Austri - 07.04.1894, Qupperneq 3

N K. 10
A U S T R I.
31)
J>ig ekki optar svars í pessu máli,
hvað sem pú kannt um pað að gj;\lt'ra i
i sameinaðri heimsku, illgirni og smá-
sklarlegri öfundsýki.
C H ICAGOP Ö R
síra Matthiasar Jochumssonar er nú
út komin á Akureyri og verður sjálf-
sagt send liingað austur til útsölu
með gufuskipinu „Agli“ eðo „Thyra",
svo alpýða getur líklega eignazt pessa
skemmtilegu ferðasögu nm sumarmál-
in, og er him mjög hentug sumargjöf-
Bókin er 160 bls. í 8 bl. broti og
kostar pó a,ð eins 1 kr., og má pað
heita gott verð.
pað mun gleðja alla vini höfund-
arins að fá pað brátt að sjá af Chi-
eagoför hans, að honum er enn ekki
hótið minnsta aptur farið með að rita
glresilegt, skóldlegt, ljóst og fjörugt
mál. Er skemmtilega frásagt í pess-
ari nýjustu bók hans, og liefir honum
og tekizt vel að kasta skáldsins ljóm-
andi fegurðarblœ yfir sveitarsæluna
par vestra og öll sýningarundrin í
Chicago. Eigi er pað furða pó höf-
undinum virðist hagur landa vorra
par vestra standa með allmiklum
blóma, par sem hann heimsækir pá
um hezta tima ársins, í blóma jarðar-
gróðans, í ljómandi sólskini, og á
mest tal við pá prúðbúna á fagnaðar-
fundum fyrir honum sjálfum, er peir
höfðu kostað til fararinnar, lausa við
hversdagslegar áhyggjur og með liá-
tíðabrag yfir sér og ánægjusvip yfir
skemmtaninní, par sem allir eru
„glaðir á góðri stund, sem á peim sér“.
En samt sem áður finnur höf.
ýmsa unnmarka á lifinu par vestra.
Teljum vér fyrst benda á pá hið
megna ósamlyndí, sejn allt af á sér
stað meðal Yestur-íslendinga, og sem
kvað svo ramt að nú. að höf. varð
að skipta um bústað pá fáu daga er
hann var í Winnipeg.
Eramtíðin virðist heldur eigi
glæsileg fyrir íslenzkt pjóðerni par
vestra, par sem helztu meunirnir liafa
pegar kastað pjóðerni voru (sjá bls.
82) og par sem önnur eins lýsing er
mótmælalítið flutt um oss Heima-ís-
lendinga sem sú, er stendur á bls.
84—5: að vér „sitjum á hrosshaus tveir
og tveir. og sífellt tölum og gölum, rit-
um og ráðgjörum, en vinnum ekkert,
gjörum ekkert, og að vér séum að eins
þrælar fastir á fótum“.
Hvað allri áuðsældinni viðvíkur,
pá segir höf., að eiginlega megi eng-
an Vestur-Islending ríkan kalla, eru
pó sumir komnir pangað fyrir 20 ár-
um, og heíir mörgum mönnum græðst
hér auður lieima á íslandi á jafn-
löngum tíma. Og sumum nýlendun-
um lætur höf. mjög lítið af.
Hvað sumarblíðunni og loptslag-
inu viðvíkur. pá ætlaði hitinn og flug-
urnar alveg að gjöra útaf við höf-
undinn. Hvernig vinnufðlki muni
liða í slíkum ofsahita við stranga
\innu á sumrin mega menn pví nícrri
geta. Hinn Akafiega vetrarkulda par
vestra uppí miðju meglnlandi Ame-
ríku, pekkja menn af Ameríkubréfum,
hann er opt tvðfaldur á við hér á
Islandi, eða yfir 30° R.
þegar tekið er fullt tillit til pess,
úudir hvaða kringumstæðum Chicago-
förin var farin, pá finnst oss, að öllu
nákvæmlega aðgættu, að pessi f'erða-
saga síra Matthiasar Jocbumssonar,
hins mesta vinar Yestur-Íslendínga,
sem eru hans velgjörðamenn, sé miklu
fremur til pess að aptra inönnum
frá að flytja sig vestur um haf til
pessa marglofaða sælulands, heldur en
hvetja til pess.
En békin er einkar skemmtileg
að lesa hana og vel skrifuð, og mjög
fróðleg um marga hluti par vestra.
I Chicago-förinni er og getið
fjölda margra Islendinga er vestur
hafa farið og sagt frá, hvernig peim
líði. Munu ættingjar peirra og vinir
hér heima hafa mikið gaman af að
lesa pað.
