Austri - 19.06.1897, Blaðsíða 3

N.R 17
AUSTBI.
67
„Yesta“ fór frá Reykjavík kl. 10
um morguninn 10. p. m., en kom fyrst
til Yestmannaejrja um nóttina kl. 2,
pví hun hafði fengið hvasst á móti frá
Reykjanesi og sjóa stóra.
Yesta fór aptur frá Eyjunum kl. 3
um nóttina.
Eg fór í laud í Yestmannaeyjum
með hinum rösklega ng vingjarnlega
stórkaupmanni, Herluf Bryde; hafa
peir feðgar lengi rekið einir verzlun
par í eyjunum, en hafa nú á síðari
árum stórum fært út kvíarnar: Aust-
ur í Yík í Mýrdal, og fyrir nokkru
til Reykjavíkur og uppi Borgarnes;
og munu peir einhverjir ríkastir kaup-
menn hér á landi, og hafa lengi pótt
dugandis menn.
J>egar eg vaknaði um morguninn 11.
p. m., hafði austanveðrið aukizt, og
tók brátt af hina venjulegu ,,leið“ inná
höfnina fyrir hrimi, er gekk hátt uppi
ldetta, og hélt enginn að „Egill“
mundi koma fyrr en seint um kvöldið
gegn svo miklu roki, og sumir ætluðu
að hann mundi ekki hafa sig á móti
veðrinu.
En hér á varð allt önnur reynd,
pví um miðdegi fékk eg boð um, að
„Egill“ væri á uppsiglingu og kastaði
hann atkeri hinu megin við eiðið í hlé
fyrir storminum, par sem allir sjó-
menu ætluðu að hann mundi liggja af
sér garðinn, par sem peir álitu bráð-
ófært fyrir eigi gufuefldara skip að
fara útí pann haugasjó og mótvind.
Eg fór strax útá skipið og varð pess
pegar vísari, að peir kaptein Olsen
og kaupmaður Eriðrik Wathne ætluðu
að freista að halda skipinu áfram, og
ld. 3 e. m., réttum 12 tímura á eptir
„Yesta“, lögðum við á stað í ákaflega
miklum sjó og mótvindi, og var all-
ægilegt að halda áfram í pví veðri
með pvilíkan fjölda fólks innanborðs,
par sem eigi gat komið til nokkurra
mála að loka lúkunum yfir lestarúm-
inu.
En pá sýndu peir Wathne og Olsen,
hvílíkir lista-sjómmm peir voru. f>t>ir
héldu eigi beinaleið austmr, langt frá
landi, sem leið ligg'ur, heldur stefndu
peir strax uppundir Eyjafjöll, og fórn
par rétt fram með landi, í hlé af Dyr-
hólaey, og síðan af Hjörleifshöfða.
Og undir eins og peir voru komnir
fyrir höfðann héldu peir inní Meðal-
landsflóann og lét-u „Egil“ skríða par
rétt fram með landi i hlé af Ingólfs-
höfða, er við fórum svo nærri, að vel
fær maður mundi liæ'glega hafa getnð
slöngvað steini uppí bergið. Og er
við vorum komnir fyrir höfðarm fórum
við inuá Mýraflóann og með landi, fyrir
innan Tvísker og Hrollaugseyjar og
höfðum pá hlé af JSTesjuiium. Yið
fórum og fyrir innan Rrökur og Ilvít-
ing fyrir Áusturhorni og fyrir innan
Papey og svo inná ÐjúpaVög, og kom-
um par réttnrn 5 klt. á eptir „Vesta“,
er hafði farið 12 tímum á undan okk-
ur frá Vestmaunaeyjum, og hafði „Eg-
ill“, sem gjörir 8 mílur í yaktinni, unn-
ið panuig 7 tíma af „Vesta“, er fer
c. 12 rnílur á hyerjum 4 tímum.
