Austri - 13.09.1893, Blaðsíða 3

Nr: 24
A U S T R I
p:>
sínum litlu efnuni. þrn voru að vísu
lengst af skuldug, því að fáir voru að
vinna fyrir fjölskyldunni; en skuldirn-
ar borguðust alltaf á mis, fyrir spar-
semi þeirra og dugnað. Varðmargur
til að lána þeim, því allir treystu ráð-
vendni þeirra. D. þótti á sínum dög-
um með betri smiðum bæði á tre og
járn og var þö alls ólærður, lika var
bann vel skurðhagur h trfe. Meðal
annars smíðaði hann einn 27 báta,
auk nokkurra sem hann hjálpaði öðr-
um til að smíða, Eg þekkti hann
ungling fyrir innan fermingu, þá var
hann optast með hnif og spítu í hönd-
um hvenær sem hann gat því viðkom-
ið ogmyndaði ýmsahluti. D. sál. var
trúmaður mikill, sannguðhræddur, og
vandaður til orða og verka. Hann
brýndi líka guðrækni og gott siðferði
fyrir börnum sínum og öðruni, enda eru
börn hans vel uppfrædd og fremur vel
gáfuð. Skapmaður var hann nokkur,
en stillti vel skap sitt. Berm'dl og
hreinskilinn í tali, og sagði meiningu
sína afdráttarlaust við hvern sem
þann 6. þ. m. kom hingað
enskt gufuskip, og með því Tönnes
Wathne.
þann 9. s. m. kom gufuskipið
„Ernst“ frá Norvegi með vörur til
kaupmannanna Johansenog Imsland.
Með skipinu komu frá útlöndum:
pöntunarstjóri Reyðtirðinga C. Schiöth
og frökenarnar Imsland, Randulff og
Clausen. „Ernst1' fór héðan þann
10. norður á Vopnafjörð og Langanes
til að sækja Færeyinga.
Sama dag kom og „ Vaagen“ frá
útlöndum. Með skipinu kom Otto
Wathne og kaupm. Sigurður Jonsson;
einnig komu tveir köfunarmenn, se n
Wathne hafði fengið í Norvegi og
fórú þeir þ. 11. þ. m. með Vaagen
til Reyðarljarðar og ætla að kafa
þar við hið strandaða skip „Hafnia“
og vita hvort mögulegt muni vera að
ná því upp.
þann 10. þ. m. kom „8tamfard“
hingað frá Englaridi; setti hér npp
töluvert af vörum bæði til Johansen
og pöntunarfélagsins og fór héðan
þanu 11. norður og vestur um land.
með vörur til pontunarfélaganna.
Með skipinu fór héðan til Akureyrar
kaupni. Jón Vídalin með frú sinni.
hann átti orðastað, án þykkju og reiði.
iSkemtinn og glaður í viðmóti, stakur
iðjumaður og álcafur i verki. Hann
varð ætið vel við er til hans var leit-
að með greiða, einkum ef á lá, og gat
eigi þá, bón er liann lét ógjörða, hverja
fyrirhöfn og óþægindi, sem af því
leiddi fyrir sjálfan hann. D. ávann
sér þann lieiður, að vera virtur og
vel látinn af öllum, sem nokkur kynni
höfðu af honuni og elskaður af vinum
og vandamörmum.
Hans sakna því margir sárt, eink-
um börn lians og ekkjan. sem nú einn-
ig stynur undir þunga ellinnar; hún
hefir nú þegar 7 ár hins 8. tugar.
I júlímán. 1893.
B. St.
i' ýlega hefir fundizt á Fjarðaröldu
gullpeningur. Sá sem getur s:nmað
eignarrétt sinn að honum, getur vitjað
hans hjá Gfisla Jónssyni hér, mót sann-
gjörnum fundarlaunum og borgun þess-
arar auglýsingar.
Gufuskipið „Emst“ fer héð-
an til Reykjavikur, kringum þann
26. þ. m.
T
a kauptiðinni í sumar tapaðist á
Seyðisftrði frá reiðfærum reiðbeizli, er
eigi hefir síðan komið til skila. Sá
sem hefir tekið það í misgripum, er
beðinn að skila því til ritstjórans.

Eldsvoðaábyrgð.
f>eir, som óska hús (líka bæjarhús) og a&rar eigur
sínar vátryggðar fyrir eldsvoða, geta í því efni snúib
sér til
Carl D. Tuiinius,
á Eskifirði.
Undertegnede Agent — for Islands Osthrnd — for
Det Kongelige Octroierede Alinindelige
Brandassiiraiice Compagni
for Bygninger, Varer, Effecter, Kreaturer, EIö etc.,
stifted 1768 i Kjöbenhavn, modtager Anmeldelser om
Brandforsikring, meddeler Oplysninger om I’rannier etc.
og udsteder Policer.
Eskefjord i August 1893.
Carl I). Tulinius.
HLUTAVELTA.
Goodtemplar-stúkan Döggin
Kr. 26 á Eskifirði, hefir að fengnu
leyfi frá amtinu, áformað að halda
Hlutaveltuþann 14. okt. n. k.
og á að verja ágóðanum til hús-
byggingar fyrir nefnda stúku.
• Allir þeir, sem unna bindindi,
eru því vinsainlega beðnir að
styrkja Hlutaveltu þessa með því
að gefa eitthvað til hennar, og
mun allt, smátt sem stórt, hvort
heldur peningar eða munir, verða
þakklátlega meðtekið.
