Baldur - 29.02.1904, Qupperneq 3

BALDUR, 29. FEBR. I9O4.
3
t
í>orvaldur Þorvaldson.
Sorgarský svart að læddist,
sveif burtu gleðin mæra,
falla að foldu mátti
fjörvana listamenni.
Þorvaldur Þorvalds niðji
bað var hinn víða kunni,
sem burtu sveif í hasti,
til sæluranna á himnum.
Skarð fyrir skildi’ er orðið,
shjöldur sá margan varði.
t><5 að gamall yrði,
enginn vart fannst hans lfki.
1’rcmstur f menntaflokki,
frjálslyndur ætfð var hann ;
ötull og ei sjer hlffði ;
ávann sjer frajgð hvervetna.
kom hann eins við alla,
ofstopa hvergi sýndi;
einbeittur eigi’ að sfður
afram hjelt stefnu sfna.
Hugljúfur hverja stundu,
hlaut þvf alstaðar vini,
sárt hans því saknað verður '
sffellt hans minning lifir.
Sárast mun þó að svcrfa
sorgin, hans vandamönnum;
slfka und enginn megnar
Rð lækna nema drottinn.
Huggun þó er fyrir alla
ástvini hans að vita,
tiann leystan heims frá þrautum
1 himneskri sælu dvelja.
Einnig þá <ævi þeirra,
f þessum heimi þrýtur,
hann mega aftur hitta
og hans samvistar njóta.
JóHANNES HaLLDóRSSON.
+ * *
Ofanprentað erfiljóð er kveðið
af unglingi, og þótt það hafi ekki
skáldskapargildi á háu stigi til að
bera, þá er það svo einlægnisfullt,
að sanngjarnt þótti að ljá þvf rúm.
Án þreklyndis áformar engin
stórræði, og afrekar enginn neitt
Það, sem erfiði er f og áhætta.
Rógberínn.
*
Rógberinn rángjarni náungann
nfðir,
nfstandi (ifund á sálu hans strfðir,
saklausa reynir að sverta og særa,
svfvirðing logna á heimilin færa.
Hann brúkar sitt vit til að baktala
aðra,
bfta í hæla og hvæsa sem naðra.
Rógberans tungu jeg frekar áfclli,
en fjandmanna stungur á blóðugum
velli.
Hann hagar sjer scm Mörður, með
hræsnisgrímu svarta,
og hleður lasta vörður, Júdasar
með hjarta.
I vinahópmn, kæri, ef væri nokk-
ur eyða,
hann varla sleppir færi æru þína
að mciða.
Marteinn Johnson.
JJver sá, sem hefir nokkuð sem
hann ekki þarfnast, hann hefir
eitthvað, sem einhver annar þarfn-
ast, en getur ekki veitt sjer.
Það er einkenni nirfilsins, að láta
ekkert af hendi rakna, jafnvel af
þeim hlutum, scm hann hefir ekk-
ert sjcrstakt brúk fyrir, af því að
sá, sem hefir sárasta þörf fyrir slfka
hluti, crsízt færum að greiðasvfð-
ingnum fullt andvirði fyrir.
gCHOPENHAUER, nafnkunn-
ur þýzkur rithöfundui; og ’pessi-
misti', sagði: „Ef við horfðum
ekki eins oft framan f hundana
okkar, mættum við halda að hrein-
skilni hefði aldrei verið til í þess-
ari veröld“.
JLlCTOR Hugo, stórskáldið nafn-
kunna og mestur ’optimisti' allra
þeirra, sagði eitt sinn : ,,Á 20. öld-
inni mun þetta dauða deyjá: 1.
strfðin; 2. dauðahegningin; 3.
þjóðahatrið, og 4. konungdómur-
inn. Þá eiga menn einungis eitt
föðurland — alla veröldina ; allir
*
eiga þá einu og sömu eftirvænting
— allan himininn. ITcill hinni 20.
öld, sem fagna mun niðjum vorum
og þeir munu erfa“.
Sá,sem ekki vill heyraáminningu
vinar, verðskuldar atyrði óvinar.
Ræningjarnir á
Rostungseyjunni.
(Framh.).
Mennirnir gripu til sunds og
nú kastaði Remberton kaðlinum
til þeirra, og gat Dingham og einn
hásetanna náð í hann, var þeim þá
jafnharðan bjargað upp f stórbát-
inn.
