Baldur - 20.07.1904, Síða 3

BALDUR, 20. jtfLí 1904.
3
Ræningjarnir á
Rostungseyjunni.
woith bjujgu á 1-vf eina gistihfLSÍ
sem þar var. Jeg reyndi að kom-
ast eftir hvaða skýrslu þeir hefðu
sent heim, ea það lánaðist ekki,
samt voru þcir mjög kurteisir.
Svo reyndi jeg að múta þeim, en
þð vísUðu þeir4"njer strax út. “
,,Máske þjer hafið ekki boðið
þeim nóg“.
,,jeg bauð þeirri tvöfalda uþphæð
þess, sem þeir sögðust fá fyrir
sliýrsluna, en meira gat jeg ckki
- , , c c 1 boðið þeim, því þá var jeg rekinn
r>cgar hann kom ofan, fann hann * ' ...
Sama kvöldið rcyndi jeg að
(Niðurlag).- •
,,Nú crum við sloppnir," sagði
Morrill við skipstjórann, ,,og þjcr
getið nú verið án minnar aðstoðar
um stund. Jeg ætla því að fara
ofan og vita hvcrn'g hinum, særðu
mönnum lfður".
stúlkurnar náfiilar af hræðslu,
cn samt höfðu þær gjurt allt sem
þær gátu til að sefa kvalir hinna
særðu.
.Fyrst tók Morrill þá, sem mest
voru særðir, batt um sár þeirra og
bjó um þá svo þeir láu sjer hœgt.
Svo tók hann hina og gekk eins
frá þcim.
Þegar hann var búinn að hag-
ræða sjúklingunum, var farið að
birta af degi, svo hann fór upp á
þilfar að draga að sjer ferskt loft.
Iíann sá að skonnortan gekk
allvel; hún hafði öll segl uppi sem
við áttu, og fyrir stafni lá opið
hafið. Afturundan móaði ögn fyr-
ir eyjunni, en bráðla hvarf hún.
N ú er að eins eftif að geta þess,
að skipið gjörði góða og fljóta ferð
og lenti f Charleston. Á lciðinni
batnaði hinum særðu svo, að þeir
urðu jafngóðir. í Chárleston fóru
allir farþegarnir á land, en Spokes
fór á ákipinu til New York mcð
menn sfna.
Hann fór strax að finna útgerð-
armenn ’Victoriu*, sem urðu al-
veg hissa þcgar þeir sáu hann, og
sögðust hafa talið vfst að hann væri
dáinn.
Hann sagði frá ölíum þeim hoétt-
um, sem hann og rnenn hans hefðu
lent f, og öllu þvf sem fyrir þá
hafði komið, og hvar sem hann og
menn hans komu, vöktu þeir að-
dáun, og það með rjettu.
ENDIR.
K r ó k a 1 e i ð a r
I.'fUr Robort Barr,
út.
ná skjölunum með Icj nd, cn það
komst upp of-snemma. Þeir voru
ígrunsamir, og fóru daginn eftir til
Ottawa, til bess að k.oma _$l$>JLun.-
urn í Englandspóstinn, var mjer
sagt seínnat Jég Háði að sönriu
skjölunum, en gat ckki haldið þcim.
Það er o.f mannmargV lögrcgluliðið
f Otta\va“.
„Viljið þjer tqlja. mjer. trú um,
að þjer hafið haft skýrslurnar milli
handa, en ekki gctað haldið þeim?“
, ,Já, vissulcgá, Annaðhvort varð
jeg að sleppa þeim eða fara f farig-
elsi. Þeir eru skjótari í snúnirig-
um þar f Canada beldur en hje’r, f
Bandafy lkjunum ‘ ‘.
„Jeg vcrð að ímynda mjer að
jafn skarpuv maður og slægur eins
og þjereruð, hefði getað náð ágripi
af innihaldinu áður en skjíilunum
var skilað aftur“,
,,En jeg skal segja j’ður, góður-
inn minn,‘/ sagði frjettaritarinn
hálfergilegur, að skýrslurnar voru
skráðar á fjölda margar heilarkar
blaðsíður,svomargbrotnarog flókn-
ar og meðsvo mörgum iðnaðarorð-
tækjum, að mjeY var ómögulcgt að
skiljaþær-til þcss hefði þurft námu-
fræðing,—svo jeg áleit best að
símrita þær eins og -þær voru til
New York, enda þótt það kóstaði
mikið, f þeirri von að hjer fyndist
einhver sem skildi þær. Auk þess
var mjer um að gjöra að koma
skýrslunum frá mjcr sem fyrst“.
