Austri - 13.03.1896, Blaðsíða 3

A 11 S 'i’ Jl I.
27
XR. 7
pessu, og hefði petta fljtisverk pví
siður átt að eiga sér stað, sera nokkrir
af liæjarstjórnmira lýstu pví lirein-
skilið yfir, að peir hefðu ckkert vit á
málinu, og hefðu pví purft að inigsa
sig betur ura. En peir kaupmennirnir
Imsland og Johansen voru í ýmsum
atriðum reglugjörðinni mótfallnir; en
létu loks tilleiðast fyrir ákafar fortöl-
ur oddvita að gefa atkvæði meðheimi.—
pó raeð peim skýlausa fyrirvara, að
fiillyrðing oddvita um að skipin skyldu
eigi greiða (atkeris-) hafnargjald neraa
pegar pau kícnm ft'á Dánmörku eða
fitlönduni eða í fyrsta' skipti, et pau
færu aðeins liafna á milli hér á Is-
landi. En einsog hver heilvita raaður
sér af annari raálsgrein 1. § reglu-
gjörðarinnar, pá nær pvílíkur skilning-
ur engri átt. pvi eptir henui eiga öll
skip nndantekningarlaust að gjalda 3/4
hluta af hiiðum hafnargjöldunum, bæði
akkevisgjald og afferraingar eða hleðslu-
gjald, Jr'ni ömmr skiptin er þau hafna
sig hér optar en eiuu sinmu.
A. petta bentum vér oddvita á
fundinum, en hann gaf pví engan ganm
og baejarstjórarnir trúðu og treystu
skilningi oddvita á lögunum.
En pað verða raenn vist oss fljótt
saradóina nin, a.ð ,,]ii;egilegra í heim-
inum liefir aldrei séát“, en úrsmiður
Stefán Th. Jónsson sem lagaútskýr-
andi.
Yér getunx pví eigi annað séð, en
að reglugjörðin sé af pessu ólögloga
tilorðin og gagnstæð skýrt framtekn-
tim vilja raeiri liluta bajarstjórnar-
innar.
Yér viljum og henda háyfirvöld-
unum á hvort ákvarðanir reglugjörðitr-
innar um aukagjaldið til bæjarins,
gangi eigí of nærri eignarrétti land-
eiganda og leiguliða, er geldur af lóð-
inni til bæjarins og leiguliða; enbærinn
ii enga lóð, og cr pví allt öðru
máli hér að gegna, en í öðrum kaup-
stöðum landsins, par sera kaupstáðirnir
eiga sjúlfir hæjarlóðina. Retta auka-
gjald getur og orðið afarhátt fyrir
aðgjörðir á skipum, er svara eiga 2
aurura fyrir liverja smálest á degi
hverjam, sem pau liggja uppí fjöru til
hreinsnnar eða aðgjörðar.
Oddvitinn var alltaf aðrí’ðapví á
bæjarstjórnarfundinum,sem ástæðufyrir
pessura miklu álögum á skipaferðirnar,
að svona væri pað haft í hinum kaup-
stöðunum. Eu Iionum láðist a,ð gæta
að pví, að par stendur allt öðru vísi
á. þar er svo innsiglingu inná Eyja-
fjörð varið, að par pur'fa mcrki á
grynningiim langt útí firði og svo við
innsigliiiguna og á Iiöfninni sjálfri; og
eins við Iteykjavík, par eru menn að
safna td pess að geta hyggt hafnar-
bryggjur, er kaupstnðurinn alJur getnr
liaft not af, og á pessum stöðura öll-
um er litil sigliug milli fjarðannna, en
liér rajög raikil.
En hér á Seyðisfirði cr bæn.um
priskipt, svo ein hafnarbryggja, kænú
eigi liinura lilutum bæjarins að veru-
■legum notum, og á Búðareyri líöfúm
vér víst 4 liryggjur er leggja raá að
öllum smærri hafskipuni og tværbryggj-
ur, sera leggja má að binum stærstu
skijjura er liingað koma (fjártökuskip-
um). A öðrum pessum stað er vatns-
leiðsla, sera gjörir skipum mjiig liaigt
fvrir að ná vatni; og við liina bryggj-
una keraur hún víst bráðura.
Og að báðum pessum bryggjura
mnn mjög ódýrt að leggja skipum,
taka vatn v. s. frv..
En höfnin er liér svo gjörð af
béndi nittúrunnar, að eigi parf raikið
í kostnað nð leggja, aðeins merki á
Leirunni og ljósker útá Strönd eða
Yestdalseyri, er allt saman getur eigi
kostað mikið, pví sá kostar brúkun
ljóskersius, er á pví lætur kveikja.
