Baldur - 19.10.1904, Qupperneq 3

BALDUR, 19. OKTÓBER Í904.
3
K
ókaleiðar
Eftir Robert Barr.
leit á hann hræðslulega. ,,Jeg
sá bara nafnið ’hin canadiska gljá-
steinsnáma’, og af þvf að þetta
skjal var hjá yður, hjelt jeg’að þjer
væruð eitthvað við námuna riðinn.
(Framhald)
Morgun nokkurn, þegar William
sat þar inni og reykti smávindil
cftir morgunvcrðinn, var hurðinni
lokið hægt upp og inn kom stfdk-
an, en þegar hún sá að hann vaf
þar ætlaði hún straX út aftur.
William stóð strax upp, kastaði
vindlinum og sagði:
,,Nei, farið þjcr ckki, jeg ætlaði
einmitt að fara að hringja til að fá
yður hingað“.
Stúlkan stdð kyr mcð hendina
á skráarhúninum,
, ,Já, jeg ætlaði einmitt að fara
að liringja. En — hvað hcitið
þjcr ?‘,
,,Susy, hcrra“.
„Gott, Susyr, lokið þjer hurðinni
litla stund“.
Stúlkan gerði það, en hikandi.
„Ilcyrið þjer Susy’, jeg cr lík-
lega ekki sá fyrsti sem segi yður, j
að þjcr eruð mjög frfð“.
,,0, hcrra,“ sagði hún og horfði
á gólfið.
„Já, Susy, þjer hirðið þctta
herbergi svo vcl, að jeg vildi feg-
inn mega þakka yður fyrir það“.
Svo tók hann hálfs punds pening
upp úr vasa sínum og sagði :
,,IIjerna, stúlka mín, hjerna er
dájftið fy'rir yðar fyrirhðfn, takið
þjer við þessu“.
,,Mjcr kemur ckki til hugar að
taka við peningum.
ckki“.
„Segið ekki þetta.
ckki nóg?“
,,0, ineira cn nóg. Ungfrú
Longworth borgar mjcr Vel fyrir
vinnu mfna, og það er því skylda
mln að hirða herbergið vel“.
„Já, það cr nú satt, Susy, cn
það er fátt manna sem gjórir skyldu
sfna í hciminum“.
,,En við ættum að gjitraþað,1'
sagði hún f blíðum ásakandi róm
sem kom Wiliiam til að brosa.
,,Máske,“ sagði hartn, ,,en gæt
ið þjcr þess, að það efu fáar mann
eskjur eins fallegár og g(5ðar o
þjcr. Mjcr þykir leitt að þjcrj
viljið ckki þiggja peningana, en
vona þó að jeg hafi ekki styggt
yður ?“
,,Nci, hcrra, jeg cr alls ckki
rcið, og jcg margþakka yður, cn l
mig langar til að sjiyrja yður lítils
hlutar, ef það cr ekki of
dirfska af mjcr ?“
, ,Dirfska, mikil skelfing, þjcr
eruð sú háttjarúðasta stúlka cr jcg
hefi nokkru sinni sjcð. Mjcr er
siinn ánægja f að svara spurningu
yðar“.
,,Jeg skal segja yður, hcrra, að
jeg á <ign af pcningum“.
,,Það er gaman', Susy. Mjcr
sjer 10 af hundraði“.
,,Það scgir sig sjálft að jeg cr
við námuna riðinn, en ef jcg væri
í yðar sporum, góða mín, myndi
óvið-
Jeg sá Ifka að hún myndi gefa af
á
á
/Is
jég ckki láta mfna peninga í þessa) ijv
/ls
/is
/IS
/is
/IV
/IV
/IS
/IV
/IV
4
/IV
/IV
/IV
/V
/Iv
/IV
/IV
4P*
'W
/IV
F 1 I Ð B E Z T U S K I L Y INDU N A
JS/E IHj Hi O T T
námu“.
. ,0, náman er þá y'ður
komandi hcrra?“
,,Jú, Susy, náman kemur mjcr
við. En, þjcr vitið hvernig það
er, aularnir byggja stór hús, en
byggja sjálfum sjer út, svo koma
hyggnu mennirnir og búa f þcim“.
