Austurland - 23.07.1921, Qupperneq 3

\USTURLAND
3
Verzlun Páls A. Pálssonar, Bjarka
Hefur nú fengið margt smávegis sem fólk þarf að kaupa til gagns og gam-
ans: Gifsmyndir (stórar), Glermyndir (smærri), einnig olíumyndir; eftir
þessu er mikil eftirspurn, og ættu þeir sem vilja skreyta stofur sínar, að
koma sem fyrst. Ennfremur fæst margt sem vantað hefur: Hnappar (allsk.)
Hárgreiður (góðar en dýrar), Kefla- og Hör-tvinni, Skúfasilki, Leggingar,
Krókapör, Smellur, Hringjur, Bandprjónar, Skreðarakrítir, Teiknistifti, Hár-
nálar og Kambar, Spítubakkar, Blómsturpottar o. m. fl. sein hér er ekki
hægt upp að telja. Mest og ódýrust álnavara og skótau er í „Bjarka'k
Skósmíöavinnustoía
Sigurgísla Jónssonar, Seyðisí.
er af öllum, sem til þekkja, tví-
mælalaust talin bezta skósmíðavinnu-
stofa á Austurlandi. Leysir fljótt
og vel af hendi allar aðgerðir á
skófatnaöi. — Býr til nýjan skófatn-
að eftir máli. Hefur ávalt fyrirliggj-
audi nægar birgðir af öllu verkefni
tilheyrandi iðninni.
Handtinninn skófatnaður er bezíur.
afar vandvirk. Trúrækin var hún
tnjög og bar inik'ta iotningu tvrir
guödóminum, gat hún ekki átölu-
laust heyrt neinn tala gálauslega
uni guöleg efni eða heyrt þeini
blandað saman við hégömaoröa-
glamur. Þau hjón, Herm. og Katr-
ín voru fremur fátæk, en slíkt
hafði engin áhrif á gestrisni hús-
freyjunnar, þar var opið hús fyr-
ir öllum, og jafnvel hjálparhend-
urnar náðu langt út fyrir heimilið.
Allir, sem kyntust henni, minnast
hennar með ást og virðingu og
blessa niinningu hennar.
P. S.
Hitt og þetta.
Eins og urn
var getið hér í blaðinu, fór Her-
mann Þorsteinsson, ráðunautur
Piskifélags íslands hér austanlands,
í erindum Fiskifélagsins til Dan-
merkur og Noregs. Kom hann
fyrst til Kaupmannahafnar og kynti
sér þar fyrirkomulag fiskifélagsins
danska. Þaðan fór hann til Fred-
ricia og kynti sér þar samvinnu-
félagsskap danskra fiskimanna og
útgerðarmanna. Kaupir félag þetta
Ailskonar saumur,
skrúfur og margskonar smærri
járnvörur eru ódýrastar hjá
Imslands erfingjum.
alt til útgerðar og selur hverjum
einstaklingi, en félagið er alls ekki
í deildum. Síðan fór Hermann til
Kristjaníu og kynti sér þar fyrir-
komulag „Björgunarfélags Norö-
inanna". Mun hann skýra frá því
síðar hér i blaðinu, enda er það
mál mjög vert athygli manna. Frá
Kristianíu fór Hermann til Bergen
og kynti sér fyrirkomulag „Fiskir
félags Norðmanna", skoðaði þar
íiskisafnið, sem er eitthvert hið
inerkiiegasta í Evrópu. Ennfrem-
ur söfn þau er sýndu allskonar
veiðarfæri, gerðir fiskiskipa og
annað þess háttar. í Bergen skoð-
aði hann hampspunavélar, en sá sér
ekki fært tfmans vegna að kynna
sér það mál nokkuð til hlýtar.
Allstaðar var honum mjög vel tek-
ið og sýnd hin mesta greiðvikni.
Síld
er hér nú mikil í firöinum. Er
það hafsíld og hafa menn á smá-
bátum fengið frá 10 og upp í 50
tunnur, frá því í fyrrakvöid að
síldarinnar varð vart. í nótt fekst
síldin ekki vegna regns og kulda.
Fjöldi vélarbáta er kominn hing-
að til veiða. Síldin hefur líka
komið á Vopnafjörð og Mjóafjörð.
Voru mestu feikn af henni, og er
vonandi að mikið veiðist af henni
hér.
Slys.
Það vildi til á Reyðarfirði, er
„Sterling“ var þar síðast, að einn
af kyndurunum druknaði. Voru
þrír skipsmenn að baða sig milli
skips og lands og höfðu hund
með sér. Höfðu þeir kent hund
inum aö stökkva á bak sér og
syntu þeir með hann. Hafði
hundurinn stokkið á bak tveim
mönnunum og stökk síðan á þann
þriðja. Sjá þá félagar- hans að
hann stingur sér og þykir þeim
hann lengi í kafi. Er þeir gæta
betur að, sjá þeir hann liggja
hreyfingarlausan á botninum. Var
honum síðan náð upp og iæknir,
sem var við höndina, gerði allar
mögulegar lífgunartilraur.ir, en alt
til einkis. Höfum vér ekki getað
fengið að vita nafn mannsins, en
hann var kyndari á skipinu, bú-
settur í Reykjavík, en Þingeyingur
að ætt.
Ríkarður Júnsson
myndhöggvari verður hér á
Austfirðin^amótinu og segir ferða-
sögu sína frá Ítalíu. Er nú Rík-
arður staddur á Djúpavogi.