IsTú skyldi maður liugsa, að pað
ætti að vera raark og raið oddvita
bæjarstjórnarinnar að auka samgöng-
urnar við Seyðisfjörð og efla par með
bag bæjariras. En pessar álögur gjöra
hvorutveggju h'in mesta hnekki. f>ær
fada menn frá að sctjast bér að
í kaupstaðnum, pau reka skipin burtu
héðan og á hina firðina til ómetan-
legs tjóns fyrir bæinn og umliggjandi
liéruð. Hversu mikinn hagnað mundi
Seyðisfjörður eigi geta haft á pví, og
jafnvel nærliggjandi sveitir, ef oss
tækist að draga íungað flieiri hlutaaf
hinum raikla skipaflota er liér liggur
úti fyrir landi á fiskiveiðura á suinrin.
f>au skip parfnast raargs raeð, er
kaupstaðurinn og sveitirnar gætu selt
peim með miklum hagnaði.
Mörg pessi skip geta umflúið pessi
óviturlegu útgjöld, en pað eru ýms
skip, sem verða að koraa hfer opt og
einatt á sumrinu. og pau geta eigi
komizt undan gjöldunum, og einhvers-
staðar verða pau að fá pau frá. Og
er pað auðráðin gAta, bvaðan ú'tgjörð-
arraenn peirra verða að taka pau.
Kaupmennirnir verða að leggja pessi
íiiiknu útgjöld á vöruna, oa pöntnnar-
ffelagið, sem verður fyrir rajög tilfinn-
anlegura útgjöldnni, er taka skal fullt
hafnargjald af skipinu, liversu litlu
sem upp er skipað, lilýtur að f-í vör-
ur sínar peim mun dýrnri. Fargjal'd
og flutningsgjald með gufubátnum
hlýtur og að liækka við petta h'afnar-
gjald lifer á Seyðisfirði. Ætli sýslu-
nefnd Norðurniúlasýslu hafi í ])oim
tilgangi mælt með pví að Seyðisfjörð-
ur yrði kaupstaður, að bæjarstjörn
lians, eða núver-indi oddviti, gæti
sett peiin afarkosti síðar meir? Og
ætli Austfirðingar í lieild sinni verði
oddvitanum pakklátir fvrir nð ipyngja
svo mjög ferðalagi gufubátsins, sera
oss Austfirðingum riður svo mjög á
að styðja með öllum móti að, að á
komist.
Og pó or enn ótalinn allra versti
annmarkinn á pessum hafnargjöldum,
<>n luinn er sá að pau eyðileggja fyr-
ir oss hinar ágætu samgöngur við út-
lönd og Suðurfirði, sem vfer verðum
pó að játa. að hvortveggia eigum ver
raest gufuskipaferðum Otto Wathnes
að pnkka. En par sem gufuskip
Inins koma hfer svo margopt við, pá
verða pessi hafnargjöld hreinn og
beinn afarkostur fyrir hann. Hann
er til neyddur að flýja Seyðisfjörð
mcð skipin, sem lionuin er mest unnt,
en ver missum við pað hinar greiðu
samgöngur við útlond, sem beztar
eru hfer á íslandi. Yfer etunist eígi
um, að Akurevringar hefðu fegnir
viljað liafa haÍHargjöld sín lægri, hefðu
peim staðið slíkar samgöngur til
boðn.
|>að er alkunnugt, að Otto Wathne
ber um 2/,,-) hluta af útgjöldum kaup-
staðarins og veltir atvinnu fjölda
manns, svo pað virðist fremur óvitur-
legt að reyna til með öllum móti að
hola honum hfeðan. Og óvilhöllum
mönnum virðist máske ekki sem rétt-
ast að hefna sín á lionum fyrir pað,
að hann hefir gefið vitabygginguna á
Dalatanga, og ljöskerið á Brinmesi,
sem hvortveggja er t>l mikils gagns
fyrii' sldpaferðir hingað. ,
En ske má, að mönnum verði
ljósari 'Jiessi undarlega framkoina lir.
Stefáns Th. Jónssonar. er peir fá að
vita. pað, að hann liefir verið liinn ó-
trauði forsprakki hatursmAls nokkurs
gegn 0. Wathne, er staðið hefir yfir
nii á annað ár; og að hanu ætlar sfer
sjálfur að verða afgreiðslumaður gufu-
skipanna, og pví „t’ínn útreikningur"
að bvggja sfer væna hafnarbryggjn til
nppskipunar, fyrir hafnargjald pað, er
lagtyrðipannigá verzlun ogsamgöngur.
Hvernig lí'/t rfettsýmim mönniun
á blikuna? Hvort inunu nú háyfirvöld
vor vilja styðja svotia hi'ggið og pokka-
legt málefni?
