Baldur - 12.04.1905, Síða 3

BALDUR, 12. apríl 1905,
Krókur á móti
bragði.
Eftlr Albert Webster.
ÍÞÝTT).
(Framhald).
Klukkan cllefu reit Fields nokk- i
ur orð á seðil, og sendill bankans
fór með hann inn til bankastjór-
anna. Drengurinn drap ofur
hægt á dyr; forseti kom til dyra,
tók við seðlinum og lokaði dyr-
unum.
Nokkur augnablik var algjörð
þögn, eins og stundum á ■sjer stað
á undan voðalegri skruggu.
Og skruggan dundi yfir.
Ritararnir hcyrðu undirgang
mikinn frá herbergi bankastjórnar-
innar—hróp, ákafar spurningar,
borðum og stólum kastað um koll,
og sfðast fótatak.
Hurðin var rifin upp æðislega,
og öll bankastjórnin stóð þar f
þyrping. Augun þeirra virtust
hafa mikla tilhneyging til, að
ganga úr vistinni f tóftunum og
fara til gjaldkerans. Þeir voru
fölir sem nár. Úr öllum brutust
þcssi orð út f einu: ,,Komið
þjer hingað á augnabliki ! Fields!
fljótt, komið, við þurfum að tala
við yður“.
Fields lagði frá sjcr pennan
mcð mcstu hægð, opnaði járn-
grindina, er var um starfsvæði
hans, og gekk frcmur greitt til
,,Ljónagrafarinnar“. Þyrpingin
vjek úr vcgi fyrir honum' og dyr-
unum var lokað.
Hann gekk yfir gólfið að eld-
stæðinu. ITann tók upp vasa-
klútinn sinn,hristi hann úr brotun-
um og sneri sjcr við.
,,Þessi seðill, herra minn ! Hver
er meiningin mcð honum ?“ hróp-
aði forsetinn og gekk hratt til
1* ields, veifandi brcfinu skjálfandi
hcndi.
,,Hafið þjcr lcsið hann ? spurði
Fields hryssingslega.
,,Já, “ sagði forsetinn, undrandi
yfir framkomu Fields. Hann
gaut augunum flóttalega til með-
stjóra sinna.
,,Hvers vegna cr þá nauðsyn-
lcgt að spyrja mig um hvað jeg
meini ? Jcg orðaði scði.linn eins
Ijóst og mjer var framast unt“.
„En það stcndur í brjefinu—
það stendur—á seðlinum," sagði
virðulega stórmennið nær því
kjökrandi,“ að peningabyrgðir yð-
ar endist ekki lengur en til hádeg-
is f dag. Skýrsla yðar, er þjcr
gáfuð f gær, bar með sjcr, að þjci
höfðuð þ r j ú h u n d r u ð fimm-
tfu ogtvöþúsund dollara f
vörslum yðar. Sú upphæð ætti
að cndast, að minnsta kosti,
til—“
,,En jeg hcfi ekki þrjú hundruð
fimmtfu og tvö þúsund dollara f
dag. Jcg hefi að cins tuttugu
og sjö þúsund dollara !“
,,Og þó töldum við þrjú hundr-
uð fimmtfu og tvöþúsund dollara“.
,. Hvc nær ?“
,,í gær“.
„Guð álmáttugur!“ hrópað.
t\S
t\s
tvs
is
Stuart,og ruddist fram. „Hvað!—“
Hann glápti á Fields, en gat ekki
sagt eitt cinasta orð. Hann tók
að titra. Hann hafði ekki nœgi-
lect hugrekki til, að ljúka við
spurninguna.
Þeim næsta auðnaðist það.
, ,Hvað er orðið af peningun-
um ?“
„Það segi jeg ykkur ekki“ svar-
aði Fields, og leit ógnandi til hús-
bœnda sinna.
,,En þeir eru farnir?“ hrópuðu
þeir nú allir. Andlitin tóku að
fölna. Hinn litli flokkur var lost-
inn skelfingu.
,,Já, peningar þessir eru farnir;
jeg hefi tekið þá,“ svaraði 1* ields.
„Þjer hafið tekið þá! Þjer
hafið tckið þá! Þjer hafið
t e k i ð þ á ! “
Bankastjórnin þaut óttaslegin
eins langt burt frá Ficlds og þeim
var unt. Þcim stóð skelfing af
honum.
,,í drottins bœnum,“ hrópaði
forsetinn; ,,herra h ields, segið f
þjer okkur !—talið þjer ! — Hvað!
—hvar !—peningarnir !—talið þjcr
maður!“
,, Væri ekki betra fyrir y ð u r ,
að læsa dyrunum,“ mælti Ficlds;
„það gæti verið, að einhver kœmi
inn“.
Einn hinn elsti bankastjóranna
snerist á hæli og flýtti sjer, ejtir
mætti, að setja járnslána fyrir
dyrnar, og hljóp svo til að heyra
hvað gjörðist.
, ,Já,“ mælti Fields einkar hæg-
látlcga, ,,jeg hefi tekið peningana.
Jcg hefi farið með þá burtu og
falið þá þar, sem enginn lifandi
vcra gctur lagt hönd á þá, ncma
jeg“-
,,Þjer hafið þá stolið þeim !“
Fields hncigði sig nær þvf niður
að gólfi. ,,Já, jeg hcfi stolið
þeim, herrar mfnir!“
,,En þjer hafið lfka cyðilagt
okkur“.
