Austri - 31.01.1900, Blaðsíða 2

NR. 4
A tT S TM.
c*ló
14
pús. enskra hermanna. Og nú hafa
Englendingar ekki öllu meira æft
herlið til að senda suður á vígvöllinu
að heiman, pví peir pora varla að
senda allt æft herlið burt af Englaudi,
allra sízt, er írlendingar láta ekki
sem friðlegast, og halda hverja sam-
komuna annari fjölmennari, par sem
peir fagna yfir óförum Englendinga
og óska Eúum til allra heilla og bless-
unar með barsmíðið á Englendingum.
Hóta írar í Bandaríkjunum jafnvel
að ráðast á Canada til pess að rífa
pað landflæmi undan Englendingum,
svo paðan er ekki ráðlogt að draga
heldur allan æfðan her, ekki fremur
en frá Indlandi, pví síður sem Bússar
senda hvern herflokkinn af öðrum í
Austurveg, paðau sem eigi er mjög
langt suður á Indland, par sem lands-
menn eru Englendingum enn pá hvergi
nærri vel tryggir, svo paðan er heldur
ekki ráðlegt að draga allt of mikið
lið vestur á Afríku.
Lundúnabúar hafa nú lofað að safna
1000 sjálfboðaliðs, og hafa skotið sam-
an í pví skyni ógrynni fjár, og Eot h-
s c h i 1 d barón, Gyðingurinn, hefir
gengið par áundanöðrum og geflð par
til 5000 pund sterling, Og svo ráð-
gjöra peir flokksforingjar apturhalds-
flokksins að safna pjóðliði um allt
brezka ríkið, livernig sem peim nú
gengur pað, pví engin regluleg útboðs-
skylda hvílir á enskum pegnum, er
jafnan hafa haft mestu óbeit á pví
mikla hapti á mannfrelsinu ; og er pví
mest enska liðið málalið. Yill pað
lið, sem lætur kaupa sig í herpjónustu,
stundum reynast fromur ótrútt, par
pví vorður að safna saman af lakara
hluta mannfélagsins: Er lítil von á
pví, að pvílíkir, lítt æfðir hermenn^
muni sigrast á Búum, par sem hinu
paulæfða herliði Englendinga hefir tek-
izt pað frámunalega iila allt til pessa
tíma. Yerður pó sízt sagt, að úrvals-
lið Englendinga vanti hernaðaræfing-
una, pví petta er fertugasti ó-
friðurinn, er peir heyja á ríkis-
árum Yiktoríu drottningar.
prátt fyrir pessi vandræði, er ekki
við pað komandi að Englendingar
semji frið við Búa, pó ýmsir mann-
fundir bæíi hér í álfu og í Ameríku
hafi skorað á pá í pá átt, og gamli
Kruger segist vera fús á að taka
öllum peim friðarkostum, er eigí
skerði pjóðfrelsi Búa og Oraninga,
bandamanna peirra, sem alltaf fá
meiri og meiri liðveiz’u fi'á frændum
sínum í Kaplandmn og Natal, og
villipjóðirnar par syðra virðast og
fremur vinveittar peim, og allar hata
pær drottnunargirni og yíirgang Eng-
iendinga, eigi síður en Búar og banda-
menn peirra.
Mælt er, að nú um miðjan janúar
haíi frá byrjun ófriðarins verið fallnir
náiægt 8 púsundura hermanna af Eng-
lendingum, bg margt veikt, sem er mjög
tilfiimanlegt manntjón fyrir ekki fjöl-
mennara lið, er par á ofan verður að
dreifa um svo afarvíðlent svæði með
fáum járnbrautum, sem pálíkamargar
eru í höndum óvina Englendinga, svo
peim veitir afar örðugt að koma næg-
um liðsafla saman pegar mest á liggur.
Yerða peir pví að brjóta pá megin-
reglu góðrar herstjórnar, að fara dreift,
en mæta allir sem einn maður á vig-
vellinum.
Englendinga vantar memlega stórar
fallbyssur, og hefðu fengið enn meira
að kenna á pví, efpeir hefðu ekki nær
sjónum notið við fallbyssanna frá her-
skipum peirra, er ætið verður viðsjá-
vert að lána langt upp í land, enda
mjög örðugt að komast með, yfir pær
vegleysur og' fjöll og fyrnindi.
Englendingar hafa nú sent sinn
frægasta herforingja, Kitchener
1 á v a r ð, sigurvegarann frá O m-
d u r m a n, suður á K a p og var lrann
kominn til Kapstaðarins 8. janúar,
enda muu eigi af veita, pví yfirforingi
Englendinga, R o b e r t s, hefir enn
eugi afreksverk unnið par syðra. Og
hingað til hefir pað miklu fremur
verið sókn en vöru af Búa hálfu, og
pó Búar og Oraningar hafi enn eigi
náð hinum umsetnu horgum, pá sýnir
pað glöggt vanmátt Englendinga, að
peir hafa enn pá sem komið er enga
af pessum borgum getað losað úr um-
sátrunum. En aptur beið B u 11 e r,
einn af aðalherforingjum Englendinga,
mikinn ósigur fyrir Búum, er hann
reyndi til pess að komast með prjár
hersveitir norður yfir Tugelaflj ótið,
en varð frá að hverfa. eptir að Búar
höfðu strádrepið mikið af iiði hans,
er missti par margar góðar fallbyssur
í hendur Búum.