28
tveggju. Hvorugt ritið var merkilegt, en hafði pó verið hælt í sum-
um st.jórnarblöðunum.
Yfirsjóliðsforingjafrúin liafði lesið braði ritin, og hafði ekkert
liaft útá pau að setja, og maður liennar var henni samdóma. J>au
álitu bæði, að pað yrði eittlivað ur Ólafi Larsen, og um pað gæti
engum pótt vænna en peim hjónum, sem höfðu verið svo góð við
liann.
Nú höfðu pau boðið Iionum að vera í nokkra ilaga hjá sfer úti
á landinu. til pess að rfetta sig upp eptir prófið.
pau lijón bjuggu nefuilega út við Ringsted á sumrin.
Ólafur Larsen var opt að liugsa mn pað, hvort Elín og hann
hefðu nálægzt hvort annað á hinu liðna ári. Hoimm var pað eigi
ljóst. En trúnaður hafði vaxið á milli peirra, sökum leyndarmáls
pess er peim fór á milli. það komu opt brfeí' til lians frá Ameríkn,
er áttu að fara til Elínar, og sem hann kom til hetmar, svo að aðr-
ir fengu enga njósn af. Hann liafði sagt henni til í frakkilesku,
par til pau fóru útá landið.
Nú hofðu pau verið heilan dag saman par úti, og hann aðeins
talað við hana nokkrar mínútur á meðan hann laumaði að henni
bréfi.
Vissi hún nú að hann elskaði hana? Stundum lifelt nann pað,
en stundum örvænti hann um pað. Hann liafði reynt til að leyna
ást sinni. En hún var svo broytileg í umgengni sinni 'gagnvart
honum. Hún leit opt svo hýrt og blíðlega til hans á laun, en
stundum forðaðist him hann. J>au komust aldrei í imiilegri kunn-
ingsskap en uppi á málverkasafninu. Henni liafði pá máske pótt
haim of einurðarlaus, hann hefði pá máske átt að freista gæfunnar—
pá, eða aldrei franiar. — Nú var pað líklega orðið um seinan. Kon-
um líkar pað vel, að vera teknar — allt að pví með v.ildi; og sá
sem eigi notar sér af góðu tækifæri, hann getur alveg misst gæf-
unnar.
E. Otto> SJíáldsöguhrot. 25
en pótti pö á hinn hóginn minktin að pví, að láta hana verða vara
við pá sorg, er lnin liafði búið honum. Og pannig liðu dagarnir
par til liann átti aptur að fara útí Amaliugötu og scgja Elínu til
í frönskunni.
Hann forðaðist a.ð liorfa á hana, en gat pó eigi stillt sig um
pað, og virtist honum hún búa vfiv einhverju. Hún var bleik í and-
liti. En pá augu peirra mættust, roðnaði hún og leit undan. Hann
póttist geta getið sfer til um ástæðurnar til pess.
Yfirsjöliðsforinginn spurði ljúfmannlega eptir pví, hvernig hon-
um liði. Hann kvað sfer líða vel, sfer hefði strax batnað.
J>au Elín lásu saman frönskuna, en nú var pa.ð Elín, sem eigi
liaf'ði augun af bókinni, og honum virtist sem rödd hennar skjálfa.
við og við. Að öðru leyti gekk kennslutíminn eins og vant var.
þau lásu í bók eptir Greville, og iiafði móðirElinar sjálf valið,
sem ósaknæma. J>egar pau voru búin með tímami, sagði Elín að
pau Iiefðu haft bókaskipti og ffekk Ólafi pábök, sem liún haf'ði les-
ið í. Hann tók við bókinni án pess að hugsa frekai' útí pað.
þegar hann var komin lieim, pá tók hann samt eptir pví, að
pað var Elínar bók, er hann liafði haft heim með sfer. Hann lagði
bókina fvrir andlit ser, o? honum fanst, að pað væri sama anganin
uppúr bókinni og var af Elinu sjálfri. En pað ffell brfef úr bókinni.
Fyrst hélt hann að hún hefði gleymt pví í bókinni, en er hann hafði
tekið hrfefið iqip, pá sá hann að pað var skrifað utaná pað til hans.
Hann varð kafrjóður í íramán.
Hann reif umslagið upp í mesta fáti. Innan i brfefinu stóðu
aðeins pessi orð:
„Komið pfer inná liið konunglega m'ilverkasafn á morgnn kl.
1; eg hlýt að hafa tal af yður.“
íj ^ *
* ' :p *
* *
*
J>að var glaða sólskin og hinn inndælasti vordagur pann I. maí.
Ungur maður, rjóður í framan, gekk greitt um hallargarð
Kristjánsborgar og stefndi að uppganginum til málverkasafnsins.