Dagskrá - 04.09.1897, Síða 3

tekið stein úr sinni eigin götu að burðast með hann langar
leiðir einmitt til þess að setja hann þar sem flestir geta
dottið um hann. Sagt er að Gram kaupm. hafi haft
það á orði að hefja aptur áfengisverslun og selja svo
ódýrt að þessi nýja sending geti ekki selt með ábata.
Ánnars eru rnenn almennt harðóánægðir vfir þessari
óvæntu breytingu sem kom eins og þruma úr heið-
skýru lopti, bæði þeir sem eru í bindindi og utan þess,
og má vænta að þeir finni upp öll leyfileg ráð til þess
að koma í veg fyrir það. Hefði frumv. hr. Skúla Thor-
oddsens verið komið í gildi, þá hefði þessi plága aldrei
komið upp í Olafsvík, því þar eru menn orðnir svo sam-
taka í þá átt að óhætt er að fuiitrcysta því að verslun
mcð áfengi fæst þar aldrei samþykkt. Jeg hef ekki
sannar sögur af því hvað hjón þessi heita, en gjörandi
væri að afla sjer upplýsinga uir. það og gjöra mönnum
kunnug nöfn þeirra, sem rofið hafa friðinn í þeim eina j
kaupstað landsins, sem fyrir framtakssemi einstakra j
manna var kominn svo langt á undan i þessu allsherjar
velferðarmáli, bindindismálinu.
S/g\ Júl. Jóhannesson.
Fiskimærin,
Eptir Björnstjerne Björnson.
(Frainh.).
Hann hafði tekið eptir því frá því fyrsta, að hann
sá hana og hún ljek sjer á meða! götukrakkanna, og var eins
og nokkurskonar yfirmaður þeirra, að það var eitthvað
einkennilegt við hana; en því iengur, sem hann kenndi
henni, því síður gat hann dæmt um gáfur hennar. Allt
sem hún hugsaði og allt sem hún vildi, lýsti sjer svo
greinilega í öllum hreyfingum hennar; það var eins og
sál og líkami hjálpuðust að sem best til þess að láta
það í ljósi. Hún var nokkuð frek, en hafði þó eitt-
hvað við sig svo fagurt og laöandi að ekkert bar á því.
Allt sem hún talaði og cinkum allt sem hún skrifaði,
var barnslegt og blátt áfram, en augnaráð og allir til-
burðir, lýstu ótvíræðlega nokkurs konar frekju og ákafa.
Hún var mjög iðin, en hún hugsaði minna um að læra
en að komast yfir sem mest; hún vildi helst fá að vita
það sem fyrst, hvað væri á næstu síðunni fyrir aptan.
Hún bar skyn á trúrækni, en hafði enga náttúru fyrir
trúrækilegt líferni og Ödegaard var mjög hugsjúkur
hennar vegna í því tilliti. Nú hugsaði hann ósjáifrátt
aptur í tímann; hann stóð í anda við dyrnar þar sem
Gunnlaug talaði við hann forðum. Hún stóð houum
fyrir hugskotssjónum þegar luin hvesti á hann augun
er hann nefndi nafn drottins, eins og hún vildi
leggja honum einhverja ábyrgð á herðar. Þegar hann
hafði gengið um gólf nokkrum sinnum, staðnæmdist
hann og sagði rneð nokkurs konar feimni: »Nú fer jeg
til útlanda; jeg hef beðið systur mínar að annast þig á
meðan og þegar jeg kem aptur, þá tökum við til starfa
af nýju. Vertu sæl! — við sjáumst áður en jeg fer!«
Hann hvarf svo fljótt inn í næsta herbergi að húu hafð
ekki tírna til að taka í hendina á honum. Þegar hún
sá hann næst, var hann í kórnum á kirkjunni beint á
móti henni; það var daginn, sem hún var kristnuð; hún
fjekk svo miklar geðshræringar af því að sjá hann svona
óvænt að hún gleymdi öldungis hinni hátíðlegu atliöfn,
er hún hafði svo rækilega búið sig undir með barns
legri auðmýkt; og faðir Ödegaards einblíndi á hann
þegar hann ætlaði að byria. Þá varð enn annað til
þess, að draga að sjer athygli Petru; Pedro Ohlsen sat
dálítið utar, í spánýjum fötum Börnin stóðu í tveimur
hálfhringum, þannig að stúlkurnar stóðu innar en pilt-
arnir utar; Pedro teygði upp höfuðið, sem rnest hann
mátti til þess að sjá stúlkurnar upp yfir piltana, sem
voru hærri; og það leyndi sjer ekki að hann horfði einungis
á Petru; svo leit hann niður aptur; en hann teygði allt-
af upp höfuðið við og við og beindi augunutn í sömu
átt. Höfuðið á honum gekk því upp og niður rjctt
eins og á álpt, sem syndir á grunnu vatni, og rekur
ýmist höfuðið niður í vatnið eða lítur upp. Allt þetta
dreifði hugsunum Petru frá liátíðleik þeirrar athafnar er
fram fór; hún vildi helst ekki Iíta á hann eða gefa hon-
um gaum, en það var eins og hún gæti ekki annað.
Hin börnin viknuðu við fermingarræðuna, en þessir hjá-
kátlegu tilburðir Pedros sljófguðu hjá henni allar tilfinn-
ingar. Það var auðsjeð á Pedro að hann var alveg í
vandræðum; hann hafði enga eirð á að sitja kyr og
hann hafði ekki kjark í sjer til þess að fara í burt og
taka sjer stöðu annarsstaðar í kirkjunni; — Gunnlaug
stóð nefnilega beint á móti honutn. Petra leit á hana
og hana hryllti við; hún var hvít eins og altarisdúkur-
inn, hrafnsvart og hrokkið hárið reis á höfði hennar
og út úr augum hennar skein grimind og gremja; það
var eins og hún vildi segja: »Farðu burt frá henni!
hvað ætlar þú að gjöra við hanaU Það var líka auð-
sjeð að Pedro las hið sama út úr her.ni; hann hætti
að horfa á Petru, hengdi niður höfuð'ð og laumaðist út
úr kirkjunni nokkru síðar, þegar hann sá sjer færi.
Nú var eins og Ijett hefði verið þungutn steini af
Pelru; hún fór að fyigjast með orðum prcstsins, og þeg-
ar hún hafði uni.ið heitið leit hún tárvotum augum á
Ödegaard; hcnni fannst sem hann væri nokkurs konar
andlegur faðir sinn og hún lofaði því einlæglega í huga
sjer að breyta eptir því sem hann hafði kennt henni.
Hann horfði á hana og augu hans lýstu því að liann
bað hana nú einmitt um að minnast hins saina. Þegar
athöfninni var lokið ætiaði hún að finna hann, en hann
var þá farinn á brott. Hún fór þá heim rneð móður
sinr.i og á leiðinni hrutu Gunnlaugu þessi orð af munni: