Frækorn - 08.02.1906, Blaðsíða 3

FRÆKORN
43
vil eg kannast við, að þeir hafi nokk-
uð til síns máls, þegar þess er gætt,
hversu fáar raddir hafa heyrst úr flokki
guðfræðinga vorra gegn vantrúar pré-
dikunum þessara vesalings blinduðu
andatrúarmanna; mér virðist þó vissu-
lega, að það tílheyri störfum guðfræð-
inganna, — kennimanna kirkjunnar —
að gjöra það, sem í þeirra valdi stend-
ur, til að verja land vort og þjóð
þeirri hættu, sem andatrúin hvervetna
hefir í för með sér, en þeir hafa lít-
ið gjört að því fram að þessum tíma;
eg hefi aðeins heyrt éinn eða tvo af
guðfræðingunum hér í Reykjavík minn-
ast lítilsháttar á það í ræðum sínum
í kirkju, hvað. skaðvænleg hún er, en
þrátt fyrir það vonast eg til, að þeir
yfirleitt skoði hana gagnstæða sönn-
um og réttum kristindómi.
Mér hefir oft komið til hugar sú
spurning: Hvað myndi Jón biskup
Vidalín hafa sagt, hefði hann nú ver-
ið hér meðal vor í eigin persónu, bú-
settur hér í bænum sem biskup lands-
ins, sjáandi töluverðan hóp af hjörð
sinni safnast á hátíðum og helgidög-
um inn í myrkraklefa andatrúarmanna
í stað þess að vera við guðsþjónust-
ur í kirkjum og á öðrum þeim stöðum,
sem guðs orð er haft um hönd, og
syngja þar drotni lof.
Eg er þess fullviss, að margir verða
mér þó' sammála um það, að Jón
Vídalín, með öllum þeim hæfileikum,
er hann hafði til að bera sem kenni-
maður og biskup, hefði eigi setið
þegjandi og aðgjörðalaus við slíkum
ófögnuði, sem andatrúin er; eg hygg,
að eg gangi ekki of langt, þótt eg
telji það víst, að hann hefði í þessu
sem öðru látið til sín taka, þar sem
kirkjunnar málefni þarfnaðist hans að-
stoðar; en það er tómt mál að tala
uni það, sem liðið er fyrir löngu:vér
verðum að treysta því, að biskup ög
aðrir kennimenn þjóðarinnar leggi út
í orustuna, og taki höndum saman
um að gjöra andatrúarófögnuðinn út-
| lægan úr landi voru; að þeir lyfti skýl-
j unni af þessu blekkingarkerfi, og sýni
þjóðinni, að undir skýlunni er ekki
annað en svik og tál, sem guði er
andstyggilegt, og svívirðing kristnum
mönnum.
Oss eru vissulega lögð vopn í
hendur, til að berjast móti andatrúnni,
þar sem vér höfum biblíuna, er varar
j oss við öllu slíku og bannar oss að
hafa slíkt um hönd. F*að undrar mig
því mikið, að guðfræðingarnir hafa
ekki nú þegar látið almenning til sín
heyra, því þeim á vissulega að vera
það Ijóst, að það er þeirra hlutverk
að verja söfnuði sína fyrir áhrifum
vantrúar og villu, í hvaða mynd sem
er, eftir þeim kröftum, sem þeir hafa
hlotið; og eg veit það með vissu, að
allur fjöldi alþýðu vorrar óskar þess
af heilum hug, að öll andatrú verði
j gjörð landræk, en gæti hirðirinn ekki
j hjarðarinnar er hættan stór, að úlfur-
inn nái að tvístra henni.
Að svo mæltu legg eg þessar fáu
I og ófullkomnu línur undir dóm al-
; mennings, í þeirri von, að margir mér
ritfærari menn taki þetta alvarlega mál-
j efni til íhugunar og umræðu, skoðað
með gætni frá sjónarmiði kristinnar
trúar í Ijósi heilagrar ritningar.
B. J. p,
-----«••>-----
Á ÆSKUSTÖÐVUM.
Höfgir straumar — hörpu ómar
hjartans ynstu strengi slá,
þar sem Rangá, röðull Ijómar;
reikar hugur til og frá,
þar, sem eg í œsku undi
undir hárri skógargrein,
vil eg dvelja' i laufgum tundi
Ijós þár báran vœtir stein.