Baldur - 14.12.1903, Side 2

BALDUR, 14. DES. 1903.
2
BALDUR
er gefinn út á GIMLI, Manitoba.
Kemur út einu sinni í viku.
Kostar $1 um árið.
Borgist fyrirfram.
Útgefendur:
NOKKRIR Ný-ÍSLENDINGAR.
Ráðsmaður: G. THORSTEINSSON.
Frentari: JóHANNES VlGFtJssON.
Utanáskrift til blaðsins:
BALDUR,
Gimli, Man.
Verð á smáum auglýsingum er 25 cents
fyrir þumlung dáláslengdar. AfsJáttur er
gefinn á stœrri auglýsingnm, sem birtast í
blaðinu yfir lengri tíma. V.ðvikjandi
stíkum afslaetti, og öðcum f jármálum blaðs-
inB, eru menn beðuir að snua sjer að ráðs-
manninum.
MÁNUDAGINN, 14. DES. I9O3.
SAUÐIR OG ULFAR.
(Saga úr Bandaríkjunum).
Sauðahjörðin var á beit á stórri,
gróðursælli sljettu. Þeir höfðu áð-
ur verið hinumegin við vatnið, sem
]á austan við sljettuna.
í fyrstu höfðu sauðirnir á sljett-
unni verið undirgefnir þegnar
sauðakonungsins austan við vatnið,
en svo höfðu þeir eftir nokkurn
tíma brotist undan yfirráðum hans,
og sett á fót hcimastjórn á sljett-
unni.
Þá var það fyrst framan af aðal-
kenning þcirra, að einn sauður
væri jafn rjetthár eins og hvcr
annar sauður, en smámsaman fóru
að koma fram úlfar í sauðahópnum
á sljettunni. Sauðirnir urðu hrædd-
ir og úlfarnir tóku lækina og skóg-
arlundana undir sig og nutu sval-
ans og forsælunnar. Þeir átu kjöt
sauðanna og drukku blóð þeirra.
Enginn vissi hvaðan úlfarnir
komu. Það var eins og þeir spryttu
upp á meðal sauðanna sjálfra. Eft-
ir þvf sem úlfunum fjölgaði,
hvekktust sauðirnir lengra f burt
frá lækjunum og bústöðum úlfanna;
en af þvf jörðin var skrælnaðri á
opinni sljettunni urðu þeir alltaf
magrari og magrari. Við það urðu
þeir enn þá magnlausari til þess að
flýja úlfana og urðu þeim því auð-
fengnari bráð, en þá fór lfka úlfun-
um að þykja minni slægur f þeim.
Þá tóku úlfarnir það til bragðs að
ganga f sauðargierum, og við það
urðu sauðirnir aftur spakari. Það
var ekkert að flýja, þvf úlfarnir og
sauðirnir voru eins að ytra útliti,
og úlfarnir gjörðu allt, sem þeir
gátu til þess, að láta það verða al-
mannaróm, að allir væru sauðir og
jafningjar eins og verið hefði.
Ef einhver sauðurinn í hópnum
ljet á sjer heyra óánægju með
þetta ástand, þá jörmuðu hinir
sauðirnir svo hátt, að ekki heyrðist
til hans. Þeir voru hálfhræddir um,
að einhver úlfur f sauðargæru
kynni að vera nærstaddur, og þá
var vissara að gjöra honum til geðs
og fá hann til þess að bera sjer vel
söguna, þegar hann finndi hina úlf-
ana. Með því móti var von til, að
úlfarnir ætu þásíður helduren hina
sauðina, sem óvingjarnlegri voru f
orðum sfnum. Stundum reyndu
líka varkárari sauðirnir að telja um
fyrir þcim óvarkárari, af því þeir
voru hræddir um, að úlfarnir kynnu
að láta reiði sfna bitna á öllum
hópnum. „Sussu, sussu,“ sögðu
þeir, ,,ekki að vera að æsa upp
neinn stjettaríg eða flokkahatur!
Hjer á sljettunum er ekki hvort
sem er um neinar mismunandi
stjcttir að ræða. Hvert einasta
lamb hefir hjer á sljettunni tæki-
færi til þess að ganga f sauðargæru
rjett eins og það væri úlfur. Hjer
er ekki undan neinu að kvarta. í
þessu landi eru allir jafningjar. Við
skulum kenna lömbunum okkar,
að taka sjer úlfana til fyrirmyndar.
Hver veit nema þau geti þá með
tímanum orðið sjálf ú!far í sauðar-
gærum ?“
Við þetta situr á sljettunni þann
dag í dag. Allra heimskustu úlf-
arnir sjást þar á flakki gærulausir,
en það gjörir ekki annað cn styggja
sauðina enn þá betur upp í opið
ginið á hinum úlfunum. Óskarp-
skyggnin og falsvonirnar, og
hræðslan og heigulskapurinn f
sauðunum heldur enn þá áfram, og
fram úr þvf rætist ekki á meðan
sauðirnir halda áfram að látast við-
urkenna að úlfar í sauðagærum sje
sauðir eins og þeir sjálfir. Úlfar
og sauðir eru tveir ólíkir flokkar,
sem ekki geta saman búið, án þess
að annar verði hinum að bráð.