M e t h u e n lávarður var enn ekki
kominn yfir Modderfijótið. og hefir
eigi porað að ráðast á herstöðvar
Oraninga hinu megia fljótsins, pó hon-
um hafi bætzt töluvert lið síðan hann
átti par hiua mannskæðu orustu við
Cronje, herforingja Oraninga, pá er
Hálendingar féllu í röðum öndverðir
óvinum sinum, sem fylgdarmenn Cati-
1 i n a forðúm við Pistoria. — En hvorki
Mafeking,' Kimberley eða
Ladysmith hafa Búar enn getað
náð á siét vald, enda verjast Englend-
ingar par af mikilli hreysti og hafa
gjört hverja árásina annari snarpari
á umsátursliðið, en eigi mátt pó hrekja
Búa úr umsátrunum. En pað sýnir
ljósast vanmátt Efiglendinga, að peir
hafa ennpá ekki getað komizt nokk-
urri pessara borga til liðveizlu.
Salishury lávarður er alltaf
hálflasinn og hugsjúkur eptir missi konu
sinnar, er bann unni mikið og lét miklu
ráða. Teija margir pað víst, að
Chamherlain nýlendustjóri, pessi
Yíga- Hrappur Englendinga, mundi
eigi hafa fengið Salisbury til pess að
setja Búum pá afarkosti, að peim var
einn kostur nauðugur, að verja fjör og
frelsi gegn kúgun og yfirgangi Englend-
inga — hefði lafði Salísbury ekld
pá verið orðin svo veik, að hún
mátti eigi skipta sér af stjórnmálum,
og pví réði Chamberlain málalokum
til allrar ógæfu.
Filippseyjar hafa Bandaríkjamenn
enn eigi fengið friðað, og tekst pað
vízt ekki meðan peir ekki ná A q v i n-
a 1 d o, foringja uppreistarmanna á
sitt vald eða fella hann.
Nýlega sendi yfirforingingi Banda-
ríkjamanna par eystra, O t i s, hrað-
frétt um pað til Amerlku, að fallinn
væri herforingi Lawson, í bardaga
nokkrum við uppreistarmenn eigi langt
frá höfuðborgmni Manilla; gefur pað
grun um, að eun sé eigi mikili hluti
eyjanna á fullu valdi Ameríkumanna.
Dewey admiráll hefir nýlega
fengið að kenna á pví hjá löndmn
sínuin, „að eigi er langt frá Capitolio
til Tarpejiska hamarsms." Ameríku-
menn tóku honum með kostum og
kynjum, er hann kom heim frá Eilipps-
eyjum, héldu honum stórveizlur, reistu
honum sigurboga og gáfu honum hið
skrautlegasta hús í Newyork.
En svo fréttu peir, að Dewey hefði
selt húsið. Reiddust peir pá ákaflega
og skömmuðu hann dónalegustu skömm-
um, Bn'xluða honum um að hann
hefði selt húsið upp í skuldir, og pað
ópokkaskuld til einhverrar fröken
Kent, er hann átti að hafa svikið.
En sannleikurinn var sá, að Dewey
aðmíráll hafði viljað tryggja syni sip-
um af fyrra hjónabandi húseignina og
kom sér saman við konu sína (hann
er nýgiptur í annað sinn) um að pað
mundi tryggilegast á paun hátt gjört,
að hann seldi henni húsið íyrir 10
dollara nafnverð, og hún svo aptur
syni hans.
Eu fröken Kent lýsti pví opinber-
lega yfir, að pað væri haugalýgi að
Dewey hefði brugðið við hann eigin-
orði.
fessi stormur lægist pví líklega
bráðum. En óvíst er að Dowey og
Lana hans eigi svo gott með að gleyma
pessu ástæðulausa illmæli lanáa sinna.
Jarðslqálfti varð nýlega ógurlegur
nálægt Tiflis í Asiu, og
hrundu par 10 porp að mestu til
grunna, og nálægt 600 manns fórast í
jarðskjálftanum.
Á Amalfiborg við Neapel hrundi
nýlega stór skriða, er jafnaðs par við
jörðu tvær stærstu gisriballirnar, er
útlendingar eru vanir að búa í, en til
allrar hamingju sáu bæarmenn skrið--
una fyrir, svo flestir hÖfðu farið í
tíina úr húsum sínum út fyrir borgina,
en pó varð nokkurt manntjón að
pessu mikla skriðufalii. En nokkrir
Englendingar höfðu of seint hlaupið
inn í gistihallirn^r til pess að bjarga
paðan gulli sinu og gersemum, og fór-
ust í skriðunni.
