Baldur - 12.10.1903, Qupperneq 3

BALDUR, 12. OKT. 19O3.
3
MjALTAVJELAR cru nú óðum að komast í brúk
í Ástralfu, og því er spáð, að ekki muni verða langt
þangað til það þykir jafn sjálfsagt, að gjöra mjaltirnar
með vjel, eins og það þykir nú sjálfsagt að þreskja
korn mcð vjel f stað þess að gjöra það með höndun-
um. Eftir óyggjandi reynzlu er sagt, að Ástralfu-
bœndurnir álfti að mjaltavjelarnar hafi engin skað-
vænleg áhrif á kýrnar, geldi þær ekki upp nje skilji
eftir í þeim hiæitur. Það segir sig sjálft, að ineðferð-
in getur verið að öllu leyti miklu þrifalegri, heldur en
þegar mjólkað er með höndunum. Eins og margur
kannast við, mylkir fólk kýrnar stundum svo sóða-
lega, að það er hreinasti viðbjóður.
U^GAR HŒNUR verpa miklu betur en gamlar
hœnur með sömu meðferð. Sá, sem ætlar sjer að
hafa egg yfir veturinn, þarf að hafa ársgamlar hœnur
eða unga frá þvf bráðsnemma næsta vor á undan.
Varphœnur þurfa lfka að hafa notalegt pláss og mikla
hreifingu og rárnar þeirra mega ekki vera þar,' sem
súgur er í húsinu. Til þess, að knýja þær til að
hreifa sig, er betra að láta þær hafa fyrirhöfn við að
tína kornið sitt upp úr rusli, heldur en að fá þeim
það í nokkru íláti. Sumir binda snærisspotta um
stilkinn á gulróu og festa hana svo upp f lausu lofti,
að eins svo nærri gólfinu, að hænan verði að hoppa
svolftið upp til þess, að geta pikkað í hana.
FáðIRINN : Vertu nú hyggin, dóttir mfn. Af
hverju svo sem ætlar þú að lifa ef þú tckur þjer
þenna erkiletingja fyrir mann ?“
Dóttirin : ,,Við höfum athugað það nákvæm-
lega, skal jeg segja þjer. Manstu ekki eftir gömlu
hænunni sem hún Hanna frænka gaf mjer f afmælis-
gjöf f hitteðfyrra.
F.: „Jú“.
D.: ,,Nú-nú, Eins og þú veizt getur góð hœna
ungað út 20 ungum yfir sumarið. Næsta sumar geta
því hœnsnin orðið 21. Sumarið þar á eftir verða
þau, með sama fjölgunarhraða, orðin 420. Þriðja
sumarið fer nú hópurinn að prýkka og stœkka, þá
verða þau orðin 8,400 alls. Svo kemur nú fjórða
sumarið, þá verðu þau orðin, mcð sömu tvítugföldu
fjölgunaraukningunni, 168,000. Nei-nei, hristu nú
ekki af þjer híifuðið, enn cr eftir sfðasta og bezta
sumarið, það fimmta, þá verða þau orðin 3,360,000.
Setjum nú svo að hver hœna verpi 150 eggjum það
árið, það gjörir til samans 42 milijónir tylfta af eggj-
um, cða $4,200,000.00 mcð 10 ccnta prfs á hverri
tylft Sjáðu nú bara, af 1 hænu geta menn lifað
sældarlífi11.
F.: ,,Hættu nú, mjer er orðið illt íhöfði, cn hver
hcfir reiknað þctta fyrir þig?“
D.: ,,Mannscfnið. Hann er skóíagenginn, sjáðu“.
KONAN : ,,Hvað á þctta að þýða? Það er tðmt
vatn í mjólkurfötunni“.
MjóLKURSALiNN: ,,En sá dæinalaus auli sem
jeg get vcrið. Jeg hefi alveg gleymt að bœta mjólk-
inni í“.
Missouridrengirnir.
(Framhald).
„Hvern dollar, sem þið komið með aft-
ur fram yfir 10,000 vil jcg tvöfalda, dollar
fyrir dollar, en það sem til vantar í 10,000
hjá hverjum ykkar sem er, ætla jeg að
dragafrá, í arfleiðsluskrá minni, þeirri upp-
hæð sem ykkur ber f arf. Jim, mundu
eftir þessu“.
Dick dró andann ánægjulega, sneri sjer
við og leit meðaumkunaraugum á bróður
sinn. Hann fmyndaði sjer að hann gæti
tvöfaldað sfn tíu þúsund strax, og leit á
luraiegu hendina á Jim, sem hjelt á ávfsan-
inni.
Sömu viku fóru þeir að heiman. Dick
kátur og glaður, Jim eins og í draumi.
Móðir þeirra gat ekki látið vera að fmynda
sjer, að það væri eins og Jim væri rekinn
að heiman, enda þótt hann væri sendur á
brott með tfu þúsund dollars.
Biglow gaf Dick allar varúðarreglur
nema eina, þá, að það er betra að tapa
peningum en græða þá á óheiðarlegan hátt.
