Frækorn - 14.06.1906, Qupperneq 6

190
FRÆKORN
Bezta vörn - an vopna.
„Lát ekki hið vonda
yfirbuga þig heldur sigra
þú hið vonda með hinu
góða.“ Róm 12, 21.
Áður en uppreistin braust út á ír-
landi árið 1798 hafði vinasöfnuður-
inn komið sér saman um.aðöll skot-
vopn, fuglabyssur o. s. frv., sem þeir
hefðu, skyldu verða eyðilögð eða send
burtu. Retta átti að gjöra til þess
að þeir freistuðust ekki til að taka
þau tíl að verja sig með, og um leið til
að sýna, bæði stjórninni og uppreistar-
mönnum, að þeir með hvorugum,
vildu taka þátt í ófriðarstörfum.
Bæði hjá vinunum og hernhútun-
um fengu báðir flokkarnir vingjarn-
legar viðtökur og voru hýstir, þegar
þeir voru í neyð; þeir héldu sínar
kristilegu samkomur eins og venjulega.
Rótt það væri oft undir hættulegum
kringumstæðum og með einni undan
tekningu, var sparað lif þessara, sem
reiddu sig á guð og héldu sér frá
ofbeldisverkum.
Vér höfum mörg dæmi upp á þetta,
og viljum skýra hér frá einu, sem
sagt er frá í bókinni:' »Ciuðdómleg
vernd« eftir DínaW. Goff Höfundur-
inn var einka dóttir í stórri, ríkri fjöl-
skyldu, sem tilheyrði vinasöfnuðin-
um og bjó mitt í hinu fjölfarnasta
héraði, greifadæmisins Wexford, og
ýmist flokkar af herliði stjórnarinnar
eða uppreistarmanna, settu herbúðir
sínar rétt hjá þeim. Hún segir frá
því hvernig tvær af systruin hennar og
nokkrar þjónustustúlkur, sem einnigtil-
heyrðusöfnuðinumvoru vanar að ganga
fleiri mílur til guðsþjónustu, án allrar
ytri verndar, ogj án þess að nokk-
uð ílt mætti þeim, þó þær sýndust ,
oft í hættu. Við eitt tækifæri segir
hún frá, var oss gjört kunnugt, að
skipun hefði verið gefin út, um að
svifta föður minn lífi, og móðir mín
sagði, um leið og hún safnaði oss í
kringum hann, að ef þeim væri leyft
að taka líf vort, yrðum vér að styrkja
og hvetja hvort annað.
Einn dag um hádegisbil stóð stór
flokkur á grasflötinni fyrir framan
húsið, og báru svart flagg, sem vér
vissum að þýddi dauðann. Faðir
minn gékk á móti þeim, með sínu
venjulega djarfa vingjarnlega viðmóti.
Maður nokkur er hatði leitað hælis hjá
okkur, sagði við móður mína: Treyst-
ið guði frú; ég vona að þeir skaði
yður ekki.« Hiín skundaði fljótt út
og hélt sér til föður míns sem
var umkringdur af mannfjölda.
Móðir mín heyrði greinilega einn
þeirra segja: »Hvers vegna byrjið
; þér ekki?« en hver leit á annan, eins
og einginn væri þar sem gæti byrjað
á þessu dauðans verki. Nokkrir af
■ þeim mæltu fyrir munni sér: »Vér
getum það ekki.« Á þessu hættu-
lega augnabliki komu nokkrar konur,
sem ruddustgegnum þyrpinguna, tóku
menn sína og leiddu þá burt. Pann-
ig sýndi æðri stjórn kraft sinn
til að ónýta áform morðingjanna, og
minn elskaði faðir var náðarsamlega
frelsaður.
Georg Dillwyn, fæddur í Fíladelfíu
1738, segir frá eftirfylgandi indælli
smásögu: »Nokkrir vinir, sem bjuggu
í nágrenni, í héraði einu í vestur-
hluta fylkisins New-york, höfðu bygt
samkomuhús úr tré, og komu sam-
an þangað til að halda guðsþjónustu.
Yfirvöldin höfðu varaðþávið hættu,
af Indiánum, og boðið þeim vernd, en
þeir afþökkuðu, og dag einn þegar
þeir í kyrð biðu drottins, nálgaðist
flokkur Indíána, þeir voru vopnaðir
stríðsmálaðir, prýddir með höfuð-