Okkur gekk alltaf jafnt áfram, petta
3l/2—6 mílur á móti storminum og
sjónum, er „Egill“ bar svo snildarlega
af sér, að enginn sjór kom inná þil-
Jar alla pessa löngu leið og í pvílíku
roki; sýnir pctta hæði, hvað „Egill“
er ágætlega lagaður til að bera sjóa
af sér, og svo varfærni og aðgæzlu
yfirmanna, er fyrstir munu hafa farið
pessa leið á fólksflutningaskipi, enda
dáðust allir, sem á „Agli“ voru, að
stjórninni á skipinu, sem og peirri
lipurð og nærgaétni, er skipverjar
sýndu fólkinu. Sem eitt dæmi af
mörgum, skulum vér leyfa oss að geta
pess, að Fr. Wathne gekk úr sínu
eigin rúmi og herbergi á skipinu og
léði pað 2 dömum, en lá sjálfur á sofa
í káetunni og hafði pað all ónæðisamt.
Hið sáma hafði skipstjóri Olsen gjört
í suðurleið.
A „Agli“ er nú tilbúinn afarstór
vatnsketill, upphitaður með gufu, er
farpegjar geta alltaf fengið sjóðandi
vatn úr, og loptstrompar ofaní lest.
þessi ferð „Egils“ innan skerja, sýnir
glögglega yfirburði hans sem fólks-
flutningsskips framyfir hin stóru skip,
sem verða að fara langt frá landi, og
taka pvi stórsjói yfir ,slg. Hefði pað
verið lií'sháski, að vera nii með „Vesta“
í lest, fyrir svo mikinn fólksfjölda, er
sjór gekk yfir hana bæði aptan og
framan, par sem eiiginn vöknaði svo
mikið sem í tána á „Agli“ og ekki
4
purfti einusinni a.ð breiða ofanytir
lúkurnar alla leið.
Rrullaup. |>. 18. júní gipti .háyfir-
dómari Lárus Sveinbjörnson, eldri
dóttur sína, fröken Kirstínu, sýslu-
manni Magnúsi Jónssyni.
Hóraðslæknir G. B. Schevíng.
Regar vér lásum í Austra 16. tbl.
að herra héraðslæknir G. B. Scheving
væri fluttur alfarinn burt af Austur-
landi, kom oss til hugar, að senda
kveðju vora á eptir honum og pakkir
fyrir hjálp hans og læknisdóma, er vér
höfuip orðið aðnjótandi.
Máltækið segir, „pess ber að geta,
sem gjört er“, og sannarlega væri pað
pess vert, að vér, sem herra Scheving
hefir stundað með alúð og elju í sjúk-
dómuin, héldum pví á lopt, hvílíkur
afbragðs læknir hann hefir reynzt oss,
jafn fljótur til hjálpar sem heppínn í
ráðum. Ljúfmensku hans og lítillæti
pekkja flestir, par sem hann talar jafn
alúðlega við fátæklinginn sem ríkis-
manninn, og er slíkt mikill kostur hjá
lækni. Viljum vér, uin leið og vér
pökkum honum af hjarta fyrir hjálp
pá og umönnun er hann sýndi oss sjúk-
um, cinnig óska lionum pess, að hann
megi ílytja pað traust með sér til síns
nýja bústaðar, sem vér með réttu til
hans bárum, og að honum megi enn
lengi auðnast, að lækna mein hinna
pjáðu eins og hann hefir grætt okkar
mein.
Línuí pessar biðjum vér yður. hátt-
virti ritstjóri, að taka 1 blað yðar
Austra.
Nokkrir þakklátir.
Seyðisfirði, 19. júní 1897.
TÍÐARFAKIÐ liefir síðan 11. þ . m. verið hið
bágasta,. kuldar og úrkomur nálega á hverj-
uin degi. pó skein sól hér um stund í clag.
FISKIAFLI er víst enn þá nokkur, ef
beita væri, og nokkurntíma gæfi á sjó.