,,Jeg hcfi heyrt eitthvað í þcssa
átt,“ sagði hún hugsandi.
,,Það cr gott, nú eru það tveir
heimskingar sem ætla sjer að
byggja stóra húsið, scm við skul-
um kalla ’hin canadiska gljásteins-
náma’ og jeg er hyggni maðurinn
—skiljið þjer mig, Susy'?“
„Jcg er hrædd um að jcg skilji /IV
það ekki til hlýtar, herra“. /|\
1 >.Jcg held það sje margir sem
ekki gjöra það, Susy, “ sagði hann
og hló. ,,Enn jeg vona að jeg'
vcrði orðinn eigandi námunnar að
mánuði liðnum, og ef þjer viljið þá
eignast einn eða tvo hluti f henni,
skal jeg með ánægju gefa yður
I þá, án endurgjalds’*.
1

VI/
Sl/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
%
VI/
VI/
v6
VI/
VI/
STXGTxonsr hose. í!>
ý
vl/
VI/
VI/
w
• 'C- -C- 'C-
VJER SELJUM :
RXOXÆ^LSX^IIX.AAIXODTJX?,,
THEESHINTG- BELTS,
AGEICHLTHEAL
lirioi ri: cream separator Co.
124 PEINTCESS STEEET
"WIITITIPEG
ná henni, cn hún var fljótari
brá sjer út f ganginn.
osr
stólinn, svo tók hún af sjer hár-
kolluna, og staðnæmdist þannig
,,Ó, ætlið þjer að gjöra það, !
,,Mjcr finnst að þjer hafið náð | frammi fyrir ungfrú Longworth.
herra, “ sagði Susy hrifin,
hver á námuna núna?“
0, tveir ungir menn.
Þjer i
Er það :
Jeg get Þ;lð mynduð ekki þckkja þá þó jeg
j nefndi nöfn þcirra“.
,,Og þeir .ætla að selja yður
hana, herra ?“
Wittiam hló innilcga
„Nci, nei, þeir munu
verða scldirf'.
og sagði:
sjálfir
; þcssari þekkingu frá mjcr undir
yfirhilmingu. Jeg bjóst við borg-
| un“.
’Þjerskuluð fá hana‘, sagði Susy
f og hló ofur lágt, „þegar jeg fæ 10
af hundraði í vöxtu af peningum
I mínum“.
í ,,Hvcr rækal!inn,“ sagði Willi-
am við sjálfan sig þegar hann var
se/.tur aftur, ,,jeg skal sjá um að
hún fái það. Hún er eins ágcng
I og gamall skattheimtumaður“.
Þcgar William var farinn á
„Ungfrú Brewstcr, ‘ ‘ sagði
Edith hálflirædd. ,,IIvað viljið
þjcr f mitt hús f þcssu dular-
gcrfi ?“
að þjer standið við hurðina og
gætið dyra“.
,,Já, það er óheppilcgt, jeg játa
það. Ætlið þjer að láta fleygja
mjcr út ?“
„Jeg held þess þurfi ekki, þjer
munuð fara rólegar“.
, ,En hvernig gctur það skcð,
þegar þcir eiga námuna ? Þjcr
: sjáið að jeg er einfeldningur scm j skrifstofuna, sópaði hún herbergi
Jct
hvernig
hcfi
finnst
ckki þekki viðskiftalífið
„Þjer vitið lfklega ekki hvað;
forkaupsrjettur er, Susy ?“
,,Nei, hcrra, jeg hefi aldrci!
] heyrt það orð fyr“.
,,Nú, það þýðir það, að þessir
menn eiga' innan ákvcðins tfma
{ að borga vissa upphæð, og ef þeir
| gjiira það, þá fá þeir námuna 1
] staðinn til eignar, en ef þeir gjöra
það ckki
una“.
,,Og ætla þcir þá ekki að borga ]
mikil PeninSana> hcrra
Nei, þeir gj'">ra það ekki af
þvf þeir gcta það ckki, og
verða þeir gjaldþrota. Þeir búast
við að fá peningana, cn fá þá
ekki“.
, Og þjcr hafið cfni
þa fá þeii ckki nám-, sjcr þægilegan stól,
hans og fór svo ofan.
„Ilvarcr ungfrú Longworth?“
t spurði hún hinar stúlkurnar.
