Frækorn - 31.12.1905, Blaðsíða 3

FRÆKORN
111
»Hinn eini tilgangur minn með
því, að snúa þessari bók á móðtir-
mál mitt, var sá, að gjöra guð dýrð-
legan með því að útbreiða þann. full-
komna frelsislærdóm, sem guð fram-
býður oss öllum fyrir sinn blessaða
son, drottinn vorn Jesúm Krist, og
sem vér getum meðtekið fyrir einlœga
iðrun og lifandi trú á hann.
Sú elska, sem guð úthelti í hjarta
mitt fyrir heilagan anda sinn, sem
hann gaf mér (Róm. 5, 5), þegar hann
nam á braut mínar mörgu syndir og
hreinsaði mig í blóði síns elskulega
sonar, — sú elska knúði mig til þess
að takast þetta verk á hendur. Löng-
unin til þess kviknaði í brjósti mínu
eina þögula næturstund í síðastliðn-
um marzmánuði (1903), einmitt þegar
hugsanir mínar dvöldu svo sérstak-
lega við og hvíldu á þeim ritningar-
greinum, sem hljóða um kristilegan
algjörleik. Nokkrar af þeim voru þess-
ar: — »Enn framar heilsar yður Epa-
fras, Krists þjónn og landi yðar. Hann
stríðir sííeldlega fyrir yður með bæn-
um, að þér megið stöðugir standa,
algjörðir og fullkomnir í öllu því, sem
guð vill« (Kól. 4, 12). — »ÖI1 ritn-
ing er innblásin af guði og nytsöm
til lœrdóms, til sannfæringar gegn
mótmælum, til leiðréttingar, til ment-
unar í réttlæti, svo guðs maður sé al-
gjör og til alls góðs verks hæfilegur«
(2. Tím. 3, 16 —17). — »En vér töl-
um speki meðal hinna fullkomnu, en
þó ekki speki þessarar aldar, eður
þessarar aldar höfðingja, sem að engu
verða, heldur kennum vér speki guðs
leyndarráðs, er áður var hulin, sem
guð hafði frá eilífð fyrirhugað oss til
dýrðar« (1. Kor. 2, 6 — 7). — Einkan-
lega fanst mér til um þessi orð Páls
postula í Kól. 1, 28 — 29: >Pennan
(Krist) boðum vér, með þvívéráminn-
um sérhvern og fræðum sérhvern
mann í allri speki, svo að vér getum
leitt hvern mann algjörvan í Kristi
fram (fyrir guð). Til þess vinn eg
og strfði, styrktur af hans krafti, er
sýnir sig í mér volduglega kröftugan.*
— Pá fann eg til uppörvunar frá guði
til þess að reyna, frekar en nokkru
sinni áður, tií að vinna eftir þeim
mætti, sem guð gæfi mér, að hinu
sama verki sem Páll vann að og sem
hann talar um f áður greindu versi.
Eg tók hvorki hold né blóð fyrir ráð-
gjafa, en lagði hönd á verkið í drott-
ins nafni, í fullu trausti þess, að hann,
sem het'ði fengið mér þetta verk að
vinna, mundi af náð sinni verða í
mér veikri máttugur. Og á meðal
minna kæru landa, fslendinga, austan
og vestan hafs, fanst mér eg vinna
bezt að þessu verki með þvf að koma
þessari bók, sem hér birtist, fyrir
sjónir þeirra á þeirra eigin tungumáli.
Að vísu álít eg óþarft að taka það
hér fram, að þessi bók höndlar um
hreinan kristindóm, bygðan á heilagri
ritningu, og eins það, að hér er ekki
kend önnurtrú en Marteinn Lúther
kendi, því að kjarninn er hinn sami,
og alt hið göfugasta í vorri barnatrú
er innifalið í þessu. Munurinn er að
eins sá, að Lúther braut ísinn á móti
páfavaldinu, en Wesley fór lengra,
enda var hann síðar uppi.
Til sönnunar þessu set eg hér orð
tekin úr »Steven’s History of Me.tho-
dism« Vol. I. Page 73, sem hljóða
svo: — »Miðvikudagskveldið 24. maí
1738 sótti Wesley samkomu, sem
haldin var í Aldergates götu, þar sem
leikmaður nokkur var að lesa formála
eftir Martein Lúther fyrir bréfinu til
Rómverja; þegar kl. var tæplega níu
las ræðumaður skýringu Lúthers á
þeirri breytingu, sem heilagur andi
verkar í mannshjartanu fyrir trúna á
Jesúm Krist. ‘Pá fann eg‘, segir Wes-
ley, ‘hjarta mitt innilega snortið af
hita guðlegrar náðar. Eg fann, að
eg treysti Kristi, Kristi einum til þess
að frelsa mig. Og eg fann, að hann
gaf mér fullvissu fyrir því, að hann
hefði tekið í burtu mínar syndir, jafn-
vel minar, og frelsað mig frá lögmáli
syndar og dauða.«
Til enn frekari sönnunar eru orð
úr barnalærdómsbók Helga sál. Hálf-
dánarsonar 105. gr.: »Endurfæðingin
er í því fólgin, að heilagur andi vek-