Austri - 28.02.1899, Page 3

NR. 6
AUSTEI.

23
mjög góða persónu fram að færa. og
er hann kemur fyrst. inn á leiksviðið,
svipar honum rnjög til pess hermanna-
fiokks. Astarblíðan ferst honutn aptur
miður. Bn ánægjulegt var að sjá hann
skella sverðinu á herðar Rose. Sig.
Binnbogason hefði gjarnan mátt vera
fasmeiri sem frænkan, en vel leit hann
út og sagði margar setningar vel; ann-
ars er ekki pörf á karlmanni til að
leika jómf'rú Top. Anton Sigurðsson
lék gamla hjartveika lyfsalann prýðis-
vel. Drengurinn (J'. J. )var mjög eðli-
lega og skemmtilega leikinn. Ungu
stúlkurnar komu vel og eðlilega frarn,
og geta sjálfsagt orðið góðir leikendur
með tímanum að fenginni góðri tilsögn
og æfingu.
Yfir höfuð léku leikendurnir í betra
samræmi hver við annan, en áður hefir
sézt á Seyðisfjarðar leiksviði.
Leikfélagið á Eyrunum lék „Maura-
púkann“ og „Karfa“ 21. p. m. í bind-
indishúsinu, og fengu húsið nær troð-
fullt af áhorfendum. Aijög misjafoir
voru dómar manna um pá leiki, en
víst er um pað, að pó sumt í peim
leikjum sé miður smekklegt frá höf-
undanna hendi, pá .hafa peir meira
inniháldr heldur en hinir fyrnefndu
leikir. í „Maurapúkanum“ er dreginn
fram einn af aðal löstum mannkynsins,
ágirndín, sem kæfir niður allar betri
tilfinningar. fó höf. hafi sumstaðar
mistekist, pá eru all-mörg góð tilpríf
í peim leik.
„Narfi“ er svo gamalkunnur, eittfyrsta
leikrit sem ritað er á íslenzku og á
pví skilið, að honum sé tekið með
hæfilegri virðingu, er ellinni ber að
veita. En muna verða menn að leik-
urinn er 100 ára gamall, og er ekki
til neins að ætla sér að dæma um
Narfa án pess að vita vel hvernig
hagaði til hér á landi fyrir síðustu
aldamót, og án pess að skiija hvaða
hugsun vakti fyrir höfundinum. 8ig.
Pétursson var enginn auli, og pó hann
pyki sumstaðar „grófur“, pá voru peir
Moliere og Hollerg líka „grófir“, og
pykja r-amt góðir fyrir pví.
— Sumir ’nneyxluðust á pví, að
Ragnhildur fer að raula visu með sálma-
lagi við rokkinn sinn, vitandi ekki pað,
að í pann tíma pekktust varla önnur
lög hér á landi. Leikurinn fer fram
á peim tíma, pegar einn af helztu
menntamönnum landsms segir opin-
berlega, að rétt sé að „dependera af
peim dönsku“ í öllum greinum. Yiti
menn ekki petta, pá skilja menn ekki
orð í leiknum, og ættu alls ekki að
dæma um hann.
Leikendunum tókst misjafnlega, sem
ekki var að undra, par sem fæstir
peirra hafa séð leikið áður að nokkru
ráði, og höfðu engrar tilsagnar notið
við æfiugarnar, ekki nf pví að peir
pættust ekki purf'a pess með, heldur
ve*gna pess, að peir áttu engan kost
á slíkri tilsögn. Og pað vitum vér
með vissu, að peir lraf'a lagfært ýmis-
legt, sem peim var bent á að rniður
færi, er peir léku fyrst á Eyrunum.
Einnig verður pví eigi mótmælt., að
sumir pessara óæfðu leikenda hafa all-
góða leikarahæfileika til að bera, og
flestir peirra gjöra sér auðsjáanlega
far um að leysa hlutverk sitt vel af
hendi.
Engin bróf, hvorki frá Reykjavík
né útlöndum („Lauru“ póstur) komu
hingað með póstinum nú síðast, og
kemur petta sér mjög illa fyrir alla
hlutaðeigendur.
Mj ólknr skilvindan
Alfa Colibri
ætti að komast inn á hvert einasta
heimili. Allir, sem brúka hana. rnunu
komast að raun um, að hún er bezta
skilvindan. Og pað ætti að vera nægi-
leg leiðbeining fyrir oss Islendinga, sem
ekki höfum fullkomna pekkingu á hin-
um ýmsu tegundum af skilvindum sem
nú eru á boðstólum, — að Danir, sem
eiga marga fagmenn í peirri grein, og
standa oss miklu framar eius í pví sem
öðru, brúka aðeius Alfa Colibri; pað
mundu peir pó okki g,jöra ef ekki væri
fullsannað að hún væri sú bezta. p>á
eru pað ekki minni meðmæli, að Alfa
Colibri var dæmd að vera sú bezta á
sýningunui í Björgvin, auðvitað af hin-
um. mestu vélafræðingum ýmsra pjóða.