Nikulás Russakeisari er enn ekki
af baki dottinu með friðarfundina-
Hið pýzka frjálslynda blað, „Vor-
wártz“, segir keisara muni bráðum
kveðja til nýs friðarfundar, er eigi að
reyna til pess að takmarka hinn
gegndarlausa tilkostnað við herflotana
og fjölgun hersiripa, og semja maimúð-
arlegri reglur fyrir sjóorusturnar hór
epíir.
Sumir geta pess til, að petta sé
bragð blaðsins til pess að spilla fyrir
aukningu pýzka herflotans, er Vil-
hjálmur keisari fylgir fast fram. En
fleiri álíta, að blaðið muni bafa satt
að mæla, enda hefir pað opt reyuzt,
svo, að pað hefir vitað miklu meira.
um leyuilegar ráðagjörðir stjórnanna
en flest önnur blöð.
Seyðisfirði, 31. januar 1900.
T í ð a r f a r i ð hið blíðasta á degi
hverjum.
Fiskiafli sára lítill.
„V a a g e n“ kom hingað frá Nor-
egi og Skotlandi p. 29. p. m. með
kol til verzlunar O. Wathnes erfingja,
og steinolíu til peirra ogSig. Johauseu
og Andrósar Rasmussen, og kom sú
vara í góðar parfir, pví bér mátti
heita nær pví steinolínlaust í kaup-
staðnum. —- Með skipinu voru pær
frökenarnar, Hólfríður Espólín og
Kristín Jónssdóttir frá Reykjavík.
Rjúpur hafa verið skotnar hér
með langmesta móti í vetur, einkuiu
í Héraði, og hafa sumir bændur lagt.
inn fyrir full 300 kr. rjúpur, enda.
hafa verzlanir peirra O. Watanes:
erfingja og Sig. Johansens gefið vel
fyrir pær, 25 aura fyrir rjúpuna, og,
verður þetta hjá mörgum bændum
notasælt vetrarinnlegg.
R J Ú P U R verða keyptar fyrir
| 30 aura hver við verzlun O. Wathnes.
; erfingja gegn peningum eða vörutu.
Seyðisfii ði, 31. jan. 1900.
| Jóhann Yigíússon.
Ábyrgðarmaður og rústjóri:
! Cand. pbil. fcikapti Jóswpsson.
P rents m iðja
porsteins J. Q. Shajptasonar.
14
„fér fáist pó enn við fornan starfa?“
„Já, herra markgreifi, pað gjöri eg, pá er eg get með pví veitt
vinum mínum einhverja aðstoð. Nokkrar ágætar, göfugar ættir, sem
eg hefi kynnst á fjörutíu ára embættispjónustu minni, leita enn pá
liðveizlu minnar, er peim liggur mikið á, og eg get sagt pað með
góðri samvizku að eg hefi eigi brugðist trausti peirra.“
Um leið og herra Laupépin gaf sér sjálfum pennan vituisliurð
kom pjónustustúlkan inn og sagði til pess að nú væri matur á borð
borinn. Mér veittst sú æra að leiða frú Laupépin að matborði í
í næsta herbergi. Yið borðið voru litlar og ómerkilegar -samræður.
Herra Laupépin gaf mér alltaf ÓDOtalegt hornauga, og frú Laupépin
bauð mér hvern réttinn af öðrum með einhverjum meðaumkvunarsvip
Loks stóðum við upp frá borðum og herra Laupépin fór með mig
inn á skrifstofu sína, pangað sem okkur pegar var borið kaffið, og
bað hann mig að setjast niður, en sjálfur stóð hann fyrir framan
ofninn, og tók pannig til máls:
„Herra markgreifi! pér hafið sýnt mér pá virðingu að trúa mér
fyrir stórbúinu eptir föður yðar; herra markgreifi de Champcey
d’ Hautariv^ og eg ætlaði mér í gær að rita yður, en fékk i pví
að vita, að pér væruð kominn liingað til Parísarbor'gar, og að mér
pví gæfizt færi á að skýra yður munnlega ftá ráðstöfuuum mínum
á búinu.“
„J>að grunar mig, að endalokin séu eigi gleðileg.“
„Nei, eg vil eigi dylja yður pess, að pér purfið á öllu yðár
hugrekki að halda til pess að hlusta á úrslitin. En eg er vanur
að fara reglnbundið að skýringum mínum. — fað var pá árið 1820
að Charles Christíán Odiot, markgreifi af Chamcey d’ Hauterive
bað hefðarmey Lovise Helene Dugald DeJatoucbe d’ Erouville.
|>areð mér var af gamalli ættarvenju trúað fyrir fjármálum ættar-
innar Dugald Delatouches og eg hafði í langan tíma verið kunnugur
hinum unga eifingja, hlaut eg að ráða fastlega frá pessum ráðahag,
er eg áleit mjög óheppilegan. Og pó eg nú nefni pað óheppilegan
ráðahag, pá gjöri eg pað ekki vegna pess að eignir herra de Champ-
ceys væru minni en fröken Delatovickes, og vissi eg pó, að talsvert
af eignum hans var veðsett en eg pekkti lyndiseinkunnir og skapferil