J>að er engin efi á pví að bókin
á pað skilið að fi góðar viðtökur og
verða vel keypt, bæði hér á landi og
fyrir vestan haf. og mun hún fljúga út.
Akureyri 11. marz 1894.
Eitthvað i fréttum vilja optast
blaðamennirnir fá og má eg pví eigi
enda svo bréf mitt að eg tíni eigi
eitthvað til.
Tíðin hefir lengst af í vetur
verið umhleypingasöm og óstillt og
löngum jarðlaust fyrir allar skepnur.
Eiskiafli er nú góður á innan-
verðum firðinum, fengu margir 100 til
hlutar næstl. viku afstyttings fiski og
mun hafa verið róið af mörgum bæj-
um báðu megin fjarðarins.
Sýslufundur var haldinn nú
næstl. viku. Helzta stórmál hans var
um tóvinnuvélar; sýslunefndin sam-
pykkti að reyna að fá 1500 kr. lán
úr landssjóði handa Sigtrvggi bónda
J ónssyni á Esphóli sem bauðst til að
útvega peim tóvinnuvélar og koma
peim í gang á Oddeyri sem sinni eign,
og endurborga siðan lánið, hann lof-
aði og sjálfur að leggja 5000 kr. til
pess fyrirtækis og allmikið veð fyrir
landssjóðsláninu. ITmpað var ogrætt
á fundinum að búa sig sem bráðast
undir að selja kvennaskólahúsið á
Laugalandi og byggja nýtt hús á Ak-
ureyri og flytja skólann pangað. Var
kosin nefnd til að undirbúa pað inál.
Sýslunefndin lét í Ijósi að liún mundi
eigi verða mótfallin að jörðin Eyrar-
land með hjáleigum yrði lögð undir
Akureyrar lögsagnarumdæmi, ef hrepps-
nefndin í Hrafnagilshrepp og bæjar-
stjórnin hér kæmu sér saman, og er
allt útlit til að peim muni semja, svo
petta verði. Fúist sampykki pingsins,
sem engin efar að fáist, ætti pá bær-
inn land frá fjöru til fjalls og yrði
eigi sundurslitinn, mun hartn pá geta
tevgt úr sér eptir vild, pegar hann
kemst. úr kreppunni undan höfðanum.
Heilsufar er allgott hér um
sveitir; taugaveiki hefir gengið inu í
firði og pungt kvef hér í bænum og
viðar.
Hornleikarafélag var stofnað hér
í bænum í sumar og æfir sig afkappi.
I vetur hefir Magnús Einarsson geng-
izt fyrir pessu, og á hann 'miklar
pakkir skilið fyrir allt- pað kapp er
liann leggur á að útbreiða söng og
hljöðfæraslátt hör á Akureyri.
Sjónleikir hafa verið leiknir
hér í vetur Æfintýrið eptir Hostrup
og nú stendur til að leika Hermanna-
glettur eptir sama og eítthvað annað.
Sjónleikafélagið mun nú svo efn-
um búið, að pað efalaust byggir leik-
hús næsta ár, sem pað lengi hefir
haft hug á. Vesturfararnir liafa ver-
ið leiknir á Grund í hinu nýja stör-
hýsi, er Magnús bóndi Sigurðsson
hefir par reisa látið. Hús petta er
tvíloptað, 27 álna langt og 12 álna
breitt og hið vandaðasta að öllum
frágangi og mun einhver mesta bygg-
ing er reist hefir verið á bóndabæ
hér á landi.
Kaupfélag Eyfirðinga hefir valið
fyrir framkvæmdarstjóra hinn unga
ogefnilega kaupmann, Friðrik Kristj-
ánsson, má segja að Eyfirðingar liafi
farið hér að dæmi Austfirðinga að fá
sér æfðan verzlunarmann fyrir ráðs-
mann.
276
„Nóg er róið. grípið t,il sverðanna!14 hrópaði Elindt, og paut
sjálfur fram eptir stórbátnum, er í pví renndi að skipinu og festi
sig við pað, og um leið rak stafnbúi krókstjakann framaní einn
ræningjanna. Nú varð hörð hríð. ræningjarnir skutu óðum ofaní
stórbátinn, en peir hermenn, sein voru aptur í lionum. porðu eigi
að skjóta. pá vel gat verið, að staí'nbúar liefðu pegar veitt upp-
göngu á skipið.
Rjúrir menn voru pegar særðir á bátnum, pá háfaði heyrðist
frania rreningjaskipinu, og nú putu rúnnr tuttugu herinenn aptur
eptir pví og komu nú ræningjunum i opna skjöldu. f>ar með var
sigurinn unninn. Ræningjarnir urðu að sniiast á móti pessari nýju
atlögu, og pá komst Flindt og hans nienn uppá skipið. og eptir
íáar minútur var búið að koma fjötrum á ræningjana, að fáum und-
anskildum, er höfðu hlaupið fyrir borð til pess að synda í land, pó
hakarlar væri nógir til að gleypa pá.
