Austri - 06.04.1893, Síða 3

>K-- 9
A U S T II I

nncli að fengizt gæti lijálp til að flytja |
héðan vestur, ef sannað væri að li' r
væri neyð, og pnð mun bænaskráin
hafa átt að gjöra. Herra Sveinn
Bryniólfsson var viðstaddur pegar
petta skeði. og pori eg ekki að full-
vrða að liann hafi tekið í sama streng-
n ii. en hitt pori eg að fullyrða að
liann bar ekki á móti pví, og
mátti Jrar af álykta, að hann
væri á sania máli. ekki sizt vegna
pvsl að það munu fleiri en eg haf'a
tekið eptir pvi. að pegar Sigurður nð
Sveini viðstöddum, bar svo ruddaleg-
ar sneiðar af himnabrauðinu vestur- ;
iieimska á borð fyrir einbvern. að |
liætta var á að pfer kynni að stamla ;
í hlutaðeigancta, pá var Sveinn vannr I
aö mjatla utan úr peim, pvi maður-
isui er gætinn og vel lagtækur.
þess skal einnig getið að Vigfús
kaupmaður Sigfússou, sein að yíir-
varpinu í öllu falli mun verið hafa
bvatamaður og „Author“ að hinni um-
ræddu bænarskrá, eins og liann tók
við undirskriptum á hana — hver i
verið hafi pottur og panna að lienni, j
Sofa eg hverjum einurn að leiða getur j
að — heiir sagt mér og liaft eptir
lærra Sipurði Christoierssyni, að liann
áliti ekkí óhugsandi að Manitoba
stjórnin kynni að láta svo sem 5000
doltara af hendi rakim, vegna b:ena-
ískráriunar. en sára lítil von íil að
Sambaudsstjómin lAti einn eyri.
þö suér sé'[vað mál óviðkomándi
og liggi pað í léttu rúmi, skal eg af I
pví ÍSveinn er kunningi minn leyfa
inér að benda lionum á. að eg held
hanti hefði pjört sér eins parft verk,
oiiisog að bera af Sigurði ummæli pau
sem eptir honum cru ljöfð, með pví
að bregða, pó atdrei v:eri nenia salt-
vikurtýru, yfir fjárhagsskýrshirnar
vesturkeimsku sem farið mun talsvert
að Viregða skugga á, og pví partara I
hefði lionum verið petta, sem liann í
telur „sinni tínu“ pað til híns mesta j
ágætis, að köfundur pessara skýrsla |
á að vera „ljós á vegum og lampi
f'óta peirra1* sem með línu hans fara.
Vopnafirði 2. marz 1893.
F. V. Favíðsson.
•j- Að Höskuídsstöðum í Breið-
clal andaðist hinn 14. f. m. ungmey
Stefðiiía Bjarnadóttir, verziunarm.
iáiggeirssonar, 14 ára gömul; mann-
vænleg stúlka og vel gefiu, iríð sýnum
og elskuleg i viðmóti.
-j- Hinn 29. f. m. andaðist liér á j
Seyðisfirði frú Björg Magnúsdóttir, j
ekkja síra Jóns Björnssonar er siðast !
var prestur að Dvergasteini. Hún
var 73 ára að aldri. Merkiskona og
vel látin. Börn peirra lijóna eru
pessi: 1. Jensína, gipt verzlunarmanni
B. Siggeirssyni, 2. Bogi, snikkari, S.
Gunnlaugnr, verzlunarmaður (öll á
Seyðistírði), 4. Jóhann, verzlunarmað-
ur ú Djúpavog.
Útskript"
úr
dómabúk liius konunglega íslenzka
landsyiirdóms.
Ár 1892, mánudaginn hinn 12.
ck'sember mánaðar var i landsyfir-
dómnum
í máiinu nr. 14/1892:
Gísli Eiríksson
gegn
Magnúsi Vilhjálmssyni
kveðinn upp svofelldur
D ó m u r :
Mái petta er höfðað í héraði
af Magnúsi Vílhjálmssyni i Sauðhaga
gegn Gísla Eiríkssyni á Vestdalseyri
út af skuld, er hann telur til lijá
Gisla. tíísli liöfðaði aptur gagnsókn
gegn Magnúsi — eða réttara gagnkærði
Magnús — til pess að fá liann dæmdan
til að gjöra reikningsskil og fieira. Var
málið í heild sinni dæmt í ankarétti
Norður-Múlasýslu 6. febr. p. á. með
peim úrslitum, að Gísli skyldi greiða
Magnúsi skuld pá, er hann taldi til
lijá Gisla, 158 kr., nu-ð 4% vöxtum
frá sáttakærudegi, en Magnús skyldi
vera sýkn af kærum og kröfum gagn-
stefnanda (í héraði) Gísla Eirikssonar.