Þegar úlfarnir í sauðagærunum
hætta að drekka blóðið úr sauðun-
um og fara að nenna því, að ganga
á beit á sljettunni eins og sauðirnir
gjöra, þá fyrst verður það rjett af
sauðunum, að viðurkenna að allir
hjer f landi sje jafn rjettháir og
engin stjettaskifting sje til. Þá
hverfur stjettarfgurinn og flokka-
hatrið af sjálfu sjer. Fyr á það ekki
að hverfa.
IJm frjettaburð.
I. AðSENT.
Það er margt undarlegt f þess-
um heimi, en eitt af því óskiljan-
lega er það, hversu sjaldan almenn-
ingur fær að heyra sannleikann
viðvfkjandi nokkrum viðburði.
Sýnishorn af þessu kom f Baldri
fyrir stuttu í greininni, sem skýrði
frá því, sem skeði 21. nóv., þegar
þrjár stúlkur hjer voru í hættu
komnar út á vatni, og vil jeg
leyfa mjer að leiðrjetta það, scm
var rangt f þeirri grein.
Fyrst var ekki dimmt þcgar
stúlkurnar fóru út á ísinn. Svo var
það heldur ekki Mrs. Paulson, sem
leiddi þær út á villunnar veg, held-
ur þeirra eigin vilji, — kannske
hugsunarleysi. En aðalcfni þess-
arar greinar er að gjöra ungfrú
Svvanson rjett til, af þvf að henni
var gjört mjög rangt til f hinni
greininni. Ekki var hún sú rag-
geit að hlaupa heim, undir eins og
hún var komin upp úr vökinni,
heldur beið hún rennandi blaut og
köld, og bjálpaði ungfrú Paulson
til þess að draga ungfrú Thomson
upp úr og koma henni úr allri
hættu, áður en hún fór nokkuð að
hugsa um sjálfa sig.
Það er satt, að ungfrú Paulson á
mikinn hciður skilið, en hún á það
ekki síður, sem sjálf fór ofan í, og
nærri því missti Iffið, afþvf að hún
var í fyrstunni að reyna að bjarga
vinstúlku sinni.
,,$á sem veit“.
* *
'Jf
II. ATHUGASEMD.
Höfundur þessarar greinar sýn-
ist vera háður sömu ósköpunum
sem hann er að fárast yfir í upp-
hafi greinar sinnar, nefnilega hvað
örðugt sje að fara með sannleikann
viðvfkjandi hinum ýmsu viðburðum
mannlífsins. í frjettagreininni í
Baldri var ekki sagt að dimmt
hefði verið, heldur skuggsýnt, og
mun það rjett að ísförin hafi átt
sjer stað sfðla dags, og þvf farið að
rökkva. Það er hvergi sagt í
frjettagreininni að húsfrú Paulson
hafi leitt fólkið út á fsinn. Það var
sagt, að húsfrú Paulson og kenn-
ararnir, ungfrú E. M. Thomson
°g ungfrú Þ. Svanson, hefðu farið
með allmörgum skólabörnum í
skautaferð fram á vatn. Hvernig
fer höfundurinn að þvf, að fá það
út úr þessu, að Baldur hafi sagt,
að húsfrú Paulson hafi leitt fólkið út
á fsinn? En svo er ofurörðugt að
sjá, að það hefði verið vansæmd
fyrir hana þó hún hefði ráðið ferð-
inni, en sem Balduralls ekki sagði.
Það sýnist lftinn mismun gjöra,
hvort ungfrú Svanson fór að að-
vara hópinn, sem á eftir kom, svo
hann færi ekki allur ofan í vatnið,
eða hún hjálpaði ungfrú Paulson að
bjarga ungfrú Thomson. Hvort-
tveggja var jafn nauðsynlegt og
þurfti að gjörast á sama tfma, og
ef mannslíf eru nokkurs virði, þá
eru fleiri lff meira virði en eitt.
Það er snarræðið, — að
sjá og skilja strax hvað hægt var
að gjöra, og gjöra það jafnframt,
— sem er aðdáunarvcrt
hjá Violet Paulson.
-* *
*
Atgjörvi mannanna sjest ekki af
öðru en því, hversu myndarlega
þeir leysa hlutina af hendi, einmitt
þegar á að gjöra þá og þarf að
gjöra þá.
Það ereitt af mótlæti mannanna,
hvað óvinátta óvinanna er miklu
áreif a ílegri heldur en vinátta vin-
anna.
Staðfesta er systir þolinmæðinn-
ar, dóttir stöðuglvndisins, vinur
friðarins og band vináttunnar.
Sá, sem er það sam hann sýnist,
hann efnir það sem hann lofar.
Af öllum löstum er hræsnin ban-
vænust.
Dr. O. STEPHENSEN
563 Ross St.
WINNIPEG,
Telefon nr. 149S.