Mörg
færeysk fiskiskip hafa komið
hér inn undanförnu. Einnig tvö
norsk síldveiðaskip. Munu Norð-
menn ætla að salta í skip sín í
sumar og fara út með aflann, þá
er þeir hafa fyít skipin.
Manillakaðall
af ýmsum stærðum, ódýrari en
þekst hefur, er nýkominn til
Imslands erfingja.
Mótorbátur til sölu.
Mótorbátur, allur úr eik og hinn
ramlegasti, bygður í vetur, fæst
til kaups í september í haust, eða
nú þegar, ef gott boð fæst. Bát-
urinn hefur 18 hesta Danvél og
gengur 7 mílur á vöku. Er kútter-
bygður, tvísigldur, fer vel undir
seglum og er hinn vandaðasti að
öllu smíði og útliti. Nánari upp-
lýsingar gefur
Hermann Þorsteinsson,
Evangershúsum, Seyðisfirði.
UMBÚÐAPAPPÍR
fæst keyptur í
Prentsmiðju Austurlands.
TVIRITUNARBÆKUR
fást eftir pöntun prent-
aðar og h e f t a r í
PRENTSMIÐJUAUSTURLANDS
hvor fyrir annan, þegar í liarð-
bakkan sló og lánuðum hvor
öðrum skó.--------
Og átta ár voru síðan.
Við spjölluðum um liðna daga.
Um strákapörin gömlu, um sam-
drykkjarnar og fyrstu leiksýning-
arnar okkar. E.n hve blóðið var
ört í þann tíð.
Gömlu nöfnin komu frani úr
gleymzkuþokunni. — Manstu eftir
lionum — og manstu eftir hon-
um?
—- Ó, já — hvað er nú orðið
af honunt?
— Hann er málafærzlumanns-
fulltrúi vesttir á Jótlandi — orð-
inn mesti ýstrumagi —
— Hann var okkar fríðastur.
)á, það er nú ekki mikið
orðið eftir af því.
— Og Ramsay — sá Ijóshærði
— manstu — hvar er hann?
Manstu eftir honum? Hárlokk-
arnir ofan undan húunni, sem
hann bar altaf halla —- endinn á
stafnum í frakkavasanum — horn-
auga til hverrar stúlku, sem hann
mætti á götunni. Já, já, hann
rúmaðist varla á götunni, þar sem
hann þeyttist áfram og vann heil-
an heim í hverju spori . . .
— Hvort eg man . . .
— Hann talaði altaf fyrir minni
kvenna á laugardagskvöldum —
og var altaf ástfanginn vikulega í
nýrri og nýrri veslingurinn.
Eg held að hann sé i Ind-
landi. —
— í Indlandi?
— Já, hann var kominn út á
glapstigu. Hann var kallaður
„Hjálpaðu inér' um krónu", og
menn tóku á sig króka til þess
að mæta honum ekki, þegar þeir
sáu til hans á götunum ------svo
tók hann á sig rögg einn góðan
veðurdag og fór af landi burt.
Jæja — til Indlands. Hann
hefði nú ef til vill getað gert eitt-
hvað verra.
— Therskildsen — með stóra
nefið -— manstu — hann dó í
fyrra. j-----
Þannig skaut upp einum mann-
inum eftir annan — þessi var dú-
inn, hinn orðinn embættismaður
þessi var kvæntur hinn horfinn.
Svona sátum við og spjölluð-
um, unz við þögnuðum báðir og
hvor hafði sínar hugsanir — ef
til vill báðir þær sömu.
Og því nær ósjálfrátt tók eg til
máls:
— Á eg að segja þér dáíítið,
Kristján, nú er æskan farin.
— Þrjátíu ára.
— Já, þrjátíu ára.
— Og þú — þú ert þó orðinn
„frægur".
— Já — það hefur verið sagt
í ölæði — í laugardagsgleðskap —
eftir miðnætti. En eg kysi frekar
að vera átján ára.
Og til hvers?
— Til hvers? Einkis þess, sem
eg hefi enn þá öðlast — vinur
minn.
Æskuvinur minn sat um stund
þegjandi. Svo sagði hann.
— Ja, veiztu hvað - eg er
ánægður.
— En kver þremillinn — við
skeggræðum um hina og þessa —
en af sjálfum þér segirðu mér
ekkert — Hvað starfar þú annars?
— Eg er prestur.
— Prestur?
— Já — manstu þaö ekki, að
eg las guðfræði — Æ, hvernig
læt eg — það var einmitt það.
sem sjaldnast bar á góma hjá
okkur. Jú — eg er prestur.
— Hvað hefur þú verið mörg
ár í embætti?
— Tvö ár vinur minn.
— Og hvar?
— Á Hlésey.
— Á---------Hlésey?
- Já.
— Það er afskekt — eða hvað?
— Já, það er það.
Eg leit á hann. Hvernig stóð
á þessu. Hann var af ríkum for-
eldrum. Danzleikurinn, sem þau
héldu árlega í janúar, var alt af
sá stærsti, sem eg kom á — hús-
ið á Gamlatorgi skrautlegt með
tveimur ljósum yfir hliðinu. —
Dyravörðurinn gamli, sem lauk
hliðinu svo hægt og gætilega upp
— dyrþrepin þakin mjúkum dúk-
um — etazráðsfrúin gild og góð-
látleg, með indæl skær augu —
hún, sem altaf bjargaði okkur þeg-
ar í nauðirnar rak.
Og Elízabet — Já — Elízabet,
systirin — hvað gat verið orðið
af henni?
En hvað hún var tíguleg —
beinvaxin og göfugleg — brosið
hóglátlega — sem gerði mig feim-