Dagskrá - 23.06.1897, Page 2

má, og mætti með sanni segja að betra væri að engin
skrifuð úttektarlög væru til svo að þar væri hægt að
fara eptir sanngirni og eðli hlutarins heldur en að sæta
ákvæðum laganna 12. jan. 1884.
Yfirleitt má segja að lögin gjöri hvern þann rjett-
lítinn er hefur viljað bæta hús á ábýlisjörð sinni, en
viðtakanda aptur að sínu leyti jafn óheppilega settan,
gegn þeim sem hefur nítt niður hús og önnur mann-
virki jarðarinnar.
Aðalástæðan til þessa er að lögskyldan til þess að
halda uppi húsum á jörð er ákveðin með alltof rúmum
almennum orðum, og að ákvæði vantar um endurgjalds-
rjett þeirra er vinna þarfar húsabætur á ábýlisjörðum
sínum.
Það er kunnugra en frá þurfi að segja, að það er
að miklu leyti komið undir mannúð og miskunsemi við-
takanda hvort fráfarandi fær nokkra sæmilega þóknun
fyrir það sem hann hefur gjört á jörð þeirri er hann
einhverra hluta vegna þarf að flytja frá.
Einhver sú raunalegasta rjettargerð sem nokkur
maður getur verið við er »úttekt« þar sem fátækur
dugnaðarmaður, er lengi hefur búið á jörð og gert
henni mikið til bóta, verður að víkja fyrir harðdrægum
og ófyrirleitnum viðtakanda. —
Fráfarandi er svo að segja gersamlega ofurseldur
geðþekkni hins, sem tekur við; hann getur með lögin í
höndunum sett út á allt það sem byggt hefur verið /
staðinn fyrir það sem rifið hefur verið niður og það
sem gert hefur verið að nýju, getur hann boðið frá-
faranda »að taka með sjer« af jörðinni ef hann vill ekki
selja, fyrir það sem hinum þóknast að bjóða.
Og jafnranglátt er það að viðtakandi skuli þurfa
að veita föllnum kofum og moldarhreysum móttöku með
litlu sem engu ofanálagi, bara ef sá sem frá fer hefur
gætt þess að láta allt sitja við það sama, sem var, þá
er hann kom til sögunnar. (Frh.)
Kona handsamar glæpamann,
Eptir Henrv Brisson.
Eitt kvöld í marsmsnuði var jeg sem optar að
ganga á meðal sjúklinganna á sjúkrahúsinu. Uti var
allra versta veður og rigningin lamdi á gluggana. Jeg
rjeð því af að láta einn sjúklinganna bíða þar til síðast.
Það var kona er Marta hjet, en jeg vissi að henni mundi
þykja vænt um að jeg talaði við hana dálitla stund
þegar veðrið var svona illt og leiðinlegt.
Ekki var jeg búinn að sitja í fimm mínútur hjá
rúmi hennar áður jeg tók eptir því að hún var í mjög
æstu skapi þetta kvöld: augun voru gljáandi, hendurnar
brennheitar og lífæðin sló ákaflega hart. Spurði jeg
hana fyrst nokkurra almennra spurninga og sagði síðan:
Í9°................................. ................
»En, hvað gengur að yður í kvöld? Hafið þjer
meiri þjáningar? Eða hafið þjer kannske fengið sorg-
legar frjettir ?«
»Nei, herra læknir«, mælti hún. »Orsökin til þess
að jeg er í svo órólegu skapi í kvöld er að jeg get ekki
fengið hugann frá því, því það er einmitt nú sama mán-
aðardaginn sem -— « Hún þagnaði allt í einu. Fallegu
gráu augun hennar fylltust af tárum, en hún barðist eptir
megni við að geta ráðið við tilfinningar sínar.
»Segið þjer mjer«, mælti jeg, »hvað hefur komið
fyrir yður þennan dag*.
»í dag eru rjett tólf ár síðan að jeg hitti minn
góða eiginmann, Ernst Brown, í fyrsta sinni«, tók hún
til máls, »og fyrsti fundurinn okkar kom ákaflega kyn-
lega fyrir. Jeg var að elta áræðinn innbrotsþjóf, og
hafði lögreglan sterkan grun um að það væri kvenn-
maður, og átti jeg að ferðast niður að Riviera-ströndinni
til að leita hennar. Jeg hafði komið á St. Jacques sjúkra-
húsið til að finna þar mann, sem jeg hjelt að mundi
geta gefið mjer einhverjar upplýsingar í þessu skyni, en
þá datt mjer allt í einu í hug, að það væri ef til vill
gott að taka á sig dulargervi hjúkrunarkonu. Jeg lagði
svo snemma af stað frá París að jeg kom til Marseille
snemma morguns og fór þegar til einnar vinkonu minn-
ar þar, til þess að taka á mig dulargervið. Þegar jeg
var búin að klæða mig fór jeg að skoða mig í spegli
af forvitni, og þekkti mig þá naumast sjálfa, svo um-
breytt var jeg orðin, enda var hár mitt allt hulið og
hvíti brjóstadúkurinn og stóra húfan settu mjög óvana-
legt útlit á mig. Jeg keypti mjer dálitla ferðatösku,
öldungis sams konar og hjúkrunarkonur hafa, og stakk
í hana helstu nauðsynjum mínum, er jeg þurfti við á
leiðinni; en skjöl mín saumaði jeg innan í kjólinn. Jeg
var þá mjög ung að aldri og kæmi einhver lögreglu-
störf fyrir, sem jeg fjekk mikinn áhuga á, varð jeg svb
frá mjer numin að jeg gat stundum ekki sofið á nótt-
inni. Þjáðist jeg því opt af svima, en þar eptir kom
ákafur höfuðverkur. Til að ráða bót á því, er svo bar
undir, bar jeg jafnan á mjer tvær flöskur, aðra með
»ether«, en hina með klóroformi, og voru þær vafðar
innan í viðarull fyrir varhyggðar sakir.
»Já, nú sje jeg hvað það er«, greip jeg fram í.
»Innbrotsþjófurinn hefur líklega fundið yður og notað
meðulin til að svæfa yður með.
»0, nei, doktor minn góðurs, svaraði hún »nú
skjátlast yður, sagan mín er merkilegri en svo. Þegar
jeg ætlað að stíga upp í vagnklefa einn, á járnbrautar-
stöðinni í Marseilk, komu margir menn út úr vagninum,
en aðeins einn maður varð eptir, og reyndi hann að
hindra mig frá að komast inn í vagninn, en hann ljet
líta svo út sem hann gerði það óviljandi. Ljet jeg það
ekki á mig fá, heldur horfði alvarlega á hann, og fór
upp í vagninn. Þegar hann gat ekki hindrað inig. í að
fara upp í vagninn gekk hann út að glugganum og studdi
höndinni á gluggakistuna. Gat hann með þessu móti