Höfuðstaðurinn - 03.10.1916, Side 3

HÖFUÐST AÐURINft
H úsnæðisskrifstofa
bæjarstjórnarinnar
©a opin kl. 3—6 virka daga í bæjarþingstofunni.
Þeir sem enn kunna að hafa óleigð-
ar íbúðir gefi sig strax fram við skrif-
stofuna og velji úr leigjendum.
HESSIAN
(Fiskstrigi)
Og
TJllar ballar
fyrir kaupmcnn, kaupfélög og útgerðarmenn.
gQt Leitið yður upplýsinga um verðið, áður en þér
>IÉ> :: :: :: festið kaup annarsstaðar, hjá ::::::
£S
T. Bjarnason.
SÍMI 513.
BOX 157.
SÍMNEFNI: TBJARNASON.
TUXHAM-mótora
seiur
CLEMENTZ & CO. H|F,
Þingholtsstræti 5. Reykjavík.
Skrifstofuíími 10—2 og 5—7 Sími 575.
Tilkynning.
Þeim, sem framvegis kynnu að vilja skifta við mig undirskrifaðan,
kunngerist hérmeð að
optxa sHsmÆavuvnttstoJu
á Laugavegv V*.
Virðingarfylst.
Agúst Fr. Guðmundsson,
(Frits) skósmiður.
S k r í 11 u r
f
Húseigandinn: Áður en
við undirskrifum leigusamningínn,
vil eg láta yður vita, aö það er
mikið leikið á klaver uppi yfir yður.
Leigjandinn: Það gerir
hreint ekkert til, blessaöir verið þér,
Það eru stöðugt tvær saumavélar í
gangi og sjálfur blæs eg í básúnu.
Bentzen hlýtur að vera dauður.
— Því þá það.
Eg lánaði honum 10 krónur í
fyrradag og hann fullvissaði mig
l’á um, að svo framarlega sem hann
væri á lífi, skyldi hann borga mér
þær aftur í kvöld kl. 8. Nú er kl.
nærri 9 og hann er ókominn —
nei, hann hlýtur að vera dauður.
& O
w
(D
8»
73
S ö
;»
2 rn
I z
o
73
Dýrlingurinn, g
trúuðum mönnum frá þeim. En vegsemd dýrlingsins hefir
vakið munkum vorum ómaklega gremju og rekið þá út
bænum í dag. Raunar var það fremur forvitnin en fjálg-
leikinn, sem stýrði nú sporum mínum og get eg því snú-
ið við án sálartjóns, einkum þar sem snjórinn heftir för
mína.
Lát þú fara raeð Brún þinn í «Hrafnana«. Þafstend-
ur nú hestamaður St. Meinards einsog spýta við vatnið
og starir yfir að frúarkirkjunni. Snati þinn situr hér hrygg-
ur í fönninni og á skilið að fá að verma sig í eldhúsinu
hjá mér. En það veit blóðugt höfuð t. Felix að eg má
eigi standa lengur í vætunni. í þessum krapasnjó situr
hin illa norn með tengur sínar, eg á við bannsetta gigtina
sem hefir veríð að klípa mig í vetur og fyrir skemstu
látið mig lausan. Kom því bráðlega á eftir mér, Eng-
lendingur 1«
Að svo mæltu vafði Burkhard að sér feldinum, því
að nú var kominn hrollur í hann, og gektt síðan upp
götuna jafn gætilega sem hann var kominn.
En Hans kallaði til vinnumannsins og fékk honum
hestinn ug auk hans allskonar boð og fyrirsagnir tit
veitingamannsins og vanagesta í «Hröfnunum«. Því að
þangað sóttu höfðingjar og meðal þeirra átti bogasmið-
urinn marga viðskiftavini og skuldunauta.
Hann leysti nú mal sinn frá söðlinum og stakk undir
hönd sér og hélt síðan upp hina bröttu götu upp að
klaustrinu.
Heimboð kórdjáknans kom honum vel, því að Hans
bogsveigir var sparsamur maöur.
6
II.
Svo skuggsýnt var um daginn, að í þröngu herbergi
kórdjáknans var meiri birta af blaktandi arinloganum en
úi hásettum bogaglugga, sem á þvi var.
Bogasmiöurinn sat uú og lauk máltíð. en Burkard
var veikbygður maðurog neyzlugrannur og var nú fyrir
stundu seztur í hægindastól sinn, þakinn loðskinnum og
hafði vafið feidi að fótum sér og teigt þá að arinhellunni.
Gráhærður þjónn bar af boröinu og setti síðan könnu
fnlla af víni á arinhyllu og tvo silfurbikara þar hjá.
Kórdjákninn var bersýnilega í góðu skapi. Þótti hon-
um bera vel í veiði þenna dimma vetrardag, er hann hafði
náð í víðförlan kunnugan mörgum löndum og þjóðum
og greiðan f svörum, og mátti nú svala lengi alinni for-
vitni. Höfuð hans var vel skapað, en eigi eftir nema fáir
fannhvitir lokkar á því. Hvíldi hann það á rauðum svæfli
og hallaði aftur augunum, en þó var á andliti hans vak-
andi sigursvipur af því að bragö hans hafði hepnast.
Nú ieit haun upp skfnandi augum og mælti: »Verði
þér gott af Hans. Snú þú nú stói þínum viö og fær
þig nær mér. Þú spurðir mig, hver væri hinn nýi dýr-
lingur, er kirkjufrúin hinumegin tæki í helgra manna tölu,
en vér fyrirlitum. Eg tei eigi holt að tala um kirkjumál
yfir borðum, hvað þá um hitnneska hluíi, En nú er eg
viðbúinn að gefa skýrslu. Þessi nýi talsmaður á himnum
er hinn heilagi faðir kristninnar hefir veitt oss, fæddist í
þenna heim sama árið sem eg. Það eitt mælir þegar
móti honuro. Helgir menn eru sömu Iögum háðir sem
vínið: því eldri, því betri og máttugri til kraftaverka- Svo
sem þetta vín« hartn saup nú á — »er blóð jarðvegai vors
’N
o
cö
s
Ö
CD
>
óskast tll að bera biaðlð til áskrlfanda.