I pdnge.yjarsýslu veit eg af 10 Alfa
Colibri-skilvindum, sem allar hafa gef-
izt mjög vel, og mæiti víst fáhin beztu
vottorð og meðmæli frá eigendum
peirra. Eg veit par aðeins af eitini
Alexandra-skiivindu, og hún hefir bil-
að; vel getur verið að pað hafi verið
slys, mér er pað ekki kunnugt.
Meun skyldu ætíð gá vel að pví,
pegar menn ráðast í a ð kaupa nokkuð
dýran hlut, að fá hina beztu tegund í
fyrstu. [>að væri t. d. mjög leiðinlegt,
ef peir sem nú hafa keypt einhverja
aðra skilvindu en Alfa Colibri, sæu
pað á eptir, að peir hefðu heldur átt
að kaupa hana.
Eg vil pví fastlega, af einlægni og
eigin reynslu, ráða öllum, sem ennpá
hafa ekki keypt skilvindu, að kaupa
enga aðra on I Ifa Colibri.
Skrifað á Pálsmessu.
Bóndi.
Jorð til leigu.
Jörðin Alptavik í Borgarfjarðar-
hreppi í Norður-Múlasýslu er til leigu
frá næstu fardögum.
Lysthafendur snúi sér sein fyrst tii
ritstjóra Austra.
WtT Tímaritin, „EIR“ og „FRÍ-
KIRKJÁIÍ“, eru til sölu í bók averzlun
L. S. Tómassonar á Seyðisfirði.
Auglýsing.
A síðast liðnu hausti var mér und-
irrituðum dregin svört, hyrnd ær vet-
urg. með marld mínu sneitt fr. h. biti
aptan og stýft vinstra. þar eg á ekki
á pessa, getur réttur eigandi vitjað
liennar til mín gegn pví, að hann borgi
mér auglýsing pessa og fóður kindar-
innar í vetur.
Löndum i Stöðvarfirði, 24, jan, 1899.
Krisiján porsteinsson.
Alfa Colibri
skilvindu ætia víst margir að panta í
vor. Enginn getur fengið pá alkunnu
egta Alfa Colibri skilvindu á íslandi
nema í gegnum stórkaupm. Jakob
Gunnlögsson og umboðsmenn hans.
þægilegir borgunarskilinálar. Látið
pantanirnar koma sem fyrst til:
Stefáns í Steinholti.
Halló!
Munið eptir, að aldrei getið pið
fengið eins góða o" ódýra yfirfrakka
og einraitt nú hjá:
Stefáni i Steinholti.
Stúlbur,
sem viljið fá prjónavél, getið fengið
að læra prjón, og pantað hinar beztu
og ódýrustu prjónavélar hjá.
Stofáni i Steinholti.
Vottorð.
I rúm 8 ár hefur kona mín pjáðst
mjög af brjóstveiki, taugaveiklun og
siæmri meltingu og hafði hún pess-
vogna reynt ýmisleg meðul, en árangurs-
laust. Jeg tók pví að reyna hinn
heimsfr.rga Kina-lifs-elixír hr. Yalde-
mars Betersens í Fnðrikshöfn og
krypti cg pví nokkrar flöskur hjá J.
R. B. Lefoli á Eyrabukka. Og pegar
húu hafði brúkað tvær flöskur, tók
henni að batna, meltingin skánaði og
taugarnar styrktust. Eg get pví af
eigin reynzlu mælt með bitter pessum
og er viss um, ef hún heldur áfram að
btúka petta ágæta meðal, nær hún með
tímanum íúllri heilsu.
Kollabæ í Fljótshlíð, 26. jan. 1897.
Loptur Loptsson.
Yið undirritaðir, sem höfum pekkt
konu L. Loptssonar í mörg ár og séð
hana pjást af Mannefndum veikindum,
getum upp á æru og samvizku vitna.ð,
að pað er fullkomlega sannleikanum
samkvæmt, sem sagt er i ofanrituðu
vottorði hinum heimsfræga Kína-lífs-
elixir til meðmæla.
Bárður Sigurðsson, þorgeir Guðnason,
fyrveran ii hóndi bóudi
á Kollabæ. á Stöðlakoti.
Kina-lifs-elixirinn fæst hjá flestum
kaupmönnum á Islandi.
Til pess að vera viss um, að fá
hinn ekta Kína-lifs-elixin, eru kaup-
endur beðnir að líta vel eptir pví, að
V. P.
F,
standi á flöskunum í grænu lakki, og
eins eptir hinu skrásetta vörumerki á
flöskumiðann: Kínverji með glas í
hendi, og firmanafnið Yaldemar Pet-
ers 'ii, Frederikshavn, Danmark.
