Aflstöðin - 07.12.1907, Qupperneq 4

4
Peninga tilboðið.
Aö taka því liefir veriö kallaö ráödeild-
arleysi, heimskaj það heföi sökkt bænum
á kaf í skuldir. Slíkt er sú hóflausasta,
sú ósvífnasta hauga lýg-.i, sem út úr
nokkurs manns kjapti hefir komið. Pen-
ingariúr heföu að mestu geng-iö til aö
borga skuldir bæjarins, Josa okarhönkina,
sem Commerce bankinn hefir í baki bæj-
arins. Það hefir ekki steypt bænum á
hausinn þótt hann hefði fengiö lán gegn
4% rentum til að borga af sér skuldir,
sem draga út úr honum 8% eins og
Commerce bankinn tekur. Hann hefði
ataöiÖ sig viö það. Minnst af peningun-
um heföi gengið til aflstöövarinnar, því
til hennar átti aö leggja eftir því sem
verkinu miðaöi fram,og það heföi lítiö venð
fyrsta áriö; bærinn hefði fengið aflstöðina
reista meö svo vægri'- aukning útgjalda
að hann hefði sízt til þess fundiö. Þá
hefir mikiö veriÖ látið af þeim óheyrilega
skaöa og skömm, sem þaö væri Winni-
pegbæ, að aflienda eða selja skuldabréf
sín gegn aflstöðvarbvggingu. Ur því er
ekkert gerandi. Vér fslendingar vitum
að heiman að umkeypisverzlun er ekki
svo viðsjál sem af er látið. Að það hefði
spillt fyrir sölu nýrra bréfa, sem bærinn
heföi á boðstólum, et tilboðum hefði verið
tekið, er meira grýla en sannindi. Það
hefði aldrei til þess kotnið. En tilboðið
skiptir engu nú, það er úr sögunni.
Eitt gott hafir það þó eptir sig látið, að
vér gettim nú greint milli vina aflstöðv-
arinnar og fjandmanna hennar.
BLÖDIN.
Hver getur lesið úr þeim táknum og
stórmerkjum er með oss verða á þessum
dögum. Öíl blöð vor eru á eitt mál sátt
að hrakyrða og smána þá ntenn, sem lagt
hafa sig í hma til að koma fram viíja
kjósenda um að fá aflstöð reista fyrir
bæinn. í hjartanlegustu eindrægni, aldrei
þessu vant, rangbverfa þau öll saman á
eiun veg málstað þeirra, fella úr fundar-
rær uni þeirra og misherma eptir því sem
bezt gegnir máii þuí, sem þau halda að
lesendum sínum. Hvað kemur til ? Ó
þú annálaða töfraafl auðkýfinga, leikur
þu iausum hala hér í Wjnnipeg, eða
hvað ?
íslenzku skeinin hafa slegið sér í þtínna
santsöng líka. Heimskringla, orðill að
vanda, tók jafnvel lagið svo geist, að
dregin verður iíklega fyrir lög og dóm,
og allar líkur til að henni hefði verið
belra að íjás’g aldrei í þennan ieik. En unt
Lögnerg leika engin tvímæii á, að dúsu
hefir verið stungið upp í það. því í fyrstu
var það inerkjanlega með bæjarstjórninni
og aflstöðvarvinuni, en nú japlar það
Ashdownskuna sannfæringarillanst og
AFLSTÖ^IN.
jekkingarlaust og dúsan allt af heyran-
leg.
Velferð Winnipeg-borgar
í veði
Borgarstjóri heimtar einræöi i bæjarmálum —
Virðir atkvæði borgarbúa að vettugi—Ein-
okun í algleyiningi—Lja^r bænum skó-
sveina sína—Öli stórblöðin á bandi
auðkýfinganna — ,,Við með“
segja Lögberg og Kringla.
(Ágrip af ýtarlegri skýringu uin rafaflsmálið,
sem vísað hetir verið út úr Lðgbergi og H.kr.).
Hver hefur beðið Ashdown borgarstjóra
aö fresta rafafismáiinu? Ekki eru það
kjósehdur, því þeir gáfu honum skýlausa
tiiskipun um aö byggja rafáflsstöO fyrir
Wmnipeg. O g ha n n 1 o f að i h á t í Ö-
lega að gera það.
Tiiskipunin var útgefin með atkvæöa-
greiðslu 3. júlí 1906. Loforðiö var gert,
og inarg ítrekað í Nóvember sama ár.
Hverjir komu þá herra Ashdown til aÖ
svíkja loforðið þegar á átci að herða ?
Ætii það hafi verið bankastjórar, pen-
ingavíxlarar og menn þeir, sem reka
einokunarverzlun með rafafi við bæinn
og bæjarmenn?
Árið sem leið borgaði bærinn McKen-
zie & Mann $112,000 fyrir að lýsa stræti
bæjai ins.
Fyrir þessi $112,000 getur bærinn
ekkert sýnt við enda ársins.
