Stefnir - 13.08.1894, Blaðsíða 4

Stefnir - 13.08.1894, Blaðsíða 4
64 1894 S T E F N I K IVrklQlvMini* með °" reiða er M sölu. Xv l/ LílMtl Ritstj. vísar á seljanda. Hanncvigs-gigtálRirður. J>etta ágæta og einblíta gigtarmeðal, ef rjett er brúkað, fæst eitiungis lijá W. 0. BREIÐFJÖE.Ð i Reykjavík, sem liefir á pví aðalútsölu-uiuboð fyrir Island. Prentuð brúkunar-fyrirsögn fylgir hverri fiösku. — Fundirt l)»-íir í Hörgárdal gráskjótt hryssa með mark: sýlt hægra, aljárnuð og ineidd lítið í baki. Nýliaga í Hörgárdal 18. júlí 1894. E inar Sig va1daso n. Hvergi hj er á landi! eru eins miklar og' margbreyttar fatabyrgöir eins og bjá W. 0. Breiðfjörð í Rcykjavík. — 1 vor tapaðist hjeðan úr högunum rauðstjörnótt hryssa, ijós á fax og tagl, tveggja vetra. Hver sem verður var við liana er beðinn að gjöra mjer aðvart uin pað hið fyrsta, Finnastöðum í Grundarsókn 28/7—94. ANTON SIGURÐSSON. Veitingahiisið á Akureyri, sem ab undanförnu hefir verib lokað, er nú opnab. Akureyri 11. ágúst 1894. Lúðvík Sigurjöusson. — PONTA hefir fundizt á Oddeyri. Geymd lijá ritstj. — P r j ó n a t r e y j a, trefill o íl. hefir fundizt á hafnarbryggjun ni. Norskur bátur, ijórróinn, med seglum, stýri og tveimur árum, er til sölu. Ritstj. vísar á seljanda. ÓSKILAKINDUR seldar á Hólsfjöllum liaustið 1893. 1. Sauður tvævetur, mark: hófbiti aptan biti fr. hægra, sneitt framau vinstra. 2. Hvítur lambgeldingur, ómarkað hægra, sýlt vinstra. 3. Hvít lambgimbur, hvatt hægra, markleysa vinstra. 4. Hvít ær veturgömul, mark: tvístýft framan biti aptan Lægra, markleysa vinstra. Grundarhóli, 3. apríl 1894. Sifltr. Benediktsson. — Hinn 6 p. m. tapaðist á Oddeyri peniugabudda með 4 kr. 10 au. í og iunskriptarmiða. Fninandi skili til ritstj. Fjármark sjera Matthíasar Eggertssonar á Helga- stöðum í Reykjadal er: tvístýlt aptan fjöður framan hægra, stúl'rifað biti aptan vinstra. Brennimark: Matt. Útgefandi: AorðJenzkt hlutaTjelag. Ritstjóri: Páll Jónssoil. Preutari: Jíjórn .Jóiissom 38 39 dag, og kross fvrir sunnndaginn; við vilduin vita hre vegginn; Cantarellö kom á viknafresti og færði okknr lengi við yrðusn í pessn haUli. En hvað við háðuru guð að hjálpa okkur. Svo leið vika. J»á heyrðum við skóhljóð eins og pað kærni úr löngum gangi; hurð rar opnuð; maður kom inn í stórri kápu með ljósker í hendi; pað var Cantarelló. ,1 eg lá í fangi Lúigis; jeg fann hvernig heiptin brauzt um í honum; jeg kallaði til Cantarellós að koma ekki nærri; ef peir heíðu farið saman. málti svo fara, að jeg yrði enn aumri en jeg ennpá var; hann glotti, fletti frá sjer kápu sinni og sýndi mjer að hann var girtur sverði og tveim pístólum; hann ljet brauð, kjöt og vín, vatn og oliu á borðið, fór svo út aptur og mælti ekki orð. J>á var jeg lans af eiði mínum, og sagði Lúigi upp alla sögu. „Hann liefir viljað eiga pað víst að við pegðunC, svaraði hann; „við megum sitja hjer alla æfi“. |>á dundi voðalegur hlátur fyrir framan hurðina. Cantarelló hafði legið á hleri. |>að var öll von úti nema til guðs. Dýflissa okkar var 5 álna breið og 6 álna löng, veggirnir voru gagnpjettir steinveggir, og ein hurð á; hún var úr pykkum járnbentum eikarborðum og tvi- læst. |>að var engin undankorauvon. Lúigi var fjötraður um mittið og annan fótinn. Svona liðu 2 ár; við mörkuðum hvern dag á mat og oliu, en talaði varla orð ; við sátum liugs- unarlaus eins og dýr pangað til hungrið rak okkur til að borða. Einn daginn vildi svo illa til að Lúigi braut úrið sitt upp við múrinn; eptir pað gátum við ekki mælt tímann; hann rattn úr pví saman við ei- lifðina fyrir okkur. En af pví að við höfðum tekið ej>tir pví, að Cantarelló kom á viknafresti, merktum við vikurnar áfram; en svo leiddist mjer pað, og jeg hætti pví; pað leið langur tími — svo árum skipti. Jeg varð punguð; pað var bæði gleðilegt og hörmulegt; að ala barn í faugelsi, og dæma pað fyrirfram til að sjá ekki daginn — fordæma pað til pínslarefsÍDgar áður en pað tæddist. Yið fórum að biðja guð íyrir barninu — vildum reyna að afia pví peirrar uáðar fyrir guðs augum, sem við fengum ekki- Einn daginn er Cantarelló kom, sat jeg á bóli rnínu með nakinn barnuuga á kjöltunni. Cantarelló brá; mjer virtist hanu blíðkast; jeg fieygði mjer fyrir fætur honum og sagði: „Lofið mjer pví, að barnið mitt verði ekki grafið hjer með okkur — og jeg fyrirgef yður“. ■ Hann beið ögn við: „Jeg lofa yður pví“, Næst kom baun með allt sem baruið þuifti með. En jeg var veik og magnþrota. Cantarelló sá pað næst er hann kom, og kenndi í brjósti um mig.

x

Stefnir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Stefnir
https://timarit.is/publication/146

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.