Aflstöðin - 07.12.1907, Side 3

AFLSTÖÐIN.
3
móti. Frestur er þeim fyrir öllu.
Hér íWinnipeg- er það einkum hag-
ur Strætisbrauta-, Rafljósa-, Rat-
afls- og Gas-samlaganná er niundi
við brenna, ef aflstöðin næði fram-
gangi. Helzti þáttur í samlögum
þeim er, McKenzie & Mann, sem
ráða lögum og' lofum hjá Comm-
erce banka, er bærinn skiftir við,
því hagsmunir þeirra og bankans
eru sem kunnugt er, saman spunn-
in, að þeir hljóta að standa og
falla hvorir með öðrum. Má get-
um leiða nær um það, hvernig
þessuin auðkýfingum sé innan-
brjósts til bæjar-aflstöðvarinnar,
sem jarteinar ekkert meira né
minna en, að þeir verði að taka
blóðkoppa sína af ljósþörf, af hit-
unar- og flutningaþörf Winnipeg-
búa. Þess var og ekki langt að
bíða að aflstöðvar-vinir bæjar-
stjórnarinnar kendu mótspyrnu frá
þeim.
Fjárþurðarfleygurinn.
Óðara og Commerce banki sér
að bæjarstjörninni er alvaraað láta
aflstöðina ganga fram, tiikynnir
hann henni, að híjnn útvegi henni
ekki peninga, sem hún með þurfi,
nema hún hætti við það mál. Skil-
orð bankans er: Svíktu þín kosn-
ingarheit og þú skalt fá peninga,
ella ekki. Peningunum er ætlað
að vera fleygurinn til að ónýta
málið eða fresta því, — sem og tek-
ist hefir. Bæjarstjórnin situr samt
við sinn keip. En þegar svo langt
er komið,að líkur eru til að bygg-
ingarsamningar muni takast, rek-
ur bankinn nýitt högg á fleyginr.
Hann tilkynnir eftirlitsnefndinni
að peninga fái bærinn ekki hjá
sér úpp frá i. jan. næstk. að leigai.
Og til þessarar nýlundu erástæðan
sú, að hann segir, að peningamenn
á heimsmarkaðinum — ekki svo
sem þeir sjálfir — séu móthverfir
rekstri slíkra fyrirtækja sem afl-
stöðin sé, og þar afleiðandi hljóti
skuldabréf bæjarins að falla í verði.
Aflstöðin er aftur hneykslunar-
hellan! En þegfar þess er nú gætt,
að hún er hin arðvænlegasta fyrir
bæinn, að skuldabréf hans sem
annara fara eftir arðsvonum hans,
og féllu ekki, heldur seldust á 97C.
dollarinn, eftir að borgarstjórnin
hafði afráðið að byggja aflstöðina
og áður en Ashdown volgraði þau
niður,—þá getur engum skynbæri,
um manni blandast hugur um, að'
tilkynningar bankans eru ekki
1 etur upp og enginn veigur er 1,
heldur af tómum fjandskap við afl-
stöðina. Hann vill taka ráðin af
almenningi, hefta framgangá vilja
kjósenda, svo vinir hans þeir Mc-
Kenzie & Mann og þeirra kumpán-
ar megi sitja sem léngst að einok-
un á þörfum Winnipeg-búa.
,,Sækir sér heim líkan
saman níðihg'ar skríða“, sejfir spakmæli
vort eitt og er það s;itt. Þeir firrast, sem
hafa ósamkynja skoðanir, gagnstæða
hagsmuni, og þeir dragfast saman, sem
annað tða hvorttveg'gja þessa er sameig-
inlegt. Því ntá oft manninn þekkja á
lagsbræðrum hans. Við hverja hefir nú
Ashdbwn lagt og leggur lag sitt, síðan
hann náði kosning 1906? Við skoðunar-
bræður sína úr kosningarhríðinni ? Fjarri
því! Hann hefir ekki getað setið á sárs-
höfði við þá allan tíman. Þeir eru menn.
bráðónýtir og ráðfausir að hans dómi.
Aptur á móti hefir honum til einkis meira
þótt koma en Mr. Aird útibústjóra
Commerce banka, bankans, sem sýnt
hefir sig harðsnúinn móti afistöðvarmál
inu. Hann hefir hann við öll sín ráð, að
því er virðist, og svo títt er þeim hvorum
til annars, að þeir mega ekki hvor af
öðrurn sjá. Þegar Ashdown er sendur út
i peninga útvegan fytir aflstöðina, þá
tekur hann Mr. Aird með sér á bæjar
kostnað, að því er síðar reyndist, og þeir
leita peninganna eptir þeirra fjármálaviti.