Málskostnaður var látinn falla niður.
pessura dórni hefir Gisli Eiriks-
son áfrýjað til yfirdómsins með stefnu,
dags. 20. aprihn. p. á.
Hinn 18. ágúst f. á. gaf hinn
stefndi, Magnús Viihjálmsson, úrsm.
Stefáni Tli. Jönssyni á Seyðisfirði
„vegna íjærveru1' umboð til pess að
mæta fyrir sín?. hönd fyrir sáttnnefnd
i máli pessu einsog lika til að sætt-
ast á pað — sjálfur hafðí hann ritað
sáttakæruna sama dag. Umboðið
uefnir berum orðum au hann skuli
mæta„í dag“, pað er 18. ágúst.—
21. s. m. gaf sáttanefndin út fyrir-
kall í málinu, og skyldu málspartar
mæta 26. s. m. pann dag vnætti og
umboðsmaður Magnúsar, en kærði
ekki. enda var birting fyrirkallsins ó-
lögmæt; pá var gefið út nýtt fyrirkall
27. s. m. til Gisla og Magnúsar að
koraa fyrir sáttanefndina 2. sept.
næstan eptir. Hafði St. Jónsson hlut-
azt til um að petta nýja íýrirkall var
útgefið. En umboð til pess hafði hann
ekkert annað en pað frá 18. ágúst;
og par sem pað uniboð var bundið
við ákveðinn dag, 18. ágúst, pá hafði
St. Jónsson enga heimíld til pess a2
láta kalla Gísla fyrir 2. sept. eða til
pess að mœta fyrir Magnús á sáttafundi
pann dag. J>að ber pví sökum ólög-
mætrar jsáttatilraunar, að visa aðal-
málinu frá undirdómi og að dæm»
héraðsdöminn í pví ómerkan.
Að pví gagnsöknarmálið snertir
pá er afleiðingin af' frávísun aðalmáls-
iss frá undirrétti og ómerking pess,
að pví verður einnig að vísa frá undir-
réttimim og dæraa dóminn, að pvi
pað snertir, ómerkan. Málskostnaður
fýrir yfirdómi virðist eptir atvikum
eiga að falla niður.
J>ví dæmist rétt að vera:
Hinn áfrýjaði dómur á i heild
j sinni að vera ómerkur og vísast mál-
j inu frá undirdóminum. Málskostnaður
fyrir yfirdómi falli niður.
L. E. Sveinbjörnsson.
Rétta útskript staðfestir
Dómsmálaskrifstofa yfirdómsins
4. jan. 1893.
Jón Jensson.
J Ö K U L S Á Á D A L.
—o—
Jeg hef uú koiuið að Jökulsá opt,
en jafnan er eiris og eg hlakki tiL
að sjá petta tröllslega sjónarspil,
og svo er pá eins og eg takist á lopt —•
þegar hoðar og hringiður bylltast f'ram
og beljandi straumur öskrar hátt;
pað er engi sá vættur sem af hon-
um nam
hinn aldna dryr.jandi hörpnslátt.
En hví or mér pó eins og titri liver
taug
og töfra-magnlami’ í mér sérhverja æð;
liefir náttúrau vakið mér hér upp
pann draug
er sé hringrás dreyra míns pannig
of skæð?
:,v<\ nvr nvv:nrsamcnraiK ra»iMHBírOTHCTDEnBB*3BK»saHW«ra6aBCTEaBeŒSSíBK 3K

ív autKftne . .okæí , cv unr*c*zi**!::'sbívæs
1 28
•,.Nú að sofa“, biðnr liann, en Anna liefir eptir: ,,Nú að sofa“.
Haim ber liana í annað skipti í legubekkinn; pá vefur Anna allt í
einu ástúoiega sínum litlu örinum um háls hans og prýstir sínu
mjúka, iitla liöfði að vanga hans. 011 sætindin detta pá náttúrlega
niður á gólfið, og Anna sjálf var nærri dottinn; svo skelfdur varð
niajórinn af öllum pcssuni óvæntu blíðulátum,
Ósjálfrátt skyggnist hann um; eii enginn sér til hans; hann sér
að eins mynd sína í speglinum himun megin með harnið, sem
prýstir sér upp að honuni, og lionum liggur við að verða grömum
út af pessu öllu. Ef Lúsía sæi nú til lians. Skyndilega. eins og
hann blygðist fyrir sjálf'um sér, setur hann harnið niður, en pá
skipar telpan honum að sal'na sætindunum upp- gjörir hann pað
polimnóðiega og setur hana aptur niður í bekkinn.