,,í bókhlöðumwii," var henni
] svarað, og þangað fór hún, lauk
1 upp og gekk inn án þess að berja.
Edith sat út við gluggann mcð
bók á kjfiltu sinni, og leit tiú upp
alvcg hissa, en það var ekki búið
Stúlkan valdi
scttist á hann
,,Ó,“sagði Jennie,
leikið ambátt, en
yður jeg hafa leikið ?
nú niður, ungfrú röggsemd, svo
skal jeg segja yður ögn um ætt-
menn yðar. Jeg fmyndaði mjcr
að það væri þorparaflokkur, og nú
get jegsannað það“.
,, Farið þjer ,í burtu á augnablik-
inu,“ sagði Edith. Jeg vil ekki
hlusta á y’ður“.
,,Ogjú, þjer viljið gjöra það,
þvf jeg ætla að fylgja fyrirmynd
,,Þjer cruð furðu góð stúlka,
ungfrú Longworth. Jeg vildi að
Setjist þjer | mjcr gæti fallið við y’ður, en það
er nú ekki. En cr yður ekki for-
vitni á að heyra það sem jeg ætla
að scgja yður ?‘'
,,Nci, ckki vitund, cn það er
annað sem mig langar til að vita“.
,,Á, cr það. Nú, það er ckki
ncma mannlegt. Hvað er það ?“
,,Þjer komuð hingað með beztu
vitnisburðum. Hvernig vissuð
þjer að mig vantaði stoíustúlku
yðar og slcpjra yður ekki út fyr | °I» voul vitnisburðir
allt undrunarefnið.
og sagði
mjer, jey
í hug að þjer væruð
„Hamingjan hjálpi
cr svo þrcy’tt".
„En, Susy, hvað
þá ] þýða ?“ sagði Edith.
,,Það þýðir að jeg. vil gcfa upp
núna,‘‘ sagði Susy.
„II v a ð viljið þjcr ?‘ ‘
„Gefa upp. Skfljið þjcr það
en þjcr hafið heyrt það, sem jcg
ætla að segja yður“.
Um leið og Jennie sagði þetta,
gekk hún að hurðinni og stóð upp 11
við hana með bakið að henni.
XV.
KAPITULI.
Þarna stóð Jennie Brewster
mcð bakið að hurðinni og brosti
I •
1 n yndislega.
þctta að 3 »
á að kaupa
námuna, þcgar þessi forkaupsrjett- i ekki? Jeg ætla að fara. Jeg cr
artfmi er liðinn, herra ?“
,,Hvcr rækalljnn, þjcr eruð
hneigðar fyrir viðskifti, Susy, jcg
datt ckki
rík“.
,,Jcg cr ckki rfk, langt frá þvf, jafnfljótur að skilja þau cins og
það cru bara 4—5 hundruð pund 1 Þjcr- hjcr ættu® ar* hl thsíiSn hjA
scm jeg á á bankanum, cn fæ þar mjcr, (rg gefa yður svo við groða-
bragða framkvæmdum“.
,,Ó, það væri gaman, herra,
það væri yndislegt“.
,,Gott,“ sagði Wiiliam vingjarn-
lcga , ,komið þjer til mfn þegar
} þreytt af þessu.
,,Það er gott,“ sagði Edith og
stóð upp. ,,Þjer verðið að segja
saina sem cnga vexti, mjer þætti
gott að gcta ávaxtað þau betur“.
, ,Auðvitað, Susy, það cr hrós-
verð fyrirætlun. Var það um
peningana sem þjer vilduð tala
við n ig ?“
„Já, hcrra, jcg sá þetta skjal á
borðinu yðar, og langar til að
spyrja y’ður hvort ekki væri hyggi-
legt fyrir mig að ávaxta peninga
mfna í þessari námu?“
William blístraði stundarkorn og
sagðisvo :
„Þjer hafið þá lesið skjölin mfn,
ungfrú ?‘ ‘
„Ó, nci, herra,“ sagði hún og
hefi aldrci kynnst neinum sem varj upp vistinniá rjcttum tfma. Þjer
hafið enga hcimild til að kotna
hingað á ókurteisan hátt. Farið
þjcr til herbergis yðar“.
