Stefnir - 03.10.1903, Page 3

S T E F N 111.
107
lega hefi lagt stund á. Jeg hefi veitt nána
eptirtekt hverju einkennilegu andlit seniy^ð-
ur f'yrir mjer. j>að er fyrir mje^Síri^og
grasafræðingnum, sem hitt.ir. fágæta plöntu,
jeg hugsa um þetta andlit í næði gef því sitt
einkenni í minnisbök minni, og set það upp
í andlitasafni huga míns.
En lijer fannst ekkert andlit, sem verð-
skuldaði 'að koma á safnið. Jeg snjeri mjer
jjví frá þeim, og festi augun á. hinni fráfar-
andi strörul Ameríku, og hlýjar tilíinningar
vöknuðu í brjósti mínu til fóstrunnar, sem jeg
nú var að yfirgefa að minnsta kosti í hráð.
Stór hrúga af ferðaskrínum og töskum ln ann-
ars vegar á þilfarinu út við horðstokkinn, og
heið þess að verða borinn undir þiljur; hin
mikla tilhneiging mín til einverunnar kom
mjer til |iess að leita mjer að fvlgsni milli
horðstokksjns og þessa farangurs, og settist
jeg þar á kaðalhönk og sökkti mjer niður í
í draumóra mína.
En jeg varð brátt vakinn af þeim afhljóð-
skrafi apfan við mig. »Rjer er dgætur stað-
um, var sagt; »settu |>ig hjerna niður, svo
við getum talað saman um |ietta í næði«.
Jeg gægðist gegnum rifu milli tveggja
stórra kúforta, og sá að hinir tveir farþegjar,
sem hlupu út á skipið um leið og það var að
fara, stóðu hinu megin við f'arangurinn, og
vissu þeir auðsjáanlega ekki vitund af mjer.
8á. sem talað hafði, var hár maður en hold
lítill' með hrúnt skegg og hvítur í andliti, en
fjelagi lians var lágur maðjir sællegnr. með
andlit, sem har vott um glaðværð og viljaþrek.
Hann reykti vindií og har stóra ferðamanna-
kápu á vinstri handjegg. peir skimuðu sfðan
í kringum sig til þess að sannfærast um að
þeir væru einir. npetfa er ágætur staður«,
sagði fiái maðurinn, og settust. jæir háðrr.á
kúfort og' snjeru að injer hakinu, og gegn
vilia mínum hlaut jeg að vera á ltleri að sam-
ræðum þeirra.
nNú, Möllem, byrjaði hái maðurinn, »svo
langt erum við þá koranir.«
.»Já«, samsinnti sá lági, sem jeg nú beyrði
að lijet Möller. »[inrna fengum við hann slysa-
laust. fram með okkur«.
»Já, eu við vorum nærri orðnir of seinir«.
»Já það vorunt við Flannipgan«.
iipað hefði orðið Ijóta sagan, hefðura við
ekki náð í skipið«.
»í>á ltefði ÖlTokkar ráðágjörðoltið uná koll«.
»Já alveg eyðilagstn, sagði sá lági og hljes
frá sjer nokkntm þykkum reykjar8trókum«.
»Jeg hefi gripinn hjerna«. " .
iiLátln mig sjá hann«.
»En er nú víst að enginn sjái til okkar?«
»Alveg vísf, þeir eru anir kotmtir niðtir.<
'ijá, en við getum aldrei verið of varasamtr,
þar 'sem jafnmikið er í liúfin, sagði Möller
unt leið og liann fletti sundur kápunni, sem
liann har á liandleggnttm, og kom þá til sýnis
dökkleitur lilutur, sem liann setti'á þilfarið, og
við sjón lians stökk jeg óttasleginn, upp en til
allrar hamingju voru þeir fjelagar svo soknir
ofan í athugatiir sfitar, að þeir tóku ekki eptir
mjer, ltefðu þeir einungis litið við, mundu þeir
háfa hiotið að hafa tekið eptir ntínu krífhvíta
andliti, sem mændi á þá angistarfullum aug-
um yfir farangurinn.
Frá því somlal þeirra hafði bvrjað, var jeg
snortinn af angistarfullri hræðslu, og hún
hfaut að aukast, við að virða fvrir mjer |tentt-
an afltjnpaða hlut. [>etta var líl.ilI tenings-
ntyndaður kassi, gjörður al' dökkleitu trje með
Játúnsböndum. Jeg ímyndá rnjer, að hann
ltafi verið nálregt því teningsf'et að stærð.
