Austri - 06.04.1893, Page 4

Nr. 9
A U S T n T
30
Og þó er hver taug eins og stríður
strengur
er stormandi ólgan i bárunum rís;
og liugur minn við ]>v‘ ferliki í'rýs
er með feiknum og liýsnum á löndin
hún gengur.
Hefðirðu staðið á hamrinum pá
þegar hrönnin í gljúfrinu stýflar á.
og jakarnir hyltast áýmsum endum
og orgið og smellirnir grenjast á:
J>ér liefði víst fundizt pað svipur
hjá sjón
að sjá petta gríseflda vatnaljón,
og trauðlega skipað því flokkin n
með íjendum
þótt ferlega stundum hún vinni tjón.
f>á er móður i Jöklu! eg segi pér
satt
hún siiínir pví litíð, pótt gilið sé hratt;
pá búlgnar hún upp unz hún ligg-
ur á löndum.
og löðrunga geldur i tekjuskatt.
En tekjurnar eru nú raunar rán,
við ráninu geldur hún spott og smán;
pví eignunum söpar hún börðum
liöndum,
liún er ekki’ á pvi að taka lán.
J>á mylur hún jakana’og sprengir
spöng
og spyrnir pvi gegnum hamra göng;
en i gljúfrinu Loki bröltir í böndum
sro bylur í hverri kletta pröng.
Og aldanna bergrisinn harðuroghár
hamarinn sjálfur fellir tár;
hann skelfur, pá jakarnir reysast
á röndum
og rekast á suasir og kletta gjár.
Og áin, húri rýkurpárétt eins og
mjöll,
og rífur úr gljúfrinu heljar fjöll;
pað er allt eins og J>úr sé ineð
hamar í liöndum I
að hamast par við að berja tröll.
Og froyðandi brimföxum pyrlar
liún þá
og peytir upp ólgunni djúpinu frá
og úlfgráu tröllauknuhauganahleður
svo hólar og dalir skiptast á.
J>að er hér, að pú kveður pinn afl-
rama óð;
pað er eins og pú miniflr á frjáls- j
borna pjoð; |
pví eining og frægð, pað er fáninn I
í stafni,
og fram er pin kenning í Herrans
nafni.
Og enn er eg lirifinn, eg ann pinni dáð,
sem að alls engri sundrungar þing-
stjórn er háð,
pú braut pína járnköld að tak-
marki treður,
og tign pina varðveitir staðfestu meður.
Ó. J. Bcrgsson.
Sevðisfirði 6. apríl 1893.
Gufuskipið „Vaagen11, sem getið
er um í siðasta blaði Austra að kom-
ið hefði irá iStavangri eptir síld, fór
suður á firði að sækja siid o. fh, og kom
hingað aptur þ. 24. og lagði héðan
af stað samdægurs til Kaupmanna-
hafnar. Atti að koma við i Mandal.
Með skipinu tóku sér far til
Kaupmannahafnar: Kaupmaður JFr.
Wathne, ritstjóri Skapti dósepsson, j
fröken Ingibjörg Skaptadóttir, frú
Petra .Tónsdöttír frá Káskúrðsfirði, og
lierra Steíán Th. Jónsson úrsmiður.
Gufuskipið „Ernst“ kom hingað
p. 28. f. m. Með pví kom híngað
kaupmaður Grude, með vörubyrgðir,
og verzlunarmaður Stefán Stefánsson.
Til Norðfjarðar kom upp með „Ernst“
Sveinn borgari Sigfússon; til Mjóa-
fjarðar Gísli borgari Hjilmarsson.
,,Ernst“ fór héðan að moigni
liins fl. p. m. á leið til Eyjafjarðar.
Með skipinu fór verzlunarstjöri Hall-
dór Gunnlögsson, alí'arinn héðan til
Oddeyrar við Eyjafjörð, par sem hann
er kjörinn verzlunarstjóri við Oránu-
félagsverzlun i stað hr. Ciir. Hav-
steens. Einnig fór liinn nýi verzlun-
arstjóri Gránnfélagsins á Seyðísfirði,
lierra Einar Hallgrímsson, með „Ernst“
til Akureyrar, að sækja frú sína og
börn; og kaupm. Grude með talsvert
af vörum er !mnn ætlaði að selja par.
