Austurland - 16.10.1920, Síða 2

2
\USTURLAND
Nathan & Olsen,
Sey ð isfirði.
Hafa fyr i r 1 i g g j a n d i:
Hafragrjón, völsuð Sveskjur
Riisgrjón Þurkaða ávexti
Bankabygg Stivelsi (Colmann)
Kaffi Munntóbak
Kaffibætir Rjóltóbak
Kandís Vindla
Rúsínur Cigarettur
Og einn tóninn kannaðist hann
heldur en ekki við. Þar var sem
sé Sveinn á Brekku. Og höfundur
tekur að sér að þýða síðasta
erindið úr margradda sönghljóð-
inu, sem hann heyrði. Og það er
ekki laust við að þrátt fyrir alt
og ait syngi Einar Benediktsson
einhversstaðar með í þessum
hljómum. Áhrif hans ná líklega
til sálnanna hinummegin. Erindið
hljóðar svo og geta þá allir um
dæmt:
„Frá hrynjandi tárum upp lagið leitar
á ljósvakans bárum til himinsveitar,
með margradda kvakið og háa hljóma
með hugsjónatakið og kærleiksljóma“.
Æfintýrin eru, sem sagt hefur
verið, 16 að tölu og er hér ekki
rúm til að minnast þeirra allra,
hvers fyrir sig. En ef rengt verð-
ur það, sem um þau er sagt í
heild í þessum fáu línum, mun
verða reynt að sýna fram á það
frekar, að ekki sé það sagt út í
loftið. En til þess að gefa mönn-
um forsmekk þess, hve eðlileg
viðburðarásin og háttsemi persón-
anna er, þá skal hér tekin lítil
Allskonar stimpla frá
■ T ELF • 35^ • 3< BYEN 32*f X •
Signeter - Derplader - Haandtrykkerier
~ ' - Nu
Brændejern
>lumerat0rer - Perforérer.
i Kaupmannahöfn útvegar
HANSSCHLESCH
cand. pharm.
SEYÐISFIRÐI
umboðsmaður á Austurlandi.

málsgrein úr æfintýrinu „Sólin
kemur“. „Lýgi“ er að elta konu,
sem er orsök hennar og „Kær-
leikur" vill bjarga henni:
„Kærleikur vildi bjarga konunni og
hljóp af stað. En hann fór í gagnstæða
stefnu og ætlaði að mæta þeim. Hann
var stutt kominn áleiðis, er hann sér
þær koma upp af jarðarbungunni hin-
ummegin hlaupandi á móti honum.
Konan var að gefast upp og rétt á eft-
ir henni þaut eldrauð blaðra — það
var lýgi“.
Er þetta ekki einkennilega eðli-
leg, lifandi, nákvæm og smekkleg
lýsingl! — Þau æfintýrin, sem
ekki sökkva öll í trúmál, eru mun
skýrari að hugsun og efnismeð-
ferð. Má þar nefna „Brúna“, sem
má heita snoturt æfintýri.
Um kvæðin er það að segja,
að þau bera sízt af æfintýrunum
og eru þeim frekar síðri. Rím-
þrautir leggur höfundur fyrir sig,
en lendir í áherzluvillum og hor-
tittafeni. Áherzludæmi:
„Oss meistara eldri mannkynsslóðum
frá“.
Tvíhöfða:
„Aldrei hún mig auma sér,
er það ekki skrítið11.
Hortittir:
„Þannig hringsins skeið ég skil“.
(Hverjum kemur þessi setning
að gagni?) Og ennfremur:
„Hrökk af hátindi,
hékk á blávindi,
festi ást, yndi,
ungra hjá lyndi,
fór ég fallandi,
féll á Vallandi,
heiminn hnallandi,
heiti ég Gjallandi“.
Ervísanum sveitablað meðGjall-
anda-nafni.
Þá má benda á smekkleg lýs-
ingarorð og vel-lýsandi: „Hnött-
urinn harði“ (jaröarhnötturinn),
„ljúfur bás“, „Þar fægðir smar-
agðar leiftrandi Ijóma, en Ijótir
aðrir í blettóttum dróma“, „and-
ríkur lundur“ og „soltin augu“,
sem skáldið horfir á konunginn
„bezta“.
Þá munu flestir þekkja hvað
hefur leitt höfundinn út á mold-
viðrisglapstiguna í kvæðinu „Öldu-
hreimur“. Fyrsta vfsan er svo:
„Sem kveðandi bárur í brimsins óði,
er birtast með tárum og strengjahljóði,
sem hljóðandi falla með harmakveini
og hnígandi allar í dimma geima.
— Eins ómar með niði af moldarhafs
miði
úr myrku djúpi, á lífsins sviði,
af öldum í sólgeislasveimi“.
Seglasaum.
Ég tek að mér allskonar segla-
saum, bæði viðgerðir á eldri segl-
um og tilbúning á nýjum, fyrir
mótorbáta eða stærri skip. Enn-
fremur sel ég og bý til vatns-
heldar ábreiður (Presseninger),
vatnsslöngur, tjöld, drifakkeri og
fleira af því tagi. Efni í þetta
hef ég fyrirliggjandi hér.
Jón Arnason
skipstjóri, Seyðisfirði.
„Ég held að áhrifin séu auð-
kennileg. Skal hér svo staðar
numiö og geta menn sjálfir dæmt
hversu fjærri sé skotið marki.