„Hamingjan hjálpi mjer, en
hvað yður veitist Ijctt að lcika
þann drottnandi. Jeg vcrð að
æfa mig f því og vita jjwort jcg
næ slfkri fullkomnun. Ef þjer
,,Nú cr minn tfmi kominn til
að starfa, ungfrú Longworth.
Jcg held jeg hafi lcikið minn þátt,
scm stofustúlka, svo vcl, að jeg
háfi komist að ýmsum lcyndar-
málum ættarinnar. En nú ætla
jcg að stæla yður, cins og þjcr
komuð fram f sorgarleiknum á
hafinu. ITaldið þjer ekki að mjcr
takist það ?“
„Jú“, sagði Edith og settist,
„Það undrar mig að þjer skulið
ckki hafa gcfið yður við lcikara f-
þróttinhi".
,,Fals.kir, “ bætti Jennie við.
, ,Ó, nei, góöa mín. I þcssu lanc'. *
er engin nauðsyn á að brjóta lög->
in, ef maður hefir peninga. Vitn"
isburðina keypti jeg. Hafið þjer
ckki skrifað þeim sem ljetu mig fá
þá ?“
„Jú, Og fjekk aftur mesta hrós
um yður“.
,,VitanIcga. Það fylgdi mcð f
skilmálunum. Stoíustúlkuna, scm
var næst á undan mjcr, keypti j,eg
til að fara“.
,,Jcg skil. f hvaða tilgangi
gerðuð þjer þetta?“
Jcnnie hló—þcim sainá hrcim-
fagra hlátri, sem skfimmu áður
tryllti William—og ennþá cndur-
kallaðist f huga Wentworths. Hön
fór nú frá hurðinni og settist.
,, Utigfrú Longworth, þjer cruð
ekki samkvæm sjálfri yður. Fyrst
scgist þjcr enga forvitni hafa, og
svo spyrjið þjer um það sem jeg
vogun í þvf að vera frjcttaritarV'.
„Getur verið—cn það hefir sfn
þjer hafið tfma til, við skulum þá | væruð dálítið fallcgri ungfrú í vonbrigði. Þcgar jeg ljck sorgar-
lcsa saman“. Ilann gekk til henn- Longworth, þá myndi jeg kalla | leikinn, scm þjer kallið svo, á skip-
ar og rjetti fram hendina, enhún|það óviðjafnanlegt, “ o
brá sjer frá honum og opnaði ] hallaði sjer aftur á bak
dyrnar.
mu.
, ,Mjer finnst að þjer ættuð að
hló.
Uneffrú
í stúlkan
og skelli- ] f bctri
í nú“.
Longworth fannst hún
gefa mjer koss fyrir allar upplýs- ] þckkja hláturinn og varð æði
: •
ingarnar," sagði hann lágt.
,,Ó, hcrra William,“
Susy hræðslulega.
Han-n gekk
j skelkuð, en þcgar hún leit á Susy>,
kallaði; sá hún að sjcr hafði skjátlað. Susy
! stóð nú upp
áfram og ætlaði að ' kollhcttuna
hlæ’aidi
02
einmitt ætlaði að segja yður. Þjer
„ Mjer hcfir stundum dottið það I ætlið. auðvitað að springa af for-
í hug, en það cr inciri æsingur og j vitni cftir að heyra hvað það er,
annars væruð þjer ckki kona, cn
nú hefi jeg breytt áforavi mfnu og
ætla ekki að segja yður það. Að
eins svo mikið ætla jeg að scgja,
að aðaláformið var að kvnnast þvf,
hvernig farið er mcð vinnufólk f
þcssu landi' ‘.
,,Já, jeg held þjer hafið sagt
mjer það áður. Og hvernig er þá
incð það farið ?“
,, Agætlega, aðþvfcrmfn rcyn I
nær“.
þá hafði jcg leiksviðs áhöldin
rcglu en þjer hafið þan
„Eigið þjcr við það, að bátur-
inn fór ?“
„Nei, en þá var klukkuhnapp-
urinn undir minni hendi, svo þjer
fleygði
tók af sjcrjgátuð ckki hringt á hjálp, en nú j
hcnni á cr hnappurinn hjcr hjá mjer, þól
F ramh.).