigi höfðu atkvæðisrétt, og lögðu
sumir peirra nokkuð til málanna á
undirbúriingsfundinum, er pess helzt
getaudi fyrir pá sök, að par virtist
koma i ljós, að vinnumenn væri ekki
neitt iremur en bændur áfram um al-
gjörða leysingu vistarbandsins.
Að lokinni kosningu var lögð
fram áskorun frá „níumannanefndinni
í Reykjavík“ (sjá „Austra“ 18. tlbl.);
mælti oddviti kjörstjórnarinnar kröpt-
uglega með henni, og sömuleiðis sira
J>orsteinu Beiddiktsson í Bjarnanesi,
og urðu allmargir til að undirskrifa.
ÍTLEMUR FRÉTTIR.
—o—
í enskum blöðum frá 17. p. m.,
er bárust hingað með „Sta»;ford“, er
getið uin stórkostlegar rigningar og
vatnavexti víða A Englandi um mið-
bilc pessa mánaðar. Hafa árnar flætt
yfir engi og akra, og gjört hinn mesta
usla, sópað burtu húsum, hrúm, járn-
brautum og allmiklu af lifandi fénaði.
í borgum peim er liggja við árnar,
hefir flætt yfir götur og stræti og í-
búarnir erðið að flýja, bar petta víða
svo brátt að, að menngátu með naum-
indum forðað sér upp á efstu loptin
í húsunum og var peim svo bjargað
paðan á bátum. í Durham. við ána
Wear, sópaði burt járubrautarbrú. er
lá yfir ána, ásamt heilli vagnlest. Ain
Ouse, var að morgni 16. p. m, 16fet-
um dýpri hjá borginni York en
venjulega á sumrum, og hefir áin ekki
í nianna minnum vaxið svo mjög.
Láglendin fram með ánum öil í kafi
og sem stór höf yfirlits; flætt hefir og
víða yfir vegi og akbrautir, og pví
orðinn mikill glundroði á ferðum og
samgöngum. Fáir menn er ætlað að
týnt hafi lífi í flóði pessu, en fjártjón-
ið verður að líkindum feykilega mikið.
Sökum pess, hve litið slátrararnir
gefa núáEnglandi fyrir lifandi fénað,
hafa nokkrir bændur í Norður-Wales
tekið pað ráð, að slátra búpeningi
sinum sjálfir og heimta peirö—7 penc
fyrir pundið af kjötinu.
Kóleran virðist nú sem betur
fer, vera i rénun hér í álfu. í Ham-
borg sýktust 27 af kóleru 16. p. m.
Sama dag létust 8 af kóleru og 116 lik
voru jarðsungin. Alls voru par pá
599 kólerusjúklingar á spitölum. í
Pétursborg á Rússlandi sýktust 10
sama dag og 3 döu; vart hefir og orð-
ið við kóleruna á Hollandi. Með hrað-
frétt frá New-York fréttist sama dag,
að kólera geysaði nú í Kína og dræpi
par daglega svo hundruðuin skipti.
Eins og kunnugt er, er Kinverjum
meinilla við alla útlendinga, og hafa
komið peirri flugufregn af stað meðal
alpýðu, að hvítir menn par i landi
séu valdir að drepsótt pessari, pann-
ig að peir hafi keypt Kíiiverja til
pess að eitra vatnsból peirra og
brunna, og ráða pá pannig af dögum;
er pví Evrópumönnum, sem par búa,
mesta lífshætta búin, enda höfðu Kín-
verjar pegar drepið marga peirra.
Yikuna, er endaði 15. p. m.
höfðu 18 gufuskipsfarmar, af lifandi
fénaði og kjöti, fiutzt til Liverpool
frá Canada og Bandaríkjnnum, og
nam pað */* meira en næstu viku par
á undan.
Aluminiumskip1, sem smíðað hef-
ir verið i Zyrich, var fyrir skömmu
reynt á Zyrichvatni, er skip petta 40
feta langt, 6 feta breitt og ristir 2 l/i
fet, 20 farpegjar geta komizt iýrir í pví;
eigi vegur skip petta nema 1.6 smá-
lest (3200 pd,) og getur farið 10 míl-
ur á vöku, á pað að ganga um Mið-
jarðarhaf.
Hið stærsta skip í heimi að und-
anteknum „GreatEastern“-er „Campa-
nia“, sem Cunard-félagið er að láta
smíða, og nýbúið er að hleypa af
stokkum út á ána Clyde. Er svo til
ætlazt að pað verði fullgjört áður en
menn færu að streyma til veraldarsýn-
ingarinnar í Chikago. Skip petta er
600 feta langt, 75fetabreitt og á að
geta borið 19,000 smálestir. Skipið
hefir tvöfalda skrúfu. Gjört er ráð
fyrir, að pað muni geta farið allt að 23
enskar milur á tima. Gufukatlarnir eru
12 að tölu og d eldstæði til að hita
pá. Skipið sjálft ásamt vélinni er
smíðað í Englandi, en stýrið sem er
lieljar inikil stálplata, er svo stórt,
að eugir. verksmiðja á Englandi gat
1) Aluminium er niáimur, lílcur
silfri, en nijög harður og laufléttur.