A meðiui eru pær ekki pegjandi uiðri í eldliúsinu vinnukonurn-
ar; tala pær mikið um hvaða hljóð pað hafi verið, sem heyrðist inni
í herbergi húsbóndans og seni pagnaði allt i einu. Súsanna segir að
pað liafi verið barnsgrátur, en Lísa eldabuska ætlar, að inajórinn
sé orðinn bandóður, enda komi slíkt opt fyrir um jafnstillta menn
og majórínn sé; og nú tekur hún að pýlja upp allskonar ógna sögur
út af sarna efni. pangað til Súsanna verður laflirædd og ásetur sér
að lcomast pegar að í'ullri vissu í pessu tilliti. Að vísu áræðir hún
ekki, að ganga tafarlaust inn í hnrbergi liúsbóndans, lieldur rekur
hún höíuðið inn um clyrnar á salnum, par sein frú Benstoff og
Jochum eru að setja kortin á jólatréð.
„Náðuga frú!“. sagði Súsanna, „getur ekki Jochum litið snögg-
ast inn til herra majórsins? J>að er svo mikið háreysti inni hjá
honum; . . póttist jafnvel heyra grát og . .
Súsanna pagnnr, pví að frú Benstoff er orðin náföl.
„(xuð minn góður“, kallar liún upp og ætlar að lilaupa út,
„það lilýtur að ganga eitthvað að honum“.
En Jochum gengur í veg fýrir hana; hann er orðinn blóðrauður
oglítur til Súsömiu heiptarfullum auguni.
„það er ekki satt, náðuga frir', segir liann í skyndi,
komiitn írá herra majórnuni, og honum liður ágætlega“.
er ný-
125
Meðan ■\erið er að talca fötin ntau aí barnjnu, stendur niajöriiiu
'r’ið skriíborð sitt með krosslagðar hendur og pungt yíirbragð o"
iiorfir pegjandi á Jochum, seni ferst ekki fjarska liönduglega við
baruið. Teipan lítur órólega út: nokkrar grátperlur glitra á hinum
pykku, rjóðu vöngum, og glóbjarta hárið fellur niður yíir enni og
augu.
Nú reynir Jochum með ssnni störu, rauðprútnu liendi að strjúka
hárið frá augum telpunnar, en pá slær hún til hans með litlu hönd-
unum svo ákaft, og lætur um leið í Ijósi svo mikla gremju, að
majórinn getur ©kki varizt brosi; en hann stynur um leíð og hann
hugsar pannig:
„þetta er pá blessaður engillinn, sem Lúsia hlakkaði svo tík
Skyldí hún nú geta séð, hversu mikla ósérgind eg sýni ineð pvi að
taka á heimili okkar penna litla varg? Auðvitað er friður og ró
iiú á förum“.
Jochum lofar telpunni að liíðrunga sig, og reynir jafnvel að
afsaka sig.
„Eg ætlaði ekkert íllt að gjöra“ segir hann og ætlar að ganga
út. En pá veí'ður majórinn mjög órólegur.
„Vertu hérna, Jochum. Eg lcann enn síður með börn að fara
eu pú“.
Benstoff sezt nú enn niður að skrifa, snýr baki að peim
Joclium og býst nú við, að geta getið sig allan við starfi sími. En
jafnskjótt sem hann er seztur, er drepið aptur að dyrum. „Hver
fjandinn“, tautar Jochuœ og lileypur að hurðinni til að varna pví
að henni verði upp lokið.
„Hver er par?“, kallar niajórinn og bendir Jochum.
„það er Súsanna1, ©r sagt fyrir utan. „Herra majórinn verður
að fyrirgefa, en irúin sendi mig eptir Jochúm; hann á að hjálpa
frúimi til að setja upp jólatréð og eg hélt hann væri hérna, pví að
liann var ekki niðri“.
„Ja'ja, hann skal konia rétt strax“, segir majörinn og bætir
við með pungum svip: „pú verður að fara, Jochum, barnið verður að
vera eptir“.
Jochum lítur með sorgarsvip á húsbönda sinn og svarar:
i