Árlegu afgjöldin uppí lánið, sem bær-
inn þarf til að byggja rafaflsstöðina er
$i68,000 ■— í því felst bæði höfuðstóls-
afborganir og renta — og svo á bærinn
öll áhöldin og byggingarnar alveg, eftir
40 ár.Á meðatv getur bærinn grætt stórfé
með því að selja rataíl tii prívatmanna og
félaga.
Þegar þeim ábata, senv bærinn getur
haft af því að seija rafafl til annara
er bætt við áriega gjaidið til einokunar-
félagsins þá er ekki óiíkicgt að það fari
langi tram úr $168,000.
V’ari það þá ekki stórliagur fyrir bæ-
inn að byrja á þessu fyrirtæki sem fyrst?
Jú, áreiðauiega !
Það væri ekki einungis hagur fyrir
bæinn sjáifan, lieidur iíka fyrir alia bæjar-
menn; þ\ í þeir, — eins og líka bærinn —1
mundu fá rafafiið ódýrara. Aflið yrði svo
ódýrt að bæjarbúar gætu ekki einungis
lýst húsin nveð rafurmagni, heldur líka
hitað þau.
Rafaflið yrði ,svo ódýrt, að það yrði
notað til að knýja \élar í verksmiðjum,
sem þá mundu verða settar á stofn og
kæmu hér á iðnaði, sem.nú er ómögulégt
sökum dýrleika kola og alls eldiviðaJ.
PAUL M. CLEMENS.
Avarp.
Eg tek þetta tækifæri til að ávarpa
landa mína hér í borginni fáum orðum
og tala við þá nokkur augnablik um mál
Winnipeg-bæjar. Þér studduð mig góð-
fúslega til kosningar árið sem leið og síð-
an hefi eg átt sæti í öldurmannaráði bæj-
arins og hefi rétt til að sitja þar eitt ár
enn. Þann tíma, sem eg hefi verið þar,
hefi eg reynt að mínu leyti að líta eftir
velferð bæjarins og breyta svo, að eg ekki
hnekti tiltrú y^ar, að svo miklu ieyti sem
mér hafir verið unt.
Eitt af þeim málum, sem bæjarráðið
liefir haft með höndum árið sem leið, til
að ráða fram úr til heppilegra úrslita, er
að nota vatnskraftinn í Winnipeg-ánni,
leiða rafmagn inn í bæinn, bæjarbúuin til
notkunar við lægsta verði, s\o þeir að
eins greiði nægilega upphæð til borgunar
árlegum útgjöldum, vöxtum og $38,000
á ári hverju sem afborgun á höfuðstól;
yrði höfuðstóllinn með því móti goldinn
að fullu á 40 árum.
Winnipeg-bær þarf rafmagn til að iýsa
upp strætin, dæla vatn úr brunnum og
lýsa upp hús, sem notuð eru til opinberra
starfa og borgar þann dag í dag spor-
vagnaféiaginu fyrir þessa upphæð, sem
langt myndi fara til lúkningar almennra
útgjalda í sambandi við rafmagnsstöðiná.
Kostnaðurinn, sem áætiaður var af þaul-
æfðum rafmágnsfræöingum, við að fram-
leiða rafmagnið var $3,250,000, og eru í
þeirri upphæð vextir af höfuðstóiyfir þann
tíma, sem verið væri að koma stöðinni
upp. Bærinn hefir þegar gjört samninga
um vinnu að þessu fyrirtæki upp á $359,-
000 og er þeirri vinnu nú stöðugt haldið
áfra n. Tilboð hafa komift fram um fram-
hald fyrirtækisins, véiar og önnur áhöid.
Tilboð þessi voru nákvæmlega íhuguð
með verkfræðingum bæjarins og varð það
þá eindreginn úrskurður meira hluta bæj-
arráðsins, að Iang-heppilegast yrði að lá
fyrirtækið í hendur einhverju fullveðja fé-
lagi. Tilboð kom fram frá einu slíku fé-
lagi á Englandi, er nefnist Anglo- Cana-
dian Engineerivg Company of London,
Engiand, um að fullgjöra verkið iyrir
hálfa þriðju miljón doliara og ábygrðist
félagið, að bæta við ölfit, sem kynni að
hafa gleymzt fram að taka í áætlan og í
stuttu máli skuldbatt það sig til að full-
gjöra verkið og sjá um, að rafmagnsstöð-
in ieysti ætiuiiarverk sitt af hendi í hei’t
ár, eftir að hún væri fullgjör, með lög-
legri trygging af félagsins hálfu. Þar
sem nú tilboð þetta er fnikiu lægra áatl-
iinum verkfræðinga vorrá, höfðúm vér
ástæðu ti! að ætla, enda vorum vér sannr
færðir um, að upphæð sú, er tii var tekin,
væfi aíls ekki of há fyrir verk þetta,ef vel
væri það af hendi leyst.
Árið sem leið var borgarstjói i Ashdown
kosinn í þeim aðal-tilgangi, að hann
kæmi lausum skuldutn bæjarins í heppi-
legt horf. Lausar skuldir .er upphæð sú,
sem bærinn sknldar banka sínum og upp-
hæðir, seni bankinn hefir útvegaú bænum
til skamms tíma. Fastar skuidir eru
upphaeðir, sem bærinn hefir lánað gegn