, ,Svo þjer skrifuðuð ckkert ágrip
af þcim?“ sagði blaðstjórinn.
,!, Neij til þess hafði jeg engan
tfma. Jeg vissi að njósnarar myndu
verðá á hælunum á mjer, undir
eins og þjófnaðarins yrði vart. Og
þrátt fyrir þetta var jeg handtek-
inn um leið og jeg stje yfir þrösk-
uldinn á sfmritastöðinni“.
,,Nú,“ tautaði blaðstjórinn,
>>jeS fyrir mitt leiti held nú, að
hefði jcg haft skjölin á milli handa,
myndi jeg ekki hafa sleppt þeim
fyr en jeg hcfði haft vcður af hvað
þau hljóðuðu um“.
,.,Já það er nú hægt að segja
það“, sagði frjettaritarinn, en fyr-
ir framan opnar fangelsisdyr í Can-
. ada er dálítiðað áttasig á þvf hvað
er bezt. Jeg gat ckki komist úr
borginni fyr en eftir 3 stundir, og
á því tímabiii hefði hver einn ein-
asti lögregluþjónn haft mynd og
lýsingu af mjer. Þcir voru í eng-
um vafa um hver skjölin hefði tek-
ið, og eina úrræðið var því að láta
sfmrita þau, hefði það lánast, skyldi
jeg glaður hafa látið setja mig í
fangelsi“.
,,Ja:ja, það cr nú gott. En hvað
eigum við nú aðgcra?“spurði blað-
stjórinn.
, ,Umþað hefi jeg cnga hug-
mynd. Menn þe.ssir koma til
New York innan skamms, og cftir
þvf sem jcg veit bezt, ætla þeir til
Lundúnár m’cð ,,Caroric“, sbm fer
eftir viku. Ef þjer haldið að þjer
eigið kost á frjettaritara, sem geti
narrað út úr þeim einhverjar upp-
/*v
/IV
áv
/|V
m
/»v
/ís
/IV
/IV
/IV

F Á I Ð B E Z T U S K I L Y INDU N A
nvn je ni. o t t œg .
VJER SELJUM :
THEESHIJNG BELTS,
VI/
I
VI/
VI/
VI/
VI/
VI
I AGEICHLTLTBAL
STJCTIOH HOSE. *
I. KAriTULI.
Útgcfandi blaðsins „The Ncw
York Argus, “ sat við skrifborðið
sitt, hleypti brúnum Og leit óhýr-
um augum á ungan mann, sem ný-
lega var kominri Jnn og hafði lagt
kápu sfna á stólbak, cn sest sjálf-
ur á apnan stól.
>>Jeg hefi fgngið hraðskeyti
yðar,“ sagði útgefandinn, ,,4jeg
að skilja það svo, að yðurhafi mis-
tekist ?“
,,Já, herra,“ svaraði þessi ungi
maður hispurslau.st.
„Fullkomlega ?“
i,Algjört“.
„Þjer hafið þá ekki fengið vit-
ncskju um neitt af innihaldi skjal-
anna ?“
,,Ekki minnstu vitund. “
Svipur útgefandans varð enn
þyngri og hann sló takt 4 borðinu
mcð fingrunum.
,,Þjer fyrirverðið yður ekki mik-
ið fyrir þenna .ónytjungshátt, “
sagði hann’ loks.
„Til livcrs væri það? Jeg hefi
gc>t það, sem jc.g gat“,
„Það cr nn ef tri vill gott að hugg-
a sig með þvf, en það gefur blaða-
menskunniengan arð. Hvað gjörð-
uð þjer? “
,,Jeg tók á móti Jiraðskeiti yðar
í Montreal, f>g fór þaðan undír eins i lýsingar, skyldi mjer þykja gaman
til Burnt- Pinc, scm cr fnjóg óvið-] að, cn það er ekki gert fyrirhafnar-
feldið jiláss. Jeg komst að því! laust að ná ieyndarmálum hjá Eng-
undir eiris að Kcnyon
/V
m" ■ f
/IV
/*v
H AAIIIsrisriL^LiG-.
