Gimlungur - 26.10.1910, Blaðsíða 3

Nk. 31.
GIMLUNGPR. 1. ÁR.
123
Konungur
ley nilögreglumanna.
F. FTIIt ffi
OLD SLEUTH.
_ w
Fratnhald.
‘Ung atúlka gaf m<5r hana‘.
‘Hver var sú unga stúlkal'
•Náttúrlega unga stúlkau sem myndin er af‘.
‘Nær sástu þessa ungu stúlku síðast?‘
‘Hún er dóttir þín, er þaðl'
‘Þetta er niyndin af dóttir minni'.
‘Hún er ekki injóg lfk pabba slnutnl Ilvað sýnist
þérí'
Maðurinn reiddist ákaílega, og uiorð-löngun skein
úr aus:uni honum.
Brandon vissi ekki, í iive mikilli liættu hanu var
staddur það augnahlik.
í’aðirinn virtist samt að skifta brátt um hernaðar
aðforð. Hann mrelti í auðmjúkum rómi:
‘Taktu eftir því, er óg segi, viuur minn. ‘Kg er fá-
trekuv maður, en óg er ekki fyrsti fátreki maðrriuu, er útt
hofir fríða dóttur'.
‘En dóttir þín líkistþór okki jiið minsta'.
‘Það gevir ekkort til. Þegar barnið var um níu ára
göroul, var henui stolið frá mér, og óg, fátækur og sorg-
mæddur, hefi vorið að leita lienuar síðan heimsendanna á
milli.‘
íOg hún er í raun og veru þitt barn'.
‘Já, hún or mitt barn*.
‘Ég trúi því ekki'.
Eramkoma mannsins breyttist skjótt aftur, hann gekk
nærBrandon og sagði:
‘Ég skal stcindrepa yður'.
Brandon haföi allan tíman komið fram í aula-gervi og
látist vera dauðhræddur.
Alt í einu gerbroyttist hann, og með voða-rödd liróp-
aði liann:
‘Láttu þór hægt og láttu byssuna niður; liún getur ef
til vill hlaupið af. ‘
Maðurinn tók eftir þessari breytiugu á sjómanninum
og spurði hann:
‘Hver ert pú?‘
‘Manstu ekki eftir móri'
‘Nei.‘
‘Já já, þá stond óg hetur af vígi cn þú.‘
‘Betur af vígi oli óg?‘
‘Já‘
Maðurinn varð íölur og titringur groip lianu. er liann
spurði:
‘Hver er ég?‘
‘Það gcrir ekkert til.‘
Maðurinn miðaði hyssunni, eu Brandou þaut á faítur
greip um höud mannsin og' snori byssuna f bendi hans um
leið og skotið reið af.
Ilvert skotið reið af ejálfkrafi, eða maðuriuu befir ætl-
að að drýgja morð, v.issi Braudon ekki, en rótt inátulega
slapp Brandon það sinu.
‘Leon Lconaidipeyndu þetta ekki aftur,ef þú vilt ckki
að 6g drepi þig samstundis.'
^egnr Leou Leonardi var nefnt, vaið andlit mannsins
náíölt hann spuiði í hásum lómi:
I hamingju bænum, hvcr ertu*.
‘Hver ég ur stendur á enguí en segðu naór hvað þú
varst að gera við Bayard Knight í dag*.
‘Eg var ekkert að gcva við Bayard Kniglit i dag af
þcirri ástæðu að óg þekki ekki það nafn‘.
‘Þór þýðir ekki, að ljúga að mór, Leon, þú ert á mínu
valdi. Bayard Knight borgaði þór poaÍDga, í dag‘.
‘Nei, herra minn, óg get svarið þ ið'.
‘Þýðingarlanst. Taktu nú eftir hvftð óg segi. — Þú
veizt livar stúlkan er á þessu augnahliki',
‘Upp á mína æru og trú, óg veit það ekki‘.
Upp á æru og trú harnaþjófs — glæpamanns — hvað?‘
Sagði Brandon í hlálegum róini.
‘O, guð miuu !‘ hrópaði maðuriun, ‘kemur það þar
loksins?1
‘Já, og ef þú segir mér ekki alt sem þú veizt, læt ég
hengja þig‘.
‘Ég veið ekki hengdur fyrir barnaatiild',
‘Þá fyrir eitthvað annað':
‘Ilvað þá?‘
‘Morð*.
Maðurinn fleygði sór flötum á gólfið, og sór og sári
við lagði, að hann liefði aldrei diýgt morð.
Ef þú finuur ekki stúlku þessa, veíður þú hongdur
sem moiðngi'.
‘Ég veit ekki hvar stúlkau er, cf óg vissi það, gæti óg
látið Bayard Knight borga mór þúsuudir dollara'.
‘Já, já, nú þekkirðu niann, er heitir Bayard Knight'.
'Spilið er tapað; það er gagnslaust fyrir niig að sjiila
lengur. Kg þekki raann, sem hcfir tekið sér nafnið Bay-
ard Knight'.
‘Og liaun lieíirtekið sór annað nafn'.
‘H vaðanafu er það?‘
‘Rutlieudalé'.
‘Þú ert húinn að ná þór allvel niður. Hver eitul'
Braudon ætlaði að svara. cn þá kom hioðaleguv og ó-
væntur atbmður fyrir.
XVÍ. KAPÍTULI.
Ný LEIDBEINING.