Hann minnti mig á skamhyssukassa, einnngis
var Itann lítið eitt Itærri : en utan á lionum
var lítiö verkfæri, setn éinkum valít eptirtekt
mína, og minnt ntig aptur á skamhyssuna.
A loki kassatts virtist mjer vera lítil afhleypi-
vjel, og við hana var fest upp n.ndin snúra,
rjett við vjéfina var lítið ferhyvnt op ■& kass-
attum. Hái maðurinn — Flanningan, kallaðj
fjelagT hans hattn, lagði augað að opinu og
liorfði ofan í kassann með mestn varasemi.
nAllt lítur ágætlega út«, mælti hann því
næst eptir litla stund,
i'Já, jeg varaðist líka ,eins og jeg gat að
hrista hann», sagði hinn.
iiSlíkur vandaflutningur verður líka að sæta
góðri meðferð. Eigum við ekki að hella ofur-
litlu ofan í hann, þú skilur, Möller«.
Lági maðttrinn leitaði í vasa síntim, og
dróg því næst upp ofurlítihn bóggul, hantt
opnaði Itann, og liellti úr honttm nokkrum
livítum kornum í lóa sinn, og helti þeim síð-
an ofan um opið á kassanum, og beyrðist þá
niðri í kassanum a eptir, eins og lágfc klingj-
andi kokhljóð, og þeir fjelagar brostu þá mjög
ánægðir.
iif>að gengur ekkert að«,sagði Flanningan.
»f>að er í eins góðu lági eins og bezta
sigurverku, svaraði liinn.
»Hys! nú kemur einltver! Við skttlum fara
með hann ofan í kompuna okkar. f>að færi
failega ef einltver næði í ltann og færi að
liandleika liann, svo Itann ef til vill hlypi af«.
njæja, það kæmi þá rattnar nokkurn veg-
inn í sama stað niður, hver það væri, sem
lilevti af«, sagði Möller.
»Sá fettgi fallega fvrir hjartað, sem óafvit-
andi hlevpti af«, sagði langi maðurinn og hló
dátt. nlnnrjettingin er ekki sem verst vonajegii.
»Nei«, sagði Möller, »og þú hetír sjálfur
fundið þetta npp, er ekki svo?«
ii.Jú, bæði afhlevparann og hleypilokið hefi
jeg sjálfttr eptir vms heilabrot httgsað upp«.
"Við hefðtint átt að tak'a einkaleyfi fyrir
þessari innrjettingu.
f>eir fjelagar lilógu aptur kuldahlátur og
tóku síðan kassann og vöfðu hann innan í
kápu Möllers.
»Kom þú nú, svo leggjum við hann í bedd-
an okkar, við hrúkttm ltann hvort sem er
ekki fyr en í kvöld«, sagði Flanningan.
Fjelagi hans kinkaði kolli til samþykkis,
og leiddust þeir síðan eptir þilfárintt og hurfu
ofan stigann með ltinn dularfulla litla kassa.
[>að síðasta, sem jeg Iteyrði til þessara manna,
var, að Flanningan áminnti Möller í hálfum
hljóðum um að bera kassann gætilega, og slá
honum eigi við borðstokkinn.
Hversu lengi jeg sat, á kaðalhönkinni veit
jeg ekki. Hræðslan út af.samtali því, sem jeg
hafði heyrt. jókst enn mejr við hin lamandi
álirif sjóveikinnar. Atlandshafsins digru og
þungu bylgjur vortt farnar að verka hæði á
skipið og farþegjana. Jeg-var orðinn ákaf-
lega niðurdreginn og eyðilagður, og rankaði
eigi við rnjer fyr en stýrimaður segir í glað-
legttin róm:
i'Jeg mætti of til vill hiðja herrann að flytja
sig lítið eitt, því allt þetta dót á að fara
uttdir þiljur«,
Hans d.jatfa framkoma og hið hraustlega
rauða andlit, virtist mjer því nær Vera móðg-
andi fyrir mig í því ástandi, sem jeg þá var
í. Hefði jeg verið sterkur og hugaður mað-
ur, ntá vel vera, aðjeg hefði rekið manninum
löðrung, en þvt var nú ekki að heilsa, og
varð jeg því að lát.a mjer nægja, að senda
þessum glaða sjómanni svipsúrt tiilit.
