Dagskrá - 13.09.1897, Síða 3

Fiskimærin.
Eptir Björnstjerne Bjórnson.
(Framh.).
„Kæra Petra!"
Þá erum við komnir hingað. Við fengum hægan
kalda og hagstæðan frá 61. gr. til 54. og hvassan beiti-
vind þaðan og alla leið til Calais. Skipið sem við er-
um á, er ágætt í sjó að leggja og fer vel undir seglum.
— Þú mátt trúa því, góða, mín að jeg hef alla leiðina
hugsað um þig og það sem okkur fór í milli áður en
við skildum síðast; það hryggði mig meira en jeg geti
lýst, að við gátum ekki kvaðst innilegar. Jeg var því
ekki í glöðu skapi þegar við löggðum af stað og þú
leiðst aldrei úr huga mjer. Nú erum við hamingjusam-
lega komnir hingað, þótt við yrðum fyrir nokkrum hrakn-
ingum; það dugar ekki fyrir sjómenn að kippa sjer upp
við það. Jeg hef varið öllu kaupi mínu fyrir gjafir handa
þjer eins og þú baðst mig um og jeg hefi líka keypt fyr-
ir peninga þá er móðir mín fjekk mjer og á nú ekki
einn einasta eyri eptir Ef jeg fæ leyfi til, kem jeg áður
en langt um líður og þá skuium við opinbera; á meðan
áform okkar er hulið, geta vakist upp keppi-
nautar; það er alltaf nóg til af ungu piltunum. Jeg veit
það vel að þú getur fengið menntaðri mann en mig,
því þú getur valið um mannsefni, en enginn skal reynast
þjer tryggari en jeg, það skaltu vera viss um.
Nú verð jeg að slá botninn í brjefið; jeg hef þegar
eitt tveimur örkum og stafirnir eru svo voðalega stórir;
mjer lætur það verst af öllu að skrifa; jeg gjöri ekkert
leiðinlegra —• nema þegar jeg skrifa þjer. Að endingu
vil jeg minna þig á að gæta þess að skoða orð okkar
síðast sem alvöru, því ef það er ekki, getur það haft
illar afleiðingar.
Gunnar Ask.
(Undirstýrimaður á skipinu „Stjórnarskráin norska“.)
Það fór hrollur um hana þegar hún las brjefið: hún
spratt upp úr rúminu og klæddi sig með svo miklu fáti,
eins og kviknað væri í húsinu og hún yrði að forða lífi
sínu og komast út. Hún vissi ekkert, hvað hún átti til
ráðs. að taka; það veltust fyrir henni ótal hugsanir, sem
allar blönduðust saman; það vaknaði hjá henni óstöðv-
andi löngun, knýjandi þörf til þess að ráðfæra sig við
einhvern, en hverjum gat hún trúaðf það var um engan
annan að tala en móður hennar. — Að Iftilli stundu lið-
inni var hún komin niður í eldhús til hennar; þótt hún
hefði naumast stjórn á sjálfri sjer fyrir áköfurn geðshrær-
ingum, þá var hún samt einráðin í því að trúa móður
sinni fyrir öllum sínum leyndarmálum og leita ráða hjá
henni. Móðir hennar tók ekki eptir útliti hennar, því
hún leit ekki upp frá störfum sínum, heldur ávarpaði
hana þessum orðum: »Nú er hann kominn aptur — hann
er nýfarinn hjeðan«.
»Hver?« sagði Petra í hálfum hljóðum og studdi
sig við dyrastafinn; því væri Gunnar þegar kominn,
þá var öll von úti; Hún þekkti Gunnar vel; hann var
stilltur og hversdagsgæfur, en ef hann reiddist, gekk hann
nálega af vitinu; hún hafði einu sinni sjeð fjúka í
hann og þá var hann ægilegur. —- »Hann sagði að þú
skyldir undir eins koma þangað« mælti móðir hennar.—
»Hvert?« sagði Petra og skalf eins og hrísla; hún þóttist
skilja að hann hefði sagt móður sinni alla söguna og
hverjar hefðu orðið afleiðingar þess? — »Til prcsts-
setursins« svaraði móðir hennar. »Til prestssetursins?«-—
Er það Odegaard, sem er kominn heim?« — Móðir
hennar leit nú upp og mælti. «Já, hver skyldi það
svo sem vera annar?«. — »Ödegaard!« hrópaði Petra
frá sjer numin, og allur kvíði hvarf úr huga hennar
eins og ský fyrir vindi, »Ödigaard! guði sje lof, hann
er kominnU Hún hljóp eins og örskot út úr eldhús-
inu, út úr bænum og beint til prestsetursins. Hún
flýtti sjer eins og hún ætti lífið að leysa, gleðibros Ijek
um varir hennar og ánægja skein út úr augum hennar,
hún fann að það var hann sem hún þráði, það var
hann, sem henni var óhætt að trúa og treysta; hefði
hann verið heima, þá hefði henni verið borgið; gæti
hún náð til hans, þá var henni óhætt; hún hugsaði
urn hið þýða viðmót hans; það var eins og hún heyrði
hann ávarpa sig blíðlega með mjúku og viðkvæmu rödd-
inni sinni. Hugsanirnar leiddu hana inn í herbergi
hans, er allt var skreytt fögrum myndum; þar leið henni
svo vel, þar var hún reglulega heima hjá sjer, þar
hafði hún fundið sjálfa sig. Veðrið var yndislega fag-
urt, sólroði ljek á spegilsljettum sjávarfletinum. Reyk-
urinn stóð beint upp í loptið úr gufuskipi því er Öde-
gaard hafði komið á, einungis vitundin um það, að hann
var kominn, gjörði hana því glaða, læknaði allar henn-
ar áhyggjur og kvíða, og veitti henni kjark og hugrekki.
Hún bað guð að haga því þannig að Ödigaard
færi aldrei heimanað aptur. Þegar hún er að hugsa sem
dýpst um þetta, kemur hann á móti henni glaður og
brosandi; hann hafði vitað, hvaða leið hún mundi
fara og gengið á móti henni. Hún hófst í sjöunda him-
in af fögnuði; hljóp á móti honurn, tók um báðar hend-
ur hans og kysstf þær; svo leit hún á hann og roðnaði.
Hann sá einhvern konta álengdar og þá leiddi hann
hana út af veginum inn í skóginn; hún sagði hvað eptir
annað: »Ó, hvað það var gaman að þú komst aptur!
jeg get varla trúað því að þú sjert það sjálfur? ó, þú
mátt aldrei fara aptur; yfirgefðu nrig ekki; yfigefðu mig
ekki«! — Hún fór að gráta; hann hallaði höfði hennar
að brjósti sjer og bað hana blíðlega að vera róleg.