Nú let Flindt hengja ljósker undir greipitána, og lét flytja pá
særðu uppá ræningjaskipið, og litlu síðar kom báturinn úr landi,
sem hatði komið ræningjunum á óvart, er peir réru i'rá landi og
höfðu hermennirnir j honum komið höndum á prjá ræningja, svo að
alls höfðu hlindt og menn hans náð fimtán ræniugjum á sitt vald.
Um morguninn eptir í dögun lagði Elindt af' stað á „skonnort-
unni“, sem hann lét bátana draga. J>egar peir komu í nánd við
,,korvettuna“, hrópaði öll skipshöfnin fagnaðaróp og Flindt renndi nú
akkerum og réri að „korvettunni“, með sjöræningjana.
Kramei, herskipsstjóri ték a móti honum í stiganum og prýsti
'Ugjarnlega hendi hans. „J>að var ágætt“, sagði herskipsstjörinn,
«að pér náðuð í þessa karla. Yið förum nú með pa til St. Thomas,
svo í>eir verði þar löglega yfirheyrðir og dæmdir. „Eru margir
særðir?“
„Aðeins sex, herra herskipsstjóri! og enginn peirra ólifissári.
jþeir koma nú hingað í bátnum“,
„|>að er gott, látum nú ræningjana koma uppá skipið!“
Nú voru ræningjarnir látnir fara einn og einn upp skipsstigaim
°g var pað all-blendinri söfnuður og á ýmsum aldri. ]par voru UHg-
rtierin og íríðir, en þó með lastanna einkennum á ásjónum sinum,
pav var og gamall sjómaður. veðurtekinn og hrukkóttur í framan
273
og siðan heyrðist hár fallbyssuhvellur, svo við vorurn ekki lengur
i efa um hvaða skip petta væri. Nú varð fjörugt á „korvettunni‘\
Herskipsstjórinn lét nú draga kaðalinn inn á skipið er dreginn var
á eptir pví og hlupu hásetarnir til flýtis me? liann eptir endilöngu
skipinu. Seglin v-oru minkuð og fallbyssuportin opnuð, gunnfáninn
dreginn upp og svo var „korvettunni“ beitt uppí vindinn, svo húu
stefndi nær beint á „skonnortuna“ sem enu pá var uokkuð á golu-
borða, en hún sneri nú lika uppí, er hún hafði séð. hvaða skip hún
var að elta.
J>að reyndist að „skonnortunni“ veitti hægar nauðbeitin en „kor-
vettunui“, sem aptur var hraðskreiða ri, er öll segl voru uppi.
Tveim fallbyssum var ekið aptur á skipið til pess að skjóta með
niður reiðann á „skonnortunni". „Skonnortan“ skaut og i móti,
og putu kúlurnar á milli siglutrjáuna, er. gerðu litið mein.
„Korvettan“ nálgaðist nú „skonnortuna“. sempónáði alltaf nær
vindinum. En nú gat „korvettan“ bráðum hleypt á „skonnortuna“
úr öllum fallbyssunum, en áður en pví yrð viðkomið, venti „skonn-
ortan“ í suður, og „korvettan“ óðar líka. Og þannig ventu bæði skipin
nokkrum sinnum, pau nálguðust nú eyjuna St. .Tan og með lieppilegri
vendingu tókst „korvettunni“ að króa „skonaortuna" tnilli sín og
lands. „Skonnortunni" var ómögulegt að sleppa undan vestur á
bóginn, pví hún sigldj ekki nærri pvi eins vel eins og „korvettan“
með fullum seglum í undanhaldi og því hélt „skonnortau“ nú til sjös,
pó hún með pví möti hlyti að fara rétt framhjá „korvettunni". En
pá sneri vindurinn sér dálítið til norðurs, svo skonnortan gat haldið
áfram rétt fram með ströndinni, og litlu síðar hvarf liún fyrir einn
höfðann og sáu peir hana ekki síðan. „Korvettan“ slagaði sig nú
nær ströndinni, en par eð nít var á daginn liðið, pá voru litlar
horfur á pvi, að korvettau næði sjúræningjaskipinu, einkum pá allar
líkur voru á pví að „skonnortan" myndi hleypa inn ámilli skerjanna
við Tortola.
„það var leitt að prællinn skyldi sleppa undan aðeins vegna
pessa litla vindblæs af norðri“, sagði Kramer. En Iliudt
hafði klifrast uppí reiðann og horfði nú í sjónpípu á eptir
i nná marbendiisvlkina sem „korvettan“ för nú einmitt í því