SLArS. Nýlega drukknaði sunnlenzkur
maður Guðjón Jónsson, útá Eyrum, poir
höfðu oflilaðið bátinn af salti, svo hanu
söklc milli skips og lands.
„VESTA“, skipstj. Svensen, kom 13. þ. m.
og fór aptur norður snemma morguns 15.
Með skipinu kom hingaö herra O. Wathne
með frú sinni; og frú Kristín Jónsdóttir.
Með „Vesta“ voru þeir, farstj. D. Thomsen,
kaupmennirnir Vídalín með frú sinni. Baehe
og fyrrum kaupm. 11. Thorlacius með frú
sinni og- syni, ekkjnfrú pórhildur Tómasd.,
frú Breiðfjörð, frök. Engel Jensen, Helga
Friðbjarnard. og Jónína Magnúsdóttir., cand,
jur. Jón Krabbe, stúd. og verzlunarm. Ólafur
Eyjólfsson frá Flatey, verzlunarm, Steindór
Jónasson til Akureyrar, o. m. fl.
„EGILL“, skipstj. Olsen, kom hingað 14.
þ. m. Með „Agli“ kom ajitur að sunnan,
ritstj. Austra og Ingibjörg dóttir hans, fru
Iugunu Loptsd,, frök. porvaldína Jónsd., og
nokkrir útvegsbændur af Eyrunum. er suður
höfðu farið. Með „Agli“ var að sunnan frök.
Guðný Briem til Djúpavogs, og stúd. tlieol.
Pétur porsteinsson og aðstoðarlæknir herra
Zeuthens, M. Jóhannsson, til Eskifjarðar,
stúd. theol. Stefán Kristinsson og fröken
Solveig Eggerz til Eyjafjarðar o. m. fl„ auk
um 300 Sunnlendinga á ýmsar hafnir.
fí
Eaupendur
Aiistnr' eru beðn-
ra híauu uú
ir
I Kí
T o m b ó 1 a
til ágöða fyrir Spitalabyggingu á Seyð-
isfirði, verður haldin pann 10., 11. og
12. júlí næstkomandi, og eru pví allir
peir, sem vilja styrkja petta parfa
fyrirtæk-i með gjöfum, vinsamlegast
beðnir að senda pær fyrir 1. júlí.
Torahólunefndin.
Öllum peim, er sýndu okkur
hluttekningu, er við misstum einka-
dóttur okkar, Soffíu, og í dag fylgdu
henni til grafar, vottum við okkar
hjartans pakklæti.
Rúðareyri 18. júní 1897.
Áshjörg Áshjarnardöttir.
Erlindur Erlindsson.
70
„Eg er hann; hvað viljið pér Sanchó Zerbúró?“
„Yér færum yður skipun vors konunglega herra, að fylgja okkur
pegar til Sevilla“.
„Hvað getur kotiungurinn í Kastilm og Leon viljað mér? kall-
aði hann hissa.
En kona hans hnippti í hann og hvíslaði kvíðandi í eyra honum:
„Grunaði mig ekki rétt, er eg varaði pig við að vera svo
heimskulega opinskár við gestinn. Hann liefir fært konunginum orð
pín, og svo er ógæfan komin. Ó, blessuð líknar>nnar móðir, varð-
veit pú oss! Eg sé pig ekki aptur, Sanchó Zerbúró“.
„Vertu róleg, kona“, svaraði hann; „eg er hvergi hræddur".
Svo sneri hann sér að riddurunum og sagði:
nStígið af hestunum, Sennores, og takið málverð í koti Sanchó
Zeibúrós. Látið hesta yðar hvílast eina eða tvær stundir; annars
yrði peir uppgefnir áður en peir kæmu aptur til Sevilla“.
Ricldararnir stigu af baki; á meðan húsfreyja tók til mat handa
peim, íór Sanchö að raka sig, greiddi og prýddi hár sitt, skegg og
kampa, og klædclist sínum beztu ldæðum, Er aiddararnir höfðu mat-
azt og hvílt sig nægilega, kyssti hann konu sína og dóttur, huggaði
pær eptir föngum, og fór síðan af stað ríðandi með riddurunum.
