Framsókn - 01.09.1901, Blaðsíða 3

35
niður fyrir augu, eins og hann var vanur að gera, þeg-
ar hann átti mjög annrikt:
„Nú, hvað segirðu?"
„Hvað eg segi?“ Hún leit á hann forviða.
„Já, hvað segir þú“.
„Eg segi sama og þú segir“.
Hún sagði þetta svo hissa og eins og það væri
sjálfsagt. Það kom líka skjótt gleðisvipur á gamla and-
iitið, en hrukkurnar hurfu þó að eins í svip, því að
andlitið varð aftur eins og fyr, þá er hann sneri sér
aftur að glugganum og tautaði hvað eftir annað: „Já,
auðvitað! Já, auðvitað!"
„En hvað segir þú, faðir minn?“ sagði hún, þá er
hún hafði beðið um stund eftir svari. Hann svaraði
engu, en kipptist við og ræskti sig, eins og biti stæði í
kverkunum á honum.
„Finnst þér liggja mikið á? Eg er bara átján ára“.
Faðir Elsebu réði sér naumast af gleði, svo hún
varð hálft um hálft hrædd, en þegar hún svo sá, hversu
hýrt hann brosti, brosti hún líka.
„Eg held að það sé bezt að slá þessu á frest",
kallaði hann hárri röddu, og um leið og hann gekk
fram hjá henni, þar sem hún stóð í gættinni, strauk hann
svo blíðlega hendinni yfir bjarta hárið hennar, að henni
vöknaði um augu.
Það voru ekki fjórtán dagar liðnir eftir þetta sam-
tal þeirra, þegar svo bar við, að Elseba fór með mjalta-
konunum til að mjólka kýrnar uppi í fjalllendi. Aður en
þær komu til kúnna, heyrðu þær öskur í mannýgu nauti
og sáu, hvernig það rótaði upp jörðunni með hornun-
um. Það labbaði til kúnna og rak upp öskur, þegar það
sá mjaltakonurnar. Þær héldu samt leiðar sinnar og
vonuðu, að það myndi ekki ráðast á þær, en áður en
þær varði hljóp það til þeirra og setti hausinn undir
sig. Stúlkurnar köstuðu í ofboði burt mjólkurfötunum
og flúðu upp á litla gnipu, er var svo brött, að nautið
gat ekki veitt þeim eftirför. Þær sátu nú þarna og sáu
nautið mölva sundur mjólkurföturnar, en þær urðu að
halda kyrru fyrir, því það hafði alltaf gætur á þeim og
labbaði öskrandi kringum gnípuna.
Það var ekki um annað að gera en að bíða með
þolinmæði hverja klukkustundina á fætur annari.
Loksins sáu þær mann koma ofan af fjöllunum.
Stúlkurnar veifuðu höfuðklútum sínum, og hann var ekki
lengi að hugsa sig um, en hljóp til þeirra, sem fætur
toguðu.
Það er Guttormur frá Hansastove, hann getur ráðið
við nautið, sagði ein stúlkan, en þó gat bæði hún og
hinar stúlkurnar varla náð andanum af hræðslu, þegar
nautið æddi öskrandi á móti honum.
Guttormur stóð grafkyr, meðan nautið gekk að hon-
um, en þegar það staðnæmdist og ætlaði að reka haus-
inn í hann, stökk hann á móti því, rak upp hátt hljóð
sem endurhljómaði í fjöllunum og sveiflaði um leið brodd
staf sínum, er hann rak með svo miklu afli í höfuðið á
nautinu, að stafurinn hrökk sundur. I sama vetfangi tók
hann í hornin á því, beygði nautshausinn niður að jörðu
og setti hnéð á hnakkan á nautinu.
Réttið mér stafinn! Réttið mér stafinn! kallaði
hann móður til stúlknanna. Það þörði engin nema Elseba,
hún þaut ofan og þreif lengri stafbútinn; hún sá æðarn-
ar þrútna á enni hans og sá hann bíta saman tennurn-
ar, en hún sá líka, hve bak hans var liðlega vaxið og
sterkt og hve hnakkinn með hrokkna hárinu var þrótt-
legur.
„Sláðu hann af öllum mætti", sagði hann með hásum
róm. Hún tók báðum höndum um stafinn og lamdi
nautið í bakið. I sama vetfangi sparkaði hann óþyrmi-
lega í það og sleppti því svo; það hljóp klunnalega
burt, sem fætur toguðu, og vissi auðsjáanlega, að það
hafði borið lægra hlut í þessum viðskiftum.
Guttormur þerrði svitann af enni sér með úthverfri
húfunni; því næst horfði hann í augu Elsebu og mælti:
„Þú ert hugrökk stúlka".
Hún las í augum hans, að hann dáðist að henni og
því leit hún niður.
„Það var ekki eg, sem sýndi hugrekki".
„Eg þakka fyrir hjálpina", sagði hann og rétti henni
höndina, — hún tók í hana og svaraði:
„Eg þakka þeim, sem þakka ber“.
Fleiri orð töluðu þau ekki — en allt kvöldið var
Elseba undarleg og öðruvísi en vant var. Það þótti
raunar eðlilegt, að hræðslan hefði haft mikil áhrif á hana.
En breyting sú, er orðið hafði á Elsebu, hvarf ekki.
Stundum þegar hún hélt á gólfklútnum í hendinni
eða var að sauma, varð hún annars hugar, fyr en hún
vissi af, og ef hún svo fór að gera sjálfri sér grein fyrir
hugsunum sínum, roðnaði hún, og þó voru hugsanir
hennar hvorki vondar né ósæmilegar.
Einu sinni þegar hún gekk heimleiðis, gekk hún, án
þess að hún vissi hvers vegna, annan veg en hún var
vön að ganga, en allt í einu staðnæmdist hún og spurði
sjálfa sig, hvernig þessu væri varið, og hún varð að
játa, þó að henni þætti það minnkun fyrir sig, að hún
hefði jafnvel búizt við að fá að líta í svip hinn unga
mann með góðu augun og fagra brosið, liðuga og sterka
piltinn með hrokkna hárið, — því skrítnast af öllu var
það, að hún hafði þekkt Guttorm frá barnæsku og þó
aldrei séð hann — séð hann í raun og veru — fyr en
hún sá hann hjá fjallinu, hugrakkan og sterkan, firra hana
og aðra vandræðum.
Elseba vissi ekki, hvernig ástatt var fyrir sér, en
hún vissi það, að það gladdi hana að mæta honum og
tala við hann og hún gerði það oft, en spyrði hún sjálía
sig á eftir, um hvað þau hefðu rætt, þá gat hún engu
svarað, hvort sem nú heldur var, að hún mundi ekki
samtalið eða að þau höfðu ekkert sagt.
En þó að Elseba skildi ekki sjalfa sig, voru aðrir
hyggnari. Þar sem lítil er byggð, leynist fátt, og ná-
unginn þekkir mann betur en maður sjálfur. í Mygge-
nes var margt skrafað um þau og hefðu þau heyrt það,
hefðu þau orðið forviða. (Frh.).
Enginn forarpollur er gruggugri en hjarta fláráðs varmennis
og engin lind er tærari en hjarta hreinlynds valmennis.
Litir regnbogans eru ekki fegri og skrautlegri en geislar frá
góðs manns hjarta. J.