Loon Leonardi hafði rótt látið út úr sór orð þau, er
hermd eru í síðasta kapítula, þegar voðalcgur hávaði
heyiðist yfir höfðiuu á þeira ; það voru manuaraddir,
blandaðar kveiui, bölvi og guðlasti.
Loonardi fölnaði upp og hlustaði, on Biaudon hólt til
dyranna.
Þær voru lokaðar; liaun suóri tór að Leouard og
mælti:
Framhald.
»008
SKILNAÐARIIÆÐA.
Prestur, sem er að fara frá söfnuði sínum, erhann
hefir þjónað um mörg ár, eegir:
“Elskulegu, ástfólgnu sóknarbörn! Nú er skilnað-
arstnndin komin. Vór verðum að skilja. Kallið er
komið, og ég lilyt að kveðja yður í síðasta sinn, til Jiess
að gegna köllun minni í fjarlægu héraði. Sárar sakn-
aðartilfinningar ættu því að gagntaka hjarta mitt á
þessari stundu. En óg hefi þó nokkrar ástæður til að
vera ekki eins hryggur yfir skilnaðinum og ég ætti að
vera, og |>ær ástæður eru þrjár:
‘Elskulegu sóknarbörn! Uér elskið rnig ekki, þér
elskið ckki hvert annað, og drottinn elskar yður ekki.
Hefðuð þér elskað mig, ]>á muuduð þér hafa borgað
mér tekjur mínar fyrir síðastliðin tíu ár. Hefðuð þér
elskað hvert annað, þá mundu brúðkaupin hafa orðið
fleiri, en raun hefir á orðið, og ég hefði þá ætíð fengið
eittlivað fyrir liverja hjónavígslu. Hefði arottinn elsk-
að yður, ]>:í myndi hann hafa kallað fleiri heim til
föðurhúsanna, en iiann hefir gert, og þá liefði ég feng-
ið að halda fleiri líkræður, og dálitlar tekjur hefðu ver-
ið fyrir mig í Jiví.
‘Sjá, þess vegna, elskulegu, ástfólgnu sóknarbörn.
Þess vcgna vil ég reyna að vera rólggur á þessari
beisku skiluaðarstund.
Bóndi er bústólpi,
bú er landstólpi.
UM GEYMSLU Á
JARÐYRKJUVERKFÆRUM.
Nú á tímum eru bændur, hver
eftir sínúm efnahag, að komast yfir
sem mest af öllum nauðsynlegum
j irðyrkjuverkfærum, en það gengur
oft og tíðum soint fyrir bóndanum,
því þessi verkfæri eru d/r en mörg,
sem hann þarfnast. En af því að
þau kosta milda psninga, er nauð-
synlegt að varðveita þau vel frá
skemdum. Það cr ekki langur
tími af ári hverju, sem bóndinn
brúkar hvert verkfæri, er því
geymsla á því yfir þann tíma, sem
það cr ekki í brúki, mjög a'ríðandi
atriði í sambandi við búskap bænda.
Ekki er það dæmalaust hér í
N/ja Islandi, aðbéndinn skilji plúg-
inn sinn eftir í jaðrinum á plæging-
unni, þar sem hann síðast var að
plægja, og stundurn að honum er
ekki velt úr plógfarinu, og þar er
hann Iátinn dúsa þar til næsta :ír,
að bóndi fer að plægja; sláttuvélin
er slsilin eftir í síðasta skáranum,
sem sleginn var, og þar situr hún
þar til næsta heytíð byrjar, og
rakstrarvélin er iátin vera í sama
númeri; slcðinn er skilinn eftir þar,
sem hann var síðast afhlaðinn um
vorið, og snjónurn lofað að þiðna
undan honum þar, svo stendurhann
á jörðunni alt sumarið, án þess að
nokkuð sé sett undir drögin, til að
halda þeim á lofti frá bleytunni
sem er i jorðunni, af þcssu kemur
þykk ryðhúð á járndragið, er ryðg-
ar svo í sundur á stuttum tíma.
D/rasta verkfæri bóndans, fyrir
utan þreskivél, er sjálfbindarinn.
Hann kostar í flestum tilfellum
$160.00, og er að jafnaði brúkaður
vikutíma á ári hverju, cn þó stund-
um að eins 2 til 3 daga á ári. Með
slæmri geymslu á þessu verkfæri,
þarf ekki að gera ráð fyrir að sjálf-
bindari endist meira en 10 ár, og
hefir hann þá gert búndanum gagn
í 10 vikur, eða í sumurn tilfellum
einn inánuð, eins og mun tíðast, að
bændur hér í N/ja íslandi hafi ckki
nema þriggja daga slátt fyrir birul-
arann, og ef maður því tekur þann
textann, [>á er bóndinn að borga
$160.00 fyrir leigu eftir bindara í
eimi mánuð, gerandi ekkert fyrir að
liann hafi Jmrft að kosta neinu til
viðgerðar í þcssi 10 ár, með öðrum
orðum, rr þessi leiga liðlega $5.30
á dag, fyrir hvern þann dag sem
bindarinn er í brúki. Þessi leiga-
myndi bóndanum þykja ægileg, ef
hann þyrfti að borga hana til nábúa
síns fyrir bindaralán, cn hann, fyr-
ir athugunarleysi, fmnur ekki til
hennar þegar hún skapast af trassa-
dómi.
Framhald.