þeir, sem yrðu við þessari
bón vorri, eru beðnir að senda
gjafir sinar til verzlunarmanns
Arnórs Jóhannssonar á Eskifirði
fyrir 30. septbr. þ. á.
Eskifirði 5. sept. 1893.
Forstöðunefndin.
Stein hríngur hefir fundizt við
veginn milli Brimnes og Selstaða.
Réttur eigandi vitji lians til undir-
skrifaðs, gegn fundarlaunum og borgun
auglýsingar þessarar.
Seyðisfirði 12, ágúst 1893.
Ouðm. Magnússon.
Fjármark Árna Árnasonar á Hev-
kollsstöðum er: Miðhlutað og gagn-
bitað hægra, stýft og gagnbitað vinstra.
188
ljúea? Eg lieyrði það vel. að pabbi lofaði að ónáða þig aldrei
framar; hann. skyldi jafnvid ekki vitja um okkur. Annars hafði Jó-
hanna aðvarað okkur. Hún hafði opt séð pabba vera að gráta inní
starfstofu hans . . .“
„Trúðu honum ekki, Klótildur“, sagði greifinn i liita og stokk-
roðnaði.
Gaston lét sig ekki.
„Ja, ja. Jóhanna sagði okkur, að þú hefðir opt setið grátandi
inr.i hjá þér“.
„Hvað ertu að segja?-1 mælti greifafrúin og horfði ámann sinn.
„þú befii gratið . , Hversvegna duldir þú mig þess og lézt mig ætla,
að þú fyndir ekkert til?-‘
„Af því að þú mundir hafa hlegið að harmi mínum. og af því
að eg vildi ekki láta þig hafa þá ánægju að sjá tár min“.
Nú krupu þau bæði niður að stólnum, þar sem Gaston lá, og
svo var að sjá, sein greifafrúin reyndi að lesa í hjarta manns síns,
liún horfði svo fast á hann.
Sveinninn leit til þeirra til skiptis og hafði hugfast allt sem
þau sögðu. Hann sagði jafnvel við móður sína:
„þarna sérðu sjalt, að eg verð að fara með honum, fyrst hann
játar, að honum líði illa, og þú hefir allt féð eptir. það er ekki
rétt né sanngjarnt, að þú haldir mér lika auk Kristinar og Jóhönnu,
Hver á að hugga liann ef hann fer aptur að gráta?“
Og um leið og hann vafði handleggnum utan um hálsinn á föð-
ur sínum, kyssti hann hann heitt og hjartanlega á báða vanga.
„þú vilt þá ekki verða eptir hjá mér?“, spurði greifafrúin sen
sinn af nýju.
„Nei, af því að þú ert svo ágjÖrn“.
«Og Þú vilt jafnvel ekki kyssa mig?“
„Nei. af því að þú ert svo vond“.
„En ef eg skilaði nú pabba lyklunum og fengi liann til að vera
fcyrran?11
„O, elsku, góða, bezta mamma mín!“
Sveinninn hafði vafið hinum liandleggnum um háls móður sinnar
185
*
barna okknr, en eg þekki þitt göfuglynda hjarta og góðu greind
svo vel, að eg læt þig sjálfa ráða því. Eg skal aldrei, hvernig sem
á stendur, ónáða þig né raska ró þinni. þú skalt hafa fjárhald
barna okkar og sjá um uppeldi þeirra og uppfræðslu, og eg geng
að því visu. að þú látir son rainn verða sómamann. Víltu nú koma
nieð Kristínu, Jóhönnu og Gaston inn til mín, að eg geti kysst þau
og kvatt, áður en eg fer“.
„Náttúrlega, með glöðu geði“.
Meðan greifafrúin för eptir börnunum kom þjónn inn með ferða-
poka og yfirfrakka greifans. Herra Bellefontaine tók kveðjuseðil upp
úr vasa sínum og rétti þjöninum um leið og hann sagði:
„Mundu það, Jón, að fá ökumanni í býtið á morgum kofortin
mín. Seðillinn segir til, hvert hann á að fara með þau“.
þjónninn tók við seðlinum, las þessi orð. „gestaskáli Norðmanna
í Dúfnabúrsgötu11. og sagði með lotningu:
„Já, en hvorki gestaskálinn né gatan er samboðir. herra greif-
auum. Eg þekki götuna vel. það er gömul gata í latneska liverf-
inu og herra greifinn getur alls ekki . .“
„Jæja, Jón. Gerðu það sem eg sagði og skiptu þér ekki af
öðru“.
*
* *
þegar þjónnin var farinn. fór greifinn í loðskinnsfrakkann og
sneri upp á hið dökka, fallega varaskegg sitt. Meðan hann stóð
beint fyrir framan stóran spegil, er náði frá arinsyllunni upp undir
loptið, virti hann fyrir sér audlit sitt, sem lýsti þreytu.
Greifinn bar það með sér, að hanu var góðlyndur, en kjarklítill.
Af andliti hans matti þegar ráða, að hann var bæði fljótráður og
örgeðja. Nú niátti sjá, að hann lierti sig upp og vildí sýnast stillt-
ur og kjarkmikill.
„Ferðu nokkuð hurtu?“ spurði Kristín og fleygði sér kvíðandi
i faðm föður síns.
Greifinn snerist skjótt við. Á eptir Kristínu kom kona hans
með Jóhönnu, sem gat ekki haldið sér upp fyrir þreytu.
„Já“, svaraði hann, lypti hinniungu, friðu stúlku upp að vörum
sínum og hélt henni þar stundarkori^ „já, eg fer burtu, Kristín min