„KrystaU (skipstjöri Haug e)
vöruskip kaupmanns Sig. Johansens
kom liingað 2. p. m. frá Stavangri.
Siðau um 20. f. m. hefir tið ver-
ið hin æskilegasta, einlægar lilákur
og blíðviðri, og er nú allstaðar í Hér-
aði uppkomin góð jörð, og sumstaðar
nær ]iví alautt.
Frímcrki! Frímcrki! Frímcrki!
Kú er eg hættur að kaupa frí-
merki, en herra verzlunarmaður
Gunnlaugur Jónsson kanpir pau
eptirleiðis fyrir sama verð og eg hefi
gjört.
Yillijálmnr i>orva!dson.
Samkvæmt of'anritaðri auglýsingu
kaupi eg nú allskonar brúkuð íslenzk
frimerki með allra hæsta verði sem
mögulegt er að gefa.
Seyðisfjarðaröldu, 1. apríl 1893.
Buniilaugur Jóusson.
Klausturpóstínn, VI. ár. 1823.
Minnisverð Tiðindi, III bindi.
180J —1804.
Gaman og Alvöru.
Vinagleði.
G. Oddsens Lítiidafrœöi II. b.
fyrri deild.
Armann á Alþingi, allan.
Fjölni allan.
Lærdómslista Pélags rit, 1. 4. 8.
10. 13. og 15. bindi.
Vestdalseyri, 16. nmrz 1893.
Sigurður Jónsson.
k3 U'Ly' HiiLl-Jl'J'A
i gott ihúðarhús á Búðareyri við Scyð-
isfjörð, fæst til kaups með ágætum
borgunarskilmálum. Lysthafendur
snúi sér til undirskrifaðs.
Steinbolti 29. marz 1893.
Steían Stcfánsson.
Lömb seld i Geithellahreppi 7.
janúar 1893.
1. Hvithornótt lambgimbur mark:
heilritað h. Omarkað v.
2. Svarthornótt lambgimbur mark:
hamarskorið h. Fjöður aptan v.
jpeir sem geta sannað eígnarrétt
sinn á ofangreindum lömbum. geta
vitjað andvírðisins að frádregnum
kostnaði, til und rskrifaðs.
Geithellahreppi, 26. jan. 1893.
L. J. Jónsson.
ffSp’''" í verzlan Magnúsar Ein-
arssonar á Vestdalseyri við Seyðis-
'l fjörð, fást ágæt vasaúr og inargs
| konar vandaðar vörur með gúðu
' verði.
Auglýsing.
Undirskrifaður kaupir eptirfylgj-
andí bækur, fyrir hátt verð:
Sunnanfara I. ár
Áb v r g ö a r m a ð u r og r i t s t j 6 r i:
Oand. pliil. Skapti Jósepsson.
Prentwi: S i g. Grímsson.
126
„Eg skal konia aptur, lierra majór, jafnskjótt sem eg
get“.
Með pessum orðum fer hann, og majórinn læsir pegar huröinni
til pess að ekki verði að lioiium komið óvörum; hann er nú einu
smni búinn að ásetja sér, að láta petta konia konu sinni á
óvart, og lionum er pað pvert um geð, að vtrða að hætta við áform
sitt.
Um leið og hann snýr aptur að skriíborðinu, nemur hann
staðar framan við litlu stúlkuna, en Jiún blínir á liaim stóru aug-
urium sínuni.
„Hvað heitirðu?11 spyr hann; hann er búinn að gleyma fornafiai
hennar.
„Ainni Ilatrin Itambeck", er jafnskjótt svarað.
„Datrín? Líklega heldur Katrín?“
Honum verður ósjálfrátt að brosa, og stúlkan litla brosir líka.
|>ví næst hristir barnið með þrjózkusvip sína glóbjörtu hárlokka og
segir rnyög einarðlega:
,.Lú vill Anna til frænku“.
„j>ú verður að hai’a polinmæði svolitla stund, barnið mitt, pá
kemur nýja frænka pin . . eða nýja móðir þín“.