^ X* Xk,-'X''V'
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124 PEINTCESS STREET
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
V/
\i/
V/
V/
vl/
, ,Gott; þjer hafið ef ti! vill rjctt
fyrir yður, og jeg veit þjer hafið
gjörtþað, sem þjer gátuð, það hrygg
ir mig að cios að yður tókst svona
illa. Nú skal jeg hugsa mig um“.
,,Þjer eruð ekki það hálfa hrygg-
ur á móts við mig“, sagði frjetta-
ritarinn, og tók þykku canadisku
kápuna á handlegg sjer og fór.
Biaðstjórinn fór nú að hugsa, og
hugsaði f heilar tvær mfnútur, svo
hripaði hann eitthvað á blaðsncpil,
hringdi á boðbera, og sagði við
hann, þegar hann kom:
,,IIlauptu strax með þetta, og
flýttu þjer, flýttu þjer nú“.
Drengurinn hvarf, og skömmu
síðar kom inu mjög lagleg stúlka
og ungleg, smekklcga klædd, með
djúp og blá augu, sakleysisleg og
traustvékjandi, og þó vissi þessi
unga stúlka alit, sem vert var að
vita um New York. Hún gat
hrósað sjer af þvf, að hún hcfði
komist yfir ríkisleyndarmál hjá
stjórnarmeðlimunum, vcnjulega
þingmenn skoðaði hún scm lög-
mætan ránfeng sinn. Oftar en
einusinni höfðu ley.ndarmál þau
semhcnni vorusögð f trúnaði, kom-
in í ljósískvaldurrfkum blaðagrein-
um í blaði því scm hún vann við.
Ilún hafði svarað ýmsum auglýs-
ingum, komiðuppráðabruggi ýmsra
þorpara og fjárglæframanna, já,
jafnvel tckið stöðu á grciðasöluhúsi
til þess að geta skrifað um reynslu
sína þar. Ilún hafði látið hand-
taka sig og sctja sig f fangelsi, ti-1
þess sfðarmeir að gcta skrifað 3
dálka langa grein í sunnudags-
númer ,,The Argus“ um meðferð
kvenna á lögreglustöðvunum,og út-
gefandi blaðsins taldi liana meðal
sinna bestu njósnara, og borgaði
henni í hlutfalli við það.
,,Inn f skrifstofuna kom hún
með þesslegum svip scm hún ætti
húsið og allt semfþvívar, hneygði
sig fyrir blaðstjóranum, fjekk sjer
sæti og sagði;- ,,Nú“.
Ileyrðu hjerna, Jennie, “ .sagði
hann mj>">g alvarlegur, ,,hefðirðu
ekki gaman af að ferðast til Norð-
urálfunnar?1'
„Ekki er það svo víst, “ sagði
Jcþnic, „það er ekki vanalegt um
þenna tíma árs að fara skemtiferð-
ir þangað'
,Nú, það á heldur
og Went- lendingum".
ekki að vera nein skemtiferð. Til-
fellið er, skal jcg scgja þjcr, að
Rivcrs hefir verið í njósnarferð, og
verið framúrskarandi óhepplnn, já
nær þvf búið að sctja hann f fang-
elsi“. |
Svo var, sem eldur brynni úr
augum stúlkunnar, henni þótti
nefnilega gaman að svoleiðis störf-
um, sem dálftil hætta var samfara
og svo þótti henni engin minnk-
un að þvf, að leitað var til henn-
ar að taka að sjer það starf, sem
karlmaður hafði gefist upp við.
Blaðstjórinn hjeltáframað segja:
,,Tveir ungir rnenn ætla til Eng-
lands mcð ,,Caloric“, sem fcr eft-
ir viku, nú óska jeg að þú farir
með þessu skipi til Liverpool, og
komist að því á leiðinni Jijá þessum
mönnum, hvernig þær skýrslur
eru, sem þeir ætla að gefa viðvíkj-
andi nokkrum n&inum f Canadajsvo
ferð þú f land f Quecnstown og
sfmritar liingað allar. upplýsingar
scm þú getur fengið“.
,,Námufræði er ekki f mínum
verkahring,“ sagði Jennie, og
hleypti brúnum. „Hverskonar
námur eru það eiginiega, sem þcir
eru riðnir við—gull, silfur, kopar
eða hvað?“
, ,Það eru einhverjar námur við
Ottawa-fljótið“.