72
69
ábyrgð purfti. Og nú hljóp maðurinn fram og aptur milli sinna
gömlu vina.
Hún purfti líka að bíða lengi í dag. Honuir. gekk víst ekki
vel, veslings manninum. Lovisa bar á borðið. Að eins á niorgn-
ana kom kona 2—3 stundir, annars gegndi Lovisa öllum hússtörf-
um sjalf. Hún var einlægt vongóð um, að allt breyttist innan
skanuns. Og í þessari von bar húii allt, hún var líka enn ung og
frið.
það var kringt. Hún flýtti sér að Ijúka upp; pað hlaut að
vera faðir lwmnar. Eu úli í ganginuin stóð snyrtilega búinn maður,
er hún kani’aðist ekki vitund við.
Eg heiti Arndt-1, sagði hann kurteislega, „eg bið yður að at-
saka . . . “
„Eg ltef ekki pá ánægju . . . “
„Eg hef verið skrifari hjá fóður yðar . . . “
„Ó. pað eruð pér . . . maðuritm með perluna, Sem faðir minn
hafði sjúlfur í vasanum. Já, nú man eg pað. J>ér fóruð til Amer-
íku“.
Hún bauð honum að ganga inn fyrir og virti hann æ nieir fyj
ir sér. En hvað hami var orðinn fríður og laglegur. Gat pett
verið hinn föli, herðamjófi skrifari“.
þau sátu nú hvort á ínóti öðru. En merkilegt var pað, a
lienni, Lovisu, sem var orðin s\o feimin og kviðafull í sinni nýj
stöðu, heuni fannst það alls ekki vera ókunnugur ínaður, sem húu sa
nú bjá við lampaljósið. Nokkurskonar blítt bergmál frá ljúfuin fyri
döguni ómaði iyrir eyruin hennar, er pau ræddu saman.
Haini fann, að ekki átti við, að fara mörgum orðum um breyl
inguna á liögum peirra feðgina, og fór pví fljótt yfir pað; pvi han
"var ekki kominu til pess að tala um verzlunarstörf, einmitt peirr
'L’&iia liafði hann llúið új- skarkalanum „vestur11, til pess að get
einusinni lmgsað um eitthvað annað.
„Má eg segja ýður clálitla sögu?“
„Velkomið“, svaraði hún, 0g pá var hún búin að gleyma pi
að faðir liennar var svo letigi ad heíman í dag.
En hann, Jóhannes, mirmti hana á kvöidið, pegar hún hafc
Jóhanncs gat nú aptur dregið andann. Honum fannst engill
hafa frelsað sig. Lovisa áleit hann vera ærlegan mann — það ætl-
aði hann líka að vera franivegis! Perlan brenndi fingurgóma hans.
Hann hafði áður séð að húsbóndi bans hafði tekið vasaklút uppúr
yfirfrakka sínum, 'sern hékk par í búðmni. An pess að nokkur yrði
var við, gckk Jóhannes nú að lrakkanum og lét perluna detta
niður í vasann. |>á hlaut verzlunarráðið að ímynda sér að perlan
hefði dottið úr hringnum og niður í vasann.
Loksins var hlerunum lokað. þegar búið var að slökkva raf-
urmagnsljósið stóð Jóhannes eiun úti á strætinu í kuldanum, pví enn
var litill sumarblær í borginni. Hann ætlaði ekki að fara á vor-
hatíðina að tveim dögum liðuum. En haun var ennpá ærlegur
inaður.
* * *
Næsta dag kom verzlunarráðið mjög semma inn I búðina og lá
auðsjáanlega mjög vel á houum.
„Ójá, góúir hálsar“, tók hann til máls, „pað Var óparft upp-
námí gærkveldi . . . Vitið þið til, eg er búinn að finna perluna. í
vasanum á yfirfrakkauum mínum . . . fión var eg“.
Hugur Jóhannesar Arndts flaug pegar til stúlkunnar, sem hafði
hjargað lionuin. f>á — pað var audstyggilegt — gekk Mr. Norton,
maðurinn úr Vesturheinii, inn í búðina. Hann var niaðu-r herðabreið-
«r, rjóður í kiunura, og lýsti svipurinn hyggindum og dugnaði. f>rír
stórir gimsteinar tindruðu í skyrtubrjósti hans. Mr. Norton talaði
•einkenniiega. Hann lilyddi á orð annara rneð stillingu og eptirtekt.
Svo varð pögn, og pvinæst var hann vanur að skýra frá sinní skoð-
un með örfáum orðum.
Nú stóðu peir, hann og verzlunarráðið, örskammt frá Jóhannesi
og hann gat heyrt, hvað þeir töluðu. Mr. Norton hafði fengið mál-
práðarskeyti, og hlaut að ferðast heim daginn eptir.
„Þegar a morgun? Svo skjóttog öllum óvart?“ spurði verzlunar-
ráðið.
„í dag leggur ekkert eimskip á stað“, svaraði Vesturheims-
suaðurinn.
„]?á verðið þér ekki á vorhátíðmui'h
Norton leit niður íýrir sig.