En við Jim, sem allir álitu scinan til að
hugsa, talaði hann f hægðum sfnum og
rjeði honum til að vera ekki um of gjaf-
mildur. Jim svaraði þvf, scm gjörði hann
hálfhissa. ,,Jeg hefi“, sagði hann, ,,þá
skoðun, að þar sem jeg nú er orðinn rfkur,
sje ekki lengur hyggilegt fyrir mig að vera
gjafmildur“.
Biglow hugsaði mikið um þetta svar.
Máske drengurinn hafi verið að hugsa um
gömlu lcikföngin sfn, hund eða kálf, sem
Dick hafði lag á að narrafrá honum. Þetta
hefði hann þá f sinni barnslegu hugsun á-
litið smámuni, en 10 þúsund dollara —
Máskc hann álfti þcssa ávfsun smámuni;
en hann hafði reynzlu fyrir þvf, að Jim
tók sjer nærri hverja yfirsjón. Hvernig
sem á svarinu stóð, leit það svo út sem
hann hefði einhvcrn fastan ásctning. Samt
sem áður hristi Biglow höfuðið, og reyndi
að innrœta sjer þá hugsun að Jim kæmi
aftur allslaus.
Dick ákvað strax að fara vestur á við,
en Jim stóð alveg á sama hv»ert hann fór.
Á næstu járnbrautarstöðinni, Meriden,
keypti Dick tvö farbrjef, og fjekk Jirn ann-
að, sem gladdist af því að bróðir hans
hafði borið umhyggju fyrir hvert hann
skyldi fara. En vinátta Dicks orsakaði
það einnig, að hann gætti sín fyrir honum.
Jim var leiðinlcgur ferðafjclagi, hann
sat ávallt kyr og sýndist móka, en f raun
rjettri gjörði hann ekki annað en hugsa og
I hugsa; önugur gat hann aldrci verið.
Dick reyndi að fjörga hann, en það dugði
ekki, og ljet hann þó ekki vanta að leggja
niður fyrir honum hvernig peningar gætu
margfaldast. Dick gat ekki látið vera að
hugsa um ávfsanina sem Jim fjekk, og
vildi það heldur ekki.
Hann þekkti heiminn svo mikið, að hann
vissi að það var enginn hægðarleikur að
komast yfir álfka upphæð. Jim hafði ráð-
ið það með sjer, að fara ekki í neinu að
ráðum bróður síns. í þetta sinn skyldi
Dick ekki narra hann. Þetta var það eina
sem hann gat gjört og sem hann áleit rjett
vera.
Sfðar á þessum tveim árum atvikaðist
það þó þannig, að nokkur hluti af Jims
peningum rann inn til Dicks, en án þess
að þeir sjálfir vissu um að viðskifti þeirra
á mcðal ættu sjer stað. En atvikin, sem
þessum viðskiftum rjeðu f byrjun, voru
ekki hyggindum Dicks til hróss, heldur
þvert á móti.. Þá var það Jim sem bar
sigur úr býtum.
Undir eins og brœðurnir komu til Den-
ver, kviknaði hjá þeim sterk gróðalðngun.
Dick vildi að þeir byggju saman f gest-
gjafahúsinu, já, hann bauðst enda til að
borga fyrir báða, en Jim vildi ekkertheyra
um það, hann vildi ganga sínar leiðir og
engan láta vita um sfn fyrirtæki.
En þegar öllu varábotninn hvolft, hafði
hann f raun rjettri cngin áform. Raunar
hugsaði hann um æðimargt, en það var
ekki álitlegt útlit með að honum tækist að
ávaxta peninga sfna.
Þess utan fannst honum hann vera svo
einmana, að hann langaði til að vera kyr
hjá Dick, en hann gugnaði samt ekki og
stóð stöðugur við áform sitt, kvaddi bróður
sinn og fór, en sagði engum hvert hann
ætlaði.
Dick þótti þetta mjög leitt, því nú áleit
hann að Jims 10,000 myndi falla í annara
hendur en sínar, það væri svo hægt að
tæla hann. Hefði hann (Dick) komið sfn-
um vilja fram, skyldi hann hafa sjeð um
að peningarnir yrðu kyrrir f ættinni.
Þegar Dick var orðinn einn, fór hann
strax að hugsa um að ávaxta sfna peninga,
og f þvf skyni ljet hann mála á spjald yfir
skrifstofudyrum sfnum : „Richard Biglow,
söluumboðsmaður landeigna“. Hann lang-
aði sjerlega mikið til þess að fá annara
peninga handa á milli, til þess að nokkur
hluti þeirra rynni í hans eigin sjóð.
Það var einn dag er hann opnaði brjef
nokkurt, að út úr þvf fjell $1100 víxill,
gildandi á banka f Ncw York. Sá sem
scndi þcssa upphæð, kvaðst hafa fengið
$1000 lán gegn veði f 5000 hlutum í Ru-
stic’s Fling námunum. (Framh.)