Ekki var hann samt alveg kvíðalaus fyrir pví sem við tæki pegar
kæmi til Sevilla, en óhræddur var hann.
J>eir náðu ekki til Sevilla fyrrl en komin var nótt.
|>eir fóru með hann til Aleazar konungshallarinnar, sem var par
síðan á tímum Serkjs, beina leið, gáfu merki, og voru pegar hliðar-
dyr nokkurar opnaðar fyrir peim.
Svo var að sjá, sem beðið væri eptir peim, pví að hestasveinn
nokkur tók pegar múldýr Sanchós, en gamall hirðsiðameistari tók
við lionum sjálfum pegjandi, og fylgdi hann honum inn í herbergi
eitt. |>ar var matur á borðum og rúm uppbúið.
„Látið yður vel fallast á vistirnar, og sofið í guðs friði Sennor
Hidalgó; góða nótt herra“, sagði hirðsiðameistarinn.
Sancó fannst pað ókurteisi að spyrja, hvað konungur vildi sér,
og sraraði pví kurteislega: „J>akka fyrir, herra hirðsiðameistari, og
góða nótt; sofið með guði og í friði“.
67
„Yertu velkominn Antoníó“, kallaði Sanchó til hans; „hvaða
erindi áttu aptur hingað til vor? Yilt líklega fá fréttirnar af pess-
um göfuga gesti, sem hér hefir verið í nótt? Nú, eg hugsa raér að
húsfreyja og stúlkan haíi pegar sagt pér nóg af honum og meira en
pað. En hvar er annars stúlkan? Hún er pó vön að vera nálægt,
pegar aðrir eins gestir og Antonió Hernandes koma að garði. En
í öllum bænum, gefðu okkur nú eitthváð almennilegt að drekka,
kona góð; gætir komið með krukku af brendu ariisvatni — skemrair
hvorki Antoníó né mig!“
Antoníó Hernandes var fríður unglingur, reyndar nokkuð rið-
vaxinn, stirfinn og luralegur í snúnirigum og framkomu, og Sevillu-
maður rar hann í húð og hár. Hann var sauðasmábóndi einsog
Sanchó Zerbúró, og var bær hans í dalverpi einu par skammt iiti í
fjöllunum.
Reyndar átti hann nú ekki eins margt fé einsog Sanchó. en
talsvert margt var pað nii samt, svo að minnsta kosti, að pað var
enginn óhæfa í pví, pó að hann beiddi sér Adelu fyrir konu.
Adela og móðir hennar komu með drykkinn.
„Góðan daginn, Antonió Hernandes“, sagði mærin með svo
náttúrlegum rómi, eins og ekkert hefði í skorizt á milli peirra,
„verið velkominn11.
Og með pessum yndispokka, sem meyjum frá Sevilla er með-
fæddur, fylti hún tvo hornbikara með hrenndu anísvatni úr stein-
krukkunni, og drakk föður sínum og aðkomumanni til; en á meðan
fylti móðir hennar tvær krukkur úr rauðum brenndum leiri, með
víni úr vinbelg, sem hún hafði hengt par á dyrastafinn; síðan setti
hún hinn dökkgula drykk fyrir pá.
„Don Sanchó“, sagði pá Antonió liálf vandræðalegur, er hann
var búinn að dreypa í anísvatnið og súpa vel á víninu, „pér vitið
víst hverra erinda eg er kominn“.
Sanchó hálfdrap titlinga með vinstra auganu og brosti íbyggi-
lega. Móðirinn lirosti við, og leit til Adelu,
Hún blóðroðnaði, en sagði rólega: „Til hvers ætli pú hafir
svo sem komið, nema til að finna okkur!“
„Náttúrlega“, sagði Sanchó hlæjandi, „náttúrlega til að finna