24
„það gjörir alls ekkert til, alls ekkert, við leggjum svo bara
vextina við höfustóiinn11.
„Og pað segið pér að gjöri ekkerttii! Til allrar bölfunar gjörir
pað mér mikið til. þegar sá tími kemur að eg á að taka við
höfuðbólinu Birkidal, pá á eg kanske engan eyri í honum“.
„Svo slæmt er pað nú alls ekki, pað er langt frá pví. þegar
pér hafið tekið pfóf, heria minn, pá eigið pér líka að taka við
Frydenlund“.
„Eu pá jörð á eg ekki, heldur vcrður hún eign bróður mins.
Yextirnir yðar eru of háir, góðurinn minn“.
„þetta megið pér ekki segja, náðugi herra, mælið eigi aðra eins
óhæfu! Eg er maður, sem rólega býð hverjum sem væri að koma
og rannsaka leigustofn minn. Enn svona fallegur og tiginn ungherra
og pér getið ekki verið í neinum vandræðum. Peningarnir gróa sem
gras liér í borginni, — menn purfa aðeins að ákvarða sig til að
útrétta hönd sína og bandsamu pá. Getið pér svo greitt féð, herra
minn“.
„Nei, fjandinn hafi pað“..
„þá eruð pér máske svo vænn að skrifa undir pessa viðurkenn-
ingu.“
Ingwersen dró uppúr brjóstvasa sínum umfangsmikið skjalaveski;
gekk síðan hægt og gætilega yfir mjúku gólfbreiðuna og lagði bréf-
miða á borðið.
ívar gekk um gólf með mesta ólundarsvip nokkra stund, loks
settist hanu niður við borðiö og ritaði nafn sitt undir skjalið með
feitum og fallegum dráttum og heljarmiklum rósahnút neðan undir.
Ingvversen starði á liann gráðugum glvrnunum.
„það er gott, náðugi herra, svona er laugbezt að hafa pað“.
„Hafið pér yður svo á burt sem hraðast, Ingvversen, mér er
engin skemmtun að horfa á yður pegar pér hafið petta skjala-
veski meðferðis. Eg vil helzt geta gleymt yður“.
Okurkarlinn hló, hneigði sig síðan og hvarf á braut.
ívar kveykti í vindli og fleygði sór svo apturábak í hæginda-
stólinn.
Tvisvar á ári varð hann fyrir pessari óskommtileg” heimsókn
21
og gekk til aðrnírálsfrúarinnar, sem lagði handlegginn mjög alúðlega
urn öxl. Einari, og rendi sér hægt og gætilega af baki.
„Eg get pví miður ekki hjálpað frúnni yfir um brúar-ómyndina“
sagði Einar, „en eg vona að pér getið haldið jafnvæginu“.
Hann stökk á bak aptur og nú létu pau öll, systurnar og hann
með hest frúarinnar í taumi, klárana stökkva yfir skurðinn.
„Agætt, ágætt,“ sagði Mary.
Aðmírálsfrúin stóð með annan fótinn á valta borðinu, sem lagt
var yfir skurðrnn í brúar stað, hún hikaði sér, og rak upp pessa smá-
skræki, sem margir telja kvenninönnum eiginlega — hún porði ómögu-
lega að ganga yfir um einsömul.
„Yið skulum haldaí hestai a, farið pér og hjálpið frænku“ sagði
Eva.
„Getið pér pað, fröken?“
„O, já, (Nancy heldur í annan peirra“.
Eiuari tókst að lokum að koma frúnni klakklaust yfir um, en
ekki gekk pað ldjóðlaust af, hjálpaði henni á bak, og var svo ferð-
inni haldið áfram.
Yegurinn lá nú í gegnum péttan barrviðarskóg, en brátt fór
hann að verða rneira upp í móti og grýttur. Folinn hennar Mary
klifraði einsog köttur, pað var satt, og hún var alltaf á undan.
Brúmi Evu frýsaði og lá við að prjóna, auðsjáanlega óvanur svona
erfiðu ferðalági, Eva sló pá duglega í hann.
„Farið Varlega að lriárnum11 sagði Einar við hana, hann reið rétt
á eptir henni og var aptastur í hópnum.
Nú breikkaði gatan aptur og brattinn minnkaði, svo leiðin varð
greiðfærari.
„Hér er eyðilegt, en pó fagurt“ mælti Eva.
„það er sem hér hefði enginu mannsfótur stígið fyrri“ svaraði
Einar.
Nú varð leiðiu aptur brattari, og lá gatan utan í pverhnýptri
brekkubrúninni, og var paðan liið fegursta útsýni yfir skóginn alla
leið heim að herragarðinum, sem sást gægjast fram á milli trjánna
í fjarska
„Agætt, störkostlega íagurU hrópaði aðmírálsfrúin. „En Guð
nrinn góður hjálpi mér--------— litið á!“