G. G. H.
Símskeyti
frá
fréttaritara Austurlands.
Rvík lf/io.
Símfregn frá Riga segir að Pól-
land eigi að stækka um helming
eftir landamærasamningum við
Bolsivikka. Engin blöð koma nú
út í Berlín, nema blöð jafnaðar-
manna, sakir prentaraverkfalls. —
Tímarit Lloyd Qeorge er á móti
nýlendufyrirkomulagi á stjórn ír-
lands. Frumvarp til fjárlaga Dana
lagt fram í þinginu. Áætlaðar 7
millióna tekjuhalli.
Verðlagsnefnd sett. Sett hefur
verið hámarksverð á rúgmjöl og.
allar fiskitegundir. „Vér morðingj-
ar“ Kambans fá hér góða
dóma. Væntanleg á markaðinn
Ijóðabók eftir Þorstein Qíslason,
sögur eftir Theódóru Thóroddsen.
Kobbi gamli.
Frh.
— Fjórum mánuðum eftir gift-
ingu þeirra Guðrúnar og Kobba
fæddist henni barn. Kobbi hafði
veitt því athygli, að hún mundi
kona eigi einsömul og það hafði
ekki valdið honum neinna áhyggja.
Hann var svo vel fjáður, að hann
gat vei borið það efnalega, að við
bættist lifandi vera á heimilið. Og
hann hafði ekki gengið að því
gruflandi, að hún Quðrún hafði
syndgað. Hún var honum góð
kona, meira að segja afbragðs-
góð og nærgætin á allan hátt. En
Kobba varð samt illa við, er fé-
lagar hans tóku að óska honum
til hamingju með erfingjann, og
ekki hefði meðgöngutíminn verið
afskaplega langur — þau Quðrún
væru ekki lengi að því sem iítið
væri, sögðu þeir. Og þetta settist
aö í Kobba, nagaði sál hans, eins
og ormur trjárót. Og er hann sá
barnið, var eins og hvíslað væri
að honum: Þú átt ekki þetta barn,
þér kemur það ekki við,4það er
ávöxtur spillingar og lauslætis.
Og Kobbi varð þögull og þung-
búinn, leit sjaldan á Quðrúnu og
aldrei á barnið.
En eitt kvöld, er hann kom
af sjó, var Guðrún ekki heima.
Barnið vaknaði, er hann kom inn,
og grét hástöfum. Hann settist
rólegur á rúmið sitt og hallaði
sér aftur á bak með hendurnar
undir hnakkanum. En barnið hélt
áfram að gráta. Að lokum fór
Kobbi að ókyrrast í rúminu. Hon-
um leiddist að heyra þetta. —
Hvar ætli konan sé? Hvað ætli
gangi að krakkaanganum? sagði
hann við sjálfan sig. En barnið
hætti ekki að gráta. Loks stóð
Jakob upp og gekk að vöggunni.
Barnið þagnaði þá og starði
á hann stórum tárvotum augun-
um. Loks hjalaði það framan í
hann og brosti, svo að andlitið
varð sem einn glitrandi geisli.
Brosti eins og ungbörn ein geta
brosað. Og Kobbi beygði sig
ósköp hægt ofan að því, stakk
höndunum varlega inn undir það
og Iyfti því upp. En í sama bili
fann hann undarlegan yl færast
um sig allan, og hann slepti barn-
inu og leit spyrjandi umhverfis
sig. En þá hrein barnið og rétti
báða handleggina í áttina til hans.
— Láttu nú ekki svona barn-
ungi, sagði hann. — Ég skal taka
þig. Og hann tók barnið og slepti
því nú ekki aftur, en settist á
rúmið með það í fanginu. Það
lyfti sér á handleggjum hans og
hló og skríkti, og áður en varði
var hann farinn að ærslast við
það og hossa því. Og er hann
leit upp, stóð Quðrún í dyrunum.
Hún horfði brosandi á Jakob, en
honum fanst brosið ekki hlýlegt,
heldur líkt og í því lægi háði-
blandið sigurhrós.
En eftir þetta kvöld var hlýrra
og bjartara í kofanum hans Jakobs.
Þegar hann kom heim, var liann
aldrei svo þreyttur og syfjaður,
að eigi tæki hann barnið í arma
sína, ef j)að var vakandi. Þegar
það svaf, lyfti hann sænginni frá
andliti þess og horfði á það með
blíðu brosi. Og Quðrún var hon-
um nú eigi að eins konan hans,
heldur móðir barnsins, sem hon-
um þótti vænt um. Hún var
sem áður létt í lund og ljúf í á-
varpi og gætti vel allra heimilis-
starfa, en stundum bar það við,
er Jakob kom henni á óvart, að
honum virtist kuldalegur gremju-
svipur á andliti hennar. Og það
kom fyrir, er hann horfði ekki á
hana, að honum fanst hún horfa
á sig einkennilega stingandi og
kaldlegu augnaráði — honum
fanst hann jafnvel finna þetta
augnaráð, þótt hann sneri að
henni bakinu. Það smó eins og
kaldur, hárbeittur hnífur milli herða-
blaðanna á honum og alla leið
fram í hjarta. Eitt sinn, er hon-
um fanst hún horfa þannig á hann,
leit hann snögglega upp og sá
þá að honuni hafði ekki skjátlast.
Hún horfði á hann storkandi, ís-