„Það er mjög scnnilcgt“.
,, Og þjer hafið cyðilagt sjálfan
yður“.
Ekki er . jeg svo alveg viss um
það“.
,,Hættið þessu þýðingarlausa
bulli,“ tók einn bankastjórinn til
máls. Hann hvesti augun á
Ficlds og mælti mcð all-miklum
embættis-svip: „Skýrið þjer
Ijóslega frá þvf, cr þjcr hafið
gjört“.
„Sjálfsagt. Þcgar jeg fór í
gærkvöid úr bankanum, stakk jcg
á mig $324,138 og skildi eftir
$27,862 og fáein cent. Af þess-
ari upphæð hafa 8,000 þegar ver-
ið borgaðir út f dag. Það er ekki
ósennilegt, að eftir afganginum
vcrði kallað áður en næstu fimm
mfnútur eru liðnar, og að þjer, að
þeim liðnum, verðið gjaldþrota".
ifr

m,
FÁIÐ BEZTU SKILVNDUNA
JSÆ E
Xj O T T
VJER SELJUM:
HCT OHVC-A-SIKIXXj'VXISriDTJR,
theeshiug belts,
| AGrEIGHLTHEAL
SHCTIOH HOSE. |
MEOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124= PEINCESS STEEET
WIHIsriPEG- V/
\y ty>
á hjálp þeirra, er fram hjá gengu.
En fyrir hvortveggja var komið f
veg. Var álitinn barnaskapur.
Eftir fá augnablik höfðu allir scst
niður, nema Fields: Þeir voru
örmagna af gcðshræringu. I veir
fóru að gráta af ótta og reiði.
Þeim tók að verða ljóst, f hvaða
háska þcir væru staddir. Hvern- j
ig gátu þeir sloppið úr honum ?
Hvar var hjálpar að leyta ? Það
var enginn tfmi til að skæla, eða
bölva og bannsyngja. Þeir voru
á valdi hins miskunarlausa manns,
er á þcssu óttalega augnabliki var
rólegur og kaldur cins og jökull.
„Getur það verið mögulegt!"
sagði hár og digur ncfndarmaður,
og lcit bœnaraugum á Ficlds—
„getur það vcrið hugsanlegt, að
það sje ráðvandi og hc.ðarlcg.
gjaldkcrinn okkar, tx játar á sjálf-
an sig jafn svívirðilegan glcep og
þetta? Getur það vcrið, að mað-
ur, er hefir áunnið sjcr traust og
virðing mcðbrœðra sinna, vaði að
þeim og—“
, Já, já, og þúsund sinnum já,“
svaraði Fields mcð óþolinmæði
„Það er d a g - s a 11. En þettc
er allt saman barnaleg tilfinninga-
semi. Við skulum snúa okkur að
viðskiftahlið málsins. Jcg þekk
þýðing glæps mfns betur en þjer.
Jeg hcfi tekið fje úr bankanum
ykkar til minna eigin þarfa. Jcg
hcfi rænt frá yður einum þriðja
hluta úr milljón. Jeg er blátt aSSiSSfiFiSsi
'W ELÐSÁBYRGÐ,
LÍFSÁBYRGÐ
OG PENINGAR TIL LÁNS.
sielelkiiir.ík:, tæa-LT.
JVfOLINE^ ~SJ~AGNAR
hin ágœta tegund, og einnig hinar
lieímsfrægu,
ö
W
W
OG ÖLL ÖNNUR NAUÐSYNLEG
LANDBUNAÐAR ÁHOLD
fást fyrii' lægsta verð hjá
'uf?
3
Q
Spyrjandi snjeri frá F'ields og
hnjc niður í næsta stól. Þrfr hitiir
yngstu meðal bankastjóranna
gjörðu sig Ifklcga til að ráðast á
Fields, en þeim var aftrað frá því.
Ilvað var nú til ráða? Hvað
áfram ræningi; hvorki mcira njc
minna. Það versta.sem þjcr gctic
gjört, cr að láta sctja mig í varð-
hald um tfu árr tfma. SamkvœnU
bankalögunum frá ártnu 1865.
1 10. grcin, gctið þjcr sjeð, að fyr.i
brot mitt gagnvart yður, er hegn-
I
B. B. OLSON,
SAMNINGARITARI
OG
INNKöLLUNARMArUR.
var unt að gjöra ?
kalla á lögreglumann
Einn vildi
annar hljóp
út að glugganum til þess, að kalla
ing ákveðin frá fimm til tíu ár
ckki meir en tfu ár f mesta lagi.
Þcssi tíu ár hcfi jeg nœgan tfma
til að verða fullnuma f þrcm tungi -
málum að minnsta kosti og auðg?.
að ýmsu öðru lcyti þekking mína
og úr v&rðhaldinu kem jcg 45 ára
l'vainhald .
GIMLI, MANITOBA.
Dr. O. STEPHENSEN
643 Ross St.
WINNIPEG.
Tclefón nr. 1498.
BONNAR &
HARTLEY
BARRISTERS Etc. á
P. O. Box 223,
WINNIPEG,
,/9..
MAN.
Mr. B O N N A R er
! hinn langsnjallasti málafærslu-
maður, sem nú er í
þcssu fylki.