I>ví næst reikttði jeg vfir að hinum borð-
stokknum. f>örfin til einverunnar var knýj-
íinili, svo jeg í næði gæti gruflað yfir morð-
láðum þeim, sem verið var að brugga rjett
fyrir aiigunum á mjer. Einn af skipsbátunum
sVeif þar í lausti lopti íyrir ofan höfuðið á mjer,
kotn mjer því til lnigar að klifra uppáborð-
stokkinn og ttpp í t,óma bátinn, og lagði mig
síðan endilangan i hotn Itans, sá jeg þaðan
eigi annað en upp í heiðan himininn og að
öðru hverju í einn masturtoppinn, þegarskip-
ið lypfc.i s'jer. Jeg var þar því aleinn og í næði
með hugsýki mfna og grillttr.
Jeg reyndi að rifja upp fyrir mjer orð þau
sem höfð ltöfðu verið í ititttt óttaléga og
dularfulla samtali, setn jog ltafði verið heyrn-
arvottur að, gátu ]tau jiýt.t annað en þetta
eina voðalega, sem allt af stóð mjer fvrir hug-
skotssjónum? Heilhrigð skvnsem neyddi mig
til þess að svara því neitandi. Jeg reyndi að
gjöra mjer grei.n fyrir hinum ýmsu atriðum,
I er inynduðu aðalþættina í þeirri viðbitrða festi,
sem jeg óviljandi og af hendingu hafði orðið
var við, og' reyndi til að finna á þeim þá blá-
þræði, sem kollvarpað gætu tmyndun minni,
en því var ekki að heilsa, allt var jafn snúið
og kom vel heim við lmgboð mitt. Fyrstog
fremst á hvejj'einkennileganfmáta þeir fjelag-
ar komu út á skipið, og komust þannig hjá
náinni eptirtekt farangurs sírts, jafnvel nafnið
Flailflingan líktist eitthvað Fenianisme*, en
nafnið Möller minnti bæði á morðingja og
sósialista, allt hið dularfulla háttalag mann-
anna, umtal þeirra um að fyrirætlanir þeirra
hefðu eyðilagst, ef þeir hefðu eigi náð í skip-
ið, hræðsla þeirra við að eptir þeim yrði tek-
ið, og að síðustu en eigi sízt hið kíingjandi
kokhljóð í litla kassanum, með afhleypivjel-
inni. Gátu öll þessi atriði Jeitt til annara á-
lyktana, en að þessir tveir fjelagar væru út-
sendarar einhvers pólitískts fjelags, og að þeir
væru fastráðnir í að offra sjálfir lífinu til þess
að geta sprengt skipið með skipshöfn og far-
þegjum í lopt upp. Hvítu kornin, sem helt
var ofan í kassann, var að líkindum sprengi-
el'ni, og klikk klakkið, sem jeg hafði héyrt
niðri í kassanum, kom auðvifcað frá einhverri
hugvitsamri galdravjel. En ltvað áttu þeir
tjeiagar. við.að ætti að framfara »í kvöld«.
Mundi |tað vera ákvörðun þeirra, að fullnægja
sínu voðalega áformi undir eins fyrsta dag
ferðarinnar. Hugsunin um allt þetta leiddi
óttahrvlling mn mig allan, og rak á fiótta
þrautir og pýnslir sjóveikinnar.
*) Finierne voru nefnclir írskir uppreisnarmenn.
sein höl'ðu aðselur í,Ameríku, og reyndu með
morðráðum að losa írlancl við England.
(pýð)
» 1-"'^ Q -x-
Hæiiiiegg
kaupir undirritaður háu verði.
Oddeyri. 11. sept. 1903.
J. V. Havsteen.
Gott sm.jör
kitupir undirritaður.
Odddeyri, 11. sept. 1903.
J. V. Havsteen.
íslenzk frímerki
brúkuö kaupir hæsta ver&i
konsúll J. V. llavsteen, Oddeyri.
Fjármark þórunnar Jónsdóttur á Ak-
ureyri er: Sýlt í stúf hægra biti framan, stýft
vinstra hiti framan. Brennim.: J>ór Jd.
Gullhringur með steini og stöfum ástein-
inum fannst í Vaglaskógi í sumar. Eigandi
vitji ltans til Benedikts Einarssonar í Skógtim
í Fnjóskadal.
The Edinburgh
ltoperi & Sailclotli Co. Ltd.
Glasgow.
STOFNSETT 1750.
Búa til fiskilinur, liákarlalínur, kaðla,
netjagarn, seglgarn, segldúka,
vatnsheldar presenningar o. fi.
Einkaumboðsmenn fyrir Island og Eæreyjar:
V. Hjort & Co.
Kobeuliavn K.