Stefnir - 13.08.1894, Blaðsíða 4

64
1894
S T E F N I K
IVrklQlvMini* með °" reiða er M sölu. Xv l/ LílMtl Ritstj. vísar á seljanda.
Hanncvigs-gigtálRirður. J>etta ágæta og einblíta gigtarmeðal, ef rjett er brúkað, fæst eitiungis lijá W. 0. BREIÐFJÖE.Ð i Reykjavík, sem liefir á pví aðalútsölu-uiuboð fyrir Island. Prentuð brúkunar-fyrirsögn fylgir hverri fiösku.
— Fundirt l)»-íir í Hörgárdal gráskjótt hryssa með mark: sýlt hægra, aljárnuð og ineidd lítið í baki. Nýliaga í Hörgárdal 18. júlí 1894. E inar Sig va1daso n.
Hvergi hj er á landi! eru eins miklar og' margbreyttar fatabyrgöir eins og bjá W. 0. Breiðfjörð í Rcykjavík. — 1 vor tapaðist hjeðan úr högunum rauðstjörnótt hryssa, ijós á fax og tagl, tveggja vetra. Hver sem verður var við liana er beðinn að gjöra mjer aðvart uin pað hið fyrsta, Finnastöðum í Grundarsókn 28/7—94. ANTON SIGURÐSSON.
Veitingahiisið á Akureyri, sem ab undanförnu hefir verib lokað, er nú opnab. Akureyri 11. ágúst 1894. Lúðvík Sigurjöusson.
— PONTA hefir fundizt á Oddeyri. Geymd lijá ritstj.
— P r j ó n a t r e y j a, trefill o íl. hefir fundizt á hafnarbryggjun ni.
Norskur bátur, ijórróinn, med seglum, stýri og tveimur árum, er til sölu. Ritstj. vísar á seljanda.
ÓSKILAKINDUR seldar á Hólsfjöllum liaustið 1893. 1. Sauður tvævetur, mark: hófbiti aptan biti fr. hægra, sneitt framau vinstra. 2. Hvítur lambgeldingur, ómarkað hægra, sýlt vinstra. 3. Hvít lambgimbur, hvatt hægra, markleysa vinstra. 4. Hvít ær veturgömul, mark: tvístýft framan biti aptan Lægra, markleysa vinstra. Grundarhóli, 3. apríl 1894. Sifltr. Benediktsson. — Hinn 6 p. m. tapaðist á Oddeyri peniugabudda með 4 kr. 10 au. í og iunskriptarmiða. Fninandi skili til ritstj.
Fjármark sjera Matthíasar Eggertssonar á Helga- stöðum í Reykjadal er: tvístýlt aptan fjöður framan hægra, stúl'rifað biti aptan vinstra. Brennimark: Matt.
Útgefandi: AorðJenzkt hlutaTjelag. Ritstjóri: Páll Jónssoil. Preutari: Jíjórn .Jóiissom
38 39 dag, og kross fvrir sunnndaginn; við vilduin vita hre vegginn; Cantarellö kom á viknafresti og færði okknr
lengi við yrðusn í pessn haUli. En hvað við háðuru
guð að hjálpa okkur.
Svo leið vika. J»á heyrðum við skóhljóð eins og
pað kærni úr löngum gangi; hurð rar opnuð; maður
kom inn í stórri kápu með ljósker í hendi; pað var
Cantarelló.
,1 eg lá í fangi Lúigis; jeg fann hvernig heiptin
brauzt um í honum; jeg kallaði til Cantarellós að
koma ekki nærri; ef peir heíðu farið saman. málti
svo fara, að jeg yrði enn aumri en jeg ennpá var;
hann glotti, fletti frá sjer kápu sinni og sýndi mjer
að hann var girtur sverði og tveim pístólum; hann
ljet brauð, kjöt og vín, vatn og oliu á borðið, fór
svo út aptur og mælti ekki orð.
J>á var jeg lans af eiði mínum, og sagði Lúigi
upp alla sögu.
„Hann liefir viljað eiga pað víst að við pegðunC,
svaraði hann; „við megum sitja hjer alla æfi“.
|>á dundi voðalegur hlátur fyrir framan hurðina.
Cantarelló hafði legið á hleri. |>að var öll von úti
nema til guðs.
Dýflissa okkar var 5 álna breið og 6 álna löng,
veggirnir voru gagnpjettir steinveggir, og ein hurð á;
hún var úr pykkum járnbentum eikarborðum og tvi-
læst. |>að var engin undankorauvon. Lúigi var
fjötraður um mittið og annan fótinn.
Svona liðu 2 ár; við mörkuðum hvern dag á
mat og oliu, en talaði varla orð ; við sátum liugs-
unarlaus eins og dýr pangað til hungrið rak okkur
til að borða. Einn daginn vildi svo illa til að Lúigi
braut úrið sitt upp við múrinn; eptir pað gátum við
ekki mælt tímann; hann rattn úr pví saman við ei-
lifðina fyrir okkur.
En af pví að við höfðum tekið ej>tir pví, að
Cantarelló kom á viknafresti, merktum við vikurnar
áfram; en svo leiddist mjer pað, og jeg hætti pví;
pað leið langur tími — svo árum skipti.
Jeg varð punguð; pað var bæði gleðilegt og
hörmulegt; að ala barn í faugelsi, og dæma pað
fyrirfram til að sjá ekki daginn — fordæma pað til
pínslarefsÍDgar áður en pað tæddist.
Yið fórum að biðja guð íyrir barninu — vildum
reyna að afia pví peirrar uáðar fyrir guðs augum,
sem við fengum ekki-
Einn daginn er Cantarelló kom, sat jeg á bóli
rnínu með nakinn barnuuga á kjöltunni.
Cantarelló brá; mjer virtist hanu blíðkast; jeg
fieygði mjer fyrir fætur honum og sagði:
„Lofið mjer pví, að barnið mitt verði ekki grafið
hjer með okkur — og jeg fyrirgef yður“.
■ Hann beið ögn við: „Jeg lofa yður pví“,
Næst kom baun með allt sem baruið þuifti með.
En jeg var veik og magnþrota. Cantarelló sá pað
næst er hann kom, og kenndi í brjósti um mig.