Anna skilur ekki, borfir á liann og segir enn:
„Til frænku. Til Ellu frænku.
Um leið kiprast litli munnurinn saman, og aður enn hinn skelk-
aði majór getur aptrað pví, fer barniðað liáskæla. Hann heyrir fótatak
úti fyrir, hann veit ekki livað til bragðs á að taka og stendur á
öndinni. Hann heyrír hvíslandi raddir úti fyrir dyrunum. J>að eru
þær Lísa og Súsanna. peím þykír vist pessi grátur tortryggilegur.
í vandræðum sínum grípur majórinn sætindaöskjurnar, sein hanrs
keypti í dag hauda koriu siimi og á borðinu standn, hanri tekur í
skyndi stærsta molann og*stingur upp í litia hljóðabelgiun. það
hrifur. Meðan Anna hryður sætindin, verður Benstotf léttara. Hvísl-
íð færist ijær og haiin heyrir stúlkuruar ganga niður stigann.
En nú getur hann ekki lengur hugsað tii pess aö viuna; hann er
í uppnámi, pessi hái og skyndilegi grátur heíir æst allar hans taugar,
hann gengur um gólf nokkra stund til að jafna sig, 0g raðar pví
127
næst nokkrum blöðum, pó ekki án pess að líta við og við orólegu
augnaráði til litla gestsois.
Ef hann gæti einungis svæft telpuna. J>á væri allt búið og pa
gæti hann skritað 1 stund. Hann \eit, að börn puría nnkið að
sofa, og hann efast heldur ekki um það, ao pau séu fús t-il að sofna
Hanri prifur pvi Onnu allt í einu, setur hana niður í hægíndastól,
prýstir hægt glóbjarta kollinum niður i hinar mjúku sessur og
breiðir pví næst vandlega ofan á hana tígrisfeld sinn.
„Yertu nú góð. stúlka litla, pá skaltu fá enn meiri sætindi.
Anna blýðir pegjandi á orð lians og rótar sér ekkí, en majór-
inn flýr aptur að borðinu. Hannpurkar nokkrum sinnum svitann af
erini sér. En hvað petta reynir á hann, og hvað hann hefir orðið
að haf'a miklar áhyggjur út af barninu, pótt pað sé ekki búið að
vera 1 klukkutima í húsinu. Jú, pað er vænlegt. Nú litur liann
til Onnu. Hún sof'ur virkilega. Augun er aptur lokuð, j:i, jafnvel
eins og samankreist, cn pað hlýtur að vera venja hennar og eðli.
Ilonum pykir vænt um petta; liann lætur og aptur augun öríáar
sekúndur. og tekur pvi næst að skrifa. með nýjum áliuga. J>a —
hvað er pað? — telpan talar, líklega upp úr svei'ni, og hann ætlar
ekki að láta pað fá á sig.
„Anna sef’ur. Komdu svo með sætindin“, heyrir hann mjóa
rödd tala fast hjá sér skömmu se ima. og lítil hnöttött hönd klappar
vingjarnlega á kné hans.
BenstofF f'urðar á, hvernig hún Lefír getað fleygt ofan af sér
hinurn pykka feldi og komizt niður úr hinuni háa stól.
„J>ú ert vond“, segir hann harðlega. „í>ú átt að sola. lieyrirðu
pað? Sofa“. Og hann bendir til scölsins. Anna litur lirædd til
hans, munnvikiu titra, og af pví að hann þekkir petta merki full-
vel, fiýtti hann sér að bæta úr orðum sínum, til að aptra nýjum
gráti. Nú segir hann þvert á móti: „þú ert góð stúlka, þú fær
sætindi fyrir pað. en pú mátt ekki gráta". — ,,Sætindi“ hefir Anna
eptir með tárin í auguuum og allt andlitið lilær.
„Góða, litla . nna fá sætindi“. Um leið klappar hún á kné
hans blítt. Hann réttir að henni sætindaöskjurnar, og hún leitar
í peim með litlu höndunum, pangað til þær eru búnar að taka svo
mikið, s.em pær geta.
íírúkuð íslenzk frímerki kaupir, með Iiæsta rerði, Eolf Joliansen á Seyðisfirði.