Stórbáturinn var nú kominn
þangað sem hinn sökk, og þar
gátu þeir enn fremur náð 3 mönn-
um. Rcmberton getur nú að lfta
hvar Markham flýtur og liggur á
grúfu og skammt þaðan er Dawes
að sökkva.
Remberton fleygir sjer þegar út-
byrðis og nær f Dawes, en hann
grfpur báðum höndum um Rem-
berton svo honum fatlast sundið
og sekkur, samt gat hann losað
sig svo að honum tókst að kafa upp
mcð Dawes einmitt þar sem Mark-
ham var á floti, hann grípur nú í
hár Markhams og snýr honum við,
en um leið heyrir hann kallað :
,,Gæt að kaðlinum, Rember-
ton,“ og um leið datt kaðallinn f
andlit honum, sem hann greip þeg-
ar með tönnunum, og nú heyrir
hann Spokcs segja:
„Dragið þið kaðalinn rykkja-
laust að ykkur, drengir, hann held-
ur f hann með tönnunum“.
Nokkrum sekúndum sfðar lá
Remberton, ásamt hinum tveim,
við hliðina á stórbátnum, og voru
þeir allir dregnir inn f hann.
III. KAPÍTULI.
Allan daginn hjclt stórbáturinn
mcð flughraða undan vindinum, og
voru ágjafirnar svo miklar að tveir
menn áttu fullt f fangi með að ausa.
Undir kvöldið kom Markham
til skipstjóra, og kvaðst vera orð-
inn vinnufær aftur. Hann var að
sönnu nokkuð fölur, en hvikur og
djarflegur eins og vant var.
Nú byrjaði nóttin biksvört, svo
ekkert sást, og sat Markham við
stýrið en Remberton var á varð-
bergi. Um kl. 11 sá hann báru-
faldinn brotna rjett við kinnung
skipsins.
„Stjórborða ! stjórborða l f guðs
nafni! stýrið fast út í stjórborða !“
Á augnablikinu breytti báturinn
stefnu, og um lcið og hann rann
ofan ölduhliðina, sáu þeir mikiö af
skipsbrotum, möstrum, seglum og
köðlum, allt f einni bendu. Það
var hrævareldurinn sem logaði á
öldufroðunni er ljct þá sjá þetta.
,,Takið þjer krókstjakann og
og reynið að ná í eitthvað af köðl-
unum,“ sagði Markham, ,,efþað
lánast, þá bindum við bátinn við
skipsflakið“.
Remberton var svo heppinn að
ná í hjólmóður, sem föst var við
skipsflakið, og f hana dró hann
festarendann á bát þeirra og hnýtti
honum þar föstum.
Það sem eftir var nœtur lá bát-
urinn kyr f hlje við flakið f góðu
næði. Daginn eftir lygndi og svo
gekk vindurinn í vestur, leystu
þeir þá bátinn og hjeldu á stað.
Á fjórða sólarhringnum eftir
þctta var það að Markham var á
verði, sýndist honum þá eitthvað
lfkt segli bera við sjóndeildarhring-
inn. Þetta var kl. I2umnóttina,
hann fór nú og vakti Spokcs og
benti honum á þetta sem hann sá.
Spokes tók kfkirinn, horfði
lengi f þessa átt og sagði svo :
„Markham, jeg held þjer sjáið
rjett, það er eitthvað þarna, enþað
er svo lítið að jeg get ekki greint
það. ITaldið þjcr að það sje annar
litli báturinn ?“
,,Nei, ekki held jcg það, við
sjáum þá ekki oftar. Ef það er
nokkuð, þá er það bramsegl 4
skipi“.
,,Það er án efa eitthvað þarna,
og jeg held að rjettast sje að við
siglum þangað til að sjá hvað það
er“, sagði Spokes.
Bátnum var nú stefnt þangað.
,,Það er vissulega skip, líklcga
hvalfangari,“ sagði Spoke.
, ,Væntanlega,“ svaraði Mark-
ham hálfsofnaður.
Nóttin var inndæl, að eins stag-
fyllingskæla, en þegar sólin kom
UPP gjörði blæjalogn, svo Spokcs
vakti menn sfna og bað þá að fara
að róa. Þegar þeir nálguðust skip-
ið sáu þeir að það var brigg.
,,Seglin eru hvít og þrifaleg eins
og á vöruflutningaskipi,“ sagði
Spokes, ,,hana, þar dragaþcir upp
fánann, takið þjer kfkirinn Mark-
ham, og gáið að honum“.
(Framhald sfðar).