Árangurinn ekki nema tima töf, vitaskuld!
Þegar þér nú, kjósendur, íhugið fram-
ferði Ashdowns, sýnist vður þá, að hann
sé aflstöðu vinur ? Vitna verkin hans
það ? Ónei! Heldur hitt, að hann sé
henni úlfur í sauðargæru. Og fyrst
svo er, hvað er þá að marka voigur hans
um að bærinn verði settur á hausinn með
því að leggja hann út í aflstöðvar bygg-
ingu, og að fjárhagur hans sé vondur.
Það er blátt áfram ekki nema tómt ryk
þveitt upþ til að hnekkja málinu.
Hagur bæjarins
Sá söngur er síféllt kyrjaður af Ash-
down og aflstöð\ar fjöndum, að bærinn
sé á hausnum. Á ekki að geta ráðist
einusinni í arðvænleg fyrirtæki! Þeir
færa engin rök fyrir þessu, berja lóminn
einvörðungu. Landi vor, Árni Eggerts-
son,bæjarfulltrúi,hefir sýnt tilhæfuleysið í
þessu ámátlega nauði í fyrirtaks snjallri
ræðu haldinni á fundi við kjósendur.
Hann lætur tölurnar tala. Hér er ekki
rúm til að rekja ræðu hans, því miður,
en stytt af að segja, gerir hánn grein
fý.rir að skuldir bæjarins séu 14}4 million
aíj upghafcð, en sé skynsamlegt tillit tekið
runnar af þeim rótum, sem hanrf 'Þj bæjaféigna hér á móti, sem hann og
lútlistarýþá séu skuldir í rauninni ekki
nema million. sem geri $35 á nef.
Það virðist ekki átyllu til ^ð gerast ofboð
hjart'eikur út af ekki stærri skuld fyrir
jafn stóran bæ og Winnipeg er. Ofan á
það sjá það allir menn, að bæjar búar
muni vel standa sig við að fá ljós og hita
margfallt ódýrara en nú er kostur á, og
bættar og auknar atvinnuhorfur, þó þeir
eigi að auka skuldir sínar til þess. Þeir
standa sig við að borga rentu af slíku
láni. Og væri um fjárkröggur að ræða,
\æri ekkert vit að láta arðbær fyrirtæki
sitja áhakanum tyrir arðlaus.
Bœjarstjórnin tekur til sinna
ráða.
Þegar Ashdown hefir látið úr hömlum
dragast að þiggja álitleg tilboð til að
f
peninga bæinn undir aflstöðvar- ogönnur
fyrirtæki, sem—gættu þess, kjósandi.átti
að gera og var hægt að gera fyrri hluta
árs—þegar hann útvegar ekki neitt fé,
heldur situr og ber lóminn og lofar
þörfunuin að safnast fyrir, sem æ
verða brýnni og brýnni eptir því sem
tími líður, þá fer bæjarstjórnina loks að
gruna að ekki sé allt með feldu. Þá
vaknar það upp hjá henni að hún muni
hafa haft of mikla trölla trú á hollustu
Ashdowns við aflstöðina. Hún sér nú að
málið, sem er henni alhugamál og hún
heitbundin við, er að flæða upp á sker.
Og fyr en það verði, leitar hun sjálf út-
vega. Hún lofar fjármálameistaranum að
eiga sig heima. Sjálfs er höndin hollust.
Henni reyndist það líka. Peninga vand-
ræðin renna óðar sundur eins og snjór í
bráðasta þey. Henni er ekki nóg, að út-
vega peninga til aflstöðvarinnar, heldur
miklu meira fé fyrir langvinnt aðgerðar-
leysi Ashdown; en það tekst vafnings-
lítið. Hún fær tilboð um 5 millionir með
betri kjörum, en þeir Ashdown og Aird
þykjast hafa fyrir hitt á öllum þeirra fjár
bóna-refils stigum, sem sé 92 cent dollar-
inn i staðinn 89^—90 cent,sem var hámark
fjármálagarpsins hálofaða. Peningarnir
áttu að greiðast helmingur (2ýý million)
undir eins og helmingur að vori; en hel-
mingur bréfanna átti þó ekki að afhend-
ast, heldur skyldi bærin halda þeim sem
trygging fyrir aflstöðvar bvggingunni, og
afhenda þau eptir því sem verkið gengi
fram. Þessu boöi vildi. bæjarstjórnin
taka, og það hefði orðið, ef aflstöðvar-
vinir hefðu mátt ráða, enda hefði þaö
verið bezt.