„Það er nokkuð óákveðið".
>> Jeg v’eit það, en jeg get engar
uppiýsingar gcfið, þvf sannleikur-
inn er, að jeg veit ckkert sjálfur,
nema það cltt, að það er ákaflega
mikits virði fyrir „The Argus“,að
geta crðið fyrst til að gcfa upplýs-
ingar um álit þessara manna um
námurnar. Fjelag, sem kennir sig
við Lundún, ætlar að kaupa marg-
ar námur f Canada, ef að lýsingar
núverandi eiganda rcynast rjettar.
I vefr menn; Kenyon osr Wcnt-
worth—sá fyrnefndi námufræðing-
ur og hinn sfðainefndi reikninga
endurskoðari, hafa verið sendir
þangað; annar til að gcfa álit sitt
um námurnar og hinn til að yfir-
líta námureikningana, og undir
skýrslum þessara manna er það
komið, hvortnámurnar vcrðakeypf
ar eða ckki. Þegar skýrslur þess-
ar verða auglýstar, hljóta þær að
hafa afarmikil áhrif á vörumárkað-
inn á aðra hvora hliðina, og það
er þess vegna að jeg vil verða
fyrsturtil aðná f skýrslurnar. Jeg
horfi ekki f kostnaðinn , og þvf
þarftu ekki að spara sfmritunar-
gjald“.
,,Gott. Hafið þjer nokkra bók
um námuinar f Canada?"
Jeg veit ekki hvort við eigum
nokkra slfka bók, en hjer er bók
um „framtíð námanna f Canada,“
ecturðu notað hana?“
„Eitthvað af þeirri tegund verð
jcg að hafa; mjer cr nauðsynlcgt
að þckkja ögn um námur“.
„Einmitt. Jeg skal þá vita
hvað við getum f því efni, og svo
lestu áður en þú ferð og 4 leiðinni“.
Alveg rjctt, og svo verð jeg að
velja mjer annan þessara manna".
„Án ails efa. Þú finnur þá báða,
og þjcr mun veitast hægt að finna
hvern þeirra þú átt að velja þjer“.
,,Caloric“ fcr eftir viku—er það
ckki?“
„Jö‘h
,,Þá þarf jeg að mínnsta kosti
500 dollara fyrir nýjan fatnað“.
„Hamingjan hjálpi mjer,“ sagði
blaðstjórinn.
„Það er ekkert til að biðja „ham-
ingjuna að hjálpa sjer“ fyrir. Jeg
verð að ferðast eins og dóttir milj-
ónara, og kemst ekki af mcð tvenn-
an klæðnað á leiðinni“.
„Enþúgctur ekki fengið nýja
klæðnaði á einni viku“.
,,Ekki það. Láttu mig um
það, en gef mjer aðeins þessa 500
dollara'í.
,,IIeldurðu að 400 doilarar dugi
ckki?“
,,Nei, það er ckki nóg“. ■
BlaðstjóriUn skrifaði nú ávfsun
fyrir 50O dollurum.
„Má jeg svo skjótast til Parísar
þegar þetta er búið eða á jeg að
koma strax aftur ?“
,,Þú mátt bregða þjer til Parfs“.
, ,Hvað sagðir þú að þcir hjetu
þéssir ungu menn ?“
,,George Wcntworth og John
Kcnyon, báðir enskir. Þú sjerð
að .þetta starf er rjctt fyrir þig“.
,,0, Wentworth er minn mað-
ur,’“ sagði Jennie fjörlcga. ,,Jeg
get gizkað á hvcrs konar maður
John Kenyon er,—þurlegur og
fámæltur. Það lfkist svo mikið
John Bunyan cða John Milton“.
„Nú, ekki er það svo alvcg
vfst. Það er hæpið að gera sjcr á-
kveðnar hugmyndir fyrir«fram“.
„Nær get jeg fcngið þcssa 500
dollara ?‘ ‘
„Kærðu þig ekkert um það.
Hugsaðu um að fá klæðnaðina
fuilgjörða, og segðu þeim að senda
reikningana hingað“.
,,Gott, jeg skal vera tilbúin.
Láttu þjer ekki brcgða þótt reikn-
ingarnir verði um þúsund dollara,
minnstu þess þá, að jeg ætlaði að
láta þig sleppa með helminginn".
(Framhald).